Η καθημερινότητα μιλάει κι ας μην την παίζουν τα τηλεπαράθυρα
Βαγγέλης Δεληπέτρος
Το πρόβλημα δεν είναι “πολιτικό”, για να λύνεται με αλλαγές προσώπων, ούτε απλά “οικονομικό” για να χορεύουν οι τεχνοκράτες, αλλά βαθιά κοινωνικό: Δεν πάει άλλο
Καμιά φορά τα πράγματα είναι πολύ απλά. Εάν η αύξηση των φόρων των χαμηλόμισθων έδινε λύση, το πρόβλημα του χρέους της χώρας θα είχε λυθεί, ή έστω η λύση του θα είχε δρομολογηθεί. Αλλά αυτό, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν είναι αλήθεια και ποτέ δεν ήταν.
Εάν, επίσης, η συρρίκνωση των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων ήταν μια κάποια λύση, για να περιοριστούν οι κρατικές δαπάνες και να βελτιωθεί η “ανταγωνιστικότητα”, τότε και πάλι θα έπρεπε να έχει αρχίσει η περιβόητη ανάπτυξη, για την οποία όλοι μιλούν και σχεδόν κανείς δεν προσδιορίζει.
Εάν ακόμα, η λύση ήταν η περικοπή δαπανών για την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τα επιδόματα ανεργίας, πάλι -μετά από τα μέτρα δύο μνημονίων που έτρεξαν και του τρίτου που τρέχει- θα έπρεπε να φαίνεται, έστω και στο βάθος του ορίζοντα, η ανάκαμψη. Αλλά δεν φαίνεται.
Στην καλύτερη περίπτωση οι τεχνοκράτες μας διαπιστώνουν ένα κάποιο πλεόνασμα που δεν δίνει λύση σε τίποτα: δεν μειώνει το χρέος, δεν αντιμετωπίζει την ανεργία, δεν εξασφαλίζει την επιβίωση της χώρας και των ανθρώπων τηςη.
Και δυστυχώς για αυτούς που μας κουνάνε κάθε τόσο κάποια κατάστιχα με αριθμούς και οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται: 24% ακατέβατα η ανεργία, 22,2% των Ελλήνων δεν μπορούν να πληρώσουν στοιχειώδεις λογαριασμούς και αδυνατούν να αγοράσουν βασικά αγαθά, και τα μισά νοικοκυριά πορεύονται όπως όπως με τη σύνταξη των γονιών ή των παππούδων.
Σε αυτές τις συνθήκες το να “ξεχνιέται” η συζήτηση για το κούρεμα του χρέους και να μπαίνει στο τραπέζι (πάλι!) η περικοπή των συντάξεων, ο “επαναπροσδιορισμός” (πάλι!) των μισθών και η αύξηση (πάλι!) των άμεσων και έμμεσων φόρων, δεν είναι πλέον απλώς ‘λάθος’ είναι έγκλημα.
Και όταν συντελείται ένα έγκλημα σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας το πρόβλημα δεν είναι απλά “πολιτικό”, ότι δηλαδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει την λήψη τέτοιων μέτρων, όπως δήλωσε ο Γιάννης Δραγασάκης. Ούτε, βέβαια, είναι απλά “οικονομικό”, όπως το χαρακτήρισε η κυβερνητική εκπρόσωπος “διορθώνοντας” τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.
Το πρόβλημα είναι βαθύτατα κοινωνικό: πώς διατηρεί στοιχειώδη συνοχή αυτή η κοινωνία, πώς διασφαλίζεται η επιβίωση των ανθρώπων αυτής της χώρας, πώς τους εξασφαλίζεται εργασία, πρόνοια, περίθαλψη, παιδεία, προστασία, ασφάλεια. Για να το πούμε και τεχνοκρατικά, πώς τους εξασφαλίζονται όλα αυτά για τα οποία πληρώνουν τόσο υψηλούς φόρους που στην πράξη δεν έχουν καμία ανταποδοτικότητα, ενώ ταυτοχρόνως το χρέος μεγεθύνεται!
Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι ότι το πολιτικό (;) προσωπικό της αρνείται πλέον έστω και να μιλήσει για τις κοινωνικές επιπτώσεις των μνημονίων και αρνείται να αναφερθεί, ακόμη και σε ημερίδες ή συνέδρια, με κοινωνικούς όρους.
Αυτό το κλεισμένο στον γυάλινο πύργο του προσωπικό, που αδυνατεί να κατανοήσει τι σημαίνει “αδυνατώ να τα βγάλω πέρα” και πού οδηγεί η διευρυνόμενη ανέχεια και η στέρηση μέλλοντος, υποβιβάζει τα πάντα σε τεχνοκρατισμό, οπότε το ζητούμενο γίνεται πώς θα ευημερούν οι δείκτες ακόμα κι αν λιμοκτονούν οι άνθρωποι, και σε πολιτικαντισμό, οπότε το μόνο πρόβλημα είναι ο ανασχηματισμός, με ή χωρίς εκλογές, για να υπάρχει πάντα μια κυβέρνηση ικανή να λάβει τα επόμενα μέτρα.
Είναι προφανές ότι ζούμε σε ένα φαύλο κύκλο που δεν κρύβεται όσο κι αν φωνάζουν κάποιοι για λαϊκισμό, κι όσο κι αν προσπαθούν να ενοχοποιήσουν σχεδόν όλες τις κοινωνικές ομάδες, πότε χωριστά και πότε όλες μαζί.
Γιατί όσο δυνατά και εάν κραυγάζουν όλοι αυτοί, υπάρχουν τα νοσοκομεία που τρικλίζουν, υπάρχουν τα σχολεία που μένουν μετεξεταστέα, οι κοινωνικές δομές που καταστρέφονται, και πάνω απ’ όλα υπάρχει πλέον σε κάθε ελληνική οικογένεια ένας άνεργος ή ένας εργαζόμενος για ψίχουλα.
Είναι η καθημερινότητα που “μιλάει”, ακόμη κι αν την αποκλείουν από τα τηλεπαράθυρα. Και το ερώτημα τελικά είναι απλό: Ακούει κανείς;
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
