Ένα παράδειγμα για όλους μας: Ο επιχειρηματίας που διαπρέπει στις ΗΠΑ αλλά δεν ξεχνά την Ελλάδα
«O επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος Μάικλ Ψαρός.»
Του Δημήτρη Ρομποτή
Με μια ομιλία που άφησε άφωνους τους παρευρισκομένους, αφού σταμάτησαν να μιλάνε για να τον ακούσουν κάτι που δεν έγινε με τους προλαλήσαντες, ο ομογενής δισεκατομμυριούχος, επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος, Μάικλ Ψαρός αποδέχτηκε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου το Ομήρειο Βραβείο, την ανώτατη δηλαδή διάκριση που απονέμει ετησίως η Χιακή Ομοσπονδία Αμερικής. Αναφέρθηκε με τόση φυσικότητα και ευγένεια στην ελληνική του καταγωγή όσο ελάχιστοι άλλοι, συνήθως πιο λαλίστατοι, στις αμέτρητες ομιλίες που έχω ακούσει τα τελευταία 25 χρόνια. Μίλησε για την υπεραξία που του προσδίδει η ελληνοχριστιανική του ταυτότητα ως σύγχρονου Αμερικανού πολίτη και η φωνή του έσπασε από συγκίνηση μόλις αναφέρθηκε στη γιαγιά του και τον ρόλο που έπαιξε για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Θα τον αδικούσα αν επιχειρούσα να αποδώσω τα κύρια σημεία της ομιλίας του εδώ, καθότι ήταν σωστός χείμαρρος. Θα μείνω σε μόνο δύο: κάλεσε τους ομογενείς να σταθούν στο πλευρό της Ελλάδος ιδιαίτερα αυτή τη δύσκολη συγκυρία και φάνηκε να έχη βαθιά γνώση των εθνικών θεμάτων. Ειδικότερα, για τα νησιά Χίο και Λέσβο τα οποία έχουν δεχτεί το μεγαλύτερο κύμα λαθρομεταναστών υποσχέθηκε να ισοφαρίση τα χρήματα που οι ομογενείς έχουν συγκεντρώσει, έως και το ποσό των 100.000 δολαρίων, προκειμένου να σταλούν φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.
Επρόκειτο για μια ομιλία την οποία ίσως θα έπρεπε να διδάσκονται τα παιδιά στα εδώ ελληνικά σχολεία αλλά και της γενέτειρας διότι αφορά στην άδολη αγάπη προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία ενός ανθρώπου που τα έχει όλα, δραστηριοποιείται στην πρώτη γραμμή του αμερικανικού γίγνεσθαι και θα μπορούσε να κάνη και χωρίς αυτά, θα μπορούσε να κρατήση την ελληνικότητά του για “το τραπέζι της κουζίνας” όπως είχε πει κάποτε σε συνέντευξή της η ελληνογεννημένη και ελληνομεγαλωμένη Αριάνα Στασινοπούλου-Χάφινγκτον ερωτηθείσα για το αν θεωρή σημαντικό τα παιδιά της να μάθουν ελληνικά. ‘Η όπως ο πρόεδρος της “Τσέις”, ο κ. Ντάιμον ο οποίος έχει διαχωρίσει τη θέση του από την ομογένεια (και καλά κάνει, εν μέρει, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό) ή ο κ. Πήτερσον (Πετρόπουλος) που ήταν στον Λευκό Οίκο όταν ο φίλος του ο Κίσινγκερ έδινε το πράσινο φως για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι κούνησε το δάχτυλό του έστω για να τον μεταπείση. Ευτυχώς ο Μάικλ Ψαρός είναι από άλλη πάστα, η αγάπη του για την ελληνική του καταγωγή έχει βαθιές ρίζες και δεν την ξεριζώνει το πρώτο φύσημα, αυτό που κάνει τα μυαλά πολλών να παίρνουν αέρα και να νομίζουν ότι μπορούν να υπάρξουν δέντρα χωρίς ρίζες.
Συγχαρητήρια ανήκουν στη Χιακή Ομοσπονδία για την επιλογή ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου ως τιμωμένου. Παρά τις εμφανείς διοργανωτικές αδυναμίες ήταν μια μεγάλη βραδυά από αυτές που σπάνια ζούμε πλέον στην ελληνόφωνη ομογένεια. Οι Χιώτες έχουν καταφέρει να διαφυλάξουν το υψηλό κύρος του Ομήρειου Βραβείου, χωρίς να το αφήσουν να γίνη …κακομήρειο! Σε συνδυασμό με το υψηλής αισθητικής Χιώτικο Σπίτι έχουν τις προϋποθέσεις να πάνε πολύ ψηλότερα, αρκεί να ξεφύγουν από τον τοπικισμό, τις μικροπρέπειες και την κοντόφθαλμη θεώρηση της ελληνικότητας που χαρακτηρίζει τα λεγόμενα εθνικοτοπικά σωματεία. Είθε η βράβευση Ψαρού, με χιώτικη καταγωγή και ο ίδιος, να αποτελέση την αφετηρία ενός πιο δυναμικού ξεκινήματος, με συνέχεια και τόλμη…
Ο Μάικλ Ψαρός ήταν εξώφυλλο στο “NEO magazine” τον Ιανουάριο του 2015. Μιλώντας στον Δημήτρη Μιχαλάκη αναφέρθηκε στο πώς ξεκίνησε και πώς η ελληνικότητά του τον βοήθησε να γίνη εκτός από καλύτερος Αμερικανός και καλύτερος επιχειρηματίας. Είναι πραγματικά μια πολύ ενδιαφέρουσα – εν εξελίξει – ιστορία την οποία αξίζει να διαβάσετε ή να ξαναδιαβάσετε πατώντας στον ακόλουθο σύνδεσμο:
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
