Η Μόσχα και τα βρετανικά λάθη
Γράφει o Κιμ Σενγκούπτα, άρθρο στον βρετανικό Independent
Στον απόηχο του Brexit, η Βρετανία βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικού και πολιτικού αναβρασμού, με το μέλλον να διαγράφεται ολοένα πιο ζοφερό κάθε ημέρα που περνάει. Κι όμως, κάποιοι στο εσωτερικό επιμένουν ότι η μεγαλύτερη απειλή για τη χώρα σήμερα είναι ο… Βλ. Πούτιν. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξουν ότι ήταν ο Ρώσος πρόεδρος εκείνος που οδήγησε στο Brexit προκαλώντας την προσφυγική κρίση με την ανάμειξή του στη συριακή διένεξη. Η συριακή προσφυγική κρίση είχε, βέβαια, ξεκινήσει πολύ πριν από τη ρωσική επέμβαση, ενώ η άποψη από την άλλη ότι ο συριακός εμφύλιος οδήγησε στο Brexit ηχεί σαν ανέκδοτο.
Η σχέση του Ηνωμένου Βασιλείου με τη Ρωσία είναι σοβαρή υπόθεση. Αποτελεί αντικείμενο νέας έκθεσης της Επιτροπής Αμυνας του βρετανικού Κοινοβουλίου εν όψει της επερχόμενης Συνόδου του NATO αυτό το Σαββατοκύριακο στη Βαρσοβία. Στα βασικά σημεία της εν λόγω έκθεσης υπογραμμίζεται ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται πλέον σε «ιστορικό χαμηλό», ότι οι αξιωματούχοι του Ηνωμένου Βασιλείου δεν γνωρίζουν αρκετά για τη Ρωσία, και ότι θα έπρεπε να ανανεωθούν ο διάλογος με τη Μόσχα και η συνεργασία ενάντια στο ISIS.
Ολα αυτά είναι σε γενικές γραμμές αληθή. Ενας από τους λόγους που οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι τόσο κακές είναι η μόνιμη κριτική που ασκούν κατά της Ρωσίας Βρετανοί υπουργοί, κριτική την οποία πολλοί Δυτικοευρωπαίοι διπλωμάτες βρίσκουν εκνευριστική, καθώς εμποδίζει τον συλλογικό διάλογο με τη Μόσχα ειδικά στο θέμα της Συρίας.
Θα έπρεπε, πράγματι, να υπήρχε μεγαλύτερη συνεργασία ενάντια στο ISIS, όχι μόνο από τη Βρετανία, αλλά και από άλλες χώρες του NATO. Εάν θέλουμε να νικήσουμε το ISIS πρέπει να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία.
Υπάρχει ήδη συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής στον εναέριο χώρο της Συρίας, συνεργασία που είναι πιθανό μάλιστα να επεκταθεί και σε άλλα μέτωπα μετά τις συνομιλίες ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών Κέρι και Λαβρόφ. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πόσο ικανή θα είναι η επόμενη βρετανική κυβέρνηση να προχωρήσει σε μια επανεκκίνηση των σχέσεων με τη Ρωσία.
Υποθέτει κανείς ότι μεγάλο μέρος της ενέργειάς της θα διοχετευθεί στις διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και στη διάσωση της οικονομίας από περαιτέρω κατάρρευση.
