το Πρώτο Θέμα και η συνέντευξη του Αμερικανού Πρέσβη στο ΒΗΜΑ της (περασμένης) Κυριακής 7 Μαϊου 2017.
ή (άλλως) οι παθογένειες του Ελληνικού Τύπου, τα προβλήματα του, τα παιχνίδια εντός και εκτός κανόνων, και οι συστημικές σχέσεις των δημοσιογράφων με τα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου.
Σε μια στιγμή που οι σχέσεις Ουάσγκτον – Άγκυρας, μετά την συνάντηση Ερντογάν – Τράμπ( στο Λευκό Οίκο στις 16 Μαϊου 2017) μπαίνουν σε νέα λεπτή φάση επικίνδυνων -αμφότερα- για την περιοχή μας ισορροπιών ας κάνουμε μια ενδοσκόπηση των Ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Σχέσεις που τώρα πρέπει να τονώσει η κυβέρνηση μετά από αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις. Πάμε να δούμε ένα όχι και τόσο ευδιάκριτο παρασκήνιο…
ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Εκπρόσωπε, μεσούσης ή και αυξανόμενης της έντασης στο Αιγαίο με ευθύνη της Τουρκίας, βλέπουμε ότι η αμερικανική πλευρά με μια συνέντευξη που στήριξε την κυβέρνησή σας, ενίσχυσε το γεωπολιτικό προφίλ της Ελλάδας στην περιοχή. Στήριξε την κυβέρνησή σας ευθέως και έγινε και μια ολόκληρη συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα και υπάρχει και ένα παρασκήνιο. Ήθελα ένα σχόλιό σας σε αυτό. Ήθελα, επίσης, και μια απάντησή σας στα σενάρια που λένε ότι υπάρχει απουσία επικοινωνίας μεταξύ Λευκού Οίκου και Μεγάρου Μαξίμου. Το είδαμε την Κυριακή και άρχισε να αναδημοσιεύεται γενικότερα ένα τέτοιο σενάριο.
ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Σε ό,τι αφορά τη συνέντευξη του Αμερικανού Πρέσβη, νομίζω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι η αμερικανική κυβέρνηση, η αμερικανική διοίκηση αναγνωρίζει τα θετικά βήματα που έχουν γίνει στη χώρα σε ό,τι αφορά τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την εμπέδωση της σταθερότητας και το πέρασμα στην ανάκαμψη. Νομίζω ότι οι συγκεκριμένες δηλώσεις έρχονται σε μια περίοδο που, όπως βλέπετε, το διεθνές περιβάλλον έχει αρχίσει να αλλάζει τη στάση και τη συμπεριφορά του απέναντι στην Ελλάδα.
Σε ό,τι αφορά την επικοινωνία με την αμερικανική κυβέρνηση, αυτή είναι διαρκής και βρίσκεται και σε διπλωματικό και σε διοικητικό, αλλά και σε κυβερνητικό επίπεδο.
{απόσπασμα από την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών της Πέμπτης 11 Μαϊου 2017}
Με την δήλωση αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου Δημ. Τζανακόπουλου αλλά κυρίως με την συνέντευξη του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα τερματίζονται τα σενάρια που ήθελαν έλειψη επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον, πολύ περισσότερο τινάζονται στον αέρα όλα τα φληναφήματα, που ήθελαν όχι απλώς έλειψη ή απουσία επικοινωνίας αλλά και ανησυχία με το «τυρί» περί δήθεν «ανησυχίας ελληνοαμερικανών… για την απουσία επικοινωνίας και γιατί δεν τηλεφωνεί ο Τράμπ στον Τσίπρα. Ακολουθεί σχετική ανάλυση.
Την Κυριακή 7 Μαϊου (2017) στο Πρώτο Θέμα, μια εφημερίδα που δημοσίως έχει διακηρύξει με κάθε τρόπο ότι είναι (και θα είναι) απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα, όπως οφείλει άλλωστε να είναι μια εφημερίδα που θέλει είναι πραγματικά ανεξάρτητη, και αδέσμευτη, και να ελέγχει την κάθε μορφής εξουσία, έκανε την επίσημη πρώτη του ως ανταποκριτής ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ, ο καλός συνάδελφος (και φίλος) Μιχάλης Ιγνατίου { βλ περισσότερα περί Μιχάλη Ιγνατίου ΕΔΩ}.
Το «Πρώτο Θέμα», ανεξάρτητως από το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με την εν γένει, και κατά καιρούς πολιτική γραμμή του, παραμένει στην πρώτη γραμμή του πυρός. Μάχιμο. Αποκαλυπτικό. Μια εφημερίδα που εξακολουθεί να κρατά την πρωτιά, αλλά δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι μάχεται και αντιπολιτεύεται ενίοτε και επιλεκτικά… ή και μονομερώς.
Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει σχεδόν με το σύνολο του Ελληνικου Τύπου, που πανευρωπαϊκά θεωρείται ο πλέον αναξιόπιστος εδώ και πολλά έτη… Με φωτεινές εξαιρέσεις βεβαίως που εστιάζονται περισσότερο στα πρόσωπα και την προϊστορία, την εντιμότητα, το ήθος και τον επαγγελματισμό τους παρά με τα συγκροτήματα Τύπου καθώς, ειδικά ο έντυπος Τύπος –τελευταία και ο ηλεκτρονικός – θεωρείται ο πλέον αναξιόπιστος. Υπάρχουν σχετικές έρευνες αναζητείστε τες.
Ελληνικός Τύπος που δυστυχώς πορεύεται αναλόγως με τις κάθε είδους πρωτίστως οικονομικές σχέσεις και εξαρτήσεις, τις προσωπικές ή και κομματικές φιλίες, τις προσκλήσεις κάθε είδους, και σπανιότερα- ειδικά τις δυο τελευταίες 10ετιες- κινείται ανάλογα και τις ιδεολογικές και πολιτικές ταυτίσεις. Φυσικά το πρόβλημα του Ελληνικού Τύπου ειδικότερα είναι θέμα όχι μιας ανάλυσης αλλά βαθύτερης και εμπεριστατωμένης επιστημονικής και κοινωνικής μελέτης ώστε να εμβαθύνει στα αίτια της ουσιαστικής κρίσης, για την ανύπαρκτη –και θεσμική- θωράκιση του από φαινόμενα εκφυλισμού, εσωτερικού κανιβαλισμού και ανθρωποφαγίας, ζητήματα ηθικής και επαγγελματικής σήψης, αλλά πολύ περισσότερο θέματα που άπτονται της δεοντολογίας και της προστασίας των δικαιωμάτων και του δημοσιογράφου –από την επιχειρηματική και κρατική ασυδοσία- αλλά πολλές φορές και αυτού του ίδιου του εκδότη ( του κανονικού και όχι μαϊμού ή κάποιου αχυράνθρωπου που βάζουν μπροστά) από τις αυθαιρεσίες με το πρόσχημα του συνδικαλισμού και άλλων άσχετων ζητημάτων με την άσκηση των καθηκόντων του επαγγελματία δημοσιογράφου. Επιστρέφω στον καλό συνάδελφο (και φίλο) Μιχάλη Ιγνατίου.
Σε ότι αφορά τώρα, τον ΠΗΓΑΣΟ και την οικογένεια Μπόμπολα, που αρκετές φορές και μάλιστα με δυναμική παρέμβαση καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας, οι πληροφορίες και το ρεπορτάζ λένε μάλιστα ότι γενικώς η οικογένεια έχει αποφασίσει να αποχωρήσει σταδιακά (ήρεμα, ήπια και χωρίς εξάρσεις) από την ενεργό δράση και εμπλοκή της στα Ελληνικά ΜΜΕ.
Εξ άλλου το τοπίο στα Ελληνικά ΜΜΕ –εν όψει και των εκλογών όποτε και αν γίνουν, αν φυσικά δεν αιφνιδιάσει ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιας και έχει το πλεονέκτημα- του αιφνιδιασμού εκ του συντάγματος – αλλάζει άρδην! Ριζικά και εκ θεμελίων! Αναμένονται μάλιστα δομικές και συστημικές αλλαγές! Αλλαγές τέτοιες που θα προκαλέσουν «σεισμικές δονήσεις»… Όχι βέβαια με την παροδική εμφάνιση θνησιγενών «εκδοτικών» εγχειρημάτων, τα οποία έρχονται και παρέρχονται για τις γνωστές αρπαχτές… Ειδικά την τελευταία 15ετια έχουμε δει ουκ ολίγα τέτοια φαινόμενα.. Θα υπάρξουν τέτοια και πολλά άλλα γεγονότα που θα επανακαθορίσουν τα εκδοτικά δρώμενα στην Ελλάδα. Αρκετά από αυτά, με ορίζοντα τις εκλογές και μετά, όπως συμβαίνει πάντα, είτε θα κλείσουν, είτε θα φυτοζωούν, εξυπηρετώτας άλλους σκοπούς…
Μεταβολή τέτοια και μετάλλαξη του τοπίου στα Ελληνικά ΜΜΕ –κυρίως στον έντυπο Τύπο- που φαίνεται πως θα δρομολογηθεί αρχικά και σε πρώτη φάση με την έκδοση και κυκλοφορία εντύπων, που αφενός είναι προϊόν και αποτέλεσμα έντονων πολιτικών διεργασιών. Διεργασιών που κυοφορούνται στο άμεσο και εγγύς μέλλον, πάντα με ζητούμενο την επόμενη των (ίσως και διπλών) εκλογών. Αρκετών δε εξ αυτών (των κυοφορύμενων εξελίξεων) τελούν εν γνώσει, όχι μόνον του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος παρ’ ότι ενημερώνεται, εν τούτοις έχει επιλέξει τη συνειδητή απόσταση και μη εμπλοκή του.
Και αφετέρου, επειδή πάντα υπάρχουν και ανοιχτοί δίαυλοι και κανάλια επικοινωνίας και με πρόσωπα της ευρύτερης πολιτικής ζωής της χώρας, που αυτή την περίοδο επίσης συνειδητά «απέχουν» ως την στιγμή που είτε οι πολιτικές περιστάσεις, είτε το εθνικό συμφέρον -και μακάρι να μην είναι κάποια εθνική καταστροφή-, εκ των πραγμάτων θα απαιτήσουν την άμεση επαναδραστηριοποίησή τους στα πολιτικά πράγματα της χώρας, εκείνοι που κάνουν «παιχνίδι», φροντίζουν να ενημερώνουν… Ένθεν – κακείθεν.
Άλλωστε η ενεργός δράση και η εμπλοκή -σε τέτοια και εκδοτικά εγχειρήματα- προσώπων με ιστορία και παρελθόν ή και η επαναδραστηριοποίηση τους, έτσι και αλλιώς θα προκαλέσει και εξελίξεις πολιτικές. Πόσο μάλλον όταν τέτοια πρόσωπα συνδεθούν και με την έκδοση εφημερίδας που θα έρθει με στόχο να διαδραματίσει ουσιαστικό και υγειή πολιτικό ρόλο, όπως αυτός ορίζεται εκ του συντάγματος.
Ειδικά όταν το συγκεκριμένο, και μάλιστα πολύ σοβαρό εκδοτικό εγχείρημα –όπως αναφέρει το ρεπορτάζ– αφενός θα είναι απαλλαγμένο από ασθένειες, μίση και πάθη αλλά και παθογένειες του παρελθόντος και αφετέρου θα πρόκειται φύσει, θέσει και ουσία, για ένα εγχείρημα ανανεωμένο και με πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Κοντός ψαλμός αλληλούϊα.
Η έκδοση νέων εφημερίδων και μάλιστα από ιστορικές οικογένειες που έχουν ιστορία στο χώρο των εκδόσεων και μάλιστα πολυετή, αλλά και ενεργό πολιτική και κοινωνική δράση την τελευταία 50ετια, όχι μόνον στο χώρο των εκδόσεων αλλά και την πολιτική, ήδη δημιουργούν εκ των πραγμάτων νέα δεδομένα στον χώρο του Τύπου στην Ελλάδα.
Ειδικά, όταν το συγκριτικό πλεονέκτημα και θετικό πρόσημο τέτοιων προσπαθειών, είναι όχι μόνον η καθαρότητα και η διαφάνεια του ονόματος (που εν προκειμένω τίθεται επικεφαλής μιας μεγάλης και μάλιστα με χαρακτηριστικά εθνικής προσπάθειας ανάταξης της χώρας) και με προσήλωση στην πολιτική σταθερότητα της χώρας, αλλά και με ουσιαστική ανεξαρτησία, χωρίς πολιτικές εξαρτήσεις, και κυρίως μη εμπλοκή σε σκάνδαλα οικονομικά (ή οποιασδήποτε άλλης φύσεως) και με καθαρά κοινωνικό πρόσημο.
Σε ό,τι αφορά την οικογένεια Μπόμπολα -για να επιστρέψουμε στο αρχικό θέμα μας- όλα αυτά τα χρόνια και κέρδισε και ωφελήθηκε τα μάλα, ωστόσο εξακολουθεί να έχει και αρκετές ανοιχτές υποθέσεις, και όχι μόνο με τα δάνεια που οφείλονται στις ελληνικές τράπεζες.
Τράπεζες που μάλλον δεν φαίνεται να συναινούν στο κούρεμα των δανείων –τουλάχιστον σε τόσο μεγάλο ποσοτό άνω του 70% – τόσο τουλάχιστον ζητά- ο νέος επίδοξος MEGAλό Mediaάρχης, Ιβάν Σαββίδης. Ένα πρόσωπο που φαίνεται πως θα κυριαρχήσει έντονα το προσεχές διάστημα, όχι μόνον στην πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και της χώρας, καθώς η εμπλοκή του, όχι μόνο στα επιχειρηματικά δρώμενα της χώρας, φαίνεται να απασχολεί πολύ σοβαρά και τον Αμερικανικό πράγοντα. Και όταν λέμε Αμερικανικό παράγοντα, εννούουμε το βαθύ ομοσπονδιακό κράτος και τα γνωστά πανίσχυρα thinktanksπου σχεδιάζουν την εξωτερική πολιτική της χώρας 10ετιες πριν και πάντα με γνώμονα τα εθνικά, γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα της υπερδύναμης, και πάντως μακράν της λογικής των υποψήφιων προέδρων (βλ παράδειμα Τράμπ) και φυσικά πέραν των όσων υπόσχονται προεκλογικά ή πολύ περισσότερο των όσων θέλουν (ακόμα και οι ένοικοι του Λευκού Οίκου). Εξ ου και πολύ συχνά βλέπουμε μεγάλες ανατροπές.
Αμερικανικό παράγοντα, που ειδικά με αυτή την τελευταία του συνέντευξη ο Αμερικανός Πρέσβης φαίνεται να «παρεμβαίνει» διακριτικά μεν, αλλά ουσιαστικά υπέρ του Αλέξη Τσίπρα στηρίζοντας τον, την ίδια στιγμή –για να επανέλθω στην αρχή του ρεπορτάζ και στον καλό συνάδελφο Μιχάλη Ιγνατίου – ουσιαστικά με όσα αναφέρει σε αυτή την συνέντευξη του μάλλον «αδειάζει» κυριολεκτικά –σαν να εγνώριζε κάτι περισσότερο ο πολύπειρος αμερικανός διπλώματης – όλο το σενάριο που στήνεται πάλι για την επικοινωνία του Λευκού Οίκου με το Μέγαρο Μαξίμου.
Την ίδια Κυριακή, 7 Μαϊου (όλως τυχαίως;) το ΒΗΜΑ της Κυριακής φιλοξενεί αποκλειστική συνέντευξη του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάϊατ στον καλό συνάδελφο Άγγελο Αθανασόπουλο.
Μάλιστα η όλη συντέτευξη του Αμερικανού Πρέσβη, κινείται σε εντελώς αντίθετη κατέθυνση από όσα υποστηρίζει στην επίσημη πρώτη ανταπόκρισή του στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ο καλός συνάδελφος –και πάντα ενημερωμένος – Μιχάλης Ιγνατίου. Ειδικά ως προς το σημείο που αφορά τη επικοινωνία Αθήνας–Ουάσιγκτον, αντικατοπτρίζοντας τις σχέσεις Τράμπ – Τσίπρα… Σχεδόν με όσα λέει ο κ. Πάιατ, μοιάζει να «διαψεύδει» και να αποδομεί, με στοιχεία και νέα δεδομένα, όλα αυτά τα σενάρια, που φαίνεται πως πάλι (ξανά) στήνονται (για ακόμα μια φορά) περί δήθεν «μη επικοινωνίας» του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλτ Τράμπ με τον Αλέξη Τσίπρα.
Ίσα – ίσα με όσα λέγει ο Αμερικανός πρέσβης κάθε άλλο φαίνεται να ισχύει το σενάριο –που δυστυχώς μοιάζει να ξαναστήνεται, επαναλαμβάνω- καθώς έχει ξανά παιχτεί, πολλές φορές και στο απώτατο αλλά και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Και μάλιστα πολύ πρόσφατα, το 2015 το ίδιο σενάριο, αυτό της μη επικοινωνίας Μαξίμου- Λευκού Οίκου με τις ίδιες «γωστές» πια ανησυχίες –άραγε ποιων– ΕλληνοΑμερικανών… Μάλιστα, αρχές του 2015, αμέσως μετά την εκλοή Τσίπρα, τότε γραφόταν και τεχνηέντως και με πολύ σκοτεινές προθέσεις (πάλι από τα ίδια κέντρα και την ίδια πηγή) άρχισε να καλλιεργείται το σενάριο της πρόσκλησης στον Λευκό Οίκο του νεοεκλεγέντος Έλληνα Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, σενάριο που αμέσως πρόλαβε κυριολεκτικά στον «αέρα» ο τότε διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, Θεόδωρος Μιχόπουλος με μια λητή ανακοίνωση που δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Όπως αντιθέτως είχε συμβεί κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον Αντώνη Σαμαρά, πάλι από την επομένη κιόλας της εκλογής του τον Ιούνιο του 2012, τα ίδια κέντρα, με την ίδια πηγή, πουλώντας εκδούλευση και τις καλές τους υπηρεσίες, (άγνωστο με τι ανταλλάγματα κάθε φορά και έναντι ποιου «τιμήματος») άρχισαν να διακινούν πάλι τα ίδια συνέρια περί πρόσκλησης του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, στον Λευκό Οίκο. Τελικά η πολυπόθητη πρόσκληση ήρθε σχεδόν ένα χρόνο μετά και μάλιστα υπό πίεση, τον Αύγουστο του 2013 και μάλιστα καταμεσής του Αυγούστου που η κυβερνητική πρωτεύουσα, Ουάσιγκτον είναι κλειστή.
Το σενάριο αυτό, για τις σχέσεις του Λευκού Οίκου με το Μαξίμου, και γενικώς για την επικοινωνία του Ντόναλτ Τράμπ (πότε θα τηλεφωνήσει ο πλανητάρχης στον Έλληνα Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, γατί δεν του τηλεφωνεί; του τηλεφωνεί ή δεν του τηλεφωνεί. πότε θα του τηλεφωνήσει. Σήμερα τηλεφωνεί, αύριο θα τηλεφωνήσει κτλ) φαίνεται πως αρχίζει πάλι να εξυφαίνται με στόχο προφανώς να πλήξει και φθείρει προσωπικά τον Έλληνα Πρωθυπουργό!
Του οποίου οι σχέσεις –και δεν ξέρω αν και κάτα πόσο είναι θετικό να λέγεται, να ακούγεται, πολύ περισσότερο να γράφεται αυτό για μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά αυτή είναι η αλήθεια– δεν είναι απλά καλές. Αλλά πολύ καλές! Άριστες! Τέτοιες που –όπως σημειώνουν έμπειροι διπλωμάτες και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού – όμοιες τους έχουμε να δούμε από τα χρόνια της εποχής του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του επιλεγόμενου και Εθνάρχη). Υπάρχει μάλιστα συνεχής και ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας. Όχι μόνον με το Ελληνικό ΥΠΕΞ, αλλά και με αυτό ακόμα το διπλωματικό γραφείο του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά σε αυτό τον διαύλο επικοινωνίας συνηγορούν και επισφραγίζουν αντίστοιχα οι Πρέσβεις μας στην Ουάσιγκτον κ. Λαλάκος και ο Αμερικανός Πρέσβης στην Αθήνα κ. Παϊατ.
Σχέσεις που σφυρηλατούνται καθημερινά, όχι μόνον δια του όντως εξαιρετικού νέου Πρέσβη της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον κ. Λαλάκου, πάντα βεβαίως τη συνεπικουρία και την αποφασιστική συνδρομή του fatherAlexKarloutsosκαι των ανθρώπων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Καλώς ή κακώς αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αρέσει, δεν αρέσει. Αυτή είναι η αλήθεια! Δεν ξέρω πως ακούγεται ή αν μπορεί να αποτελεί και θεσμικό ζήτημα (ή όπως έλεγε και παλιος πετυχημένος Έλληνας πρέσβης στην Ουάσιγκτον «θεσμική εκτροπή» να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο ένας κληρικός, και δεν είναι λίγοι μάλιστα που κατά καιρούς θυμούνται ότι είχαν υψωθεί οι τόνοι αρκετά μεταξύ Ουάσιγκτον και Νέας Υόρκης) αλλά είναι μια πραγματικότητα που ουδείς πλέον πια μπορεί παραβλέπει. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και στο Ελληνικό ΥΠΕΞ, και στο Μέγαρο Μαξίμου αλλά και σχεδόν στο σύνολο του ελληνικού πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου. Αυτά για μη βγάζουμε ποτέ από το πίσω μέρος του εγκεφάλου μας πως, όταν μιλάμε για Ουάσιγκτον, Λευκό Οίκο, Γερουσία, Κογκρέσο, κτλ, μιλάμε κατ’ ουσίαν για «διαπιστευτήρια» που αποδίδοντα πρωτίστως και ουσιαστικώς στον fatherAlexκαι τυπικώς στην Ιερά Αρχ. Αμερικής και στον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο. Άλλωστε τα «επίκαιρα» ήταν το μόνο έντυπο στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική, που τόλμησαν να γράψουν για τον μύθο του θρυλικού fatherAlex, όσα δεν μπορούσε να αποκαλύψει άλλος νωρίτερα και μάλιστα χωρίς να προκληθεί ουδεμία αντίδραση…
Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος που «κάνει παιχνίδι» στην Ουάσιγκτον εδώ και 30 συναπτά έτη, διαδεχόμενος στο ρόλο αυτό τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο (πάλαι ποτέ) Βορείου και Νοτίου Αμερικής Κυρό Ιάκωβο, παίρνοντας την σκυτάλη αλλά και τους «κωδικούς» της επικοινωνίας αλλά τις ισχυρές διασυνδέσες με το βαθύ αμερικάνικο ομοσπονδιακό κράτος, και στον οποίο -καλώς ή κακώς-, προστρέχουν οι πάντες (αλλά και οι δημοσιογράφοι) και πρωτίστως όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις, άρα και οι κατ’ Αυτήν πληρεξούσιοι Υπουργοί της, εκάστοτε Έλληνες πρέσβεις σε Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη (στα Ηνωμένα Έθνη) είναι ο ισχυρός κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου πάτερ Αλέξανδρος Καρλούτσος!
Άριστες λοιπόν σχέσεις, που συστηματικά οικοδομούνται και καλλιεργούνται, μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον. Τυπικές οι σχέσεις και εντός θεσμικού πλαισίου του Έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον νυν Αμερικανό Πρόεδρο Ντ. Τράμπ. Οι σχέσεις όμως και η συνεχής επικοινωνία καλλιεργείται με γέφυρα και με ενεργό και ουσιαστικό δραστήριο δίαυλο επικοινωνίας και ειδικό ρόλο από τον Νίκο Παππά! Αυστηρά προσωπική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα (προς το παρόν τουλάχιστον).
Σχέσεις που φαίνεται να ενισχύονται και από τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή μας, που, όπως σαφώς προκύπτει και από τον –σχετικώς νέο- Αμερκανό Πρέσβη, ο οποίος τις συστηματοποιεί, όπως φάνηκε και από την συνέντευξη κλειδί στο ΒΗΜΑ της Κυριακής (07.05.17) στον καλό και διακεκριμένο για το ήθος και τον αυστηρό επαγγελματισμό του, Άγγελο Αθανασόπουλο.
Οι ήδη καλές και αγαστές σχέσεις που διατηρεί συγκεκριμένο επιτελείο του Λευκού Οίκου υπό τον GeorgeGigicosκαι τον Γιώργο Σιφάκη, με την ομάδα του Αλέξη Τσίπρα και ειδικώς με τον Υπουργό Νίκο Παππά, αποδεικνύονται, από την ίδια την πράξη και από τις συχνές και πυκνές συναντήσεις του Νίκου Παππά με στελέχη του Λευκού Οίκου –και άλλους έμπειρους τεχνοκράτες στην Ουάσιγκτον-, και όχι μόνο την περίοδο διακυβέρνησης Ομπάμα, αλλά και τώρα με το νέο Αμερικανό Πρόεδρο, παρά την αμυδρή ψυχρότητα και το πάγωμα των πρώτων ημερών. Εν τούτοις η πρώτη ζεστή επικοινωνία προκειμένου να συγχαρεί τον νέο Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλτ Τράμπ (στις 22 Νεοεμβρίου 2016, δηλ ελάχιστες ημέρες αμέσως μετά την εκλογή του νέου Αμερικανού Προέδρου) αν κατέδειξε ένα πράγμα, αυτό ήταν η σταθερότητα των σχέσεων των δυο χωρών ανεξαρτήτως επί μέρους διαφορών.
Ωστόσο τα νέα (πολυπαιγμένα και κακοκαρισμένα κίτρινα) σενάρια περί μη επικοινωνίας του Λευκού Οίκου και του Πλανητάρχη με το Μέγαρο Μαξίμου και τον Αλέξη Τσίπρα φαίνεται να πέφτουν στο κενό… Εκθέτοντας μάλλον και ίσως ανεπανόρθωτα αυτούς που τα κυκλοφορούν, είτε δημοσίως, είτε πολύ περισσότερο υπογείως, πουλώντας ως συνήθως τις καλές τους (ενίοτε και πολιτικές) υπηρεσίες. Υπηρεσίες και προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος και ως προς την ιστορία της οικογένειας του, και ως προς των όντως άριστων σχέσεων που διατηρεί η Ντόρα Μπακογιάννη, πολύ περισσότερο ο γηραιός πλέον Κων/νος Μητστάκης, αφήνει τις σχέσεις και του ιδίου -προέδρου της ΝΔ- αλλά και του κόμματός, ελλείψει δυναμικής παρουσίας του πάλαι ποτέ ισχυρού και κραταιού κομματικού μηχανισμού της ΝΔ, στα χέρια, είτε του εκδότη του Εθνικού Κήρυκα, Αντώνη Διαματάρη, είτε ευκαιριακά σε όποιον εκδηλώσει ενδιαφέρον να διαδραματίσει ρόλο «καλοθελητή». Και από τέτοιους η Νέα Υόρκη έχει αρκετούς και υπό πολλούς μανδύες. Ενίοτε και δημοσιογράφοι που ίσως και η κρίση και η αναδουλειά τούς αναγκάζει να παίζουν πολλούς ρόλους, ενίοτε και του παράγοντα, όπως λέγεται για την ομάδα και τον κλειστό κύκλο ανθρώπων, που προώθησαν την εκλογή ως grandMarshallστην παρέλαση στην 5η Λεωφόρο (για κεντρικό τελετάρχη) της Νέας Υόρκης, τον επιχειρηματία, Ιβάν Σαββίδη.
Ορμητική είσοδο και εμφάνιση, στα επιχειρηματικά αλλά και εκδοτικά πράγματα της Ελλάδος, του ομογενή από την Ρωσία, Ιβάν Σαββίδη. Επιχειρηματία που χάρη στους «γνωστούς πρόθυμους» αλλά πολλές φορές και άνεργους ή και άεργους ενίοτε και αργόμισθους -από όλα έχει ο μπαξές σήμερα των ελλήνων δημοσιογράφων δυστυχώς- του επαγγέλματος, ναι μεν έχει καλλιεργήσει και πουλήσει πολύ καλά την -έστω και πολύ ισχνή και σε πολύ χαμηλό βαθμό-, πρόσκαιρη σχέση και ενασχόληση του με το πολιτικό σύστημα της Ρωσίας και την μικρής διάρκειας εκλογή του στην Ρωσική Δούμα, αλλά, που σε καμία περίπτωση, όπως αναφέρουν άριστα ενημερωμένες πηγές από το Κρεμλίνο, οι σχέσεις του ανδρός δεν ήταν ποτέ ούτε τόσο στενές, όσο αφήνεται να εννοηθεί ή καλλιεργείται σκοπίμως, με τον ισχυρό άνδρα της Ρωσίας και νέο άτυπο αλλά ουσιαστικό τσάρο, Βλαντιμίρ Πούτιν. Τουναντίον μάλιστα, υπήρξε και καιρό μακράς κρίσης, με αποτέλεσμα επί εποχής Μεντβέντεφ, ο νέος ισχυρός πόλος έλξης για πολλούς στην Ελλάδα, ο Ιβάν Σαββίδης να εξαναγκαστεί σε διακριτική και ήπια αποχώρηση από κάθε δραστηριότητα πολιτική στην Ρωσία. Και έτσι (τότε) αποφάσισε να ρίξει το βάρος του στην μητέρα Ελλάδα, δραστηριοποιούμενος αρχικά μόνον επιχειρηματικά, με όχι και τόσο σοβαρές επενδύσεις, εν συνεχεία δραστηριοπιούμενος με τον ΠΑΟΚ και εσχάτως –επειδή κάποιοι τον σπρώχνουν – φαίνεται πως σκοπεύει να μπει στα ελληνικά ΜΜΕ. Το ερώτημα είναι αν θα μείνει ή αν θα αποδειχθεί (και αυτός ένας ακόμα) διάττων αστήρ, όπως αρκετοί άλλοι κατά το πρόσαφατο παρελθόν…
Στον Αμερικανικό παραγοντα δεν πέρασε, επίσης, απαρατήρητο το γεγονός ότι πρόσφατα βρέθηκε στην Ουάσιγκτον, έστω και για λίγες ώρες, ο Ιβάν Σαββίδης με έναν άλλο «γνώριμο» των ΗΠΑ, όχι τόσο για τις επαφές και τις ανύπαρκτες πολιτικές ή έστω κοινωνικές διασυνδέσεις, όσο για τις ποικίλες νεότερες και παλαιότερες, επιχειρηματικές δραστηριότητές του και ταυτόχρονα πολύ συχνό συνδαιτυμόνα, τον επίσης γνωστό επιχειρηματία, Δημήτρη Μελισσανίδη. Μια κοινή εμφάνιση των δυο επιχειρηματιών – Μελισσανίδη και Σαββίδη- που όχι μόνον δεν πέρασε απαρατήρητη από το βαθύ αμερικάνικο ομοσπονδιακό κράτος, αλλά κάποιοι φαίνεται να έχουν εστιάσει και στον παρασκηνιακό ρόλο όσων την διοργάνωσαν με την ενεργό συμμετοχή, όχι μόνον γνωστού δημοσιογράφου, αλλά και πολιτική εμπλοκή προσώπου -που στην Ουάσιγκτον τουλάχιστον– διατηρούν ζωηρότατες επιφυλάξεις λόγω του πρότερου πολιτικού του βίου και των σχέσεων του με την Μόσχα…
Η επίσκεψη του Ιβάν Σαββίδη στις ΗΠΑ, οργανώθηκε και στήθηκε εξ’ αρχής από γνωστό «ιθύνοτα νουν» που στο πίσω μέρος του εγκεφαλου του ήταν το πάντρεμα του ΠΗΓΑΣΟΥ με το MEGA φιλοδοξώντας ενδεχομένως και στην διάσωση του μεγάλου καναλιού… Μια επίσκεψη με πολύ αμφίρροπα αλλά και αμφίβολα τα επιζητούμενα πολυπόθητα ως ανταλλάγματα, ένεθεν κακείθεν από και για τον επιχειρηματία (Ιβάν Σαββίδη), καθώς οι Ελληνικές τράπεζες, παρά τα περί του αντιθέτου κυοφορούμενα σενάρια που διακινούνται από τους γνωστούς πρόθυμους που εμφανίζονται μόλις μυρίζονται φρέσκο ζεστό χρήμα (ασχέτου προελεύσεως και διεθνούς νομιμότητας…), μοιάζουν σφόδρα αρνητικές στο τόσο μεγάλο και δραστικό κούρεμα των δανείων, όπως τουλάχιστον ζητά ο επιχερηματίας.
Γι’ αυτό και ναυάγησε η κυοφορούμενη συμφωνία –γιατί ζητούσε το ίδιο και μεγαλύτερο κούρεμα- για τα δάνεια του ΔΟΛ.
Επομένως αίολα και αιωρούμενα όλα τα σενάρια που εμφανίζουν τον επίδοξο και πολλά υποσχόμενο ομογενή επιχειρηματία, να αναλαμβάνει πλούσια δράση στα ελληνικά mediaμε ναυαρχίδα τον ΠΗΓΑΣΟ – που η τελική συμφωνία δεν έχει κλείσει οριστικά με υπογραφές, παρά και πάλι τα περί του αντιθέτου σενάρια που κυκλοφορούν με στόχο να πιεστούν οι τράπεζες – και εν συνεχεία να ακολουθήσει η διάσωση του MEGA…
Με την –μάλλον αμφίβολης προοπτικής και αποτελεσμάτων κοινή εμφάνιση σε Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον των κ.κ. Μελισσανίδη και Σαββίδη- δεν φάνηκε να πέτυχαν κάτι το ιδιαίτερο, όπως τουλάχιστον δείχνει ο απόηχος σε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, και Αθήνα. Παρά τα έντονα και καλοστήμενα σενάρια που (εν τω μεταξύ θα πυκνώνουν κάθε ΣΒΚύριακο)και εξακολουθούν να καλλιεργούν οι «γνωστοί πρόθυμοι»… Οι ίδιοι που ευκαίρως – ακαίρως, είχαν κάνει την εμφάνση τους στο παρελθόν και για άλλους διάττοντες αστέρες Λαυρεντιάδη, Κυριακίδη, παλιότερα για Μαρινάκη, πιο πριν Σωκράτη Κόκκαλη, Γιώργο Κοσκωτά, και πάει λέγοντας… Σενάρια για αγορές και εξαγορές στον Ελληνικό Τύπο, που επίσης τότε, «οραματίστηκαν» κάποιοι για μεγαλόπνοα σχέδια για τον Ελληνικό Τύπο. Σενάρια που στην καλύτερη, ξεφούσκωσαν άδοξα με κάποιες μετέωρες προσπάθειες, ή π έμειναν απλώς μόνον σχέδια, ενώ στην χειρότερη μετατράπηκαν σε εφιάλτες για αυτούς που αφέθηκαν στο να τους χρησιμοποίησουν οι γνωστοί επιτήδειοι που κάθε φορά κάνουν την εμφάνιση τους. Δηλαδή –για να μη μασάμε τα λόγια μας – άτομα από το σινάφι μας! Δημοσιογράφοι!
Με την είσοδο του ομογενούς επιχειρηματία από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στα ελληνικά ΜΜΕ, αν και εφόσον τελικά πραγματοποιηθεί, ο χάρτης αναδιατάσσεται ισχυροποιώντας έστω και έτσι (πάλι) τον Αλέξη Τσίπρα. Έλληνα Πρωθυπουργό ο οποίος φαίνεται να εχει διασφαλίσει την υποστήριξη και των ΗΠΑ, παρά τα φημολογούμενα και τα επαναδιατυπωμένα και 1000παιγμένα σενάρια περί «ανησυχίας των Ελληνοαμερικανών» για τις σχέσεις του Μεγάρου Μαξίμου και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα με τον Λευκό Οίκο.
Η συνέντευξη του Αμερικανού Πρέσβη Τζ. Πάϊατ στο ΒΗΜΑ, παρ ότι αρκετοί θα ήθελαν να είναι διαφορετικά (άλλωστε αυτό καταμαρτυρά και ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας), εντούτοις, όχι μόνον διαψεύδει σενάρια που εσχάτως πάλι διακινούνται, αλλά και τις προσδοκίες για τα περί του αντιθέτου, όπως τουλάχιστον καταδεικνύει η πράξη και οι συχνές επαφές του Μεγάρου Μαξίμου, όχι μόνον με την Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα αλλά και την Ουάσιγκτον. Αμερικανική πρωτεύουσα, την οποία επίσης λίαν συντόμως, με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται στο Αιγαίο και την Μεσόγειο γενικότερα και την διαρκώς εντεινόμενη επιθετικότητα και προκλητικότητα της Τουρκίας θα ξαναεπισκεφθεί, μετά το Ισραήλ, και ο Υπουργός Νίκος Παππάς. Ως επίσκεψη ρουτίνας και εργασίας, επαναβεβαίωσης και διατήρησης των καλών και άριστων σχέσεων με την Αθήνα, ειδικά εν όψει σεναρίων που διακινούνται όλο και περισσότερο για ένα πολύ θερμό κόκκινο καλοκαίρι με τον φακό να εστιάζει στον Αύγουστο.
Σενάρια, που, θα ενισχύουν με κάθε τρόπο και πάση δύναμη, την δήθεν «απόσταση» του Λευκού Οίκου με την Αθήνα (και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα) τα οποία τελούν σε πλήρη γνώση της ΝΔ και ενισχύονται από κέντρα και παράκεντρα… «Σενάρια» ότι δήθεν η Ουάσιγκτον και Αθήνα (ο Λευκός Οίκος) διατηρούν μεταξύ τους απόσταση (ίσως και ψυχρότητα), τα οποία και θα πληθαίνουν με την πάροδο των μηνών, πιέζοντας στο βάθος για εκλογές. Αν και η πράξη και κυρίως από όσα αποκαλύπτει ο ίδιο ο αμερικανός πρέσβης, Τζέφρι Παϊατ στην συνέντευξη του στον καλό συνάδελφο Άγγελο Αθανασόπουλο, όχι μόνον δεν φαίνεται να ισχύουν τέτοια σενάρια αλλά στην καλύτερη φαντάζουν ως ευσεβείς πόθοι κάποιων –στην ΝΔ και αλλού-, στην χειρότερη όμως εκδοχή τους μοιάζουν περισσότερο ως κακούγουστα και χωρίς καθόλου φαντασία ή έστω μια δόση συνομωσιολογίας που πάντα πουλάει και απευθύνεται σε σίγουρο κοινό, παρά μπορούν να σταθούν στην κοινή λογική. Τουλάχιστον για όλους εκείνους που κινούνται με άνεση και έχουν πρόσβαση στις πηγές παραγωγής πολιτικών εξελίξεων και γεγονότων.
Ας μη ξεχνάμε ότι αλλά, παρόμοια σενάρια διακινήθηκαν και έκαναν την εμφάνιση τους, τον καιρό μάλιστα της παντοδυναμίας του MEGAκαι του συγκροτηματος Λαμπράκη, αλλά αντίστροφα χρονικά αμέσως μετά την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία τον Ιανουάριο του 2015, καθώς πάλι, τα ίδια κέντρα -όπως εδώ και και χρόνια- με παραλλαγή και εναλλαγή ρόλων στους καλοθελητές και εκφραστές προθέσεων, άρχισαν πάλι το ίδιο «γνωστό έργο»… Με τα ίδια σενάρια, παλιάς κοπής πια, περί επικοινωνίας του Λευκού Οίκου, και τον (τότε) πρόεδρο τότε τον Μπαράκ Ομπάμα με τον νεοεκλεγέντα Έλληνα Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα.
Η συνέντευξη του Αμερικανού Πρέσβη, πέρα από τις ειδήσεις που έβγαλε, σε μια άλλη ανάγνωση και με καθαρά σημειολογική προσέγγιση είχε ως αποδέκτη και την Άγκυρα.
Η βαρύτητα και η σημασία της προσλαμβάνει πολλές άλλες διαστάσεις στέλνοντας μηνύματα, όχι μόνον στο εσωτερικό της χώρας και με συγκεκριμένους αποδέκτες, αφού πολύ προσεγμένα και στοχευμένα, ο κύριος Παϊατ αναφέρει με ποιους και για ποια θέματα μιλά. Υπονοώντας με σαφήνεια με ποιους δεν μιλάει…
Ο συγκεκριμένος Αμερικανός διπλωμάτης καριέρας και με προοπτικές όπως φαίνεται, που ούτε τυχαίος είναι, ούτε ένας διπλωμάτης που απλώς υπάρχει στην Αθήνα, ως λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού, όπως άλλοι, αν και εξίσου ευγενείς όπως οι προκάτοιχοι του που ναι μεν έλαμψαν δια της πολιτιστικής τους δράσης, αλλά καταφανώς αφανείς πολιτικά. Καθώς η θητεία Ομπάμα είχε εμφανώς υποβαθμίσει το ρόλο της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, παρά το γεγονός ότι διαθέτει τον μεγαλύτερο, μετά την Ιταλία σταθμό της CIA, και πάντως τον μεγαλύτερο και αρτιότερο στα βαλκάνια ενεργό ρόλο. Η Ουάσιγκτον, με την παρουσία Τζέφρι Πάϊατ στην Αθήνα αφενός δείχνει να αναβαθμίζει το ενδιαφέρον της για την περιοχή που μοιάζει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί αν δεν επικρατήσει η σύνεση, η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία, αντανακλαστικά που μέχρι στιγμής δείχνει μόνον η Αθήνα, το Ελληνικό υπουργείο των εξωτερικών, καθώς και η ετοιμότητα των Ελληνικών ενόπλων δυνάεων, με τους επικεφαλής των οποίων –καθόλου τυχαία – ο Αμερικανός Πρέσβης δηλώνει ότι συνομιλεί απευθείας και έχει άριστη συνεργασία.
Αποκτούν δε, ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, και προσπερνούν κάθε κακόβουλο σενάριο – που υποδαυλίζει και υποσκάπτει τις σχέσεις Αθήνας και Ουάσιγκτον, θυσία πολλές φορές στο βωμό μικροτήτων, ενίοτε και προσωπικών και ιδιοτελών σκοπιμοτήτων- όταν αυτά που λέγονται την κρίσιμη στιγμή προέρχονται ειδικά από έναν διπλωμάτη, με αυτή την προϊστορία και με συγκεκριμένες διπλωματικές επιδόσεις με προϊστορίας και παρελθόν, τον οποίο η Ουάσιγκτον (δηλ η νυν ηγεσία Ντόναλτ Τράμπ) επέλεξε, όχι μόνον να αφήσει στην θέση του, (ήταν επιλογή της προηγούμενης ηγεσίας) αλλά και να ισχυροποίησει. Παραπλεύρως δεν μπορεί να παραγνωριστεί -και τουτο οφείλεται στην μαεστρία του καλού συναδέφλου Αγγ. Αθανασόπουλου- ότι κατ’ αρχήν έβγαλε πολλές και σοβαρές ειδήσεις. Στέλνοντας μηνύματα έως και στο Μαξίμου… Μια συνέντευξη που έχει ίσως και μιαν άλλη ανάγνωση –πέραν εκείνης της προφανούς σοβαρής και ουσιαστικής υποστήριξης προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα. Μια «άλλη ανάγνωση» και με πολλές και ποικίλες ερμηνείες, με κάποια βεβαίως σχετική αλλά προφανή και διακριτική αλλά και αισθητή αποστασιοποίηση από το σύντολο της κυβέρνησης (ίσως και συγκεκριμένων προσώπων αυτής, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε)…
Δεν είναι τυχαίο επίσης η συχνή αναφορά στο Αμερικανού Πρέσβη στη επιχειρηματικά δρώμενα της Ελλάδος που, αν μη τι άλλο έχει κάθε λόγο να παρακολουθεί, πολύ στενά και εκ του σύνεγγυς, καθώς παρόμοιες εξελίξεις, όπως η συνολική δράση του εν λόγω επιχειρηματία (Ιβάν Σαββίδη) μπορεί και να επηρεάσει την εσωτερική πολιτική κατάσταση της Ελλάδος.
Από τα όσα είπε ο κύριος Τζέφρι Πάιατ φάνηκε ξεκάθαρα στην συνέντευξη που έδωσε -καθόλου τυχαία ειδικά αυτή την Κυριακή της 7ης Μαίου – στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. Μια συνέντευξη που δείχνει ξεκάθαρα ότι η άλλη πλευρά του ατλαντικού παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις, (δημόσιες αλλά και κάποιες που τεκταίνονται στο άδηλο και πολλές φορές στο σκοτεινό παρασκήνιο) από πολύ κοντά. Και τούτο, καθώς, όπως είναι σε θέση να γνωρίζουν το GreekAmericanNewsAgency& ΠΡΩΙΝΗ, ουδείς –στην Ουάσιγκτον αλλά και την Νέα Υόρκη- είδε με θετικό μάτι, ούτε την πρόσφατη επίσκεψη του επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη με το πρόσχημα της ανακήρυξής του σε grandmarshalστην ενθική παρέλαση στην 5η Λεωφόρο.. Μάλλον αντιμετωπίστηκε με την γνωστή παλιομοδιτικη καχυποψία που κυριαρχούσε την περίοδο του πρώτου ψυχρού Πολέμου (1945-1999) μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Μια ανακήρυξη και «τιμητική αναγνώριση» που και σχολιάστηκε στους διαδρόμους της Γερουσίας αλλά στα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ουάσιγκτον, όχι τόσο για τις συνοπτικές και θολές διαδικασίες που ακoλουθήθηκαν από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων και τον υπόδικο για βαριά κακουργήματα πρόεδρο της Πέτρο Γαλάτουλα, όσο για το γεγονός ότι δεν κρατήθηκαν ούτε αυτά τα προσχήματα, καθώς το όνομα του Ιβάν Σαββίδη, ούτε έχει συνδεθεί με τον Ελληνισμό της Αμερικής, έστω με οποιαδήποτε διαχρονική σχέση ή κάποια μεγάλη δωρεά ουσίας και εμπράγματης αξίας, ή με κάποιο άλλο μεγάλο γεγονός, την ίδρυση πχ. ενός σχολείου, ενός ελληνικού πανεπιστημίου ή κάποιου άλλου εξίσου σημαντικού γεγονότος, πέραν βεβαίως της κάλυψης ενός μέρους μόνον των εξόδων του επίσημου δείπνου, που γίνεται παραμονή της παρελάσεως στην 5η Λεωφόρο, το Σάββατο πριν την Κυριακή του μεγάλου εορτασμού.
Και φυσικά μιλάμε για ένα ποσό κυριολεκτικά ευτελούς αξίας σε σύγκριση με το οικονομικό μέγεθος του ανδρός ή έστω εφάμιλλο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας στην έδρα του ή κάπως έστω αντίστοιχο –κατ αναλογία – των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του στην Ελλάδα…
Πάντως -έστω και η ολιγοήμερη – εμφάνιση- του Ιβάν Σαββίδη στις ΗΠΑ, αφενός, θύμισε άλλες παλιές «καλές εποχές» τότε που μεσουρανούσε το διαχωριστικό τοίχος διαρκούντος του ψυχρού κλίματος στις σχέσεις Μόσχας – Ουάσιγκτον και αφετέρου φαίνεται πως «άναψαν» τα τηλέφωνα με την Αθήνα μέχρι να δώσει το πράσινο φως κύριος Πάιατ, καθώς το ρεπορτάζ αναφέρει ότι χρειάστηκε όχι μόνον η παρέμβαση του Αμερικανού Πρέσβη για να ανάψει το πράσινο φως για Ουάσιγκτον, αλλά έτι περαιτέρω και ισχυρών κυβερνητικών παραγοντων και εταίρων στην διακυβέρνηση της χώρας.
Απόσπασμα από την παραπάνω ανάλυση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα (τεύχος 374)
