H κατάρρευση του μεγαλοδημοσιογράφου: Πώς το Ποτάμι πέρασε στην αφάνεια
Όταν το Ποτάμι εμφανίστηκε από το πουθενά το 2014, ορισμένοι έκαναν λόγο για μία πολλά υποσχόμενη πολιτική κίνηση που μπορεί να διαδραματίσει ρόλο-κλειδί στην ελληνική πολιτική σκηνή, ενώ άλλοι εκτίμησαν ότι πρόκειται για ένα «πυροτέχνημα» που θα εξαφανιστεί το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε. Δυόμισι χρόνια μετά, μάλλον είναι οι τελευταίοι που αισθάνονται δικαιωμένοι. Η τελευταία δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για λογαριασμό του ΣΚΑΪ έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που λίγο-πολύ όλοι πια έχουν καταλάβει: το Ποτάμι δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Με ποσοστά που κυμαίνονται περίπου στο 1,5%, είναι ξεκάθαρο πως στις επόμενες εκλογές το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη θα χρειαστεί ένα… θαύμα για να μπει στη Βουλή, αν αποφασίσει να κατέβει αυτόνομα.
Σταύρος Θεοδωράκης, επικεφαλής του κόμματος “Το Ποτάμι”
Τι έγινε όμως και το κόμμα που στις Ευρωεκλογές του 2014 είχε προκαλέσει… σοκ και δέος, αποσπώντας ποσοστό 6,6%, έχει φτάσει σήμερα να αποτελεί μία μικρή κουκίδα στον πολιτικό χάρτη; Λάθη, λάθη, λάθη, κι ακόμα περισσότερα λάθη.
Το κύριο λάθος που έκανε από την πρώτη στιγμή ο Σταύρος Θεοδωράκης στο Ποτάμι ήταν ότι δημιούργησε μία παράταξη χωρίς σταθερό πολιτικό στίγμα. Οι αερολογίες για πιο δίκαιο κράτος, αξιοκρατία, βιώσιμη ανάπτυξη και αξιοπιστία των θεσμών ακούγονται πολύ ωραίες, αλλά ούτε καινούργιες είναι, ούτε και έχουν καμία αξία χωρίς στέρεες, ρεαλιστικές προτάσεις, τις οποίες το Ποτάμι ουσιαστικά ποτέ δεν παρουσίασε.
Πιθανόν στο ξεκίνημά του το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη να τράβηξε την προσοχή ορισμένων απογοητευμένων ψηφοφόρων που αναζητούσαν κάτι το καινούργιο στην πολιτική ζωή του τόπου, όμως με το πέρασμα του χρόνου κουράστηκαν από τα συνεχή ιδεολογικά πήγαινε-έλα του Ποταμιού (που κατά τον ίδιο τον Σταύρο Θεοδωράκη «παντρεύει» ιδέες από την αριστερά και τον φιλελευθερισμό) και είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται, με αποτέλεσμα να στραφούν είτε σε κάποιο από τα «παλιά» κόμματα, είτε στην αποχή.
Με άλλα λόγια, ο Σταύρος Θεοδωράκης επένδυσε σε ένα απολιτίκ προφίλ για να εξασφαλίσει τις ψήφους των απογοητευμένων ψηφοφόρων (κάτι που από μία άποψη είναι θετικό, καθώς είναι καλύτερο για τη Δημοκρατία να ψηφίζουν οι πολίτες κάποιο κόμμα παρά να απέχουν από την εκλογική διαδικασία), όμως διαπίστωσε σύντομα πως πάνω στο απολιτίκ δεν μπορεί να χτιστεί κανένα σοβαρό πολιτικό οικοδόμημα.
Όταν τα ποσοστά άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα, ο Σταύρος Θεοδωράκης φάνηκε να κατανοεί το πρόβλημα, και άρχισε να αναζητά πολιτικές συνεργασίες. Όμως και εκεί αποδείχθηκε πως το Ποτάμι ήταν… φτερό στον άνεμο: τη μία μέρα προσέγγιζε τον ΣΥΡΙΖΑ, την άλλη φλέρταρε με το ΠΑΣΟΚ και ενδιάμεσα «έπαιζε» και με τη Νέα Δημοκρατία, επιδεικνύοντας μία αλλοπρόσαλλη πολιτική συμπεριφορά που κάθε άλλο παρά εμπιστοσύνη εμπνέει στους ψηφοφόρους.
Εν τω μεταξύ, αντί να προχωρήσει σε κινήσεις ουσίας, ο Σταύρος Θεοδωράκης περιορίστηκε σε δημοσιοσχετίστικα τρικ, όπως οι φωτογραφίες πάνω στη… βέσπα του (για να θυμίσουμε ένα από αυτά). Αποτέλεσμα; Να απαξιωθεί το Ποτάμι γρήγορα στα μάτια των πολιτών, ακόμα και αυτών που το πίστεψαν στην αρχή του, και να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη η εικόνα του ως μεταρρυθμιστικού κινήματος.
Η κατάσταση για το Ποτάμι μοιάζει να είναι μη αναστρέψιμη. Πρώην στελέχη του το εγκαταλείπουν αφήνοντας σαφείς αιχμές κατά του ηγέτη του, εντός του κόμματος επικρατεί αναταραχή, καθώς όλοι βλέπουν το αναπόφευκτο να έρχεται και ζυγίζουν τις επιλογές τους, ενώ με τη Νέα Δημοκρατία να ενισχύεται και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να βρίσκεται σε φάση συσπείρωσης ο ζωτικός χώρος που απομένει για το Ποτάμι στο κέντρο του πολιτικού φάσματος μοιάζει πολύ μικρός για να «σηκώσει» ένα κοινοβουλευτικό κόμμα.
Οι επιλογές για τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι πλέον μετρημένες: ή το Ποτάμι θα συνεχίσει ως έχει και νομοτελειακά θα καταλήξει στην αφάνεια από την οποία προήλθε, ή θα κινηθεί στη λογική μίας συνεργασίας με κάποιο μεγαλύτερο κόμμα, από το οποίο και λογικά θα απορροφηθεί. Το σενάριο να μετατραπεί το Ποτάμι σε… χείμαρρο απλώς δεν είναι πια ρεαλιστικό.
