Κ Α Τ Α ΠΟΛΥ οξυδερκέστεροι απ’ τους διαδοχικώς κυβερνώντες σε Λευκωσία και Αθήνα, ειδήμονες επί της στρατηγικής και των διεθνών σχέσεων, από χρόνια προσκαλούσαν αμφότερες τις κυβερνήσεις σε αυτό το καθήκον: Να σχεδιάσουν στρατηγική ενόψει των από χρόνια διαφαινομένων αλλαγών του «παράγοντα Τουρκία». Εκείνοι που μελετώντας την άνοδο των Ισλαμιστών Ερντογάν στην εξουσία το 2002 και τη νεο-οθωμανική ισλαμική στρατηγική τους, του νταβουτόγλειου «Στρατηγικού Βάθους», είχαν προβλέψει – προτού συμβούν – τις ρήξεις της Τουρκίας με τον Ισραήλ, τη Δύση, τη Ρωσία κ.ο.κ. Δυστυχώς, όμως, οι κυβερνώντες δεν είχαν ώτα ακουόντων.
Κ Ε Ν Τ Ρ Ι Κ Ο Σ «πυλώνας» σκέψης και πολιτικής Αθηνών και Λευκωσίας υπήρξε, βεβαίως, η ελπίδα μιας άλλης αλλαγής στην Τουρκία. Προς την οποία αμφότερες συνέδραμαν ευελπιστώντας: Τον «εξευρωπαϊσμό» της. Χάριν του οποίου προσέφεραν στην Άγκυρα, επί χρόνια, τη συνδρομή τους ως κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπέρ της πορείας ένταξης της Τουρκίας. Για ν’ ανακαλύψουν κατ’ επανάληψιν το προφανές: Τις απαιτήσεις των νεο-οθωμανών της Άγκυρας, για ειδικό… «εκτουρκισμό» της ΕΕ. Έτσι, εν έτει 2016, εκείνος ο «κεντρικός πυλώνας» των «ευρωλιγούρηδων» ναυάγησε και πνίγηκε στα νερά του Αιγαίου, μαζί με τους Σύρους πρόσφυγες θύματα της Άγκυρας…
Τ Ω Ρ Α ΟΦΕΙΛΟΥΝ να σχεδιάσουν μιαν άλλη πολιτική. Που να είναι προετοιμασμένη (εκείνο το πανάρχαιο «προεπιβουλεύειν» του Θουκυδίδη) για να αντιμετωπίσει, επωφελώς, ή έστω με τις λιγότερες ζημιές, γι’ αμφότερα τα κράτη του Ελληνισμού, τις πιθανότητες των αλλαγών του «παράγοντα Τουρκία». Αλλαγών που μπορεί να σημαίνουν:
– ΕΙΤΕ τη διάλυση της μέχρι τώρα γνωστής Τουρκίας, με την υπερίσχυση των εντός αυτής και πέριξ Κούρδων,
– ΕΙΤΕ – αντιθέτως – τη μετατροπή της σε υπερδύναμη της περιοχής επιβάλλουσας τους όρους της στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, στην ΕΕ κ.ο.κ.
Π Α Ι Ζ Ο Ν Τ Α Ι τα πράγματα. Διακυβεύονται. Τα πάντα ρει. Σε διαρκή ρευστότητα αμέτρητων προβλεπτών κι απρόβλεπτων αιτίων, παραγόντων και… παικτών. Εντός της ίδιας της Τουρκίας και του εκεί «εκρηκτικού μίγματος». Στην έκβαση του πολέμου στη Συρία. Στον καθοριστικό επί του εδάφους παράγοντα των Κούρδων. Στο καθένα και σε όλα μαζί τα καθεστώτα των κρατών της περιοχής. Και στις μεταξύ τους σχέσεις. Στα Βαλκάνια επίσης και στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην πολιτική της Μόσχας, της Ουάσιγκτον και βεβαίως στη στάση της ΕΕ.
Κ Ι ΟΤΑΝ όντως «παίζονται τα πράγματα», ποιον ρόλο άραγε θα παίξουν, μπορούν να παίξουν, και, προπάντων, οφείλουν να παίξουν η Αθήνα κι η Λευκωσία; Βρίσκονται, «επί του εδάφους» στην ίδια περιοχή. Μετέχουν στην ΕΕ. Ποιοι είναι οι ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ στη Λευκωσία του ήδη διαπιστώσαντος στην παγίδα των «διακοινοτικών συνομιλιών», το ναυάγιο των περί Ακιντζί και περί Ερντογάν ψευδαισθήσεών του κ. Ν. Αναστασιάδη; Ποιοι είναι οι σχεδιασμοί του πρωθυπουργού του ελλα-δικού μας κράτους κ. Αλέξη Τσίπρα, αν ακούει γι’ αυτά τα θέματα τον υπουργό του της Εθνικής Άμυνας, παλαιότερο στο Κουρδικό, Πάνο Καμμένο;
Π Α Ρ Ε Ν Θ Ε Σ Η : Συστήνει ταπεινά η στήλη όλοι να μελετήσουν προσεκτικά την αποτελεσματικότητα της συμμετοχής της μικρής Ελλάδος στη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918), στο Παρίσι 1919-1920. Μ’ επικεφαλής τον Ελευθέριο Βενιζέλο, πολυμελής ελληνική αντιπροσωπία, επί ενάμιση χρόνο εγκαταστημένη σ’ έναν ολόκληρο όροφο του ξενοδοχείου Μερσέντες των Παρισίων. Ικανότατος διαπραγματευτής κι έμπρακτος «Πολιτικός των Μεραρχιών», ο πρωθυπουργός, πέτυχε τον ελληνικό θρίαμβο της Συνθήκης των Σεβρών 28ης Ιουλίου 1920, της Μεγάλης Ελλάδος των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών. Αφού ήδη είχε πετύχει να πάρει την «εντολή» των μεγάλων δυνάμεων για την αποστολή, 2 Μαΐου 1919, του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη…
