Πότε θα φτάσει επιτέλους η ώρα της δικαίωσης για τους Έλληνες Πόντιους;
Καιρός να πούμε αλήθειες… – Οι νεκροί μας, δεν κράτησαν καμιά καρέκλα… Καμία…
Γράφει ο Γιάννης Δημητριάδης
Λίγα λόγια για την 19η Μαΐου, με αφορμή ποικίλα σχόλια Ποντίων, εντός και εκτός συλλόγων, ομοσπονδιών, ιδρυμάτων και γενικώς «γραναζιών» που πολλές φορές λέω…
Καταρχήν είναι εθνική ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων από τους Οθωμανούς Τούρκους και όχι Ευρωπαϊκή, αλλά ακόμα πιο πολύ, ούτε διεθνής! Είναι έστω Εθνικής: Δυστυχώς ούτε αυτό είναι. Και δεν είναι, διότι 95 χρόνια μετά τις σφαγές, τα τάγματα εργασίας, τους βιασμούς, τους ομαδικούς τάφους, τα αμέτρητα και αδιανόητα βασανιστήρια δεν καταφέραμε ως λαός ξεριζωμένος να πείσουμε τους εδώ ριζωμένους Έλληνες, Νέο-Έλληνες και δήθεν Έλληνες, πως αποτελούμε πανάρχαιο κομμάτι αυτού του τόπου, αυτού του πολιτισμού, αυτού του ήλιου, αυτού του ουρανού, αυτής της πατρίδος! Το 1922 Πόντιους, Καππαδόκες και Μικρασιάτες (προσωπικά δεν τους ξεχωρίζω, είναι όλοι ξεριζωμένοι Έλληνες της ανατολής) τους υποδέχτηκαν οι εδώ «Έλληνες» ως «Τουρκόσπορους», ως «Τούρκους», ως «μιάσματα», ως φαντάσματα, ως άρπαγες της δικής τους περιουσίας και του δικού τους βίου! Δεν είναι τυχαίο που η εφημερίδα «Βραδυνή» στο τεύχος της την 3η Δεκεμβρίου 1923 χαρακτήριζε την Αθήνα ως «Αφγανιστανούπολις», αφού έτσι την κατάντησαν οι πρόσφυγες και για άλλους «πρόσφυγκες».
Η άποψη αυτή δυστυχώς υπάρχει ως τις μέρες μας, πως οι Πόντιοι και όλοι οι Έλληνες «από κει» είναι τουρκόσποροι. Οι δίμηνες και τρίμηνες καραντίνες, στην ελώδη Δραπετσώνα, ήταν ένα από τα κέντρα υποδοχής των ρακένδυτων και κατατρεγμένων Ελλήνων. Δεν υπήρξε αγάπη και αλληλεγγύη, αλλά καταφανέστατος ρατσισμός και μίσος! Και αυτό φάνηκε το 1990 με την πτώση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα των συνόρων, με το νέο κύμα Ποντίων που παράτησε όλο του το βιος για το όνειρό της επιστροφής στην πατρογονική εστία, την Ελλάδα! Απλά τότε το «Τουρκόσπορος» έγινε «Ρωσοπόντιος» ή και σκέτο «Ρώσος». Το ελληνικό κράτος, όμως θα πάρει τις χιλιάδες καταθέσεων σε χρυσό και χρυσά ρούβλια, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος. Διότι αυτοί οι «ρωσοπόντιοι» στις αρχές του 20ου αιώνα πήγαιναν στη Μόσχα και μέσω του ελληνικού προξενείου έκαναν καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος. Όσοι βέβαια αναζήτησαν τις θυρίδες δεν τους δόθηκαν ποτέ λόγω ελλιπών στοιχείων…
Αυτή είναι μια κατάσταση που υπήρχε και υπάρχει… πέρασαν αισίως 95 χρόνια από τότε… Μέσα σε αυτά τα 95 χρόνια, εμείς ως Πόντιοι, ως Ρωμαίοι και συνεχιστές της Ρωμανίας τι ακριβώς έχουμε κάνει; Πως δουλέψαμε επάνω σε αυτά για τα οποία κατηγορηθήκαμε; Πως οργανωθήκαμε για να υψώσουμε ανάστημα και να δείξουμε πως δεν είμαστε χαραμοφάηδες και σφετεριστές, αλλά απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που μέσα στην ψυχή τους και στην καρδιά τους κράτησαν την Ελλάδα, την Ελληνικότητα και την πίστη τους στον έναν και μοναδικό Θεό, Τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό! Γιατί, το μόνο κριτήριο για την ανταλλαγή ήταν η πίστη! Κανένα άλλο! Και για αυτή την πίστη σφαγιάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, βασανίστηκαν, εκδιώχθηκαν αλλά μαρτύρησαν ενώπιον Του Θεού!
Μόλις το 1994 η βουλή των Ελλήνων θεσμοθέτησε την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου! Ε, και; Τι πραγματικά σημαίνει αναγνώριση της Γενοκτονίας από την εθνική βουλή; Και γιατί 70 χρόνια δεν είχαν αναγνωρίσει τη γενοκτονία; Κι εμείς τι κάναμε 70 χρόνια μέχρι να αναγνωριστεί; Και τι κάνουμε από τότε για τη διεθνή αναγνώριση… Μικρές, σκόρπιες και σπασμωδικές κινήσεις!!! Που είναι οι Πόντιοι Βουλευτές όλα αυτά τα χρόνια να πιέσουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τα κόμματά τους; Που είναι οι Πόντιοι επιχειρηματίες και εκδότες να χρηματοδοτήσουν εκδόσεις βιβλίων, σεμιναρίων, ημερίδων; Που είναι οι πρόεδροι των τοπικών συμβουλίων και συλλόγων; Που είναι οι πρόεδροι των ιδρυμάτων; Που είναι οι πρόεδροι των ΔΙΣΥΠΕ, ΟΣΕΠΕ, ΠΟΕ, ΣΠΟΣ, ΠΟΠΣ…..ΜΟΠΣ και δεν ξέρω ποιων άλλων ομοσπονδιών; Ο καθένας τραβά το δρόμο του. Γαντζωμένος στην καρέκλα του, με τους αυλικούς του, με τους χειροκροτητές του πιστεύοντας πως μπορεί να γίνει και αυτός Μεσσίας του ποντιακού λαού!!! Το πρόβλημα ξεκινά από μας, αλλά μας αρέσει να μεταβιβάζουμε την ευθύνη!!! Ξεχάσαμε τον λόγο για τον οποίο οι πρόγονοί μας σφαγιάστηκαν και αυτός ήταν η πίστη τους στο Θεό!!! «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;» μας είπε ο Χριστός.
Και εμείς όλα αυτά τα χρόνια κοιτάξαμε να μπούμε σε θέσεις «κλειδιά», να αναρριχηθούμε, να μπούμε στις αυλές των πολιτικών… Δεν είναι αυτόματα κακό αυτό, αν μέσω αυτού προωθούνταν το ποντιακό ζήτημα, προς τα άνω… Αντίθετα αυτοί που μπήκαν στα γρανάζια, είτε τους συνέθλιψαν, είτε ανέβηκαν προς ίδιον όφελος ξεχνώντας όλο τον υπόλοιπο ποντιακό λαό! Είναι ανεπίτρεπτο να μην διδάσκεται στα σχολεία η νεότερη ιστορία και ειδικά τα γεγονότα της περιόδου 1908-1923. Είναι ανεπίτρεπτο να μην υπάρχει ποντιακό θέατρο στη χώρα που γέννησε το θέατρο και στον λαό που είχε 5 υπαίθρια θέατρα (μεγέθους της Επιδαύρου).
Είναι ανεπίτρεπτο να μην διδάσκεται η ποντιακή γλώσσα επισήμως στα σχολεία και απλά να γίνονται σε κατά τόπους συλλόγους (φιλότιμες προσπάθειες παρ’ αυτά). Πέσαμε στη φάκα που μας έστησαν από το 1994 και μετά… Μπήκαμε σε μια ατελέσφορη και χωρίς νόημα επετειακή εκδήλωση, αφού επί της ουσίας αυτή της μορφής και μόνο αυτής δεν οδηγούν πουθενά. Αφού το κράτος μας επιτρέπει να κάνουμε εκδηλώσεις μνήμης, αρκεί να μην είναι καθημερινή η 19η Μαΐου και προκαλείται συμφόρηση στα κέντρα των πόλεων, γιατί τότε μεταφέρεται την πρώτη Κυριακή μετά τη 19η Μαΐου, εμείς αρκεστήκαμε στη συμμετοχή μας στην πορεία στην πλατεία Συντάγματος Αθηνών ή στην πλατεία Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης.
Το καράβι έχει βγει εκτός πορείας, ή καλύτερα τόσα χρόνια δεν έχει βρει καθόλου την πορεία του!!! Είναι πλέον φανερό πως αυτός ο τρόπος εκδηλώσεων δεν οδηγεί πουθενά… Το να μαζευόμαστε έξω από το Σύνταγμα και να καρφιτσώνουμε το χαρτάκι στο δέντρο έξω από το τουρκικό προξενείο, δεν είναι λύση και δεν καταφέρνουμε τίποτα… Και ας υποθέσουμε πως καταφέρνουμε την αναγνώριση της Γενοκτονίας… οι νεκροί δικαιώνονται; Ή περιμένουν εμάς να τους δικαιώσουν; Ή μήπως περιμένουν εμάς να ξυπνήσουμε και να σταθούμε αντιμέτωποι με την ιστορία μας και τη τρις-χιλιόχρονη πορεία μας μέσα σε αυτήν…
Οι νεκροί μας δε θα δικαιωθούν από εμάς και από κανέναν. Ο Θεός τους έχει δικαιώσει και αναπαύσει, διότι ήταν μάρτυρες της πίστης τους. Έμειναν βράχοι μπροστά στον μένος και στην αγριότητα των Τούρκων… Προτίμησαν να χάσουν τα υπάρχοντα και τη βολή τους για να είναι εντάξει απέναντι Στον Θεό και στην πατρίδα…. Δεν κράτησαν καμιά καρέκλα…. Καμία… Ακούτε εκεί πάνω;
Συνεχίζεται…
