Γράφει ο Μάριος Ευρυβιάδης
Μπήκαν στα βαθειά στην Ελβετία, μας έλεγαν στην Αλήθεια. Σκάλωσαν όμως στο τελευταίο μίλι, διαβάσαμε στην εφημερίδα. Και φταίνε οι Έλληνες γι’αυτό μας γράφει ο Κασκάνης του Πολίτη αλλά δεν τον νοιάζουν πλέον οι συνέπειες. Έτσι!
Δεν πρόλαβα τί λέει ο Ανδρέας Παράσχος της τρίτης εφημερίδας που υποστηρίζει την λεγόμενη “επανενοποίηση” με περιεχόμενο την ρατσιστική “Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία”.
Για το ΑΚΕΛ δεν χρειάζεται καν να συζητάμε. Για όλα φταίει η δική μας πλευρά με τον Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά να βρίσκεται πάντοτε στο αλλοπρόσαλλο στόχαστρο των αξιωματούχων του. Αλλά και ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι πλέον στο απυρόβλητο. Γραμμή έχουν οι άνθρωποι! Αν δεν φταίει η ελληνική πλευρά ποιος φταίει; Ο προοδευτικός Άκιντζί” τους; Η “μεγαλόψυχη” Τουρκία του Μπουγιούκ Ταγίπ; Ή η δική τους θέαση και πολιτική;
Αναμένουμε τι θα γραφτεί από το διαχρονικό γκουρού του κυπριακού τον Αλέκο Κωνσταντινίδη και την Κατερίνα Ηλιάδη, νεόκοπη θεραπαινίδα του όλου ζητήματος. Για να κατανοήσουν για καλά οι της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, όπως έλεγαν παλαιότερα στο ΑΚΕΛ, πόσο πραγματικά άσχετοι είναι με τα πράγματα οι οπαδοί της “όποιας λύσης”.
Αν πραγματικά έφθασαν στο παρά πέντε και “στο τελευταίο μίλι”, γιατί δεν το περπάτησαν ξυπόλυτοι, ακόμη και στα αγκάθια; Δεν το περπάτησαν γιατί δεν ήθελαν λύση. Διότι η Τουρκία ζητούσε από τον Αναστασιάδη να ξεγυμνωθεί και ως ηγέτης αλλά, και χειρότερα, ως Πρόεδρος κράτους μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ. Ήθελαν και θέλουν με κάθε ευκαιρία να τον εξευτελίζουν ως ηγέτη αλλά και ως άνθρωπο. Ήθελαν και θέλουν να του αφαιρέσουν και την τελευταία ρανίδα της αξιοπιστίας του, κάτι που δεν καταλαμβαίνει ο αεί φωνασκούντας και αεί βιοποριζόμενος από το δημόσιο, ο υποστηρικτής του Νίκος Τορναρίτης, αφού ο ίδιος δεν έχει αξιοπιστία για να τη χάσει.
Το πρόβλημα είναι βέβαια η διαχρονική αδιαλλαξία της Τουρκίας. Όμως βαθύτερα το πρόβλημα προκύπτει από τη λανθασμένη θέαση των οπαδών της “όποιας λύσης”. Είναι η θεώρηση τους για τα πράγματα- για την Τουρκία και το διεθνές περιβάλλον- που είναι λανθασμένη. Και καλά η κυρία Κατερίνα, ως πράσινη στο επάγγελμα δικαιολογείται. Ο Αλέκος όμως; Βετεράνος δεκαετιών;
“Οταν τα δεδομένα αλλάζουν, αλλάζω τη γνώμη μου”, δήλωσε ο εμβληματικός οικονομολόγος Τζών Κέινς όταν ρωτήθηκε σχετικά. Για τον Κωνσταντινίδη τίποτα δεν έχει αλλάξει; Ούτε και μετά το προδοτικό πραξικόπημα, την κρατοκτόνο τουρκική εισβολή , αλλά ούτε και μετά το “Κίτρινο Βιβλίο”; Έχει κολλήσει στη “φήμη” του ο Αλέκος και πιστεύει πως μπορεί να την υπερασπιστεί κόντρα στα πράγματα και με μια λανθασμένη θεώρηση; Μόνος του; Έχει πράγματι τόση μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του; Και πως ο ίδιος θα επιβεβαίωσει τη φήμη του;
Έχω καταντήσει γραφικός επιμένοντας σε μια προσέγγιση στη βάση μιας ορθής θεώρησης για το πράγματα και τον κόσμο. Ακόμη και το πιό προσωπικό μας πρόβλημα δεν μπορεί να θεραπευθεί εάν το προσεγγίζουμε στη βάση μιας λανθασμένης θεώρησης. Και η θεώρηση των οπαδών της “όποιας λύσης” υπήρξε λανθασμένη από την αρχή. Και γι’αυτό κατάντησαν νεροκουβαλητές του κάθε ατλαντιστή Άιντα και του κάθε ισλαμοφασίστα που διαφεντεύει την Τουρκία.
Επιπλέον δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν απευθύνομαι στον κάθε κύριο Κωνσταντινίδη και στην κάθε κυρία Ηλιάδη που έχουν καταντήσει όμηροι των ιδεοληψίων τους και έτσι αδυνατούν να αναστοχαστούν.
Εδώ και αρκετό χρόνο-και το έχω γράψει επανειλλημένα- τα κείμενα μου δεν απευθύνονται σε αυτούς. Όταν σε κάποιο του πέφτει λίγος ένας Τζών Κέινς, είναι δυνατό να μάθει από εδώ και πέρα γράμματα; Να μαθαίνει γηρασκόμενος;
Το πρόβλημα με όλους αυτούς δεν είναι τι δεν γνωρίζουν, αλλά τί γνωρίζουν και που δεν έχει έτσι. Ακόμη δεν έχουν παραδεχτεί, για παράδειγμα, πως οι κοινότητες στη Κύπρο δεν είναι οι δυο του 50:50 αλλά οι 5 του 20:20:2020:20. Η εξουσία δε σε μια δημοκρατική ομοσπονδιακή διακυβέρνηση πρέπει να διαιρείται δια 5 και όχι όπως κάνουν, ρατσιστικά, επί 2. Έτσι υφίσταται ισοπολιτεία. Και η άρνηση τους αυτή εμπεριέχει μεγάλο πολιτικό δόλο. Ναί, μεγάλο δόλο. Διότι οι συνέπειες μιας τέτοιας θέσης καθιστούν την όλη πολιτική τους ρατσιστική και συνεπώς πολιτικά ανέφικτη.
Είναι δυνατό να μην το αντιλαμβάνονται αυτό οι αυτοπροσδιοριζόμενοι “προοδευτικοί” τούτου του τόπου; Πως θεσμοθετούν τον ρατσισμό; Ναι, λειτουργούν εν γνώσει τους οργανωμένα και δόλια με τις 50:50 ρατσιστικές τους εκδηλώσεις, όπου οι Αρμένιοι, Μαρωνίτες και Λατίνοι, είναι εντυπωσιακά απόντες. Αυτοί δεν έχουν “ίσα” πολιτικά δικαιώματα στον τόπο που ζουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Είναι οι παρακατιανοί Κύπριοι!
Όταν όμως ακόμη πιστεύουν, οι του ΔΗΣΑΚΕΛ, πως πολιτικός στόχος της Τουρκίας παραμένει η διχοτόμηση, μια στρατηγική που οι Τούρκοι εγκατέλειψαν εδώ και πάνω απο μισό αιώνα – από το 1964 – τα σχόλια περισσεύουν.
Με τα υφιστάμενα δεδομένα, λύση -ακόμη και η “όποια λύση” των πολιτικά εξωνημένων – δεν πρόκειται να προκύψει. Αυτό που έχει προταιραιότητα για τον κυπριακό λαό είναι η διατήρηση και ενίσχυση του κράτους του 1960 μαζί με μια συπληρωματική στρατηγική για την κατάργηση του παράνομου και παρωχημένου συστήματος των εγγυήσεων.
Στο ζήτημα αυτό είναι ευτύχημα που στη συγκυρία αυτή υπάρχει και ο Έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς που έχει και την πλήρη στήριξη του Πρωθυπουργού αλλά και του Υπουργείου του. Το τελευταίο, στο Κυπριακό τουλάχιστον, έχει βρεί την εδώ και δεκαετίες χαμένη του αξιοπρέπεια. Και με τον Κοτζιά ελπίζεται πως θα εγκαταλείψει και, το κατά Σεφέρη , “τετρομαγμένο” σύνδρομο που το κατατρέχει από τη δεκαετία του 1950.
Εδώ, και με αφορμή την επέτειο του Ιουλιανού προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής νατοϊκης εισβολής, αποδεικνύεται πόσο σοφή υπήρξε η Μακαριακή στρατηγική για ενίσχυση του κράτους του 1960, αφού η ένωση είχε πολιτικά εγκαταληφτεί από τον “Εθνάρχη” Καραμανλή το 1957, με επίσημη δήλωσή του στην Ελληνική Βουλή.
Την στρατηγική του Μακαρίου αποδέχθηκε ως ορθή και ο μετανοήσας πραξικοπηματίας και κατ´εξοχήν ιδεολόγος της ένωσης, Σπύρος Παπαγεωργίου (“Διονύσιος Καρδιανός”), στο ανατρεπτικό του βιβλίο “Μακάριος: Δια Πυρός και Σιδήρου”, (1976).
Ως “ενωτικοί”, έχουν παραμείνει πλέον κάποιοι αμετανόητοι πραξικοπηματίες και τα παρακολουθήματά τους που βγάζουν την πολιτική τους χολή σε γραφικές ιστοσελίδες για να δικαιολογούν το “εθνικό” τάχατες “ιστορικό” τους, και την παρακατιανή τους έρευνα, αφού διαβάζουν αρχεία αλλά δεν καταλαμβαίνουν τί γράφουν. Για παράδειγμα την Αμερικανική διχοτομική πρόταση του 1964 των Μπωλ- Ατσεσον για “double enosis”- “διπλή ένωση”- την ερμήνευαν ως “αυτόφια ένωση”. Τέτοια είναι η αγραμματοσύνη τους.
Η στρατηγική του Μακαρίου απέτυχε διότι κάποια παλικάρια της φακής σε Κύπρο και Ελλάδα τον κάρφωσαν πισώπλατα. Και μετά έτρεξαν στο Τρόοδος για να ετοιμάσουν αντίσταση, που κατέληξε να εκφραστεί με γονατιστά παρακάλια στο γραφείο του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία, Ρότζερ Ντέβις στις 13 Αυγούστου.
Θέλω να πιστεύω πως από το προδοτικό αυτό συνοθύλευμα έχει απομακρυνθεί ο Λεφτέρης Παπαδόπουλος, τελευταίος Αργηγός της ΕΟΚΑ Β, που και ιστορική αντίληψη αλλά και γνώση έχει. Ειδικά μετά και την αγνώμονη συμπεριφορά του ΔΗΣΥ έναντι του τα τελευταία χρόνια.
Τέλος, και ως προς το “Μον”, το “Κραν” και το Άιντα “Κρας” της Ελβετίας, ήθελα να παρατηρήσω το εξής. Είναι αναμενόμενο ο Γ. Γ. του ΟΗΕ να πλέκει το εγκώμιο του κάθε Άιντα. Όμως εκείνες τις ευχές προς “Βορρά και Νότο” τί τις ήθελε; Υπάρχει “Βόρειος και Νότιος” Κορέα στη Μεσόγειο και δεν το γνωρίζαμε; Και δεν υπάρχει Κυπριακή Δηνκρατια που ψηψιςε τον Γκουτέρες; Ή μήπως ο νέος Γραμματέας του ΟΗΕ έχει παρασυρθεί με την κρίση στην Ασία και μπερδεύει τις γεωγραφικές περιοχές;
Σίγουρα ο κύριος Γκουτέρες είναι πρόοδος με βάση τους προηγούμενους Γ.Γ., από τον Ναζιστή με τη βούλα Βάλτχαιμ, τον νεροκουβαλητή Ανάν, και τον πολιτικά άσχετο Μουν.
Ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ πως κουμάντο στην Πολιτική Διεύθυνση
του Οργανισμού κάνουν οι Άγγλο-αμερικάνοι που επιδιώκουν μια λύση η οποία να προϋποθέτει την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και τα καταφέρνουν όλα πλην αυτό. Δύναμη για να καταλύσουν κράτος μέλος του ΟΗΕ δεν έχουν, αν και πολύ θα το ήθελαν.
Και είναι στη συνθήκη αυτή που θεμελιώνεται και το ακαταμάχητο όπλο της Κύπρου και του λαού της. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να καταλυθεί χίλια χρόνια Τούρκικα και να περάσουν. Είναι ισότιμο κράτος του διεθνούς συστήματος. Ας το κρατήσουμε αυτό και ας αντισταθούνμε στις ραδιουργίες αυτών που επιβουλεύονται τις βασικές μας ελευθερίες.
“Η υποχώρηση σκοτώνει εξαρχής την ελπίδα, με την αντίσταση όμως γεννάται ελπίδα να εξελιχθούν κατ’ ευχήν τα πράγματα”, (Θουκυδίδης).
