Καπιταλιστική Παρωδία
Γράφει ο Θύμιος Λυμπερόπουλος
Ζούμε στην εποχή της απόλυτης πανωλεθρίας των ιδεολογιών και των πεποιθήσεων. Στην πλήρη κατάργηση των αξιών. Μια παγκόσμια χοάνη καταπίνει κάθε βούληση για κοινωνική δικαιοσύνη και μετατρέπει τη μαγεία του καπιταλισμού σε μια χυδαία οικονομική στρατηγική. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν κεκαλυμμένο φασισμό. Οι συνθήκες που τον γιγάντωσαν πρέπει να αναζητηθούν στην επιτυχία του καπιταλιστικού συστήματος να διαχέει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία σε -περισσότερες από μία- κοινωνικές ομάδες. Η ευρεία διανομή πλούτου, οι ίσες ευκαιρίες για δημιουργία και η δικαιοσύνη στην οικονομία αποτελούν βασικούς παράγοντες για την εξέλιξη της ανθρωπότητας και των κοινωνιών.
Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια μαύρη καπιταλιστική παρωδία. Μια βίαιη αναπροσαρμογή πλούτου, μια αήθη επίθεση στις κατακτήσεις και στα δικαιώματα των μικρομεσαίων κοινωνικών τάξεων. Φορώντας τον μανδύα του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων, ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός ανεβάζει στο άρμα του ακόμη και ανθρώπους που δεν συμφωνούν με τις πρακτικές του. Μεγαλώνει σκορπώντας υποσχέσεις ευημερίας, αλλά για ποιους; Για αυτούς που ήδη ευημερούν; Για αυτούς που το παιχνίδι του χρήματος δεν συνδέεται με την επιβίωση; Γι αυτούς που η ζωή τους δεν εξαρτάται από την εργασία τους;
Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια Ιστορία δεν καταγράφηκαν τόσες ανισότητες σε ένα περιβάλλον απόλυτου πλουτισμού. Από τη μία, υπεραφθονία αγαθών και, από την άλλη, παντελή έλλειψη βασικών αγαθών -τροφή και νερό- για μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Οι καρποί της ευημερίας όχι μόνο δεν μοιράζονται δίκαια, αλλά δηλητηριάζουν κιόλας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια από την κατάρρευση του σοβιετισμού, αλλά η παγκόσμια κοινότητα δεν απαλλάχθηκε ποτέ από το τέρας του ολοκληρωτισμού. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός ζει και βασιλεύει. Το απόλυτο κρατικό μονοπώλιο έγινε απόλυτο ιδιωτικό μονοπώλιο.
Σε αυτή τη μετάβαση η πολιτική έχει τον δικό της ξεχωριστό ρόλο. Δυστυχώς, ενοχικό. Απόμακρη από την κοινωνική δικαιοσύνη, έγινε κυβερνείο διαχείρισης επιχειρηματικών συμφερόντων. Απροκάλυπτα πια, αιτιολογούν τις αποφάσεις τους, ενοχοποιώντας και κλέβοντας ταυτόχρονα όσους χρειάζονται για να πετύχουν τον σκοπό τους. Ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, μικρομεσαία τάξη, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι. Μέσα στην αφέλειά τους και την αμάθεια κάποιοι θεωρούν τα μνημόνια ως απαραίτητη θεραπεία για την ίαση της ελληνικής οικονομίας.
Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων ξαναγύρισε στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60 και οι προοπτικές να διορθωθεί η κατάσταση -λυπάμαι που το λέω- είναι μηδαμινές. Σε παγκόσμιο επίπεδο η εισοδηματική απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών έφτασε στα επίπεδα του 19ου αιώνα. Ομως, οι «κολασμένοι της αφθονίας» δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν.
Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός είναι πανίσχυρος για να νικηθεί από δύο αράδες οποιουδήποτε Λυμπερόπουλου. Πρέπει να ξαναοικοδομήσουμε τα πάντα από την αρχή. Να αρχίσουμε έναν αγώνα αξιοπρέπειας και ζωής. Απορρίπτοντας αρχικά ένα σύστημα που πολλαπλασιάζει την υποβάθμιση της εργασίας, ασπάζεται τη φτωχοποίηση και δημιουργεί λίγους και εκλεκτούς μεγιστάνες. Ας σταματήσουμε επιτέλους να κρυβόμαστε. Ο λαός δεν έχει άλλον δρόμο από αυτόν της αντίδρασης. Κουράστηκε με τους αριθμούς. Για όσους δεν το έχουν νιώσει στο πετσί τους, η φτώχεια είναι ένας δείκτης της στατιστικής. Για όσους τη βιώνουν, είναι στέρηση, ταπείνωση, αδυναμία, παρακμή. Αυτοί που μας κυβερνούν την τελευταία εξαετία έχουν δώσει σε αυτή τη φτωχοποίηση μια επίφαση λογικής. Κερδίζουν χρόνο και τον χρησιμοποιούν εναντίον μας.
Μέχρι πότε;
ΥΓ.: Η Νέα Δημοκρατία δεν ξέφυγε από τη μνημονιακή συνταγή, αν και είχε όλη την υποδομή (τρόπος διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή – ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός) για να την αποφύγει. Η ηγεσία της από το 2009 και μετά έγινε αυτόκλητη υπερασπίστρια επιχειρηματικών συμφερόντων, θέλω να πιστεύω χωρίς δόλο και χωρίς άλλη συναλλαγή. Οσα συνέβησαν στην πενταετία 2004-2009 (προσπάθεια αμφισβήτησης και περιθωριοποίησης του Κώστα Καραμανλή και των ιδεών του) ταιριάζουν απόλυτα με τη νεοφιλελεύθερη κουλτούρα των διαδόχων του και την πολιτική εξόντωση κάθε στελέχους που πιστεύει στον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό.
Ομως, είναι γνωστό. Η ανθρώπινη φύση έχει όρια. Κι όταν ξεπερνιούνται, καταλήγουν σε επανάσταση.
Πηγή: Δημοκρατία
