Ρουά Ματ
Γράφει η Γιώτα Χατζηλοΐζου, Πτυχιούχος Δημόσιας Διοίκησης και Διοίκησης Επιχειρήσεων-Huffington Post
Πίνοντας το κυπριακό καφεδάκι μου, αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι με ένα γιατί ολιγόλεπτης και ταυτόχρονα, επαναλαμβανόμενης αμφιβολίας, μιας και παρακολουθούμε σοβαρές εξελίξεις ανά το παγκόσμιο. Οι οποίες εξελίξεις, ποικίλουν αναλόγως εθνικότητας, πολιτικών και οικονομικών καταστάσεων κάθε χώρας. Σε τούτο τον πλανήτη που σταδιακά, μοιάζει πως εκρύγνηται σαν ηφαίστειο.
Οι άνθρωποι, γεννήθηκαν χωρίς να γνωρίζουν τι εστί κακία. Όλα τα μωρά που έρχονται στη ζωή, αρχικά μεγαλώνουν με μια πρωτόγνωρη αθωότητα. Είναι θέμα μερικών χρόνων, μέχρι να μεσολαβήσει η διαδικασία της εκμάθησης των διαφόρων συναισθημάτων. Μέχρι να αντιληφθούν τη λογική των πραγμάτων, διέρχονται από ένα μακρύ δρόμο εικόνων, θεωριών, ιστορικών και μελλοντικών αναζητήσεων. Στην πορεία κάποιοι γνήσιοι άνθρωποι, χάνονται, ή εσκεμμένα, τους εξαφανίζουν… Ενώ κάποιοι άλλοι, ανούσιοι άνθρωποι, οι οποίοι συνήθως είναι αυτοί που εξαφανίζουν τους γνήσιους ανθρώπους… επιβραβεύονται! Τραγική ειρωνεία.
Πώς είναι δυνατόν ένα μωρό παιδί, να καταλήγει εκ παραδρομής, δολοφόνος σκοτώνοντας, μαζικά αθώους ανθρώπους; Πώς είναι δυνατόν μια αθώα ψυχούλα, να καταλήγει να θανατώνει, ανθρώπους διαφορετικής θρησκείας, ή διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων; Πώς είναι δυνατόν, ένα μικρό αγόρι, να γίνεται δικτάτορας και να συνεχίζει με τα ετσιθελικά καπρίτσια του; Πώς είναι δυνατόν, ένα μικρό παιδάκι, μεγαλώνοντας, να αποζητά λανθασμένα, τις ευρωπαϊκές αξίες, και να ψάχνει εναγωνίως, τρόπους να τις «διατηρήσει», ή ακόμα και να τις επιβάλει; Πώς είναι δυνατόν, η αθωότητα να γίνεται δαιμονισμός στο μεγαλείο του; Μήπως τελικά φταίμε όλοι εμείς, ο καθένας με το δικό του μερίδιο και όλοι ως κοινωνία, για την μελλοντική μας κοινωνία και τα μελλοντικά μέλη της;
Στα μέσα του καλοκαιριού λοιπόν, προσπαθείς να χαλαρώσεις… αλλά «τα αηδόνια να μην σ΄αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες». Η φρίκη του πολέμου, στιγματίζει τους ανθρώπους, όπου και αν πάνε, όπου και αν μένουν. Για ένα αδειανό πουκάμισο… για μια κενή φιλοδοξία, για ένα πόλεμο χωρίς ουσία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, με χαμένες ζωές. Θεατές ενός παραληρημένου έργου, και παραλλαγμένων μύθων, γιατί «έτσι το θέλαν οι θεοί»… ή μήπως τελικά, οι δαίμονες;
Παραμύθι έντρομης θερινής νυκτός στην Πόλη του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, παρακολουθήσαμε από τους δέκτες των τηλεοράσεων μας, το πραξικόπημα που έλαβε χώρα την ίδια μέρα που οι σειρήνες, εκκωφαντικά, υπενθύμισαν το δικό μας πραξικόπημα, εδώ στην Κύπρο. Δεν έχει σημασία άλλωστε η ανάλυση επί του θέματος του δικού μας πραξικοπήματος. Γιατί ό,τι έγινε, έγινε και οι μύθοι δεν αλλάζουν. Εξακολουθούν να είναι παραλλαγμένοι. Και όσο είναι παραλλαγμένοι τίποτα δεν σώζεται, κυρίως, από τα παπαγαλάκια που αρέσκονται στο να ξύνουν πληγές με τα απίστευτα παραμύθια τους. Διακαής πόθος ορισμένων μυαλών, το διαίρει και βασίλευε…
Η αποτυχημένη ολιγόωρη, απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, έφερε τα πάνω κάτω όσον αφορά θανάτους και φυλακίσεις της επόμενης ημέρας. Από την άλλη η κινητοποίηση της τουρκικής λαϊκής μάζας απέδειξε ότι η δημοτικότητα του Σουλτάνου αυξάνεται και πάλι. Μην ξεχνάμε, ότι, μέχρι πρόσφατα, η διεθνής κοινότητα τον κατηγορούσε, για το ISIS, το προσφυγικό, το κυπριακό, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς να τελειώνει η λίστα των κατηγοριών.
Όσο για το Κυπριακό, δε γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι. Ίσως να μην έχει μεγάλο αντίκτυπο ως προς τη διαδικασία επίλυσης του. 42 χρόνια όμως, μετά, για πρώτη φορά, οι εορτασμοί και παρελάσεις στα κατεχόμενα, για την επέτειο της εισβολής στην Κύπρο, θα είναι μειωμένης έντασης, ως ένδειξη συμπαράστασης προς την Τουρκική κυβέρνηση. Η εξάρτηση των κατεχομένων με Άγκυρα, μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο και αυτό είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό. Τραγική ειρωνεία το ότι συνεχίζουν να γιορτάζουν ακόμα την εισβολή στο πονεμένο νησί μας…
