Εν όψει της επίσκεψης στην Νέα Υόρκη. Όλα όσα θα πει στην γενική συνέλευση των Η.Ε. Το τετ α τετ με τον Barack Obama. Η μεγάλη βραδυφλεγής βόμβα που απειλεί Ευρώπη και Ελλάδα.Ο κίνδυνος του ISIS και η Ελληνική ΕΥΠ.
Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο
Το αποτέλεσμα ειδικά αυτών των εκλογών του Σεπτεμβρίου(’15) και αυτή η νίκη ανήκει προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα! Χωρίς αμφιβολία. Μετά από τρεις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, συμπεριλαμβανομένου και του ιστορικού δημοψηφίσματος, το οποίο ακόμα δεν έχει ούτε ερμηνευθεί ούτε πολύ περισσότερο αποκωδικοποιηθεί και αναλυθεί στο βαθμό που θα έπρεπε πολιτικά, και τώρα το 35.6% με σχεδόν μηδαμινές απώλειες τον καθιστούν αλλά και τον αναδεικνύει σε μοναδικό παίκτη της πολιτικής σκακιέρας και ίσως πανίσχυρο πολιτικά όσο κανένας άλλος, αρχηγός κόμματος στο εσωτερικό της χώρας. Χαρισματικός όπως λένε αυτοί που τον γνωρίζουν. Καλός συνομιλητής. Ξέρει να ακούει. Με πνεύμα μαθητείας. Υπομονετικός. Αλλά και με επιμονή. Ανθεκτικός στις πάσης φύσεως δυσκολίες. Καλός παίκτης που δεν καίει τους άσσους που έχει στο μανίκι… και το ρεπορτάζ λέει ότι έχει και μάλιστα αρκετούς έτοιμους να τους χρησιμοποιήσει στα πραγματικά δύσκολα που έρχονται… και δείχνουν να είναι πολλά και δεν αφορούν όλα απαραίτητα την δεινή κατάσταση της οικονομίας. Με στόφα ηγέτη… που θέλει όμως ακόμα πολύ δουλειά και χρόνο για να βγάλει από μέσα του τον αληθινό πρόσωπο του ηγέτη. Καθώς ο πραγματικός ηγέτης, αναγκάζεται στην πορεία του προς την κατάκτηση της εξουσίας, μια πορεία μοναχική, δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων την κατάλληλη στιγμή να «θυσιάσει» ακόμα και φίλους. Ανθρώπους που τον έφτασαν εκεί ψηλά. Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων αυτών.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως σιγοψιθυρίζουν κάποιοι, αν πιστέψει στα αλήθεια πως μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις που θα βάλλουν την Ελλάδα ισότιμα εντός της Ευρώπης όμως , σε πορεία αληθινών μεταρρυθμίσεων παραβλέποντας το πολιτικό κόστος μπορεί αν θέλει να βάλει την χώρα σε μια άλλη νέα περίοδο και να αποδειχθεί πραγματικός μεταρρυθμιστής. Αναμορφωτής της χώρας. Να επαναθεμελιώσει την πολυθρύλητη και 1000 φορές εξαγγελθείσα περίφημη επανίδρυση του ελληνικού κράτους. Τι ειρωνεία αλήθεια και αυτή επανίδρυση μετά από ιστορία περισσότερων από 180 έτη από συστάσεως του από τους Βαυαρούς… Όλα αυτά προϋποθέτουν στο τιμόνι της χώρας να βρίσκεται όχι απλά ένας ωραίος γοητευτικός 40αρης που ελκύει τις μάζες, χωρίς να λέει ή να εξαγγέλλει και κάτι φοβερό που να δικαιολογεί αυτές τις απανωτές εκλογικές νίκες. Ή πολύ περισσότερο να αναπτύσσει μια ρητορική που μαγεύει τα πλήθη. Τώρα πια οι λαοί και ειδικά ο Ελληνικός λαός δεν γοητεύεται από σωσίες ή πολιτικές προσομοιώσεις με πολιτικά είδωλα όπως αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου με τον οποίο αρκετοί τον παραλληλίζουν ή και τον ταυτίζουν. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ικανότητα να ηγηθεί της χώρας και να κυβερνήσει, αν το θελήσει , γιατί ας μη κρυβόμαστε αυτό το κρίσιμο 7μηνο το μόνο που δεν έκανε ούτε ο ίδιος ούτε το λοιπό κυβερνητικό επιτελείο ήταν να κυβερνήσει. Αν μπορέσει δηλαδή κάνει την μετάβαση από το παλιό φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό εκδοτικό δημοσιογραφικό διατραπεζικό σύστημα στο νέο που «ευαγγελίστηκε».
Να κυβερνήσει την Ελλάδα, όχι πια με τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς πια αυτό που απέμεινε μόνο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι! Είναι ένα μείγμα πολιτικό ιδεολογικό απόρροια και απότοκο της σημερινής κατάστασης της χώρας μετά από 45 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την ίδια ομάδα. Ανεξαρτήτως ιδεών και κομμάτων.
Αυτή η νίκη ανήκει προσωπικά στον Α.Τσίπρα και όχι στο κόμμα του οποίου ηγείται και σε ότι έχει απομείνει από αυτό. Στο χέρι του είναι να αποδείξει ότι και μπορεί και θέλει να αναδειχθεί σε ηγέτη αναμορφωτή που έχει ανάγκη η Ελλάδα κουρασμένη πια από τα ίδια πρόσωπα. Τα ίδια πολιτικά τζάκια. Τις ίδιες οικογένειες.
Ο πραγματικός ηγέτης είναι εκείνος που δεν θα διστάσει να πάρει όχι μόνο δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις για την ίδια την χώρα και τον λαό του, αλλά ακόμα και για το ίδιο το περιβάλλον που τον γαλούχησε. Τον ανέδειξε. Τον προώθησε. Να θυσιάσει πρόσωπα. Ανθρώπους που του στάθηκαν και τον ανέδειξαν σε αυτό που είναι σήμερα. Η μέχρι σήμερα στρατηγική και πρακτική του δείχνει τέτοια «ψήγματα» αυτών των χαρακτηριστικών…
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα παίξει ως το τέλος αυτό τον ρόλο. Αν θα αντέξει στις πιέσεις –και θα είναι πάρα πολλές, κυρίως όταν έρθουν οι κρίσιμες και μείζονες αποφάσεις που θα κρίνουν το γεωπολιτικό statusστην εύθραυστη περιοχή μας και το μέλλον της Ελλάδος όχι μόνο στην μπαρουταποθήκη των Βαλκανίων αλλά στην διεθνή σκακιέρα. Ρόλο που για χρόνια φαίνεται πως κάποιοι του ετοίμαζαν και κάποιοι άλλοι (προ) ετοίμαζαν το έδαφος για αυτό ακριβώς τον λόγο ποντάροντας σε αυτά τα χαρίσματα του.
Χαρίσματα που άρχισαν να διαφαίνονται από τότε που ο Αλέκος Αλαβάνος τον πρότεινε για υποψήφιο δήμαρχο Αθηνών… Βλέποντας τις εικόνες αυτές στις τηλεοπτικές οθόνες την νύχτα της 20ης Σεπτεμβρίου συγκρίνοντας τες δε, με εκείνες της μεγάλης –από κάθε άποψης αλλά και πολύ σκοτεινής – νύχτας της 5ης Ιουλίου, για την οποία η ιστορία έχει να αποκαλύψει πολλά ακόμα και για τον ρόλο πολλών (…) μου ήρθε στο νου μια συζήτηση που είχα τον Μάρτιο του 2015.
‘Οταν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα βρίσκονταν ήδη στο στόχαστρο των ξένων και Ελληνικών ΜΜΕ και σε πλήρη εξέλιξη, το μυστικό -κοινό σχέδιο εγχώριων και ξένων κέντρων εξουσίας – περί αριστερής παρένθεσης και τότε Υπ. Οικονομίας Γιάνη Βαρουφάκη να «μεσουρανεί», το Βερολίνο, και τις Βρυξέλλες αλλά και τα διάφορα σκοτεινά παρακρατικά κέντρα εξουσίας στην Αθήνα να «ανησυχούν» για την Ελλάδα που πέρασε στα χέρια αριστερής διακυβέρνησης και σε « αγεωγράφητα θολά νερά», Έλληνας ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος, μόνιμος συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα και από θεσμικής θέσεως με βασικό χαρακτηριστικό του, τους χρόνιους στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, από τα χρόνια ήδη του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου μου έλεγε σε μια συνάντηση μεταξύ πολλών άλλων : «αυτή η ομάδα (σ.σ. έτσι χαρακτηριστικά ανέφερε δίπλα από τα ονόματα που με χαμόγελο πρόσθεσε βάζοντας τελευταίο το δικό του) ήρθε για να μείνει και θα μείνει! Θα κυβερνήσει την χώρα για αρκετά χρόνια και θα αλλάξει τον τόπο…. θα δεις τις εξελίξεις….» Κράτησα την φράση αυτή πολύ καλά χαραγμένη στο νου μου και προσπάθησα να την συνδέσω με όσα επακολούθησαν, ιχνηλατώντας εφεξής σε όσα ακολούθησαν πάνω σε γεγονότα και καταστάσεις.
Λίγο αργότερα, τα πράγματα αγρίεψαν και δημοσίως άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές περί capital control’s μίλησα αρκετά και πολλές φορές με αξιόλογες πηγές από την άλλη πλευρά του ατλαντικού αλλά και στην Αθήνα, με ανθρώπους που έχουν απευθείας αναφορά με κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ουάσιγκτον, αναζητώντας να βρω τι ήταν αυτό που επιτέλους έχει σχεδιαστεί και μάλιστα με γεωμετρική ακρίβεια, όπως απέδειξαν γεγονότα και εξελίξεις, υποθέτωντας πως αν μη τι άλλο, τα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ που συστηματικά άρχιζαν να στηρίζουν στο ανώτατο δυνατό επίπεδο από την πρώτη στιγμή κιόλας ανάληψης των καθηκόντων του τον Αλέξη Τσίπρα, με συνεχείς δηλώσεις και παρεμβάσεις του αμερικανού Προέδρου Barack Obama, πως κάτι ουσιαστικό θα αλιεύσω από τους συνομιλητές μου.
Ένας εξ αυτών, που για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω το όνομα του μου είπε σα να ήθελε, και μάλλον υποθέτω χωρίς να γνωρίζει τι μου είχε εκμυστηρευτεί και τι είχε σφηνωθεί για τα καλά στο νου μου από την συνομιλία μου λίγο νωρίτερα, με τον συγκεκριμένο έλληνα ανώτατο αξιωματούχο επικεφαλή νευραλγικής και ευαίσθητης κρατικής θέσης στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αλλά και με θητεία σε ανάλογη κυβερνητική θέση ήδη από τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου. Είπε λοιπόν αυτή η πηγή: « …αν η Ελλάδα, φίλη και πιστή παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ αλλά και μέλος της ατλαντικής συμμαχίας δεν διαταράξει το υπάρχον γεωπολιτικό statusμε νευρικές και σπασμωδικές κινήσεις και ενέργειες ή δράσεις και πράξεις που μπορεί να θεωρηθούν εχθρικές θα ξεπεράσει τις δυσκολίες που έρχονται χωρίς σημαντικές απώλειες. Ο νεαρός αυτός (σ.σ. ο Αλέξης Τσίπρας) μπορεί να αποδειχθεί ικανός πολιτικός ηγέτης της νεότερης Ελλάδος. Ας περιμένουμε. Έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας…»
Αυτό ελέχθη, την περίοδο που ο τότε υπουργός ενέργειας Π. Λαφαζάνης παρασυρμένος από έναν συνάδελφο αρκετά γνωστό δημοσιογράφο που ζει στη Μόσχα και «χρεώνεται» όλες αυτές τις «υπερεκτιμημένες» διασυνδέσεις και επαφές του ιδίου με ρώσους αξιωματούχους μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Κρεμλίνου υποβοηθούντος βεβαίως και των συχνών λεκτικών υπερβολών του Πάνου Καμένου-είχε πάει και αυτός Μόσχα πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και το διατυμπάνιζε – , πηγαινόρχονταν στην Μόσχα με «υποσχέσεις» και μεγάλα καλάθια που εν τέλει ποτέ δεν γέμισαν…
Υποσχέσεις οι οποίες στην διαδρομή μέχρι να φτάσουν στον τελικό αποδέκτη Αλέξη Τσίπρα και την ομάδα του, παραφούσκωναν υπερβολικά κάνοντας την Αθήνα να υπερεκτιμά , να παρερμηνεύει και μάλιστα σε εντελώς λάθος βάση, τις προσδοκίες της.
Σε βαθμό που όντως να θεωρηθεί, από κάποιους μάλλον λίγο άσχετους –ή μάλλον να το θέσω σωστότερα επιφανειακούς και επιδερμικούς γνώστες- με το εύρος και το βάθος των σχέσεων της ελληνικής καθεστηκυίας τάξης με τις ΗΠΑ και τα κέντρα εξουσίας σε ΝΥ και Ουάσιγκτον, ότι τάχα μου τίθενται σε κίνδυνο οι παραδοσιακά καλές σχέσεις Αθήνας και Ουάσιγκτον.
Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις Αθήνας – Ουάσιγκτον όχι μόνο είχαν ενισχυθεί αρκετά πολύ πριν έρθει στην εξουσία η ομάδα διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα αλλά κατά πολύ νωρίτερα και σίγουρα πολύ πιο πριν γίνει το πρώτο ταξίδι στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2012 του Αλέξη Τσιπρα το οποίο οφείλεται κατά μεγάλο βαθμό στις επαφές και τις διασυνδέσεις του Γιάννη Βαρουφάκη ο οποίος και το επιμελήθηκε από την αρχή ως το τέλος ήδη με ανάλογες επαφές στην Αθήνα της ομάδος Τσίπρα και με άλλα κέντρα με σημείο αναφοράς τις ΗΠΑ και τα διεθνή και γεωπολιτικά της συμφέροντα.
Δηλαδή οι σχέσεις αυτές Αλέξη Τσίπρα – ΗΠΑ, χτίζονταν συστηματικά από τότε που προετοιμάζονταν ακόμα για το ρόλο αυτό, με ταχύρυθμα μαθήματα αγγλικής, ο μετέπειτα νεότερος Έλληνας πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Στην Ουάσιγκτον, είναι η αλήθεια ότι υπήρξαν κάποιες σκέψεις και προβληματισμοί –αλλά όχι ανησυχίες περισσότερο δηλαδή ενόχλησε ο Π. Καμμένος με τις αμετροεπείς δηλώσεις του και τα όσα περί απελευθέρωσης του Χ. Ξηρού ακούγονταν ανεύθυνα τροφοδοτώντας ένα παρασκήνιο – που εστιάζονταν περισσότερο στο σενάριο πως πράγματι θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανησυχία και ενδεχομένως κάποιες αντιδράσεις αν η Αθήνα στα αλήθεια έκοβε τους δεσμούς και την επικοινωνία της με την Ουάσιγκτον. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ.
Αντιθέτως η Αθήνα μετά και το ταξίδι του Νίκου Κοτζιά, πρώην υπουργού των εξωτερικών της Ελλάδος και πολύ καλού γνώστη των ισορροπιών στην διεθνή σκακιέρα, ενίσχυσε έτι περαιτέρω τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον, παρά τα περί του αντιθέτου που εγράφησαν σε συγκεκριμένα αντιπολιτευόμενα συστημικά Ελληνικά ΜΜΕ ως σπέκουλα μετά το επίσημο ταξίδι του τότε έλληνα ΥΠΕΞ.
Η γραμμή συνεχούς επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον στο Μ. Μαξίμου ήταν πάντα ανοιχτή και παραμένει ανοιχτή.
Μια σχέση που αναμένεται να αναθερμανθεί και επανατοποθετηθεί, σε αρτιότερες βάσεις με γνώμονα πάντα το εθνικό συμφέρον, και επισήμως με την συνάντηση του Αμερικανού Προέδρου BarackObamaστην Νέα Υόρκη στο πλαίσιο της 70ης Συνόδου, των Ηνωμένων Εθνών, την προσεχή εβδομάδα -27 με 30 Σεπτ., όπου εκεί ο Αλέξης Τσίπρας, θα βρεθεί για να μιλήσει για το μεταναστευτικό αλλά και το χρέος της Ελλάδος.
Στο πλαίσιο της Συνόδου του ΟΗΕ ο Έλληνας επανεκλέγεις πρωθυπουργός στο καθιερωμένο τετ α τετ με τον Αμερικανό ηγέτη αναμένεται να λάβει και επισήμως την πρόσκληση να επισκεφθεί τον Λευκό Οίκο εντός του 2016. Πιθανότατα όπως μας ανέφερε αξιόπιστη πηγή μας, η επίσκεψη να συνδυαστεί με τις εορταστικές εκδηλώσεις απόδοσης τιμών για τους ήρωες της εθνικής παλιγγενεσίας εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με τον ξεσηκωμό των Ελλήνων το 1821. Μέρα που οι ΗΠΑ επίσημα τιμούν με την ανακήρυξη της ημέρας αυτής ως ημέρας ανεξαρτησίας και για τις ΗΠΑ με αποκορύφωμα την παρέλαση στην ξακουστή 5η λεωφόρο της ΝΥ. Λέγεται δε ότι το επιτελείο στο Μέγαρο Μαξίμου σχεδιάζει πολύ πριν τις εκλογές αυτή την επίσκεψη στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον).
Εν όψει του ταξιδιού στις ΗΠΑ ο πρωθυπουργός, πέρα από τις επαφές που αναμένεται να κάνει και έχουν ετοιμαστεί με το ίδρυμα του BillClintonκαι άλλα παρόμοια ελληνικά και ξένα ιδρύματα αλλά και ισχυρά αμερικανικά thinktank, απαραίτητα για την χώρα και τα συμφέροντα της, κυριολεκτικά έχει « βομβαρδιστεί» και από μια σειρά προσκλήσεις να παραστεί σε εκδηλώσεις της ομογένειας. Μάλιστα δεν είναι λίγοι εκείνοι που του εισηγούνται και μια ανοιχτή υπερκομματική συγκέντρωση με προσκεκλημένη ολόκληρη την κοινότητα χωρίς κομματικές σημαίες και προτιμήσεις… Το θέμα που προκύπτει όμως είναι, αν θέλει το «νέο» που ευαγγελίστηκε, και διακήρυξε ως νέος απόστολος μιας επαναστατικής ιδέας να αλλάξει την χώρα εκ θεμελίων χτυπώντας την διαφθορά και την σαπίλα, να λάβει «σάρκα και οστά», να προσέξει μήπως και συγχρωτιστεί και άρα ταυτιστεί με το αντίστοιχο σάπιο και ανήθικο κατεστημένο της 45χροης διακυβέρνησης των Αθηνών , που εγκαταβιώνει στους κόλπους της ΕλληνοΑμερικανικής κοινότητας. Καθρέπτη όλων των ελληνικών παθογενειών…
Στις ΗΠΑ , και ειδικά αυτή την περίοδο που θεωρείται ακόμα πολιτικά ρευστή για πολλούς λόγους ,αν και δεν θα έπρεπε να είναι διότι, ήδη έχει (προ) αποφασιστεί αρκετά πριν ανοίξουν οι κάλπες ποιο θα είναι το «νέο» και μάλλον μακράς πνοής κυβερνητικό σχήμα που θα συσταθεί από τους γνωστούς εταίρους και διαχειριστές της εξουσίας στην Ελλάδα… Συμπεριλαμβανομένων και των «κυβερνητικών κοινοβουλευτικών μπαλαντέρ» σε περιπτώσεις κυβερνητικών κρίσεων… Μακράς πνοής υπό την έννοια ότι αυτή την φορά η νέα μεικτής σύνθεσης και καθώς φαίνεται, στο εγγύς μέλλον με περισσότερες των δυο συγκάτοικων και πολιτικών αποχρώσεων νέα συγκυβέρνηση, θα κρατήσει ίσως κάτι λιγότερο πριν από το τέλος της εκπνοής της 3ης δανειακής σύμβασης της Ελλάδος με τους δανειστές της. Το ερώτημα είναι τι γίνεται με το τέλος αυτής της δανειακής σύμβασης;
Γιατί νέο δάνειο και μάλιστα με ακόμα πιο επαχθείς όρους η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει από καμία άποψη. Υπάρχει κάποιο σχέδιο αν όχι ανάλογο ίσως καλύτερο από εκείνο του Γιάνη Βαρουφάκη για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης εθνικής κρίσης; Τώρα υπάρχει η προηγούμενη «εμπειρία» όσων έφεραν στο χείλος του γκρεμού την Ελλάδα και επομένως είναι εθνική υποχρέωση και επιτακτική ανάγκη, να μελετηθεί και να υπάρξει κοινή και με εθνική συναινέσει ένα τέτοιο σχέδιο μετάβασης της χώρας σε ένα νέο (εθνικό) νόμισμα χωρίς κραδασμούς και ανύπαρκτα συναλλαγματικά αποθέματα. Τέτοια και τόσα συναλλαγματικά αποθέματα, γιατί όχι και σε δολάρια –και εδώ είναι που οι ΗΠΑ ίσως κληθούν να σχεδιάσουν και να προετοιμάσουν ένα νέο σχέδιο μάρσαλ – ώστε η χώρα να μην βρεθεί στο γκρεμό. Κάτι που θα μπορούσε να συζητηθεί και επισήμως με την νέα αμερικανική κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές τον Νοέμβριο του 2016, κατά την διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.
Επίσκεψη και πρόκληση για τον Λευκό Οίκο , που αυτή την φορά αναμένεται να έρθει χωρίς να προκαλείται με συνεχή ελληνικά δημοσιεύματα ανάλογα της περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου όπου σχεδόν παρακαλούσαν επί ενάμιση έτος μέχρι να έρθει η πολυπόθητη χρυσή πρόσκληση, ειδικά αν διαπιστωθεί ότι όντως η νέα ελληνική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές (αυτές ή τις επόμενες) έχει τις σοβαρές προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε μακράς πνοής. Όπου ως μακράς πνοής θεωρείται εκείνο το κυβερνητικό σχήμα , που αν δεν εξαντλήσει την 4ετια τουλάχιστον θα μπορέσει να ολοκληρώσει με επιτυχία το 3ο δανειακό πρόγραμμα χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς και με μεγαλύτερη διακομματική συναίνεση.
Κάποια κέντρα πάντως που φαίνεται να γνωρίζουν κάτι περισσότερο, για την «επόμενη ημέρα» λένε ότι η ομάδα τεχνοκρατών που θα ηγηθεί της κυβέρνησης που θα προκύψει μετά της 20 Σεπτεμβρίου-αν και εφόσον επικρατήσει – τότε οφείλει και θα πρέπει να έχει στα συρτάρια της, και μάλιστα έτοιμο ανά πάσα στιγμή, και να το έχει επεξεργαστεί σε κάθε επίπεδο, και ένα σενάριο «εξόδου κινδύνου» και δάσωσης της χώρας αν η Ελλάδα πρέπει αναγκαστικά, να οδηγηθεί σε ένα νέο νόμισμα. Το σχέδιο μάλιστα αυτό, λένε οι ίδιοι κύκλοι, θα πρέπει να μπει σε εφαρμογή από την πρώτη στιγμή που θα αναλάβει τα ηνία της χώρας η νέα σταθερή κυβέρνηση καθώς η χώρα δεν αντέχει άλλο και δεν έχει τα περιθώρια για παρόμοιο πείραμα με αυτό της «αριστερής παρένθεσης» (βλ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ τ. 299). Σε αντίθετη περίπτωση; Η κοινωνική έκρηξη και τα οδυνηρά συνεπακόλουθα της παραμονεύουν, αν στο μεταξύ δεν προκληθεί από κάποιο αστάθμητο εξωτερικό ή εσωτερικό παράγοντα, κάτι «απροσδόκητο» ή ένα νέο αυτή την φορά κανονικό «ατύχημα».
Το επικίνδυνο, όμως που κάνει το μείγμα ακόμα πιο θανατηφόρο, και εδώ έρχονται και «συναντιούνται» οι αληθινές ανησυχίες της Ουάσιγκτον – ανησυχίες που ο Αμερικανός πρόεδρος είχε κάνει γνωστές ήδη από την συνάντηση του με τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά τον Αύγουστο του 2013- με εκείνες κάποιων ελληνικών κρατικών και κυβερνητικών κέντρων ως προς τον απροσδιόριστο κίνδυνο των ασύμμετρων απειλών από χτυπήματα του ISISσε ευρωπαϊκά εδάφη. Χτυπήματα και τρομοκρατικές επιθέσεις που αναμένεται να κάνουν ακόμα πιο ασταθή ολόκληρη την περιοχή μας, από τα όρια των Βαλκανικών συνόρων μέχρι την ευρασιατική περιοχή όπου το ριζοσπαστικό εξτρεμιστικό Ισλάμ κυριολεκτικά «προελαύνει» με συνεχής νέες στρατολογήσεις και μια Τουρκία που κλυδωνίζεται, έτοιμη να αιματοκυλιστεί, ανήμπορη να αντιμετωπίσει τον μεγάλο κίνδυνο που απειλεί την πολιτισμένη δύση. Απειλή αυξανόμενη με τις συνεχές μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές, και εν μέσω αυτών, στρατιές ολόκληρες Τζιχαντιστών να περνούν την καρδιά της δύσης που είναι η Ελλάδα!
Οι αμερικανικές ανησυχίες εντείνονται καθώς οι συνεχείς ροές προσφύγων είναι πλέον ανεξέλεγκτες και μάλιστα με τους πολύ κακούς, περισσότερο λόγο απειρίας και κακής εκτίμησης, λανθασμένους χειρισμούς της απελθούσας κυβέρνησης και προσωπικά της κ. Τ. Χριστοδουλοπούλου, ευρωπαϊκοί κύκλοι αλλά και αμερικάνικες κρατικές υπηρεσίες, έχουν επισημάνει τους μεγάλος κινδύνους και στην Ελληνική ΕΥΠ.
Θεωρούν μάλιστα κάτι περισσότερο από βέβαιο πως έχουν περάσει στην Ευρώπη μέσω Ελλάδος ικανός αριθμός- στρατολογημένων Τζιχαντιστών- να προκαλέσει μεγάλα χτυπήματα με ανυπολόγιστες ανθρώπινες απώλειες σε ζωές αθώων. Θέμα που θα εξεταστεί και στο περιθώριο της συνόδου κορυφής για το μεταναστευτικό αλλά και σε μυστική ειδική κοινή σύσκεψη που αναμένεται να συγκληθεί –για ακόμα μια φορά – μεταξύ των κεντρικών κρατικών μυστικών υπηρεσιών Ευρώπης και ΗΠΑ Καναδά και Αυστραλίας με την συνεργασία και αραβικών κρατών όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία.
Το μόνο ίσως παρήγορο σε αυτό τον εφιάλτη που καραδοκεί και απειλεί και την Ελλάδα ως ενδιάμεσο σταθμό, είναι πως τουλάχιστον ο σημερινός διοικητής της ΕΥΠ, Γιάννης Ρουμπάτης ο οποίος ενημερώνει διαρκώς τον Αλέξη Τσίπρα, ευτυχώς είναι προσηλωμένος στον κίνδυνο αυτό, την πρόληψη αντιμετώπιση και αποτροπή του.
Σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις ειδικά εντεταλμένες, για την πρόληψη και αντιμετώπιση του ραγδαία αυξανόμενου ριζοσπαστικού εξτρεμιστικού ΙΣΛΑΜ, με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ένα από τα πρώτα του υπηρεσιακά ταξίδια έγινε στις ΗΠΑ και βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία και συνεργασία. Έργο και αποστολή δύσκολη ειδικά αυτή την περίοδο που η Ελλάδα δυστυχώς είναι ευάλωτη το οποίο όμως φαίνεται να φέρει εις πέρας, για αυτό και ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να τον εμπιστεύεται σε αυτή την θέση. Θέση δύσκολη και ευαίσθητη από την οποία ίσως θα πρέπει να κόψει δεσμούς με το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της υπηρεσίας. Θέση κα υπηρεσία που χρειάζεται αναδόμηση και αναβάθμιση. Αποστολή πράγματι δύσκολη παρά τα «αθώα» διαδικτυακά, χτυπήματα που δέχεται περισσότερο από δικαίως πικραμένους συνδικαλιστές που αλληλοσπαράζονται από τα χρόνια των Μπίκα – Παπαγεωργίου που άνοιξαν οι βαθιές πληγές , διαλύοντας ότι έχει απομείνει από συνοχή σε αυτή την πολύπαθη ευαίσθητη νευραλγικής σημασίας για την ασφάλεια της χώρας, κρατική υπηρεσία. Μακάρι οι πληγές αυτές να μην αναδειχθούν σε χρόνιες ανίατες του συστήματος παθήσεις. Ίδωμεν. Μακάρι ο Θεός της Ελλάδος να συνεχίζει να την προστατεύει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εφιάλτης από αυτόν που απειλεί την ανθρωπότητα στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Ίσως και για αυτό ο σοφός ελληνικός λαός δεν έχει ξεσηκωθεί σκεπτόμενος ότι πέρα από τον πόνο και την δυστυχία του, εδώ και μια εξαετία ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν καθημερινά στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας υπάρχει έτοιμη να εκραγεί μια μεγάλης ισχύος ωρολογιακή βόμβα, με 100αδες χιλιάδες φανατικούς Σιήτες Μουσουλμάνους που έχουν εγκατασταθεί στην χώρα περιμένοντας και τον χρόνο να δουλεύει διαβολικά υπέρ τους… Ειδικά ο κίνδυνος γίνεται μεγαλύτερος όσο στους κόλπους του νέου ΣΥΡΙΖΑ ενυπάρχουν θανάσιμες αγκυλώσεις και στρεβλώσεις που έρχονται από ένα στεγνό και ξύλινο ιδεολογικό παρελθόν αλλά δεν κολλάνε καθόλου –μα καθόλου- σε ένα τόσο αβέβαιο και απειλητικό μέλλον. Ειδικά όταν ο μεγάλος γείτονας σου στην απέναντι πλευρά των εθνικών συνόρων είναι και αυτός φανατικός Σιήτης Μουσουλμάνος και μάλιστα πιστός οπαδός του δόγματος του Τ. Οζάλ ο οποίος από το 1978 έλεγε ότι «δεν χρειάζεται να ξανά κάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια δικούς μας». Το άκρως επικίνδυνο είναι όταν αυτό το δόγμα συναντά την θεωρία της αναβίωσης της νέας μεγάλης νεό Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ίσως και για αυτό, επειδή η Ουάσινγκτον μάλλον λίγο αργά κατάλαβε τον μεγάλο κίνδυνο να έχει αποφασίσει να ανακόψει την τρελή πορεία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναβαθμίζοντας, με το ανάλογο «τίμημα», τον γεωστρατηγικό ρόλο της Ελλάδος. Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει ποιο θα είναι το εύρος και το βάθος αυτού του περιβόητου τιμήματος για την Ελλάδα;
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΤΕΥΧΟΣ 307 ΣΕΠΤ. 2015 ΠΕΜΠΤΗ 24
