«Τους πήραμε πολλά, τους δώσαμε λίγα»
Του Παντελή Μπουκάλα
Η αλήθεια είναι ότι το κλισέ περί επικείμενης «εξόδου από το τούνελ» δεν έχει ειπωθεί μέχρι στιγμής από την κυβέρνηση. Λογικό. Το στερεότυπο αυτό, ένα πουκάμισο νοηματικά αδειανό, είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, τον κ. Γ. Α. Παπανδρέου και τον κ. Αντώνη Σαμαρά. Και είχε καεί. Χλευαστικά γίνονταν αποδεκτά τα περί τούνελ από τον κόσμο, μεγάλο τμήμα του οποίου άλλωστε άρχισε να μετατρέπει τη χλεύη του από το 2012 και έπειτα σε ψήφο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ψήφο τιμωρητική, όχι ιδεολογικής ταύτισης, γι’ αυτό και πολύ ευκολότερα αναιρέσιμη.
Μπορεί λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ να αποφεύγουν τις τουνελολογίες, μολαταύτα όλο και συχνότερα, εντονότερα και επισημότερα διαβεβαιώνουν ότι με το κλείσιμο της αξιολόγησης και τις αναμενόμενες αποφάσεις για το χρέος ξεκινά εποχή δημιουργίας και προκοπής. Εποχή ανάκαμψης, ανάταξης, ανάπτυξης και γενικώς αναψυχής. Πρόκειται για αυτοπαρηγορητικό υποθετικό λόγο πολιτικού είδους. Και μπορεί στη φιλολογία δύο αρνήσεις να μας κάνουν μια κατάφαση, στην πολιτική όμως και στον πραγματικό βίο δύο υποθέσεις (το κλείσιμο της αξιολόγησης και η αναδιάρθρωση του χρέους) δεν μας κάνουν ποτέ μια σιγουριά.
Η ουσιαστική υπόθεση, άλλωστε, δεν είναι αν σήμερα στο Γιούρογκρουπ οι πιστωτές-εταίροι θα αξιολογήσουν με ένα «καλώς» ή «λίαν καλώς» τις δεσμεύσεις που νομοθέτησε η κυβέρνηση (αυτό θα γίνει, εύκολα ή δύσκολα). Ούτε αν οι φήμες για τη ρύθμιση του χρέους θα πάψουν να είναι απλές φήμες που ευχαριστούν την ακοή μας και μόνο (κι αυτό μάλλον δεν θα γίνει, αφού, στενόμυαλα και αντιευρωπαϊκά, οι εκλογές στη Γερμανία, το 2017, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν το κυριότερο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης).
Το πιεστικό ερώτημα, λοιπόν, είναι αν όλες αυτές οι δεσμεύσεις, πολιτικές και οικονομικές, τα βαρύτατα προαπαιτούμενα που έχουν φτάσει στο όριό τους τούς υπό αυτοακύρωση βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πράγματι η κατάλληλη συνθήκη για να μοιραστεί αναλογικά το εξουθενωτικό βάρος του νέου μνημονίου, για να ανακτηθεί η φαλκιδευμένη εθνική κυριαρχία, για ν’ αρχίσει να μπουσουλάει έστω, αν όχι να βηματίζει, η οικονομία της υπό επιτροπεία χώρας μας. Αν δηλαδή οι πολύχρονες θυσίες θα έχουν επιτέλους κάποιο αντίκρισμα ή το «αφήγημα ευημερίας» που βιάστηκε να εισαγάγει η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού θα αποδειχθεί μία επιπλέον αυταπάτη· σαν το ισχνότατο «παράλληλο πρόγραμμα» για παράδειγμα.
«Εχουμε πάρει πολλά από τους Ελληνες και τους έχουμε δώσει λίγα. Θα πρέπει να τους επιστρέψουμε την αξιοπρέπειά τους», είπε (ξαναείπε μάλλον) προ ημερών ο κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ με ειλικρίνεια ευγενική και κυνική συγχρόνως. Οσα έχουν αποσπάσει, με υποσχέσεις, απειλές ή εκβιασμούς, παραείναι πολλά για να ισοφαριστούν με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Και σίγουρα, αν περιμένουμε από τη «γενναιοδωρία» των πιστωτών την επιστροφή της αξιοπρέπειάς μας, η «νέα εποχή» θ’ αργήσει πολύ.
Πηγή: Καθημερινή (Έντυπη Έκδοση)
