Ο φόβος των Αμερικανών μουσουλμάνων
Του Faisal Hamid
Η Ισλαμοφοβία, με την έννοια του φόβου του ισλάμ, ήταν ένας κατάλληλος όρος μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. ΟΙ αεροπειρατές ήταν μουσουλμάνοι: η al-Qaeda χρησιμοποίησε το Ισλάμ για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις. Οι τεταρτοετείς συμμαθητές μου έλεγαν ιστορίες πως η θρησκεία των αεροπειρατών τους έδινε εντολή να σκοτώσουν. Ήταν πραγματικά φοβισμένοι. Έκτοτε, η φύση του φόβου τους, και ο φόβος των άλλων όπως αυτοί, έχει αλλάξει. Όταν ο Barack Obama εξελέγη πρόεδρος,, το 12% της χώρας πίστευε ότι ένας μουσουλμάνος έμπαινε στον Λευκό Οίκο. Περιέργως, αυτό το ποσοστό έχει αυξηθεί κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, σε σχεδόν 20% το 2010 και 30% σήμερα. Πρόκειται για θυμωμένους Αμερικανούς, των οποίων ο θυμός είναι έτοιμος να αξιοποιηθεί και να χρησιμοποιηθεί ως μια κινητήρια πολιτική δύναμη.
Βίωσα τις συνέπειες αυτού του οργανωμένου θυμού στο μέσον μιας παράξενης διαμάχης το 2010 σχετικά με το “τζαμί του Ground Zero”, που ονομάστηκε έτσι παρότι ούτε είναι πραγματικά τζαμί ούτε βρίσκεται στο Ground Zero. Στην πρώτη εβδομάδα του νέου μου έτους στο Yale, στον δρόμο μου για το τοπικό τζαμί για την προσευχή της Παρασκευής, προσπέρασα ένα περιπολικό. Η μουσουλμανική κοινότητα είχε δεχθεί τόσες απειλές που ζήτησε την προστασία της αστυνομίας.
Σήμερα, μεγάλοι πολιτικοί μπορούν να κινητοποιήσουν αντιδράσεις κατά μουσουλμάνων χωρίς τιμωρία. Όταν ο υποψήφιος Ρεπουμπλικάνος για την προεδρία, Ben Carson, δήλωσε ότι οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να είναι σχιζοφρενικοί για να τηρούν τόσο τη Σαρία όσο και την δημοκρατία, το έκανε όντας ανίδεος για το τι είναι η Σαρία. Ο Ted Cruz θέλει την θέσπιση νόμου για την “περιπολία και την ασφάλεια” των μουσουλμανικών γειτονιών. Ο Επίτροπος της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης Bill Bratton, απάντησε ότι ο υποψήφιος “δεν είχε ιδέα για το τι μιλούσε”. Όταν ο Donald Trump ζήτησε να απαγορευτεί σε όλους τους μουσουλμάνους το να μπουν στην χώρα, τα ποσοστά δημοτικότητάς του αυξήθηκαν. Δεν φοβάμαι τους πολιτικούς που στρέφονται στον λαϊκισμό. Οι πολιτικοί πάντα το έκαναν αυτό, και επιχειρηματίες όπως ο Donald Trump είναι εκπαιδευμένοι για να επωφεληθούν από το καταναλωτικό κλίμα. Αλλά φοβάμαι για αυτό που έρχεται μετά.
Ένας ολοένα και πιο μεγάλος αριθμός Αμερικανών που είναι θυμωμένοι με τα στάσιμα εισοδήματά τους, έναν πολιτισμικό πόλεμο που χάνουν και μια δημογραφική μετατόπιση, αναζητά στόχο. Μια τέτοια στόχευση κυμαίνεται μέχρι στιγμής από το παράξενο στο θανατηφόρο. Έχουν βρεθεί λωρίδες μπέικον τυλιγμένες γύρω από τα χερούλια των τζαμιών, καθώς και στη δική μου κοινότητα στην Bay Arena (ίσως αγνοούν ότι, όπως επισήμανε ο θρησκευτικός λόγιος Reza Alsan, το μπέικον δεν είναι ο κρυπτονίτης των μουσουλμάνων). Εκείνο τον χειμώνα, μια γυναίκα φέρεται να έριξε καφέ σε έναν μουσουλμάνο που προσευχόταν σε ένα πάρκο 25 λεπτά από το σπίτι μου. Κάποιες ημέρες μετά, ένας άνδρας συνελήφθη διότι κατασκεύαζε μια βόμβα για να ανατινάξει το τζαμί το οποίο επισκέπτονται φίλοι μου στο Ριτσμοντ, της Καλιφόρνια. Σε ορισμένες κοινότητες, ένοπλοι εξτρεμιστές στέκονται έξω από τζαμιά για να εκφοβίζουν προσκυνητές.
Τον Οκτώβριο του 2015, η οικογένεια του Ahmed Mohamed ανακοίνωσε ότι ο 14χρονος θα μεταφερθεί στο Κατάρ για να τελειώσει το σχολείο στην Ακαδημία της Ντόχα. Ο Ahmed αποτέλεσε αντικείμενο εθνικής προσοχής όταν συνελήφθη στο σχολείο του στο Irving του Τέξας τον προηγούμενο μήνα, με την υποψία ότι το ρολόι που είχε φτιάξει ο ίδιος για να δείξει στους καθηγητές του, ήταν μια βόμβα. Η οικογένειά του περιέγραψε τον φόβο που αισθάνθηκε εκείνη την ημέρα, και αφού έλαβε αναρίθμητες απειλές στις επόμενες εβδομάδες. Ο Ahmed αργότερα δήλωσε πως ήθελε να γυρίσει πίσω στο Τέξας αλλά είχε απορριφθεί: “φοβούμουν διότι είχα ακούσει τι συνέβη προσφάτως με ανθρώπους με όπλα που πήγαν στο κοντινό μου τζαμί”.
Είδα μια νεότερη εκδοχή του εαυτού μου σε χειροπέδες όταν ο Ahmed οδηγήθηκε έξω από το σχολείο. Υπάρχει μια συγκεκριμένη φυσική ομοιότητα. Ξέρω πώς θα είχα αισθανθεί. Φοβισμένος και μπερδεμένος, αλλά όλο και πιο θυμωμένος. Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για την τρομοκρατία στο Ιράκ και στη Συρία. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για την δικτατορία στην Αίγυπτο. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τον σεξισμό στη Σαουδική Αραβία. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τους βομβιστές αυτοκτονίας στο Πακιστάν. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τους δολοφόνους στη Βοστόνη και στο Σαν Μπερναντίνο. Αλλά όταν επιτίθενται στον πατέρα μου με αυγά ή σκίζουν την μαντίλα της αδερφής μου στο λύκειο εξαιτίας γεγονότων που δεν είναι στον έλεγχό τους, τι άλλο μπορώ να αισθανθώ παρά οργή;
Σε μια πρόσφατη ομιλία του στο Islamic Society στην Βαλτιμόρη, στην πρώτη του επίσκεψη ως πρόεδρος σε ένα αμερικανικό τζαμί, ο Barack Obama μίλησε άμεσα σε νέους μουσουλμάνους όπως τον Ahmed Mohamed και εμένα: “εάν αναρωτηθείτε ποτέ εάν ταιριάζετε εδώ, επιτρέψτε μου να σας πω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ, ως πρόεδρος των ΗΠΑ: Ταιριάζετε εδώ, ακριβώς εδώ. Είστε ακριβώς εδώ που ανήκετε. Είστε επίσης μέρος της Αμερικής”. Φοβάμαι ότι ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της χώρας δεν συμφωνεί.
