Σχόλιο του Διευθυντή της Καθημερινής εν όψει του ταξιδιού του Αλέξη Τσίπρα στην Washington.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ
GREEK AMERICAN NEWS AGENCY
Σε περίπου μία εβδομάδα ο πρωθυπουργός θα επισκεφθεί τις ΗΠΑ. Θα διαπιστώσει, ευρισκόμενος εκεί, πως η ομογένεια βρίσκεται στο ναδίρ της επιρροής της. Το ελληνοαμερικανικό λόμπι είχε φτάσει στην κορύφωση της ισχύος του την περίοδο που το θέμα των Σκοπίων κυριαρχούσε. Κατάφερε το απίστευτο, να αναγκάσει ο πρόεδρος Μπους τον πανίσχυρο υπουργό Εξωτερικών Μπέικερ να πάρει πίσω τη θέση για αναγνώριση των πρώην γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών. Ηταν η εποχή του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου και του πατέρα Αλεξ Καρλούτσου, οι οποίοι μπαινόβγαιναν στον Λευκό Οίκο σαν να ήταν σπίτι τους και συνδύαζαν με μοναδικό τρόπο τη σοφία της Χάλκης με το μάρκετινγκ της Μάντισον. Μια γενιά νέων παικτών, όπως ο Αντζελο Τσακόπουλος, είχε επίσης ενεργοποιηθεί για πρώτη φορά, μαζί με πολιτικά στελέχη που έβγαλε η καμπάνια του Μάικλ Δουκάκη.
Σήμερα η Εκκλησία είναι ανύπαρκτη. Το Φανάρι, για λόγους δικής του ανασφάλειας, προτιμά εκκλησιαστικούς ηγέτες πολύ χαμηλού προφίλ, που δεν ταιριάζουν στις ανάγκες της ομογένειας. Βεβαίως και υπάρχουν οι εκδηλώσεις και οι φωτογραφίες με τους ισχυρούς. Ολοι γνωρίζουν όμως ότι εκεί τελειώνουν τα όρια της επιρροής της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Το Φανάρι θα πρέπει να προσέξει πολύ. Η απόσταση ανάμεσα σε ηγετικά στελέχη, αλλά και στη βάση της ομογένειας, με το Πατριαρχείο έχει μεγαλώσει. Ακόμη μία λάθος επιλογή και το χάσμα μπορεί να γίνει σχίσμα, ουσιαστικό ή και τυπικό. Αυτό θα κοστίσει πολύ και στο Φανάρι, που χωρίς την Αμερική θα χάσει μεγάλο μέρος της ισχύος του, και στον Ελληνισμό γενικότερα.
Πέρα από την Εκκλησία, η ομογένεια αφομοιώνεται με ραγδαίο ρυθμό και χάνονται οι δεσμοί με την ελληνική ταυτότητα. Αυτή την ώρα οι μόνοι που πραγματικά παλεύουν είναι λίγοι Ελληνοκύπριοι ομογενείς που βλέπουν το αδιέξοδο και προσπαθούν να αναστήσουν το πάλαι ποτέ κραταιό λόμπι. Τους λείπουν οι συγκεκριμένοι στόχοι. Κάνουν όμως δουλειά. Μαζί με παραδοσιακά στελέχη, έχτισαν μάλιστα την κρίσιμη συμμαχία με το φιλοϊσραηλινό λόμπι.
Η Ελλάδα έχει μπροστά της γεωπολιτικές ευκαιρίες. Με την Τουρκία να μετατρέπεται σε ένα τεράστιο ερώτημα για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, θα μπορούσε να παίξει τα χαρτιά της και να κερδίσει ανταλλάγματα. Χρειάζεται όμως ένα ισχυρό λόμπι που θα κάνει τη δουλειά πρώτης γραμμής. Αυτή τη στιγμή δεν το διαθέτει. Είναι πάντως καιρός η ηγεσία του Ελληνισμού, με αφορμή και την επίσκεψη του κ. Τσίπρα, να αναλογισθεί συλλογικά τις ευθύνες της και να χαράξει μια στρατηγική, πριν χαθεί και άλλος χρόνος.
*Σχόλιο του GreekAmericanNewsAgency: Επισημαίνεται ότι το GreekAmericanNewsAgency συστηματικά από το 2004 και μετά με συνεχείς συνεντεύξεις, ρεπορτάζ, αναλύσεις & αποκαλύψεις για την κατάσταση στο εσωτερικό της “οργανωμένης” ομογένειας τεκμηρίωνε και αποδείκνυε ότι ισχυρή επιρροή στα κέντρα εξουσία των ΗΠΑ (Λευκό Οίκο, Κογκρέσο) είχε μόνο ο Μακαριστός Κυρός Ιάκωβος, ο Fr. Αλεξ Καρλούτσος που συνεχίζει να έχει την ίδια επιρροή και η ολιγομελής ομάδα των Κυπρίων (Π. Παπανικολάου, Φ. Κρίστοφερ, Φ. Πεταλλίδου, Τ. Ζαμπάς, Σ. Τσίβικος). Μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου απεδείχθη περίτρανα ότι ουδέποτε υπήρξε οργανωμένο επαγγελματικά λόμπι (πχ όπως λειτουργεί το αντίστοιχο των Τούρκων, της Ιουδαϊκής κοινότητας, των Σκοπιανών κλπ). “Λόμπι” υπήρχε και υπάρχει για ελάχιστους κονδυλοφόρους που έναντι πενιχρών ανταλλαγμάτων (δωρεάν εισιτήρια, μικροδωράκια κάθε είδους, φτηνές καταχωρήσεις σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ) υποστηρίζουν ότι υπάρχει (λόμπι), πράγμα που κάθε φορά που γράφεται στην μεν Αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα μειδιούν ειρωνικά τα τελευταία 15 χρόνια, στο δε State Department και στο Λευκό Οίκο η φράση κλισέ είναι “Bullshit”. και το λένε αυτό γιατί δεν πέφτει χρήμα σε γερουσιαστές, βουλευτές, εταιρείες που κάνουν λόμπι. Το μοναδικό χρήματα που έπεφτε είναι σε επαγγελματικό επίπεδο μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 2000 στην εταρεία Manatos&Manatos για να κάνει το αυτονόητο: Να κλείνει ραντεβού με γερουσιαστές και άλλα πρόσωπα με πολιτική ιδιότητα, δραστηριότητα που σε κάθε οργανωμένη χώρα θεσμικά ανήκει μόνο στον πληρεξούσιο πρέσβη. Ευτυχώς υπου υπήρξαν ορισμένοι πρέσβεις-φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα που είχε επιβληθεί, όπως πχ ο πρέσβης Βασίλης Κασκαρέλης, και σε κάποιες περιπτώσεις ο πρέσβης Αλέξανδρος Μαλλιάς ή αν πάμε πιο πίσω ο πρέσβης Παπούλιας. Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο πικρή και αν είναι. Δεν μπορεί να μιλάμε για οργανωμένη Ομογένεια και ο πρόεδρος της κατ’ όνομα μεγαλύτερης εθνικοτοπικής ομοσπονδίας (της Νέας Υόρκης και έχει τον πρώτο λόγο στην διοργάνωση της παρελάσεως στην 5η Λεωφόρο) να διώκεται για διακεκριμέν απάτη και κακούργημα!
