Αρχίζουν οι Κύπριοι να αντιλαμβάνονται την παγίδα της Διζωνικής
Γράφει ο Μακεδών
Αυξάνει το ποσοστό των Κυπρίων που αντιλαμβάνονται πως οι συζητήσεις των δύο πλευρών στη βάση της διζωνικής είναι ατελέσφορες, πλην πλήρους παράδοσης.
Οι υποστηρικτές της διζωνικής προβάλλουν προς υποστήριξη της πρότασής τους, όχι ότι πρόκειται για ικανοποιητική λύση, αλλά ότι δεν υπάρχει καλύτερη. Θα μπορούσα να αντιπροτείνω, πως η μη-λύση είναι πάντα καλύτερη από μία δήθεν λύση, η οποία ουσιαστικώς είναι κατάλυση. Περί αυτού όμως προσεχώς.
Επειδή τα πράγματα προχωρούν με ταχύτητα, και οι πιέσεις των ισχυρών εντείνονται, προς επίτευξη λύσης που θα ευνοεί τα συμφέροντά τους, πιστεύω πως οφείλουμε να κινητοποιηθούμε για να μη αντιμετωπίσουμε άλλη μια καταστροφή, που θα είναι μεγαλύτερη από την Μικρασιατική.
Η πρόσφατη δημοσκόπηση στην Κύπρο, δείχνει να αυξάνει το ποσοστό των Κυπρίων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως οι συζητήσεις των δύο κοινοτήτων επί τη βάσει της διζωνικής είναι ατελέσφορες, πλην εάν παραδοθεί πλήρως η Κύπρος υποχωρούσα στα πάντα, λόγω του ότι η Άγκυρα όχι μόνον δεν υποχωρεί, αλλά δεν θέτει προς διαπραγμάτευση δύο θέματα τα οποία η Κύπρος δεν μπορεί να αποδεχθεί.
Στην αύξηση της δυσφορίας των Κυπρίων, συνετέλεσε και η πρόσφατη αλλαγή της ψευτο-κυβέρνησης των Κατεχομένων, όπου η σύμπραξη για τον σχηματισμό, «βουλευτών» που έχουν σαφή τουρκική κατεύθυνση, κατέδειξε τις πραγματικές προθέσεις των Τούρκων.
Η εφημερίδα της Λευκωσίας «Φιλελεύθερος», γράφει ότι το πρόγραμμα της ψευδοκυβέρνησης εμφανίζει λογικές δύο κρατών και με σταθερό στόχο να διασφαλισθεί η εσαεί παρουσία της Τουρκίας, είτε με συμφωνία στο Κυπριακό είτε χωρίς. Δεν είναι τυχαίο ότι η συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων διεξήχθη υπό το άγρυπνο μάτι του Αναπληρωτή Πρωθυπουργού της Τουρκίας, Τουγρούλ Τουρκές.
Το πρώτο από τα σημαντικά στοιχεία του λεγόμενου κυβερνητικού προγράμματος είναι ότι τάσσεται υπέρ των τουρκικών εγγυήσεων μετά από μια συμφωνία. Υπενθυμίζω, ότι πολλές φορές ανέφερα στη στήλη, ότι τόσο η κυπριακή όσο και η ελλαδική κυβέρνηση, δεν αποδέχονται τη παράταση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων. Αφενός λόγω του ότι το παραβίασε η Τουρκία το 1974, ενώ αυτό το δικαίωμα επικαλέστηκε για την εισβολή της στο νησί (η Συνθήκη της Ζυρίχης προβλέπει ύπαρξη εγγυητριών δυνάμεων -Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας-, αλλά να ενεργούν από κοινού και ομοφώνως, ενώ η Τουρκία έδρασε μονομερώς). Είναι σαφές, πως η Τουρκία δεν θα υποχωρήσει αρνούμενη την εγγύηση.
Ένα άλλο ζήτημα, το οποίο δεν μπορεί με κανένα τρόπο να αποδεχθεί η ελληνική πλευρά, είναι η απαίτηση της Τουρκίας να καταστεί η όποια λύση πρωτογενές δίκαιο της Ε.Ε., για να δικαιολογήσει τις παρεκκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο, και ιδίως το γεγονός πως το «νέο κράτος» που θέλει η Τουρκία, θα παρουσιάζει την πρωτοτυπία να θεωρείται μεν δημοκρατικό, αλλά θα στερείται του πρωταρχικού δημοκρατικού δικαιώματος, να μη αποφασίζει η πλειοψηφία.
Φυσικά, αγκάθι είναι το περιουσιακό, όπου οι ελπίδες των καταγομένων από τα Κατεχόμενα Κυπρίων, που υπεστήριξαν και το Σχέδιο Ανάν με την ελπίδα να επανακτήσουν τις περιουσίες τους που εγκατέλειψαν, απογοητεύτηκαν επειδή η τουρκική κυβέρνηση έχει δηλώσει πως δεν θα παραδώσουν τις κατοικίες τους όσοι τις κατέχουν σήμερα. Και βεβαίως, οι Τούρκοι δεν δέχονται να εγκαταλείψουν οι έποικοι το νησί, απεναντίας μάλιστα απαίτησαν την άμεση πολιτογράφηση 30 χιλιάδων περίπου εποίκων.
Βέβαια, όπως κατ’ επανάληψη έχω γράψει, διατυπώνοντας την απορία μου από την πρώτη στιγμή, πώς είναι δυνατόν να υπέγραψε σύμφωνο με τους Τούρκους ο κ. Αναστασιάδης, στο οποίο γίνεται μνεία περί δύο «ισοτίμων μερών». Σ’ αυτήν την σύμφωνη γνώμη του Κύπριου προέδρου στηρίζονται οι Τούρκοι και κάνουν λόγο για «δύο λαούς», δύο κράτη» τα οποία θα ενωθούν διαλύοντας το ήδη υπάρχον.
Δεν συζητώ καν για τα προβλήματα που θα προκύψουν σε περίπτωση δημιουργίας «νέου κράτους», αν θα πρέπει να ενταχθεί στην Ε.Ε. εκ νέου, ποιο από τα δύο «ισότιμα» θα θεωρηθεί «κληρονόμος» και άλλα πολλά. Παρατηρώ απλώς, ότι το ένα κράτος θα είναι παράρτημα της Τουρκίας, και το άλλο με τους Ελληνοκυπρίους να αποτελούν σε λίγα χρόνια μειοψηφία στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.
