Ένα αποτρόπαιο έγκλημα που βγαίνει για πρώτη φορά στο φως
ΛΙΒΙΑΧΟΒΟ ΛΕΝΕ ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ
Μετά την πτώση της Μουργκάνας , Νοεμβριος 1948 (Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ)
Η παρουσίαση του νέου αυτού βιβλίου των Εκδόσεων ΠΕΛΑΣΓΟΣ έγινε την Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017, 6.30΄μ.μ. στο Polis Art Cafe, (Στοά Βιβλίου). Ο κεντρικός παρουσιαστής του βιβλίου ήταν ο συγγραφέας – δημοσιογράφος ΖΑΧΟΣ ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΟΥ. Συμπαρουσιάστριες ήταν οι ΝΑΓΙΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ (Ποιήτρια, Υπεύθυνη Λεσχών Ανάγνωσης Δυτικής Αττικής), η ΕΛΙΝΑ ΜΑΣΤΕΛΛΟΥ – ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑ (Επιμελήτρια της Εκδόσεως) και η συγγραφέας ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΟΥΛΗ. Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Β. ΚΑΤΣΙΒΑΡΔΑΣ, δικηγόρος. Η Στεφανία Ιωάννου Σούλη έγραψε το βιβλίο αυτό προς τιμήν του αδικοσκωτομένου παππού της, Στέφου Σουλή, από το Ραδοβίζι της Ηπείρου. Στην αίθουσα που γινόταν η παρουσίαση, ήταν παρόντες η αδελφή του Στέφου και ο γιος του Ιωάννης, ο πατέρας της συγγραφέως.
Τα γεγονότα που περιγράφει είναι όλα πραγματικά και αρχίζουν από την δράση των <ανταρτών>, όπως αποκαλούσαν τότε τους κομμουνιστοσυμμορίτες. Μετά τήν πτώση τῆς Μουργκάνας, τέλη Ὀκτωβρίου τοῦ 1948, τμήμα τῆς 8ης Μεραρχίας τοῦ ΔΣΕ, γνωστή στήν Ἤπειρο ὡς Διλοχία Πετρίτη ἤ Τάγμα Σουλίου, στρατοπεδεύει στά χωριά Ραδοβίζι καί Διχούνι (πρώην Στριγανέτσι) τοῦ Νομού Ἰωαννίνων. Οἱ ἀντάρτες κρατοῦν αἰχμάλωτους καί δύο στρατιώτες του Εθνικού Στρατού. Ο Στέφος, ένα καλόκαρδο 20χρονο παιδί, νιόπαντρος με ετοιμόγεννη γυναίκα, την Ρήνα, συνελήφθη από μία ομάδα <ανταρτών>, την ώρα που έσπαιρνε στο χωράφι του. Αυτοί τον απήγαγαν στο στρατόπεδό τους, τον έβαλαν μαζί με τους δύο στρατιώτες και τους είχαν όλους δεμένους πισθάγκωνα με συρματόσκοινα, πετώντας τους ένα ξεροκόμματο για τροφή. Η συγγραφέας περιγράφοντας τἱς ἐναγώνιες προσπάθειες τῆς μάνας του καί τῆς ἐτοιμόγεννης γυναίκας του νά τόν ἐλευθερώσουν, περιγράφει παράλληλα και τις άθλιες συνθήκες που ζούσαν όσοι ντόπιοι κάτοικοι δεν πρόλαβαν να δραπετεύσουν σε παρακειμενα χωριά που τα προστάτευε ο Εθνικός Στρατός.
Στις 20 Νοεμβρίου 1948, οι <αντάρτες> έφυγαν από το Ραδοβίζι προς άγνωστη κατεύθυνση, παίρνοντας μαζί τους και τους 3 αιχμαλώτους. Στην διαδρομή, βγήκε μπροστά τους η Ρήνα και τους παρακαλούσε να αφήσουν ελεύθερο τον άντρα της. Τότε ένας <αντάρτης> την χτύπησε δυνατά με τον υποκόπανο του όπλου του την κοιλιά της και αυτή σωριάστηκε αναίσθητη στο χώμα. Ευτυχώς, επέζησε και αργότερα γέννησε ένα αγόρι, που έμελε να γίνει ο πατέρας της συγγραφέως. Όσο για τους 3 αιχμαλώτους, τους πήγαν στο Λιβιάχοβο, τους πέρασαν από λαϊκό δικαστήριο και τους καταδίκασαν σε θάνατο. Ο Μάρκος, ο πατέρας του Στέφου, πήγε στο Λιβιάχοβο στα μέσα Δεκεμβρίου 1948, βρήκε το νεκρό σώμα του παιδιού του δεμένο πισθάγκωνα μέσα σε ένα ρηχό τάφο και το έγδυσε, σε μία προσπάθεια να βρει την αιτία του θανάτου του. Καμιά πληγή δεν βρήκε, καμιά λαβωματιά, καμιά τρύπα από βόλι, πουθενά αίμα ξεραμένο. Όπως επιβεβαίωσαν, χρόνια μετά, 4 <αντάρτες>, .εβαλαν τους 3 αιχμαλώτους να σκάψουν τους λάκους με τα χέρια τους, τους ρίξανε μέσα ζωντανούς και τους πλακώσνε με τις πέτρες.
Το βιβλίο αυτό είναι η καταγραφή των γεγονότων που σημάδευψαν την οικογένεια της συγγραφέως, το 1948 στο Ραδοβίζι της Μουργκάνας. Η οικογένεια Σουλή πλήρωσε τον άδολο πατριωτισμοπ της και την αγάπη της για την οικογένεια και την προστασία αυτής, με αίμα. Οι μορφές των ηρώων της είναι βγαλμένες απο τις σελίδες αρχαίου δράματος. Το βιβλίο παραδίδεται ως ιερή παρακαταθήκη στην επόμενη γενιά.
Όπως είπε στην παρουσίαση η συγγραφέας, Στεφανία Σουλή, το βιβλίο, πέρα από την μυθιστορηματική αφήγηγη των γεγονότων που έζησαν οι 2 οικογένειες (του Στέφου και της Κατερίνας) στο Ραδοβίζι, περιέχει στοιχεία και από ιστορικές έρευνες που έχουν γίνει. Το βιβλίο είναι όντως ένα βιβλίο βαρύ και θλιβερό, ένα βιβλίο για τα αθώα θύματα της εποχής, τα οποία ήτανε χιλιάδες. Θα έπρεπε μια τέτοια ιστορία να βγει στο φως, γιατί για τα εγκλήματα στα οποία δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη, και η δημοσιότητα μιας τέτοιας ίστορίας είναι και αυτή μια μορφή δικαιοσύνης. Είπε επίσης <Βρήκα ένα βιβλίο ενός αριστερού αντάρτη δασκάλου το οποίο, διαβάζοντάς το, είδα ότι περιείχε μία δυσάρεστη έκπληξη. Υπήρχε το όνομα του παππού μου, τον οποίον οι <αντάρτες> τον είχανε στο παράρτημα των ‘ηρώων’ τους και τον είχανε ως ήρωα στρατολογημένο αντάρτη που έπεσε σε μάχη. Ένα έγκλημα που έγινε με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο, προσπάθησαν να το κρύψουν μέσω ενός βιβλίου (αυτού του δασκάλου)>.
ΘΩΜΑΊΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ
