Η επέτειος της υποκρισίας και η τραγωδία του αλληλοσπαραγμού
Του Γιώργου Καλλινίκου
Έπρεπε να ήταν ημέρα γιορτής χθες. Η επέτειος της γέννησης της μικρής αλλά τόσο λατρεμένης πατρίδας. Είναι, όμως, τραγικό! Την γιορτή της Ανεξαρτησίας την μετατρέψαμε σε γιορτή της υποκρισίας! Ένας λαός αποπροσανατολισμένος. Χαμένος στην αχανή έρημο που τον οδήγησαν οι ηγέτες του. Εκείνοι τυφλωμένοι από τις φιλοδοξίες τους, επέτρεψαν την ασέλγεια επί του σώματος της έφηβης τότε Δημοκρατίας. Και έκτοτε υποκρίνονται. Διατυμπανίζουν ότι αναζητούν δικαίωση. Και αποκατάσταση της τιμής της. Με λάθος τρόπο. Με διαφορετικές πυξίδες. Αναζητώντας διαφορετικές οάσεις. Η ατιμασμένη Δημοκρατία σίτεψε. Έκλεισε χθες τα 56 της χρόνια. Κλονισμένη πλέον από την ασέλγεια. Ανήμπορη να σταματήσει την κατάρα της διχόνοιας. Αδύναμη να τους φωνάξει ότι ο αλληλοσπαραγμός δεν οδηγεί σε έξοδο από την έρημο αλλά αντιθέτως, με μαθηματική ακρίβεια σε οριστικό αφανισμό.
Χθες οι πολιτικάντηδες έδωσαν ένα ακόμη ρεσιτάλ με το υποκριτικό ταμπεραμέντο τους. Εξυμνώντας την Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία. Ένα απλό διάλειμμα ήταν. Προχθές σφάζονταν. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο θα συνεχίσουν… Άνθρωποι με την ίδια καταγωγή, την ίδια γλώσσα. Εβδομάδες τώρα σφάζονται για την «Αντιγόνη». Και συνεχίζουν… Ακόμη και σ’ αυτό υποκρίνονται. Ξεπερνούν σε τραγικότητα την ίδια την τραγωδία για την οποία σφάζονται. Ύβρεις, προσβολές, κτυπήματα κάτω από τη μέση, εχθρότητα. Ένθεν και ένθεν. Χωρίς αιδώ. Χωρίς αισχύνη. Χωρίς ελάχιστο προβληματισμό. Η ίδια κατάρα, που έφερε τους βάρβαρους εντός των τειχών, συνεχίζεται επί 42 χρόνια. Τα σπαθιά παραμένουν έξω από τα θηκάρια. Και ανταλλάσουν κτυπήματα. Αδελφοί σε αδελφούς. Παιδιά όλοι της ίδιας μάνας. Τόσο τυφλωμένοι είμαστε με τους τραγικούς αυτούς ρόλους ώστε αδυνατούμε να δούμε την ωμή αλήθεια. Τα κτυπήματα καταλήγουν όλα στο ίδιο σώμα. Αυτό της μαυροφορεμένης πατρίδας. Πολλαπλασιάζοντας τις πληγές στο κορμί της. Ούτε καν αντιλαμβανόμαστε ότι βρίσκεται μια ανάσα από την τελική κατάρρευση. Ελάχιστες μόνο μαχαιριές χρειάζεται ακόμη… Η σύγχρονη αυτή τραγωδία εκφεύγει των δυνατοτήτων ενός Αισχύλου, ενός Σοφοκλή, ενός Ευριπίδη… Επειδή οι θλιβεροί πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης τραγωδίας αποδεικνύουν τελικά ότι διαθέτουν μόνο κωμικό υποκριτικό ταλέντο. Το σκηνικό γίνεται ακόμη τραγικότερο εξαιτίας της συμμετοχής και χιλιάδων κομπάρσων. Επιλέγει ο καθένας τους κάποιον από τους θλιβερούς κωμικούς πρωταγωνιστές της τραγωδίας και προσπαθούν να παίξουν κι αυτοί ανάλογο ρόλο. Πολίτες που θα έπρεπε να πίεζαν τους ανεπαρκείς πολιτικούς, ώστε να υπάρχει ελπίδα να αντιληφθούν πού οδηγεί ο αλληλοσπαραγμός, παρασύρονται κι αυτοί στον ίδιο σχιζοφρενικό λαβύρινθο. Σφάζονται κι αυτοί για την «Αντιγόνη». Ανταλλάσοντας τα ίδια βάναυσα κτυπήματα με αυτά των τραγικών ηγετών… Κλείνοντας τα μάτια στη μόνη αλήθεια! Ότι ο πραγματικός εφιάλτης είναι εγκατεστημένος απέναντι δια της βίας. Όχι ανάμεσά μας…
Την ώρα που η τραγωδία συνεχίζει να εξελίσσεται για 42ο χρόνο, κάποιοι άλλοι τραγικοί πρωταγωνιστές εκτός συνόρων, χαμογελούν. Έστω και την υστάτη, προλαβαίνουμε να ξυπνήσουμε; Να αντιληφθούμε την πραγματικότητα; Ότι όλοι αδέλφια είμαστε. Παιδιά της ίδιας βασανισμένης μάνας… Προλαβαίνουμε να φυλάξουμε επιτέλους τα σπαθιά στα θηκάρια; Να στραφούμε στους ηγέτες. Εκείνους να πιέσουμε. Και οι μεν και οι δε. Για μια λύση χωρίς ξένους εγγυητές, χωρίς ξένους στρατούς. Για μια πατρίδα που θα διαφεντεύει μόνη το μέλλον της στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Για μια λύση που θα αντέχει στο χρόνο. Χωρίς ανόητα κριτήρια ηλικιακών συναισθηματικών δεσμών… Για να αποδείξουν στην πράξη αν ζούμε ακόμη μια ψευδαίσθηση ή αν όντως υπάρχει ελπίδα. Διαφορετικά, η μαυροφορεμένη πατρίδα θα έχει το ίδιο ολέθριο τέλος με αυτό της Αντιγόνης…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 2 Οκτωβρίου
