Γράφει ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης
Εδώ και εβδομάδες η Γαλλία είναι στους δρόμους. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που πρόσκεινται στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και σε άλλα κόμματα της Αριστεράς στη Γαλλία, όπως η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, με τις δυναμικές τους κινητοποιήσεις έχουν οδηγήσει σε στάση την οικονομική δραστηριότητα της χώρας.
Μαζικά όμως συμμετέχει και η γαλλική νεολαία, η οποία βρίσκει την ευκαιρία να αντιδράσει σε μία πραγματικότητα, όπου το εργασιακό μέλλον φαντάζει αβέβαιο και οι προοπτικές της περιορισμένες.
Οι αλλαγές που υποβαθμίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων αφορούν κυρίως το ωράριο εργασίας, τις προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση της νομοθεσίας για τις ομαδικές απολύσεις και το πλαίσιο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Συγχρόνως εισάγονται και θετικά στοιχεία όπως είναι η Εγγύηση για τους Νέους και ο Προσωπικός Λογαριασμός Δραστηριότητας όπου θα καταγράφεται η εκπαίδευση/κατάρτιση και η εργασιακή δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένης και της εθελοντικής.
Πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως η πλειοψηφούσα σε επίπεδο συμβουλίων εταιρειών Γαλλική Δημοκρατική Συνομοσπονδία της Εργασίας, έχουν αποδεχτεί μέρος των προτάσεων. Ακόμα και το πλέον αμφισβητούμενο σημείο που αφορά την αντικατάσταση των κλαδικών διαπραγματεύσεων από συλλογικές συμβάσεις που συνάπτονται σε επίπεδο εταιρείας δεν αντιμετωπίζεται το ίδιο από όλους τους εργαζομένους.
Για τον Γάλλο πρόεδρο η μάχη αυτή αποτελεί πλέον ένα προσωπικό στοίχημα. Έχοντας εγκαταλείψει τις προεκλογικές του υποσχέσεις για προοδευτική φορολόγηση και τη δημοτικότητά του να έχει καταρρεύσει, θέλει να πετύχει εκεί όπου οι δύο προκάτοχοί του, Nicolas Sarkozy και Jacques Chirac απέτυχαν, να αλλάξει την εργατική νομοθεσία. Επίσης, θεωρεί ότι οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί θα δώσουν τα απαραίτητα κίνητρα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και θα ενισχύσουν της ανάπτυξης της γαλλικής οικονομίας η οποία παραμένει αναιμική.
Με αφορμή τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία θα ήθελα να σημειώσω κάτι ακόμα. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για μια ενιαία Ευρώπη όταν το μόνο ενιαίο είναι η κοινή αγορά. Για τον ίδιο λόγο που πρέπει να έχουμε κοινούς κανόνες στο φορολογικό σύστημα, ώστε να αποφεύγεται ο φορολογικός ανταγωνισμός, πρέπει να έχουμε και κοινούς κώδικες εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτό είναι το στοίχημα μιας οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης που θα έπρεπε να κινητοποιεί τους πραγματικούς ευρωπαϊστές.
