Άνευ πολιτικής σημασίας
Το διαβάσαμε, μελητήσαμε, συνηγορούμε και συνυπογράφουμε!
Για την μεταφορά & αντιγραφή
Αλέξανδρος Στεφανόπουλος
Άνοιξαν οι πύλες και άξαφνα νατη πετιέται. Η «Ρωμιοσύνη» βρίσκεται πλέον εντός των τειχών του Λευκού Οίκου. Δυνατή, θορυβώδης και ορμητική πλημμυρίζει βήμα-βήμα τους φωτεινούς διαδρόμους του «East Wing», της περίφημης ανατολικής πτέρυγας του κτηρίου.
Οι γαλανόλευκες σημαίες είναι παντού. Ελληνικά ακούσματα, παραδοσιακές στολές μπροστά από τα γνωστά πορτρέτα των Αμερικανών προέδρων και γνώριμες ελληνικές γεύσεις συνδυάζονται με την επιβλητικότητα και την θεσμική ιστορία του κτηρίου για να δημιουργήσουν μια ζωντανή εικόνα.
Αλλά, όπως δυστυχώς λέει και ο ποιητής, «όπου και αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Ακόμα και μέσα στον Λευκό Οίκο. Γιατί πίσω από τα χαμόγελα στις όμορφες φωτογραφίες που κατέκλυζαν τους διάφορους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκτυλισσόταν χωρίς αιδώ ένα κακόγουστο πανηγύρι.
Από την μια η παλιά Ελλάδα της προκοπής, σοβαρή και μετρημένη, είναι αυτή που δημιούργησε ένα θεσμό που μας βάζει κάθε χρόνο μέσα στον Λευκό Οίκο. Και από την άλλη η σύγχρονη και κοσμική Ελλάδα του εκσυγχρονισμού που ποδοπατήθηκε για να ικανοποιήσει την κενή της ματαιοδοξία βγάζοντας μια σέλφι.
Αυτή είναι η άγνωστη ιστορία της ετήσιας δεξίωσης στον Λευκό Οίκο για την Ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Το πως μια κοινότητα κατάφερε να ξοδέψει το κεφάλαιο ενός πολιτικού επιτεύγματος στο βωμό της φτηνής επικοινωνίας.
Την συγκεκριμένη δεξίωση μόνο ως δεδομένη δεν πρέπει να την θεωρούμε. Πέντε φορές όλες και όλες τον χρόνο ανοίγει το «East Wing» τις πόρτες του για να φιλοξενήσει μια τέτοιου μεγέθους εκδήλωση και η μία είναι για εμάς. Μάλιστα αν αναλογιστούμε ότι οι άλλες τέσσερις δεξιώσεις γίνονται για τις κοινότητες των Αφροαμερικανών, των Λατίνων, των Ιρανών, αλλά και των Ιρλανδών, μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της τιμής που μας γίνεται.
Εδώ, όμως, δεν μιλάμε απλώς για συμβολισμούς και επικοινωνία, αλλά για πραγματική πολιτική ουσία. Ας σκεφτούμε μόνο το πόσες ξένες κυβερνήσεις, ομάδες λόμπι και άλλων οργανωμένων συμφερόντων σφάζονται για να έχουν έστω και μια ολιγόλεπτη ακρόαση με τον Αμερικανό πρόεδρο. Την ίδια ώρα εμείς έχουμε εξασφαλίσει να έχουμε κάθε χρόνο τουλάχιστον ένα τετ α τετ μαζί του. Επιπλέον, μέσω της δεξίωσης δίνεται μια μοναδική ευκαιρία στα μέλη μας για «networking» με σημαντικά κυβερνητικά στελέχη, ενώ παράλληλα στέλνεται και ένα μήνυμα για την δύναμη και την επιρροή της κοινότητας μας σε όλη την Ουάσινγκτον.
Ο χρόνος, όμως, τίποτα δεν αφήνει όρθιο. Κάποιες φορές η εξέλιξη που φέρνει το πέρασμα του είναι προς το καλύτερο. Και άλλες πάλι προς το χειρότερο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που ξεκίνησε ως μια μικρή εκδήλωση που έδινε την ευκαιρία στον Αρχιεπίσκοπο και ορισμένα βασικά στελέχη του ελληνοαμερικανικού λόμπι να έχουν μια δίωρη εφ’ όλης της ύλης συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο εξελίχθηκε σε ένα πεντάλεπτο τυπικό διάλογο που γίνεται στο πόδι και πλαισιώνεται από ένα ευρύτερο λαϊκό πανηγύρι.
Γίνεται, όμως, πανηγύρι χωρίς τους απαραίτητους οργανοπαίχτες; Γιατί πέρα από τα όντως βασικά στελέχη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, υπήρχαν πάρα πολλοί καλεσμένοι για τους οποίος εύλογα αναρωτιόσουν τι άραγε βιολί να βαρούν εκεί μέσα; Καμία δυστυχώς αξιοκρατία ή αν έστω θέλετε στρατηγική επιλογή των καλεσμένων από πλευράς των οργανωτών.
Πού ήταν άραγε όλοι οι ελληνοαμερικανοί και οι νέοι Έλληνες επαγγελματίες της κρίσης που διαπρέπουν στα αμερικανικά μίντια και πανεπιστήμια, που καινοτομούν στον χώρο της τεχνολογίας, της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας και σε πολλές περιπτώσεις στελεχώνουν βασικές θέσεις στην δημόσια διοίκηση και στις διάφορες δεξαμενές σκέψης της αμερικανικής πρωτεύουσας;
Αυτοί, ευτυχώς για εκείνους και δυστυχώς για εμάς, έχουν χαράξει την δική τους αυτόνομη πορεία. Δεν θα σηκώσουν το τηλέφωνο ούτε φυσικά θα καθίσουν να πιέσουν και να παρακαλούν για να εξασφαλίσουν το μαγικό χαρτάκι της πρόσκλησης γιατί πολύ απλά δεν μας έχουν ανάγκη. Αντιθέτως, είμαστε εμείς, η κοινότητα και η πατρίδα, που τους χρειαζόμαστε και θα έπρεπε να επιδιώξουμε την δική τους παρουσία. Γιατί αν άραγε αύριο η Ελλάδα χρειαστεί κάτι στις ΗΠΑ, ποιον θα σηκώσουμε το τηλέφωνο για να καλέσουμε; Πάντως αν κρίνουμε από ορισμένες επιλογές των προσκλήσεων, μάλλον τους διάφορους κοσμικούς γιατρούς, δημάρχους, δικηγόρους και τραγουδιστές που τους έχουμε άλλωστε και βολικά δίπλα μας στην Αθήνα.
Και δυστυχώς η παρουσία αυτών των κοσμικών τουριστών εξ Αθηνών που είχε ξεκινήσει δειλά πριν από μερικά χρόνια, τείνει πλέον να εξελιχθεί σε βασικό κανόνα της εκδήλωσης. Έντονο παρασκήνιο, κλίκες, και καλοθελητές μεσάζοντες που πουλούν στην Αθήνα τις καλές τους υπηρεσίες και εξασφαλίζουν μέσω αδιαφανών διαδικασιών τα πολυπόθητα εισιτήρια. Όμορφα, λοιπόν, και κυρίως οικεία εξελίχθηκε η δεξίωση την προηγούμενη Πέμπτη στο Λευκό Οίκο που έμοιαζε με ένα αυθεντικό μωσαϊκό της δικής μας νεοελληνικής πραγματικότητας.
Σπρωξίματα και πραγματικός αγώνας για την κατάκτηση της πρώτης σειράς, την ώρα που κάποιοι έφταναν στο σημείο να γυρνούν την πλάτη τους στον πρόεδρο κατά την ομιλία του για να βγάλουν μια σέλφι όντας μόλις μισό μέτρο μπροστά από το βήμα που μιλούσε. Ασταμάτητοι και ασυγκράτητοι μπροστά στην αχαλίνωτη ματαιοδοξία τους δεν κατάφεραν να τηρήσουν ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα και να αντιληφθούν το που πραγματικά βρίσκονταν. Και τα κατάφεραν. Η κοσμική Ελλάδα της ευμάρειας θριάμβευσε στα σόσιαλ μίντια.
Αλλά γιατί φίλε μου προβληματίζεσαι; Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις. Μάταια θα την ψάξεις στα φώτα και τις σέλφι του Λευκού Οίκου. Με τέτοιες ανησυχίες που σε έκαναν να φτάσεις ως εδώ, θαρρώ πως ήδη γνωρίζεις τη Ρωμιοσύνη που την βρίσκεις.
