Περίσσεια λέξεων, έλλειμμα λύσεων
Γράφει ο Βαγγέλης Δεληπέτρος
Αν αρκούσαν οι συζητήσεις για “νέο ευρωπαϊκό όραμα” κι αν συγκροτούσε πολιτική η επικοινωνιακή αισιοδοξία, δεν θα μας έπνιγε η υπερφορολόγηση που επέβαλε το 3ο Μνημόνιο
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λένε τα κυβερνητικά στελέχη, στη χθεσινή “μαραθώνια σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό” στο μέγαρο Μαξίμου συζητήθηκαν πολλά:
Τα “επόμενα βήματα για την ανάκαμψη της οικονομίας” που θα ανακοινωθούν στη ΔΕΘ, η “πορεία της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς” για την οποία σημειώθηκε ότι “δεν υπάρχει καμιά ανησυχία” καθώς όλα τα προαπαιτούμενα υλοποιούνται, η “μεσογειακή οπτική στην ευρωπαϊκή ατζέντα για ένα νέο ευρωπαϊκό όραμα”, “τα κενά στα σχολεία ” και “οι συναντήσεις με τους υπερθεματιστές για τις άδειες”.
Πολλά θέματα, πολλά επίθετα και πολλές προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις για να “ακούγονται” όλα καλά και να αποπνέουν μια θετική “αύρα” δημιουργώντας την εντύπωση ότι τα πάντα είναι υπό έλεγχο. Αλλά και μια εντυπωσιακή κραυγαλέα “παράλειψη”: Η πορεία κατά κρημνόν των δημοσίων εσόδων.
Όταν τα ληξιπρόθεσμα χρέη αυξάνονται 1 δισ. και βάλε κάθε μήνα και έχοντας ξεπεράσει τα 90 δισ. τρέχουν πλέον για τα 100, όταν αντί να ανοίγουν δουλειές ετοιμάζονται για λουκέτο ακόμα 18.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που υπολογίζεται ότι θα στείλουν στην ανεργία περισσότερους από 50.000 ανθρώπους, η ήδη τεράστια “τρύπα” θα μεγαλώσει τόσο που καμιά συζήτηση δεν μπορεί να την προσπερνά ή να την υπερβαίνει.
Γιατί ακόμα κι αν συμφωνήσουμε ότι όλα τα προαιτούμενα υλοποιούνται, η υλοποίησή τους δεν αποτελεί λύση. Απλώς καταδεικνύει ότι και το 3ο Μνημόνιο απέχει ένα βήμα από τα χαρακτηριστεί αποτυχημένο! Δεν γινόταν άλλωστε τα πράγματα να πάνε αλλιώς αφού είναι “χτισμένο” πάνω στην υπερφορολόγηση όσων αποδεδειγμένα αδυνατούσαν και αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Και δεν είναι τυχαίο ότι οι περίφημες ρυθμίσεις των 100 δόσεων, που ακόμη και μέχρι… χτες διαφημίζονταν ως κυβερνητική επιτυχία, μετά τη “διόρθωσή” τους από τους δανειστές, υπάρχουν ουσιαστικά μόνο “στα χαρτιά”. Γιατί -ακόμη κι αν δεν υπολογίσουμε τους ανέργους και τις ανύπαρκτες δομές προστασίας- οι καθυστερήσεις στην καταβολή μισθού σε όσους εργάζονται τείνουν να γίνουν καθεστώς, οπότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μήνα τον μήνα πολλαπλασιάζονται αυτοί που χάνουν τον διακανονισμό.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οποιεσδήποτε σημειολογικά φορτισμένες φράσεις, για “έξοδο από το πρόγραμμα επιτήρησης” και “παραγωγική ανασυγκρότηση”, σε όσα non paper κι αν αναφέρονται, δεν είναι παρά ραπανάκια για την όρεξη αυτού που δεν μπορεί να στρώσει τραπέζι και παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.
Ακόμα και οι ηγέτες του G20 άλλωστε, δήλωσαν αποφασισμένοι να “εκπολιτίσουν τον καπιταλισμό” και μας διαβεβαίωσαν ότι αυτή τη φορά συζήτησαν “περισσότερο για τους ανθρώπους και λιγότερο για τους αριθμούς”, αλλά οι ευχές και οι “βαριές” λέξεις -τόσο γενικότερα όσο και στο “ελληνικό πρόβλημα”- δεν είναι λύσεις, ειδικά για τους απλούς ανθρώπους για τους οποίους υποτίθεται ότι κόπτονται.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
