Η Ελλάδα στην ένδεια με τη βούλα των Θεσμών
Γράφει ο Βαγγέλης Δεληπέτρος
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που οι αριθμοί λένε απλώς την αλήθεια. Όταν λοιπόν η Eurostat, τα στοιχεία της οποίας ουδείς αμφισβητεί, ανακοινώνει ότι 2,37 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα ζουν σε “κατάσταση ένδειας” η εικόνα της χώρας αποτυπώνεται στις πραγματικές της διαστάσεις, αυτές που κρύβουν η μεταρρυθμισιολογία και τα παραπολιτικά παιχνιδάκια με την αξιολόγηση.
Τέτοιες στιγμές, οι τεχνοκράτες, αλλά και οι πολιτικοί,αντί να γυρνούν από φόρουμ σε φόρουμ κι από ραδιόφωνα σε τηλεοράσεις, για να πουν και πάλι το μακρύ και το κοντό τους, για το πόσα μέτρα “απαιτούνται” εκτός εκείνων που προβλέπονται από το Μνημόνιο του Αυγούστου, θα ήταν χρήσιμο να μας έλεγαν τι θα αλλάξει σε αυτήν την τραγική εικόνα της Ελλάδας εάν γίνουν δεκτές (και) αυτές οι προτάσεις τους.
Γιατί δεν είναι δυνατόν -όπως και να τον κάνουμε τον λογαριασμό- έξι χρόνια αυτοί να ζητούν και να ξαναζητούν νέα μέτρα, και ιδίως περικοπές κοινωνικών δαπανών και μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι κυβερνήσεις θέλοντας και μη να ικανοποιούν τις απαιτήσεις τους, και η χώρα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Όταν το 22,2% των Ελλήνων στερείται βασικά καταναλωτικά αγαθά και αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις βασικές οικονομικές υποχρεώσεις του, γιατί αυτό σημαίνει… τεχνοκρατικά “κατάσταση ένδειας”, οι εκπρόσωποι των δανειστών δεν μπορεί να αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να μιλήσουν για τα αποτελέσματα της “συνταγής” που εφαρμόζουν. Ούτε είναι δυνατόν, μετά από έξι χρόνια μνημονίων, να μην είναι σε θέση να δώσουν “οδικό χάρτη” εξόδου από την κρίση, για να μιλήσουμε και στην ιδιόλεκτό τους.
Πετώντας ο ένας το μπαλάκι στον άλλον και στριμώχνοντας όλοι μαζί την κυβέρνηση, συσκοτίζουν τους στόχους τους, αποκρύπτουν τις ευθύνες τους και καταφέρνουν εντέλει να συνεχίζεται η πορεία προς τον… τοίχο. Γιατί όταν σε αυτές τις συνθήκες οι δανειστές ζητούν πώληση όλων των κόκκινων δανείων στα Funds των αρπακτικών, όταν επιμένουν να κατέβει και άλλο το ήδη χαμηλότατο αφορολόγητο όριο, όταν θέλουν να μειωθούν ακόμα περισσότερο τα ήδη πετσοκομμένα κονδύλια για υγεία, πρόνοια και παιδεία, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι παρά η συσσώρευση των αδιεξόδων και ο πολλαπλασιασμός της ένδειας.
Και όλα αυτά, για να μην ξεχνιόμαστε, συμβαίνουν σε μια χώρα που οι μισοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με λιγότερα από 800 ευρώ μηνιαίως και οι άνεργοι είναι… σταθερά 1,8 εκατομμύρια. Αν συνυπολογίσουμε και όσους έχουν απωλέσει την “ασφαλιστική τους ικανότητα” και εκ των οποίων ελάχιστοι καλύπτονται από τη πολυδιαφημισμένη αλλά ανεπαρκή “κάλυψη ανασφάλιστων”, έχουμε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που οι θέσεις των “εταίρων” και του ΔΝΤ θα επιτείνουν.
Ας το πούμε απλά: Ακόμα κι αν δεν συνυπολογίσουμε τις πολλαπλές, έμμεσες και άμεσες, φορολογικές επιβαρύνσεις και την ανυπαρξία κοινωνικής προστασίας, για να επιβιώσουμε, τόσο εμείς όσο και η χώρα, πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Αλλά για να φτάσει στον ευρωπαϊκό μέσο όρο η ανεργία στην Ελλάδα θα πρέπει να δημιουργηθούν περίπου 2.600 επιχειρήσεις σαν την “Ηλεκτρονική Αθηνών” που έβαλε αυτές τις ημέρες λουκέτο!
Πραγματική μεταρρύθμιση λοιπόν είναι να αρχίσει μια συζήτηση σε αυτή τη βάση: για να πάψουν οι “Θεσμοί” και το πολιτικό προσωπικό να κρύβονται οι μεν πίσω από τους δε, και εμείς να σταματήσουμε να κυνηγάμε τη σκιά μας.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
