**Οι εξελίξεις στο Τραπέζιο Ανατολικού Ζητήματος* (V)**

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου

Όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 η Ρωσία εμπλέκεται ανοικτά και δυναμικά στις μάχες της Συρίας και τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους η Τουρκία εισβάλει βαθειά στο Ιράκ, διαφαίνεται η “αρχή του τέλους” της ISIS, και ένα αβέβαιο μέλλον…

Στο παρελθόν είχαμε αναφερθεί εκτενέστερα στη δημιουργία και στη δράση της ISIS[1]. Στο παρόν, το εγχείρημα είναι πιο δύσκολο, αφού θα προσπαθήσουμε να προβλέψουμε τις μελλοντικές εξελίξεις στηριζόμενοι σε ιστορικά δεδομένα, που θα αναλυθούν σε τρεις άξονες:

· Γεωπολιτικό

· Μεταναστευτικό

· Οικονομικό

Γεωπολιτικό

Ξεκινώντας, πρέπει να τονιστεί η άστοχη επιλογή της “ετικέτας” ISIS (Islamic State of Iraq and Syria) ως συνεχιστές των ιστορικών Ισλαμικών χαλιφάτων της περιόδου 8αι. – 12 αι. Πριν να εμφανιστούν τα Τουρκικά και Τουρκομάνικα φύλα (δηλαδή αρχές 11 αι.) στην περιοχή εδρεύουν:

· Πέντε ισλαμικά χαλιφάτα: της Δαμασκού, του Χαλεπίου, της Μοσούλης, της Βαγδάτης και των Σιιτών Φατιμί της Αιγύπτου.

· Δύο Βυζαντινά δουκάτα: της Αντιοχείας και της Μεσοποταμίας.

· Έξι χριστιανικά κέντρα: τα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία Αντιόχειας και Ιεροσολύμων, το Αρμένικο της Κιλικίας, των Παυλικιανών, των Μαρωνιτών και το Ανατολικό Πατριαρχείο των Ασσυρίων.

Δηλαδή δεν υφίστανται τα κράτη της Συρίας και του Ιράκ, που τεχνηέντως δημιουργήθηκαν από τους νικητές των Παγκοσμίων Πολέμων. Μέσω ISIS προβάλλοντας σύστημα διοίκησης του 9ου αι., κάποιοι προσδοκούν τον έλεγχο γεωπολιτικών διοικητικών περιοχών του 21ου αι. Συμβαδίζουν;

Οι Κούρδοι

Όταν ο Λένιν απέσυρε τις απαιτήσεις της Τσαρικής Ρωσίας, οι οποίες είχαν γίνει αποδεκτές και δημοσιεύτηκαν στη Συνθήκη των Σεβρών στις 10/8/1920[2], οι Κούρδοι μένουν απροστάτευτοι[3] και συνθηκολογούν με την Βουλή της Άγκυρας. Είναι γεγονός ότι οι Κουρδικές φυλές βάσει της Σύμβασης Sykes Picot [4] θα παρέμειναν υπό την κηδεμονία της Τσαρικής Ρωσίας[κοίτα χάρτη 1]. Όμως μετά την άρνηση της Σοβιετικής Ένωσης, την απόρριψη των ΗΠΑ να αντικαταστήσουν την Τσαρική Ρωσία και με την Συνθήκη Saadabad(8/7/1937)[5] διαμελίζονται σε τέσσερεις χώρες (Τουρκία, Ιράν, Συρία και Ιράκ). Από την άλλη, οι υπόλοιποι Βυζαντινοί λαοί, όπως Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι κ.ά., υπέστησαν γενοκτονίες, που το νέο Τουρκικό κράτος δεν αναγνώρισε ποτέ. Έτσι μετά την γενοκτονία των Ασσυρίων του Ιράκ (περίοδο 1932 – 1936), η μοναδική αξιόλογη μειονότητα της περιφέρειας παρέμεινε η Κουρδική σε τέσσερεις χώρες, με πολιτισμικές (γλωσσικές, θρησκευτικές κ.ά.) και πολιτικές (Σταλινικοί, Φεουδαρχικοί, Δημοκράτες, Βασιλόφρονες κ.ά.) διαφορές.

Εκτός των Κούρδων της Συρίας, τα τελευταία εκατό χρόνια οι Κούρδοι που κατοικούν σε Ιράκ, Ιράν και Τουρκία συχνά επαναστατούν κατά των δυνάμεων που τους καταδυναστεύουν [κοίτα χάρτη 2]. Από την άλλη, οι έξι χώρες[6] της περιοχής που δημιουργήθηκαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν το μωσαϊκό των λαών που κατοικούν σ’ αυτές, συνεχώς ταλαιπωρούνται με εσωτερικές αναταραχές. Αναταραχές που δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία που διοικείται από τις ΗΠΑ και τα κράτη της Ευρώπης.

Την περίοδο του ψυχρού πολέμου η Σοβιετική Ένωση προσπαθεί να διεισδύσει στους χώρους την κηδεμονία των οποίων είχε αρνηθεί μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Επίσης με πρόφαση την Παλαιστινιακή διένεξη, τα κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας προσπαθούν να προσεγγίσουν τον Αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής. Η Δύση αντιμετωπίζει τα σοσιαλιστικά κινήματα των Αράβων χρησιμοποιώντας το Ισλάμ[κοίτα σημ.1], στρατηγική που δεν μπορεί να εφαρμοστεί ενιαία στους Κούρδους, λόγω των εσωτερικών τους διαφορών. Έτσι φημολογείται ότι οι Η.Π.Α στο παρελθόν δύο φορές[7] προτείνουν στην Τ.Δ. να αναλάβει εξ ολοκλήρου την κηδεμονία των Κούρδων. Η επιτυχία του σχεδίου θα βοηθούσε σε δύο στρατηγικούς στόχους της Δύσης. Από την μία θα αποδυνάμωναν τις χώρες της Αραβικής Ένωσης και από την άλλη το “Κουρδικό” θα διαχειρίζονταν μόνο από ένα κέντρο. Την πρόταση ναι μεν την έλαβε σοβαρά υπ’ όψιν ο πολιτικός κόσμος της Τ.Δ., όμως και τις δύο φορές απερρίφθη από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να ελεγχθεί τέτοιου μεγέθους μάζα[χάρτης 2].

Οι Κούρδοι όμως γνωρίζουν καλά ότι εάν δεν ανοιχτούν σε θάλασσα (από Βασόρα ή κόλπο της Αλεξανδρέττας) θα είναι πάντα εξαρτημένοι από άλλες χώρες, άσχετα εάν έχουν ανεξάρτητη χώρα ή εάν τελούν υπό κηδεμονία τρίτων. Έτσι διαλευκαίνονται και οι επιθέσεις των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων κατά των Κούρδων, το καλοκαίρι του 2015, ακριβώς την περίοδο που ο συνασπισμός των δυνάμεων PKK – PYD διάνυαν τον Ευφράτη. Μετά τις επιτυχείς μάχες του Kobane οι ενισχυμένες Κουρδικές δυνάμεις άρχισαν να επεκτείνονται Δυτικά προς την περιφέρεια του Aleppo (Βέροια). Τα Ρωσικά στρατεύματα δε, από Latakiyah (Λαοδικεία) άρχισαν να επεκτείνονται Βόρεια του Aleppo (Βέροια) για να συναντηθούν με τις Κουρδικές δυνάμεις. Έτσι θα ανακόπτονταν οι δρόμοι ανεφοδιασμού της ISIS. Οι εν λόγω εξελίξεις ήταν η αιτία που η Τ.Δ. τέλη Φεβρουαρίου του 2016 άρχισε να καλεί τις εφεδρείες που είχαν “κόκκινο” φύλλο πορείας…

Λίβανος και Παλαιστίνη

Στην εύπορη παραλιακή γραμμή της Συρίας δημιουργείται μία χώρα, που το 1927 ο Μουσουλμανικός πληθυσμός δεν ξεπερνούσε το 45% και με μεγάλο ποσοστό Ορθοδόξων Χριστιανών (Αρμενίων, Αράβων, Ελλήνων, κ.ά.), Δρούζων, Μαρωνιτών, Αρμενίων Καθολικών κ.ά. Μέχρι την ίδρυση του Ισραήλ, ο Λίβανος αποτελεί το οικονομικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Στο γαλλόφωνο κρατίδιο με το Σύνταγμα του 1927 επιβάλλεται η κατανομή εδρών της Βουλής[8] με θρησκευτικά δεδομένα. Τότε οι σχετικές αναφορές είχαν θεσμοθετηθεί για να προστατευτούν οι Μουσουλμανικές κοινότητες!

Η λάμψη του Λιβάνου αρχίζει να τρεμοπαίζει μετά την ίδρυση του Ισραήλ και κυρίως μετά τις μάχες των έξι ημερών (5-10/6/1967). Τότε στο Λίβανο ιδρύονται καταυλισμοί προσφύγων, που θα φιλοξενήσουν Παλαιστίνιους και Άραβες. Έτσι ο Λίβανος δεν στοχοποιείται μόνο από το Ισραήλ αλλά και από τις Δυτικές δυνάμεις, ως κέντρο επιστράτευσης μαχητών της PLO.

Την περίοδο αποκορύφωσης του “ψυχρού πολέμου”, η Σοβιετική Ένωση θα διεισδύσει στον Αραβικό Σύνδεσμο[9], στηρίζοντας την αεροπορία του. Όμως μετά τις μάχες YomKippur(6-25/10/1973)[10] και Κύπρου (20/7 – 18/8/1974) θα επέλθει η ραγδαία αναδίπλωση των Σοβιετικών. Η περίοδος αυτή ταυτίζεται από την μία με την εξάπλωση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού και από την άλλη με κτυπήματα αριστερών τρομοκρατικών μικρών ομάδων σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή[Κοίτα σημ.1]. Τον Οκτώβριο του 1976, κατόπιν της διαφαινόμενης αποδοχής από την Δύση της παράνομης κατοχής της Κύπρου από την Τ.Δ., η Συρία καταλαμβάνει το Λίβανο[11]. Η αιτιολογία της κατοχής είναι ίδια μ’ αυτή της Κύπρου: “Η αντιπαράθεση Δρούζων και Μαρωνιτών με Παλαιστίνιους και Σιίτες, εξαναγκάζει τη Συρία να επέμβει για να προστατέψει τους ομόθρησκούς της και να επαναφέρει την ομαλή ειρηνική συνύπαρξη των κοινοτήτων“. Έτσι ένας ιδεολογικός πόλεμος αρχίζει να μετατρέπεται σε θρησκευτικό. Αρχίζουν να εγκαταλείπουν το Λίβανο οι μη Μουσουλμανικές ομάδες. Το αρθ. 24 του Λιβανέζικου Συντάγματος [κοίτα σημ.8] αρχίζει να λειτουργεί υπέρ των Χριστιανών, στο εσωτερικό της χώρας. Στο εξωτερικό ο Λίβανος θεωρείται ότι τελεί υπό την κηδεμονία της Συρίας και οι Σοσιαλιστές του Ba’ath, έχουν στενές σχέσεις με το Ανατολικό μπλοκ.

Η κατοχή του Λιβάνου τερματίζεται με θλιβερά γεγονότα. Μετά την σφαγή άμαχων Παλαιστινίων και Σιιτών από τις Ισραηλινές δυνάμεις στα προσφυγικά κέντρα Sabra και Shatila (16-18/9/1982)[12], αποδεικνύεται ότι η Συρία αδυνατεί να προστατέψει το Λίβανο. Έτσι και με την δολοφονία του Λιβανέζου πρωθυπουργού Rafic Baha El Deen Al Hariri (14/2/2005)[13], στην οποία αναμιγνύονται ονόματα της οικογένειας Asad, ο ΟΗΕ πιέζει τη Συρία να τερματίσει την παράνομη κατοχή. Άσχετα εάν ο ΟΗΕ δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία για την Κύπρο!

Όταν τον Απρίλιο του 2005 αποχωρούν τα Συριακά στρατεύματα, αφήνουν ένα Λίβανο οικονομικά κατεστραμμένο και απογυμνωμένο από τους περισσότερους μη Μουσουλμάνους κατοίκους του. Σ’ ότι αφορά την Ελληνική ομογένεια, δεν επιστρέφονται τα Ελληνικά σχολεία στις Ελληνικές κοινότητες, που τα είχαν ανεγείρει με τις δικές τους δυνάμεις και είχαν αναγνωριστεί ως ισότιμα Γυμνάσια με τα Ελληνικά από το Ελληνικό κράτος[14].

Η νέα τάξη πραγμάτων

Μετά την ήττα των Σοβιετικών και Δυτικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, αμφότεροι για οικονομικούς και στρατηγικούς λόγους αποφασίζουν να “τακτοποιήσουν”, όπως επιτάσσουν τα συμφέροντά τους την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Οι μεν ΗΠΑ έχοντας υπ’ όψιν το γεγονός του USS Liberty[15], πάντα προσδοκούν μία δεύτερη ισχυρή δύναμη που θα ελέγχει την διώρυγα του Suez, η δε νέα Ρωσία που ελέγχει την Συριακή Πολεμική Αεροπορία, προσπαθεί δυναμικά να επανέλθει στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Αμφότεροι στηρίζουν την Τ.Δ. Έτσι η Τ.Δ. ναι μεν αρχές της δεκαετίας του 2000 γλιτώνει από τα νύχια του ΔΝΤ, αλλά ως νέα ισχυρή δύναμη προσπαθεί να διεισδύσει σε γείτονες χώρες χρησιμοποιώντας ή τους ομογενείς (Τούρκοι και Τουρκομάνοι) ή τους ομόθρησκους (Σουνίτες Μουσουλμάνοι)[16].

Η νέα ιστορική περίοδος της Τ.Δ. ξεκίνησε με τις εκλογές στις 11/6/2011, όπου το ΑΚΡ δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία για αναθεώρηση Συντάγματος και διαχωρίζονται οι δρόμοι τουRecep Tayyip Erdoğanαπό τον Muhammed Fethullah Gülen. Στη νέα περίοδο το ΑΚΡ αναμιγνύεται ανοιχτά στην Αραβική Άνοιξη και στις μάχες της Συρίας. Την ίδια περίοδο διαχωρίζονται και οι πολιτικές θέσεις Ρωσίας – ΗΠΑ σ’ ότι αφορά την μελλοντική κατάσταση της Μέσης Ανατολής. Η μεν Ρωσία προβάλλοντας ιστορικά δεδομένα τονίζει την διπλοπροσωπία της Ε.Ε. και αναζητά λύση μέσω διεθνών οργανώσεων[17], οι δε ΗΠΑ αρχίζουν να μελετούν διάφορα επί χάρτου σχέδια προς εφαρμογή. Όπως:

· Το διαμελισμό, Λιβάνου, Συρίας και Ιράκ και τη δημιουργία στη θέση αυτών τεσσάρων νέων χωρών: των Κούρδων, των Σιιτών, των Σουνιτών και της ενδιάμεσης χώρας μεταξύ Ισραήλ και Ισλαμικών χωρών, όπου θα κατοικούν Χριστιανοί, Δρούζοι και Μαρωνίτες. Το σχέδιο χωλαίνει διότι:

o Οι Κούρδοι ζητούν διέξοδο στη θάλασσα που δεν επιτρέπει με τίποτα η Τ.Δ.

o Οι Μουσουλμάνοι δεν επιθυμούν την ενδιάμεση χώρα, που πιστεύουν ότι αργά ή γρήγορα θα συμμαχήσει με το Ισραήλ.

· Κρατώντας έναν αποδυναμωμένο Asad, το διαμελισμό της ενιαίας Συρίας, και δημιουργία Ομοσπονδίας της Συρίας που θα απαρτίζεται από εθνικά ή/και θρησκευτικά ομόσπονδα κράτη. Το σχέδιο χωλαίνει σε τρία σημεία

o Στην κατανομή των λιγοστών εύπορων εδαφών και στην διαχείριση των ελαχίστων λιμένων, όπου σήμερα η Latakiyah (Λαοδικεία) βρίσκεται υπό κατοχή των Ρωσικών δυνάμεων.

o Αντιπολιτευόμενοι του Asad μετά την διάλυση της Συρίας δεν συμβιβάζονται στο να παραμένει ο Asad ή μέλη της οικογενείας του στη διοίκηση, γεγονός που στηρίζεται και από τις ΗΠΑ.

o Η Τ.Δ. όποιο και αν είναι το τίμημα δεν πρόκειται να συζητήσει περί Αλεξανδρέττας.

Έχουν τεθεί και πολλά άλλα σενάρια. Όμως όποιο και αν εφαρμοστεί, σίγουρα θα δημιουργήσει νέους πρόσφυγες και μετανάστες…

Το Μεταναστευτικό

Σύσσωμα τα ΜΜΕ και ο πολιτικός κόσμος προβάλουν ότι οι μεταναστευτικές ροές από Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική πηγάζουν από την εμπόλεμη κατάσταση που βρίσκονται οι εν λόγω περιοχές. Αληθεύει;

Από ότι βλέπουμε στον πίνακα 1, τα άγονα εδάφη της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής το 1943 φιλοξενούν ~70 εκ. πληθυσμό, από τα οποία ~6,2 εκ. ήταν μη Μουσουλμάνοι (~9%). Ο πληθυσμός αυτός το 2010 έχει ανέλθει στα 337 – 350 εκ. (ανάλογα με τις πηγές) και μόνο το 4,8% απαρτίζεται από μη Μουσουλμάνους. Είναι γεγονός ότι οι περιοχές που αναφέρονται στον πίνακα.1 δεν διαθέτουν καλλιεργήσιμα εδάφη, που είναι σε θέση να σιτίσουν τα ~343 εκ. κατοίκους τους. Μέχρι την Αραβική Άνοιξη τα πετροδόλαρα ήταν σε θέση να εισάγουν τα απαραίτητα για να σιτίσουν τα εν λόγω πλήθη. Με την Αραβική Άνοιξη, από την μία διαλύεται η οικονομία των χωρών και από την άλλη η ραγδαία μείωση της τιμής του αργού πετρελαίου [Κοίτα γραφήματα] μειώνει τα έσοδα και των υγιών οικονομιών. Ο λιμός που θα ξεσπούσε προφανώς θα χρεώνονταν στο Ισλαμικό Κίνημα της Αραβικής Άνοιξης. Οι ιθύνοντες του Ισλαμικού Κινήματος αντί να αντιμετωπίσουν τους λιμούς προτίμησαν με διάφορα τεχνάσματα να εξαγάγουν ψυχές, που οι απόγονοί τους στις νέες πατρίδες θα είναι οι πολεμιστές του cihad[18].

Έχει διαπιστωθεί ότι οι πρώτες γενιές των Μουσουλμάνων που έχουν μεταναστεύσει στις Δυτικές χώρες δεν αντιπαρατέθηκαν στις αρχές των νέων πατρίδων τους. Το 2010 στην ΕΕ η πρώτη γενιά Μουσουλμάνων ανέρχονταν στα 13εκ.[19]. Όμως μέλη των δεύτερων και τρίτων γενιών που δεν εντάχθηκαν στον κοινωνικό ιστό της πατρίδας τους εμφανίζουν έντονη σύγχυση εθνικής ταυτότητας. Σήμερα ένα μεγάλο τμήμα της Ισλαμικής Διεθνούς Ταξιαρχίας [κοίτα σημ.1] που προήλθε από την Δύση, απαρτίζεται από ανένταχτους στον Δυτικό κοινωνικό ιστό Μουσουλμάνους μετανάστες ή πρόσφυγες δεύτερης ή τρίτης γενιάς.

Η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση στο μεταναστευτικό – προσφυγικό ζήτημα εστιάζεται σε οικονομικά δεδομένα που θα “ελαχιστοποιήσουν το κράτος”, όπως:

· Ως φτηνότερη λύση του δημογραφικού προβλήματος, που βιώνει έντονα η Δύση, ως αποτέλεσμα της σταδιακής εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής από την δεκαετία 1950 και μετά.

· Ως μοχλός πίεσης για να κρατηθούν χαμηλά οι μισθοί.

· Στηρίζοντας την “μαύρη εργασία” επιτυγχάνεται η κατατρόπωση κρατικών συνταξιοδοτικών ταμείων (άρα περιορισμός κρατικών εξόδων). Έτσι οι καλά αμειβόμενοι θα έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, στηρίζοντας παράλληλα τον ιδιωτικό κλάδο των ασφαλειών. Οι δε άλλοι ήδη θεωρούνται αναλώσιμα όντα.

· Τα μεσοπρόθεσμα κέρδη (10 – 35 έτη) από μεταναστευτικό – προσφυγικό κύμα είναι πολλαπλάσια από το να στηριχτεί ένα κοινωνικό κράτος. Προφανώς τα μακροπρόθεσμα κοινωνικά – πολιτισμικά προβλήματα δεν είναι αντικείμενο συζήτησης στους νεοφιλελεύθερους κύκλους. Τα δε βραχυπρόθεσμα προβλήματα (0 – 5 έτη) σίτιση, στέγαση, περίθαλψη συνήθως χρεώνονται στις ανθρωπιστικές οργανώσεις και στην εθελοντική προσφορά.

Όλα τα προαναφερόμενα είναι ισχυρά επιχειρήματα για να στρατευθούν τα κοινωνικά ανένταχτα άτομα στο Ισλαμικό Κίνημα για cihad. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να μελετηθεί, σε ποιο ύψος ανέρχονται οι μεταναστευτικές ροές και κατά πόσο εξ αυτών κινδυνεύει η ΕΕ;

Στα 550 εκ. Ευρωπαίων του 1950, τα ~4 εκ ήταν Μουσουλμάνοι (0,73%)[20], ενώ στα 735 εκ. του 2010 τα ~44εκ. (6%) είναι Μουσουλμάνοι. Δηλαδή αργά και σταθερά μουσουλμανοποιείται η Ευρώπη. Εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο μη Μουσουλμανικός πληθυσμός της ΕΕ είναι γηραιότερος των Μουσουλμάνων[21] και ο ρυθμός γεννήσεων των μη Μουσουλμάνων είναι μικρότερος του 2,1 ανά οικογένεια, ενώ των Μουσουλμάνων μεγαλύτερος του 3, το φαινόμενο αυτό δεν θα αργήσει να αποτελέσει και κοινωνικό πρόβλημα.

Από τα 332εκ. [πίνακας 1] που γειτνίαζαν το 2010 με την Ευρώπη πόσοι ήλθαν ή θα έλθουν; Ιδιαίτερα πρέπει να τονιστεί ότι στις χώρες της ΕΕ οι Μουσουλμάνοι ανέρχονται σε 20,6 εκ. [πίνακας 2]. Σ’ αυτό το σημείο οι ηγέτες της ΕΕ πρέπει να επιβληθούν στις εταιρείες που εδρεύουν στις χώρες προέλευσης των Μουσουλμάνων και προετοιμάζονται για την ανοικοδόμηση των περιφερειών από όπου πέρασε η Αραβική Άνοιξη να:

· προσλάβουν εργαζόμενους από τους μετανάστες που έχουν έλθει από τις αντίστοιχες χώρες για τα έργα που θα εκτελεστούν εκεί.

· πάρουν με σύστημα αντιπαροχής, τα κατεστραμμένα από τις μάχες ακίνητα των μεταναστών που βρίσκονται στην ΕΕ, ούτως ώστε όταν επιστρέψουν και να έχουν κατοικία αλλά και οι υπόλοιποι να αγοράσουν τα υπόλοιπα διαμερίσματα με μακροπρόθεσμα δάνεια, που θα δοθούν από τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες με εγγύηση των χωρών προέλευσης των μεταναστών (το εν λόγω σύστημα είχε επιχειρηθεί για τους Παλαιστίνιους, όμως το Ισραήλ κατέστρεψε εκ νέου τα νεόκτιστα).

· εκπαιδεύσουν τους πρόσφυγες ούτως ώστε να καλλιεργούν στις συνθήκες της Βόρειας Αφρικής.

Οι δε υπόλοιποι, εκτός των περιβαλλοντικών προσφύγων των ωκεανών, πρέπει να επιστρέψουν στις χώρες τους με οιονδήποτε τρόπο. Εξάλλου η εφαρμογή των άρθρων 8 και 20 της Οδηγίας 2013/33/ΕΕ – 26/6/2013 ταυτίζεται με την πρόταση επιστροφής των εν λόγω ατόμων. Όταν από τις 500 μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες της υφηλίου, οι 10 εδρεύουν στις περιοχές[22] από όπου προέρχονται οι περισσότεροι οικονομικοί μετανάστες [Πίνακα 3], διαπιστώνεται ότι το πρόβλημα είναι εσωτερικό αυτών των χωρών και όχι της ΕΕ. Όταν σήμερα στην Ελλάδα Μπανγκλαντεσιανοί, Ινδοί, Αφγανοί και Πακιστανοί δέχονται να εργαστούν σε “μαύρη εργασία” με αμοιβή 150 – 300 Ε. και στέγη (περισσότερο για ασφαλή διαμονή), είναι γεγονός ότι η εισροή σε ΕΕ δεν θα σταματήσει με οποιοδήποτε οικονομικό μέτρο. Όμως όχι μόνο η Ελλάδα αλλά ούτε η ΕΕ στο σύνολό της δεν αντέχει να υποδεχτεί ούτε το 3% του πληθυσμού των εν λόγω χωρών.

Σχέσεις Ε.Ε. με Ελλάδα – Τουρκία

Ως προς τα Ισλαμικά δεδομένα, επί των ημερών μας στην Ελλάδα ζουν 610.000 Μουσουλμάνοι και αποτελούν το 5,3% του πληθυσμού της χώρας. Με τα μνημόνια, ενώ μεταναστεύουν οι νέοι Έλληνες επιστήμονες, στα hotspotsθα παραμείνουν οι 54.000 μετανάστες που το 99% θα απαρτίζεται από “φτηνούς Μουσουλμάνους εργάτες”[23]. Ας αναφερθούμε στις έξι αρχές που συμφωνήθηκαν στις 16/3/2016 στις Βρυξέλες και στον τρόπο διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης όπως αποφασίστηκε στο Ε.Σ. στις 17 – 18/3/2016.

Ως προς την 1^η αρχή, για την επιστροφή των παράνομων μεταναστών στην Τ.Δ., επιβάλλεται να θεσμοθετηθούν νομικές βελτιώσεις σε Ελλάδα και Τουρκία. Εμείς έχουμε συνηθίσει η Βουλή των Ελλήνων σε 48 ώρες να συμμορφώνεται με “έξωθεν εντολές”, όμως τι γίνεται με την Μεγάλη Βουλή της Τ.Δ.; Εάν οι προτάσεις δεν περάσουν από την Μεγάλη Βουλή της Τ.Δ. τι προβλέπεται;

Ως προς την 2^η αρχή, η ΕΕ θα πάρει 18.000 πρόσφυγες και η Ελλάδα θα φιλοξενήσει τους 54.000, μέχρι πότε; Και τα οικονομικά μας που πάνε από το κακό στο χειρότερο; Όταν αυξηθεί ο αριθμός των μακροχρόνια ανέργων Ελλήνων η Ελλάδα θα εφαρμόσει το αρθ. 15 παρ.2 της Οδηγίας 2013/33/ΕΕ; Και πώς θα αντιδράσουν οι φιλοξενούμενοι στα hotspots; Και όταν δικαίως αντιδράσουν δυναμικά (κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή) και δεχθούν την στήριξη των υπόλοιπων 610.000 η χώρα θα οδηγηθεί σε θρησκευτικό εμφύλιο; Και εάν ο αριθμός των Μουσουλμάνων της Θράκης υπερβαίνει το 50% θα έχουμε αποσχιστικές τάσεις που θα στηριχτούν από τον ΟΗΕ (π.χ. όπως στο Κόσοβο);

Η 3^η αρχή ασχολείται αποκλειστικά με την χρόνια απαίτηση της Τ.Δ., την άρση βίζας στους Τούρκους πολίτες (ελεύθερη διακίνηση σε χώρες ΕΕ). Αν και οι ιθύνοντες της ΕΕ αποδέχονται ότι η Τ.Δ. μέχρι τώρα έχει εκπληρώσει τις 35 εκ των 72 απαιτήσεων της ΕΕ, δηλώνουν ότι “οι ισχύοντες δείκτες αναφοράς δεν θα τροποποιηθούν”. Όμως προκειμένου η Τ.Δ. να ανταποκριθεί στα απαιτούμενα περί μεταναστευτικού, θα γίνει άρση των προϋποθέσεων για βίζα μέχρι το τέλος του Ιουνίου και η Τ.Δ. πρέπει να λάβει τα μέτρα που εκκρεμούν μέχρι τέλος Απριλίου. Δηλαδή η Ευρώπη παραβλέπει τις αρχές της κατά 55%; Τότε εμείς γιατί ανεχόμαστε την ΤΡΟΪΚΑ (καθ’ υπόδειξη της ΕΕ); Στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια φτώχυναν περίπου 200.000 οικογένειες στο βωμό των Ευρωπαϊκών αρχών, αρχών που θυσιάστηκαν σε μία νύχτα (17 προς 18 Μαρτίου)! Και τί έκαναν οι δικοί μας ιθύνοντες;

Ως προς την 4η αρχή, καλούντα τα κράτη μέλη της ΕΕ να επιταχύνουν τις συνεισφορές τους, όπου έχουν ήδη πιστωθεί προς στην Τ.Δ. 350 εκ. Ε. από τα πρώτα 3 δις Ε. που είχαν δεσμευτεί να δοθούν (15/10/2015). Μέσα στο Μάρτιο του 2016 θα πιστωθούν επιπλέον 95 εκ. Ε για σίτιση και εκπαίδευση και 125 εκ. Ε. για εγκατάσταση αγωγών.

Με την 5η αρχή η ΕΕ δεσμεύεται στο άνοιγμα πέντε κεφαλαίων, με την επιφύλαξη της θέσης των κρατών μελών στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων. Χωρίς να αναφέρονται οι λόγοι που προκάλεσαν το πάγωμα των πέντε κεφαλαίων...

Τέλος 6η και "φαρμακερή" αρχή, όπως θα έλεγε και ο λαός μας, με την οποία η ΕΕ αναγνωρίζει επίσημα την ανάμιξη της Τ.Δ. στα εσωτερικά της Συρίας, με τον μανδύα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Αν και είχαν δημοσιευτεί πειστήρια, όπου η Τ.Δ. με την κάλυψη της ΜΙΤ μετέφερε μαζί με φάρμακα και τρόφιμα, βαρύ οπλισμό στους μαχητές της ISIS[24], η ΕΕ στηρίζει τη δράση των στελεχών της Τ.Δ. εντός της Συρίας. Έτσι μετά το διαφαινόμενο τέλος της ISIS, προβλέπεται και το τέλος του Asad, που ήταν ανεπιθύμητος από την ΤΔ.

Γεγονότα που δεν συσχετίστηκαν, επί των ημερών μας πρέπει να αξιολογηθούν ανάλογα. Μετά τις αεροπορικές επιθέσεις του Νοεμβρίου του 2015 σε Raqqa (φερόμενη ως πρωτεύουσα της ISIS), στελέχη της ISIS μεταφέρουν τις οικογένειές τους σε ασφαλή σημεία του Ιράκ. Η Τ.Δ. προβάλλοντας την παρέμβαση των Ρωσικών χερσαίων δυνάμεων και την δράση ΡΚΚ και PYD, στις 4/12/2015 εισβάλει στο Ιράκ και πλευρίζει τις δυνάμεις της ISIS πλησίον της Μοσούλης χωρίς να τις επιτεθεί[25]. Ίσως μ’ αυτό τον τρόπο στελέχη της Τ.Δ. που ήταν στο πλευρό της ISIS επέστρεψαν στις εστίες τους. Έτσι η Τ.Δ. γνωρίζει και το τέλος της ISIS και τα πλήρη στοιχεία των βομβιστών, που μέχρι στιγμής αλωνίζουν την Τ.Δ. περιμένοντας τις βελτιώσεις περί βίζας.

Από την άλλη με την 6η αρχή καλείται η Ελλάδα να αναγνωρίσει την Τ.Δ. ως “ασφαλή τρίτη χώρα”! Μία χώρα που βομβαρδίζει τις δικές της πόλεις και χωριά, που διαθέτει παρανόμως 50.000 άνδρες σε υπό κατοχή Ευρωπαϊκά εδάφη, κατά πόσο μπορεί να είναι ασφαλής;

Το Οικονομικό

Στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ξεκίνησε πόλεμος εάν δεν υπήρχαν οικονομικά συμφέροντα. Όμως στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κάτω από τις νεοφιλελεύθερες τάσεις δημιουργήθηκε ένας νέος κλάδος οικονομίας. Αυτός της οικονομίας των πολέμων. Τα παραγωγικά κέντρα του νέου κλάδου δεν περιορίζονται σε ιπποδυνάμεις μηχανών και προσφορά υπηρεσιών, αλλά συγκαταλέγουν νομικούς και φιλανθρωπικούς τομείς, που συνδυάζονται και συνεργάζονται με την μεταποίηση και την παροχή υπηρεσιών. Το γεγονός διαφαίνεται από τα γραφήματα, όπου η διακύμανση της τιμής του αργού πετρελαίου δεν συνδυάζεται ένα προς ένα με τα θερμά γεγονότα της Αραβικής Άνοιξης, αλλά μάλλον με άλλες “προσχεδιασμένες” πολιτικές.

Το CongressionalBudgetOffice(Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου) αναφέρει ότι ο πενταετής πόλεμος στο Ιράκ (2003 – 2007) έχει κοστίσει 2,4 τρις.$[26] στους φορολογούμενους των ΗΠΑ. Ως προς τον νομπελίστα οικονομολόγο JosephEugeneStiglitzτο εν λόγω ποσό ανέρχεται στα 3 τρις $.[27]. Έναντι του κόστους αυτού, η αιματοχυσία δεν έχει παύσει στο Ιράκ και οι κάτοικοι αναμένουν την “δημοκρατία” που τους είχε ταχθεί…

Η “μη άμεση ανάμιξη” στον “εμφύλιο” της Συρίας (3/2011 – 3/2016), [κοίτα γράφημα 2] ΕΕ και ΗΠΑ, που περιορίστηκαν κυρίως σε ανθρωπιστική βοήθεια έχει κοστίσει 1,8 δις Ε. στους Ευρωπαίους και 4,6 δις $ στους πολίτες των ΗΠΑ. [κοίτα πίνακα 4]. Στα εν λόγω ποσά δεν συμπεριλαμβάνονται αυτά που έλαβε η Τ.Δ. από τις ΗΠΑ λόγω του ότι θεωρούνται απόρρητα στοιχεία, όπως και τα έξοδα των κρατών μελών της ΕΕ, τα οποία θεωρούνται εσωτερικά έξοδα. Επίσης ομολογείται ότι τα μέλη της ΕΕ έχουν δαπανήσει ~4,2 δις. Ε, για να βοηθήσουν τους Σύριους πρόσφυγες[28].

Για τις πολυεθνικές πρέπει να προστεθούν και τα έσοδα που προέρχονται από την μαύρη αγορά, όπως τα 200 ημιφορτηγά Toyota, που εμφανίστηκαν από το πουθενά στους μαχητές της ISIS [29], τα εφόδια που εισήλθαν [κοίτα σημ.3] σε Συρία και Ιράκ, έσοδα εταιρειών που αγόραζαν μέσω Τ.Δ. πετρέλαιο σε μισή τιμή απ’ ότι αγόραζαν από τα μέλη του OPEC, κ.ά.

Τα προαναφερόμενα ποσά είναι αυτά που αφορούν το σκέλος της “ανθρωπιστικής βοήθειας”. Δεν συγκαταλέγονται τα έξοδα των ενόπλων δυνάμεων που δρουν στην περιοχή (Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά. κρατών), τα οποία είναι γνωστό ότι είναι πολλαπλάσια αυτών της ανθρωπιστικής βοήθειας. Προφανώς το 2020 θα έχουμε και τα επίσημα στοιχεία και έτσι θα μπορέσουμε να υπολογίσουμε τα κέρδη των πολυεθνικών. Σήμερα όμως βιώνουμε μόνο ανθρώπινο δράμα…

Οι παράπλευρες απώλειες

Τέλη Δεκεμβρίου του 2015, το ΔΝΤ κρούει των κώδωνα του κινδύνου ανακοινώνοντας ότι εάν οι τιμές του πετρελαίου θα κυμαίνονται στο ΜΟ του 2015 [κοίτα γράφημα 1], η Σαουδική Αραβία κινδυνεύει να πτωχεύσει σε βάθος 5 ετών. Η Goldman Sachs αρχές του 2016 ανακοινώνει τον κίνδυνο πτώχευσης πετρελαϊκών εταιρειών που βρίσκονται στις πρώτες 500 εταιρίες της παγκόσμιας κατάταξης. Και οι τιμές συνέχισαν να κατρακυλούν, μέχρι η Ρωσία να ανακοινώσει την αναστολή των χερσαίων της επιχειρήσεων στην Συρία!

Η Ρωσία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, αρχίζει να στέλνει ραγδαία τον εκσυγχρονισμένο στόλο της Μαύρης Θάλασσας στη Μεσόγειο και τα Ρωσικά κεφάλαια που “κουρεύτηκαν” στις Κυπριακές Τράπεζες να ρέουν προς Αίγυπτο ως νέες επενδύσεις. Οι δε Σύριοι είχαν ήδη εξαγάγει τα κεφάλαιά τους. Οι άτυχοι που προτίμησαν τις Τουρκικές Τράπεζες το 2013 έπεσαν θύματα του Ν.1062 και αρθ.1., όπου κατασχέθηκαν τα κεφάλαιά τους από τις Τουρκικές αρχές με την δικαιολογία ότι: “Η Τ.Δ. μπορεί να δημεύσει κάθε περιουσιακό στοιχείο υπηκόων χωρών που απειλούν την περιουσία των Τούρκων υπηκόων. Τα δημευμένα χρησιμοποιούνται προς αποζημίωση των Τούρκων πολιτών που μερικά ή ολικά έχουν απολέσει την περιουσία τους“. Και όλα αυτά την περίοδο που η Τ.Δ. τροφοδοτούσε ISIS και Al Nusra!

Για ν’ ανακοπεί η προέλαση των Κουρδικών δυνάμεων προς Μεσόγειο, η Τ.Δ. δεν διστάζει να βομβαρδίσει τις πόλεις της Sur, Cizre κ.ά, ενώ έσβησε από τον χάρτη ολόκληρους οικισμούς της Ν.Α. Τουρκίας. Οι βομβιστικές επιθέσεις της Άγκυρας τον Φεβρουάριο του 2016 αξιολογήθηκαν από το “βαθύ λαρύγγι” της Άγκυρας Fuat Avni με ανακοίνωση στο tweeter:” Όταν ξεκίνησαν οι έρευνες διαφθοράς κατά των οικογενειακών μελών του ΑΚΡ και του προέδρου, προκειμένου να απολέσουν τα έσοδά τους που προέρχονται από λαθρεμπόριο όπλων και πετρελαίου δεν θα διστάσουν να σύρουν τη χώρα σε πολεμικές συρράξεις”…

Κλείνοντας

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όταν ο Μεσογειακός πολιτισμός καταστρέφονταν μεταξύ Δυτικού και Σημιτικού πολιτισμού εδραιώθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επί των ημερών μας η Δύση πιέζεται από τους Σημίτες Άραβες από την μία και από τους Νεοφιλελεύθερους Τραπεζίτες από την άλλη. Η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή βρίσκονται σε πλήρη ρευστότητα με απρόβλεπτες συνέπειες και στο κέντρο μια Τ.Δ., που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις αδυναμίες όλων των πλευρών. Όταν οι ατασθαλίες και η διαφθορά θα επισκιάσουν το “Λευκό Παλάτι” σειρά έχουν στελέχη του CHP και MHP, που καραδοκούν στην εφαρμογή του “Εθνικού Όρκου”. Δυστυχώς βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή και ο “βασιλιάς είναι γυμνός”…