Ποιος φοβάται το Brexit;
Toυ Γιώργου Καπόπουλου
Αν ανατρέξουμε στην πρόσφατη σκληρή και σαφή προειδοποίηση Σόιμπλε ότι μια έστω και οριακή πλειοψηφία υπέρ του Brexit κλείνει οριστικά το θέμα, δεν αφήνει δηλαδή περιθώριο γιά επαναδιαπραγμάτευση και νέο δημοψήφισμα όπως έγινε στο παρελθόν σε δημοψηφίσματα για επικύρωση Ευρωπαϊκών Συνθηκών στην Ιρλανδία και την Δανία, τότε μπορεί να συμπεράνουμε ότι το κόστος μιάς παρόμοιας εξέλιξης είναι διαχειρίσιμο για το Βερολίνο.
Την παραπάνω εντύπωση ήλθε να διασκεδάσει ένα ενδιαφέρον άρθρο του Charles Grant στους χθεσινούς Financial Times με τίτλο «Το Brexit είναι μια πρόκληση για το Βερολίνο» όπου αναδεικνύεται ως νομοτελειακή, σε περίπτωση αποχώρησης του Λονδίνου από την Ε.Ε, η αύξηση του Ευρωσκεπτικισμού εντός Γερμανίας αλλά και η ενδυνάμωση της αμφισβήτησης της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας στην Ε.Ε. – Ευρωζώνη.
Αυτό που πρέπει να τονισθεί είναι ότι από το «ναυάγιο» της Συνταγματικής Συνθήκης και μετά το 2005 και την σταδιακή εγκατάλειψη από το Βερολίνο της εμβάθυνσης της Ευρωπαικής Ολοκλήρωσης έχει καταγραφεί μια προσέγγιση Βρετανίας-Γερμανίας για την οποία και οι δύο πλευρές τηρούν χαμηλούς τόνους.
Ο ευρωπαϊκός μινιμαλισμός του Λονδίνου και η περιχαράκωση της Γερμανίας στο σημερινό Στάτους Κβο στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε είχαν, με μικρή παρένθεση την σύμπλευση Γκόρντον Μπράουν – Σαρκοζί για κοινή αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης την σταθερή , σχεδόν εμμονική προσκόλληση του Βερολίνου στην άποψη ότι τα προβλήματα της Ευρωζώνης θα έπρεπε να συζητούνται σε Συνόδους Κορυφής της Ε.Ε και όχι μεταξύ των Ηγετών της Ευρωζώνης.
Αλλωστε η ανάδειξη του Μπαρόζο το 2004 σε Πρόεδρο της Κομισιόν στηρίχθηκε από κοινού από τον Μπλερ και τον Σρέντερ στη λογική ενός ευρωπαϊκού βήματος «σημειωτόν» αν όχι ακινησίας ως προς την περαιτέρω εμβάθυνση.
Αν στην Βρετανία φοβούνται το υπεκράτος των Βρυξελλών και στο Βερολίνο την αμοιβαιοποίηση του κινδύνου και κυρίως την μεταφορά πόρων από το Βορρά στο Νότο τότε η σύγκλιση ζωτικών ευρωπαϊκών συμφερόντων είναι προφανής. Ετσι στις οχλήσεις του Νότου και την όποια πίεση κατά καιρούς της Γαλλίας, η Γερμανία είχε ως αντεπιχείρημα την αρνητική στάση για περαιτέρω εμβάθυνση της Βρετανίας, της Δανίας , της Σουηδίας αλλά και των δύο εκτός Ευρωζώνης χωρών-του Βίζεγκραντ-της Πολωνίας και της Τσεχίας.
Χωρίς την Βρετανία στην Ε.Ε οι υπόλοιποι μινιμαλιστές έχουν μειωμένο ειδικό βάρος και εκ των πραγμάτων η Γερμανία βρίσκεται απέναντι στο Νότο χωρίς το άλλοθι που της δίνει μέχρι σήμερα το Λονδίνο.
Τα παραπάνω αναδείχθηκαν ανάγλυφα αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές της Άνοιξης του 2014 όταν ο Γιούνκερ έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Κομισιόν με τον Κάμερον να σηκώνει το λάβαρο της εκστρατείας για την ματαίωση της εκλογής του.
Τότε η Μέρκελ αποδέχθηκε πρόσκληση του Πρωθυπουργού της Σουηδίας για άτυπη συνάντηση στην οποία μετείχαν ο Κάμερον και οι Πρωθυπουργοί της Ολλανδίας και Ουγγαρίας σε μια προσπάθεια μπλοκαρίσματος της υποψηφιότητας Γιούνκερ που δεν εστέφθη τελικά με επιτυχία.
Εκλεκτικές συγγένειες
Στα δεξιά της Μέρκελ στους Βαυαρούς Χριστιανοσοσιαλιστές του τοπικού Πρωθυπουργού Ζεεχόφερ και στην Εναλλακτική για την Γερμανία που απειλεί να διεμβολίσει την Βαυαρική Δεξιά, υπάρχει ένας ευρωσκεπτικισμός ιδεολογικά και ιστορικά συγγενής αν όχι ομογάλακτος του Βρετανικού ευρωσκεπτικισμού.Στα δεξιά της Μέρκελ, στους Βαυαρούς Χριστιανοσοσιαλιστές του τοπικού Πρωθυπουργού Ζεεχόφερ και στην Εναλλακτική για την Γερμανία που απειλεί να διεμβολίσει την Βαυαρική Δεξιά υπάρχει ένας ευρωσκεπτικισμός ιδεολογικά και ιστορικά συγγενής αν όχι ομογάλακτος του Βρετανικού ευρωσκεπτικισμού: Φόβος για υπερκράτος των Βρυξελλών και για κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, συνεπώς μια από τις πρώτες επιπτώσεις ακόμη και οριακής επικράτησης της ψήφου υπέρ της παραμονής του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ε.Ε θα είναι η περαιτέρω ενίσχυση της AfD.
Στο πρόσφατο παρεθόν ο Ζακ Ντελόρ ήταν ο σταθερός στόχος των Βρετανικών ταμπλόιντ ως η ενσάρκωση μιας θανάσιμης απειλής για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου. Σήμερα έντυπα όπως η Bild και το Focus αντιμετωπίζουν τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι και τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ Γιούνκερ με την ίδια αβρότητα με την οποία η Daily Mail αντιμετώπιζαν τον Ντελόρ…
