Η εκδίκηση του Ισλάμ και το τέλος του αυτοκρατορικού ονείρου
Γράφει ο Μακεδών
Μπορεί οι δύο «άνεμοι» να είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά κατά μία έννοια συνιστούν δύο μορφές εκδίκησης του Ισλάμ
Με τίτλο “Ισλαμική τρομοκρατία”, κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του έγκριτου δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού, και αποτελεί το πρώτο βιβλίο μίας “διλογίας” που θα μπορούσε να έχει τίτλο “Η εκδίκηση του Ισλάμ” και θέμα τις συνέπειες της στρατηγικής των νεοσυντηρητικών του προέδρου Μπους για “αναμόρφωση” της Μέσης Ανατολής μέσω στρατιωτικών επεμβάσεων.
Το νόημα που θέλει να περάσει ο Στ. Λυγερός, είναι ότι όπως στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, έτσι και στη Λιβύη αργότερα αποδείχθηκε περίτρανα ότι η Δύση εύκολα ανατρέπει ανεπιθύμητα καθεστώτα, αλλά είναι ανίκανη να εδραιώσει βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα της Μέσης Ανατολής έχει “ρευστοποιηθεί” πολιτικά, γεγονός που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Αυτή η άποψη είναι και η καθιερωμένη μεταξύ των πολιτικών αναλυτών, οι οποίοι προσθέτουν πως η έλλειψη εναλλακτικής λύσης αποτελεί και απόδειξη της ήττας των Δυτικών, που ξεκίνησαν να επανα-οριοθετήσουν τα κράτη προς ίδιον όφελος, αλλά τελικά οδήγησαν σε απέραντο χάος. Μάλιστα δε, προκειμένου για το Αφγανιστάν και Ιράκ, πολλοί έκαναν λόγο για ήττα της αμερικανικής πολιτικής.
Αυτό το σημείο είναι εκείνο στο οποίο διαφωνώ παγίως, με το επιχείρημα ότι εκείνο που επιδίωξαν οι Δυτικοί ήταν ακριβώς η εμφάνιση του “χάους”, το οποίο επέρχεται είτε με βόμβες, είτε με τις Τράπεζες και τους μετανάστες. Δεν έχουμε, επομένως, να κάνουμε με τον κλασικό καπιταλισμό, αλλά με έναν μετακαπιταλισμό θα έλεγα, που έχει μεν τον ίδιο σκοπό -την συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια λίγων- αλλά απολύτως απάνθρωπο, που μέσω του χάους και του προκαλούμενου φόβου να υποτάξει πλήρως ανθρώπινες συνειδήσεις και εν τέλει την απόκτηση της εξουσίας.
Μας προϊδέαζε σαν “λαγός” ο κ. Γ. Παπανδρέου, μιλώντας για παγκόσμια Αρχή, που θα φέρει τάξη (!) στην παγκόσμια κοινότητα, αλλά και προ 15ετίας ακόμη, ο κ. Σόρος το υπαινίχθη, όταν ζήτησε να εναρμονισθούν όλες οι νομοθεσίες του κόσμου, όσον αφορά την διακίνηση κεφαλαίων, ώστε να μη υπάρχει αυτή η πολυνομία παγκοσμίως και δημιουργούνται εμπόδια στην απρόσκοπτη μεταφορά χρημάτων.
Αυτά, ως προς την διαφοροποίησή μου σχετικώς με τη καθεστηκυία άποψη. Ορθώς διαπιστώνει ο Σταύρος Λυγερός, ότι ο πρώτος “άνεμος” που ξεχύθηκε είναι η επέκταση και γενίκευση της ισλαμικής τρομοκρατίας. Μπορεί οι επιθέσεις που ακολούθησαν την 11η Σεπτεμβρίου 2001 να μην ήταν τόσο εντυπωσιακές και να μην είχαν τις διαστάσεις εκείνου του πλήγματος, αλλά είναι αλλεπάλληλες και πολύνεκρες.
Κυρίως, όμως, έχουν εμφυτεύσει τον φόβο και έχουν διασπείρει την ανασφάλεια στους κατοίκους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Με αυτή την έννοια δεν συνιστούν μόνο ασύμμετρο πόλεμο. Συνιστούν και μία εκδοχή διαρκούς ψυχολογικού πολέμου εναντίον των απλών πολιτών.
Ο δεύτερος “άνεμος” που ξεχύθηκε είναι η διόγκωση των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών με αποκορύφωμα το τσουνάμι του 2015-16. Μπορεί οι δύο “άνεμοι” να είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά κατά μία έννοια συνιστούν δύο μορφές εκδίκησης του Ισλάμ. Από την Ευρώπη βιώνονται ως παράλληλες κρίσεις που προστίθενται στη χρόνια πλέον οικονομική δυσπραγία και συνδυασμένα απειλούν με αποδιάρθρωση το ενοποιητικό εγχείρημα.
Ορθώς επίσης παρατηρεί, ότι οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το “αυτοκρατορικό” όνειρο και μέσω του προέδρου Ομπάμα να προσαρμοσθούν στο αναδυόμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα. Το βήμα πίσω των Αμερικανών επέτρεψε τη διπλωματική, αλλά και στρατιωτική παρέμβαση άλλων δυνάμεων με αντίθετες στοχεύσεις.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά αυτή η διαπίστωση του Λυγερού «ότι οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το “αυτοκρατορικό” όνειρο και να προσαρμοσθούν στο αναδυόμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα». Επειδή, έχει μεγάλη σημασία να διευκρινιστεί, το γιατί οι ΗΠΑ αποφάσισαν αυτήν την στροφή. Τι εμπόδιζε δηλαδή, να παραμείνουν “ο παγκόσμιος αυτοκράτορας”, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ; Ήταν δική τους απόφαση ή τους επεβλήθη;
Δεν έχω κρύψει, πως ποτέ δεν θεώρησα τις ΗΠΑ ως “πλανητάρχη”, αλλά ως τον ισχυρότερο “χωροφύλακα” των ισχυρών χρηματοπιστωτικών οίκων, που κυβερνούν την υφήλιο. Και έγραψα, πως δεν είναι οι ΗΠΑ η πραγματική υπερδύναμη, αλλά στο έδαφος των ΗΠΑ εδρεύει αυτή. Όλα αυτά είναι ζητήματα για τα οποία η “πνευματική ελίτ” δεν δείχνει ενδιαφέρον διερεύνησης. Προτιμά τα “παλλόμενα πέη”, γενικώς, και όχι μόνον αυτά του Βέλγου καλλιτέχνη.
Πηγή Voria
