Τα μεγάλα εγκλήματα κατά της χώρας έχουν μείνει ατιμώρητα
Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Κυβέρνηση εν τρικυμία, αντιπολίτευση εν απουσία, κοινωνία εν καμίνω.
Οι πολιτικές ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί βασίζονται στη μετριότητα, στην έλλειψη ευθύνης, στη λήθη των εγκλημάτων του πρόσφατου παρελθόντος και στην απουσία κάθε ρεαλιστικού σχεδιασμού για το αύριο.
Η πολιτικοεπιχειρηματική διαπλοκή,, παρά τις παρεμβάσεις της Δικαιοσύνης, εξακολουθεί να κινεί τα περισσότερα και σημαντικότερα νήματα στις μνημονιακές διαδρομές που είναι αναγκασμένη να κάνει η χώρα μας.
Η ελληνική κοινωνία είναι από καιρό στα όριά της.
Κατανοεί κάθε μέρα όλο και περισσότερο ότι θυσιάστηκε ως σύγχρονη Ιφιγένεια για να γεμίσουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί εγχώριων και διεθνών κερδοσκόπων. Η Ελλάδα έπεσε θύμα μιας καλοστημένης πλεκτάνης, η οποία έγινε και με προτροπή της Ε.Ε., της Eurostat και του ΔΝΤ.
Ο κύριος εν Ελλάδι υπεύθυνος για τη σημερινή κατάντια της χώρας έχει ονοματεπώνυμο: Γεώργιος Παπανδρέου. Και μπορεί οι Ελληνες να τον τιμώρησαν -με τον μόνο τρόπο που είχαν- αφαιρώντας του κάθε πολιτική αρμοδιότητα και εξουσία, το πολιτικό σύστημα, όμως, τον προστάτεψε, τον κάλυψε και εμμέσως τον αθώωσε…
Το «λεφτά υπάρχουν» πέρασε στην Ιστορία ως πολιτικό ανέκδοτο. Προκαλεί γέλιο, αλλά μόνο στους μη Ελληνες. Για όσους ζουν εδώ, για όσους αγαπούν αυτό τον τόπο, η φράση αυτή ηχεί ως εφιάλτης. Ως η πηγή του κακού. Ο χρόνος και όσα οι μνημονιακές εξελίξεις επεφύλασσαν στους Ελληνες δικαίωσαν στον απόλυτο βαθμό τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου αποδείχτηκε μια «φούσκα», ενώ όσοι εκείνη την περίοδο τον πολέμησαν ανελέητα σήμερα έχουν ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τη Δικαιοσύνη. Αποκορύφωμα, η δικαστική έρευνα που αποκάλυψε την αλλοίωση των στοιχείων της ΕΛ.ΣΤΑΤ. με διογκωμένο έλλειμμα και κάθισε στο σκαμνί της Δικαιοσύνης τον πρώην επικεφαλής της ΕΛ.ΣΤΑΤ. και στενό συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου, τον κ. Γεωργίου. Αυτό το πλασματικό και τεχνητό έλλειμμα ήταν το εισιτήριο της χώρας για το ΔΝΤ.
Αυτό το έγκλημα, επτά χρόνια μετά, παραμένει ατιμώρητο. Η ανοχή όλων είναι ακατανόητη. Στην ομιλία του στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας «ξέχασε» να αναφερθεί σε αυτό το εθνικό έγκλημα, όπως έκανε πάντα από το 2010 και μετά η Νέα Δημοκρατία – η οποία κατά τα άλλα υποστηρίζει ότι τιμά τον πρώην πρωθυπουργό και το έργο του. Τον θυμάται μόνο στα δύσκολα.
Και το τραγικότερο είναι ότι κάποιοι από αυτούς που στελέχωναν την αυλή του Παπανδρέου και πρωταγωνίστησαν στην εθνική προδοσία μπορεί να αξιοποιηθούν πολιτικά από τα σημερινά κόμματα εξουσίας. Αυτό κι αν αποτελεί πρόκληση… Ας μην τολμήσουν.
Η σύγχυση που επικρατεί σε όλους τους τομείς της πολιτικής μας ζωής στερεί όποια πιθανότητα υπάρχει για την επιστροφή της χώρας στον ίσιο δρόμο. Ο κατήφορος δεν έχει σταματημό. Οταν, μάλιστα, καλούμαστε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις για θέματα όπως το Ασφαλιστικό, το Προσφυγικό, το δημόσιο χρέος, η φορολόγηση φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων και δεν υπάρχει η στοιχειώδη επαφή με κοινωνικές ομάδες, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα.
Πόσοι φορείς κατέθεσαν τις απόψεις τους για αυτά τα σημαντικά ζητήματα; Πόσες παρεμβάσεις – προτάσεις (αιτιολογημένες και εμπεριστατωμένες) κατέθεσαν η αξιωματική αντιπολίτευση και τα υπόλοιπα κόμματα; Αρκούνται όλοι σε μια στείρα κριτική προς την κυβέρνηση, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει… αποσπαστεί όχι μόνο από την ελληνική κοινωνία, αλλά και από μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της.
Περισσότερο από ποτέ είναι ευδιάκριτα ο ρόλος και οι δυνατότητες όλων των κρίκων που αποτελούν την αλυσίδα της καταστροφής. Το κράτος σε πλήρη αποδιοργάνωση, η κυβέρνηση σε διαρκή αναμονή εντολών από τους θεσμούς, η αντιπολίτευση αόρατη και απούσα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, τα ΜΜΕ εγκλωβισμένα στο ψέμα και στις ανακρίβειες που υπηρέτησαν και η επιχειρηματική ελίτ υπό δικαστικό έλεγχο.
Ολοι αυτοί κρατούν σήμερα τις τύχες της χώρας στα χέρια τους.
Σε τι να ελπίζω;
