H λύση του Kυπριακού μπορεί να περάσει μέσα από την ανακήρυξη της AOZ
Ο Ελληνισμός πάντοτε μπορεί, αρκεί να μην είναι ηττοπαθής και φοβικός
Από τον Νίκο Σταματάκη
Η αποτυχία των διακοινοτικών συνομιλιών για το Κυπριακό στο Μοντ Πελερέν της Ελβετίας έπρεπε -αντί των τετριμμένων «δακρύων» περί μιας ακόμα «χαμένης ευκαιρίας»- να δώσει το έναυσμα για επαναχάραξη της ελληνικής στρατηγικής.
Κατ’ ελάχιστο, θα έπρεπε να δημιουργεί μεγάλες επιφυλάξεις για το άμεσο μέλλον, ειδικά επειδή ο αμετανόητος κ. Αναστασιάδης, αγνοώντας πλήρως την Ιστορία και τον τουρκικό εθνικό χαρακτήρα, ελπίζει -τάχα- σε επανέναρξη των συνομιλιών, μέσω αλλαγής της στάσης της Αγκυρας στο Εδαφικό!
Αντί των υπογείως διατυπωμένων «παραπόνων» του κ. Αναστασιάδη για τη δήθεν «αντιπαραγωγική» στάση της Αθήνας, αρμόζουν έπαινοι στο ελληνικό υπ. Εξωτερικών και, ειδικά, στον υπουργό κ. Κοτζιά. Οχι μόνο επειδή -επιτέλους- ανέδειξε την ενεργή στάση που η Ελλάδα πρέπει να έχει σε κάθε προοπτική επίλυσης του ζητήματος, αλλά γιατί παρουσίασε και εφάρμοσε έγκαιρα μια σωστή τακτική στο ζήτημα, τακτική στην οποία δεν μας είχαν συνηθίσει οι αυτοσχεδιάζοντες προκάτοχοί του.
Το ανεδαφικό δόγμα «η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται» έχει πλέον ενταφιασθεί, και το γεγονός αυτό πρέπει να μας χαροποιεί. Η οποιαδήποτε απώλεια εθνικού χώρου στην Κύπρο θα έχει τραγικές συνέπειες κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων στο Αιγαίο και στη Θράκη (και αντιστρόφως) αλλά και στα υπόλοιπα μέτωπα, όπως έχει δείξει η άνοδος του αλβανικού εθνικισμού. Επομένως, η Αθήνα πρέπει να έχει άμεσο και ενεργό ρόλο σε οποιαδήποτε εξέλιξη στο Κυπριακό.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε και στον κ. Ερντογάν και σε όλους τους διαχρονικά αλαζόνες ηγέτες της Τουρκίας. Με την απαράδεκτη στάση τους τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια ανέδειξαν προς όλες τις κατευθύνσεις (ειδικά στην Ουάσινγκτον και στο Τελ Αβίβ) την ανάγκη δραστικής υποβάθμισης της στρατηγικής σημασίας της Τουρκίας.
Η τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια ελέγχου του τουρκικού χώρου «από τα μέσα» ήταν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, το οποίο ο γράφων ονόμασε -δικαίως- «πύρρειο νίκη» του Ερντογάν.
Φαίνεται πλέον καθαρότατα ότι η αποτυχία του πραξικοπήματος αφήνει στη Δύση μόνο μία λύση για τον έλεγχο της Τουρκίας, και αυτή θα είναι «από τα έξω», με τον γεωπολιτικό «εξανδραποδισμό» της πρώτα στο κουρδικό και έπειτα σε άλλα μέτωπα. Οι πρόσφατες δηλώσεις του -ήδη υπερδραστήριου στη Μ. Ανατολή- συμβούλου εθνικής ασφαλείας του εκλεγέντος προέδρου κ. Τραμπ στρατηγού Φλιν (τον οποίο πολλοί βιάστηκαν να προδικάσουν ως «φιλότουρκο»), για την «άμεση δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν», προδικάζουν τα επερχόμενα. Οι εξελίξεις προς την κατεύθυνση αυτή προετοιμάζονται για χρόνια και θα ήταν -τουλάχιστον- ανόητο να μη ληφθούν υπόψη στη διαμόρφωση ελληνικής στρατηγικής στο Κυπριακό.
Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο συνοδεύτηκε από τη συνολική κατάρρευση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ, και τούτο ανέδειξε τον Ελληνισμό (Ελλάδα και Κύπρο) ως «ομφάλιο λώρο» του Ισραήλ με τη Δύση. Σχεδόν ταυτόχρονα η ατυχής εμπλοκή της Τουρκίας στο κίνημα των «αδελφών μουσουλμάνων» στην Αίγυπτο, που ανατράπηκε από τον στρατηγό Σίσι, καθιστά την Αίγυπτο ορκισμένο εχθρό της Τουρκίας. Υπό το πρίσμα αυτό, ήταν εξαιρετικής σημασίας η αιφνιδιαστική -υπό άκρα μυστικότητα- επίσκεψη του κ.Κοτζιά στο Κάιρο την περασμένη Πέμπτη για την υποβολή σχεδίου διακανονισμού των ορίων της ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου, με τη σαφή συμφωνία -αν όχι παρότρυνση- των ΗΠΑ και της Ε.Ε., δύο μόλις μέρες μετά την αναχώρηση του προέδρου Ομπάμα και των συνεργατών του από την Αθήνα. Από στρατηγική άποψη, η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» είναι μοναδικά ευνοϊκή όχι μόνο για τους λόγους που προαναφέραμε, αλλά επειδή η Τουρκία μετά το πραξικόπημα είναι στρατιωτικά αποδυναμωμένη. Εκατοντάδες μάχιμοι πιλότοι των F-16 της τουρκικής αεροπορίας αποστρατεύθηκαν ή φυλακίσθηκαν.
Ούτε μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η πρόσφατη εμφάνιση του (ενός από τα τέσσερα) υπερσύγχρονου ελληνικού υποβρυχίου κλάσης 214 «Παπανικολής» στο Καστελόριζο (το οποίο είναι αόρατο ακόμα και από τα αμερικανικά σόναρ) ανάγκασε τον τουρκικό στόλο να ανακρούσει πρύμναν.
Η ύπαρξη των υποβρυχίων αυτών -παρά τα προβλήματα που έχουν στη λειτουργία τους- στην ουσία «κλειδώνει» τον τουρκικό στόλο στους ναυστάθμους του.
Να σημειώσουμε ότι την επομένη της αποτυχίας των συνομιλιών η Κύπρος έδωσε εντολή να αρχίσουν οι έρευνες στο οικόπεδο 11 (που ανήκει στη γαλλική εταιρία TOTAL), το οποίο φαίνεται ότι περιέχει δεκαπλάσια κοιτάσματα από την Αφροδίτη. Και να θυμίσουμε ότι το γαλλικό αεροπλανοφόρο Ντε Γκολ βρίσκεται στα ανοιχτά της Κύπρου και θα παραμείνει εκεί μέχρι νεωτέρας.
Μέσα στο περίγραμμα αυτό, νομίζω ότι είναι ολοφάνερη η ενδεικνυόμενη ελληνική τακτική, που δεν είναι άλλη από το να δοθεί προτεραιότητα στην ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και τη χάραξη των ορίων της με την Αίγυπτο – και, φυσικά, με την Κύπρο. Η Τουρκία έχει περιορισμένα περιθώρια αντιδράσεων στον στρατιωτικό τομέα, όπως αναφέραμε, και ακόμα λιγότερα στο διπλωματικό. Η ψευτοαπειλή της «προσάρτησης» των Κατεχομένων στην Τουρκία θα ήταν μοιραίο τουρκικό λάθος. Επειδή στην περίπτωση αυτή θα κατέρρεε ένας ακόμη μεγάλος «μύθος» του Κυπριακού.
Τουρκικός στόχος υπήρξε πάντοτε ο έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου, και όχι μόνο της βόρειας, ειδικά τώρα που βρέθηκε ο πλούτος των υδρογονανθράκων στα νότια της Μεγαλονήσου. Και πιθανότατα θα οδηγήσει σε μια ανώμαλη προσγείωση στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα μέσα σε δραματικές εξελίξεις, που πιθανώς θα έχουν ως νομοτελειακή συνέπεια την οριστική αποχώρηση του «Αττίλα» από το μαρτυρικό νησί.
Και θα απαντηθεί έτσι τελειωτικά η απαράδεκτη στάση ορισμένων «ελληνόφωνων» ότι ο Ελληνισμός βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση και δήθεν «δεν μπορεί». Ο Ελληνισμός πάντοτε μπορεί, αρκεί να μην είναι ηττοπαθής, φοβικός και να χρησιμοποιεί τα διαχρονικά πλεονεκτήματά του….
* Ο Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας. Ζει και εργάζεται στη Ν. Υόρκη.
