Σε ένα πράγμα έχει δίκιο η Αριστερά: «Στην οικονομία δεν υπάρχουν μονόδρομοι». Σε ό,τι αφορά την ελληνική οικονομία υπάρχει και ο δρόμος της χρεοκοπίας. Είναι πιο δύσκολος, πιο τραχύς και πιο επίπονος από τον σημερινό (για την ακρίβεια: ο σημερινός θα μοιάζει περίπατος μπροστά στη χρεοκοπία), αλλά η χρεοκοπία είναι ένας εναλλακτικός δρόμος.
Το σταυροδρόμι της οικονομίας
Επομένως, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσουμε, ο προορισμός είναι ίδιος: εξισορρόπηση δαπανών και παραγωγής της οικονομίας. Αυτό σημαίνει είτε ότι περικόπτεις τις δαπάνες, είτε αυξάνεις την παραγωγή.
Λογικότερο είναι το δεύτερο κι εδώ μπαίνει το επόμενο ερώτημα:
ποιον δρόμο ακολουθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερο από το δεύτερο επιθυμητό αποτέλεσμα; Η λογική της απομόνωσης της χώρας με μια «αναστολή πληρωμών», που πρότεινε ο κ. Τσίπρας, μπορεί να ικανοποιεί παλιά αριστερά γινάτια, αλλά δεν βοηθά τη χώρα.
Υπάρχει βέβαια και η θεωρία ότι διά της δικής μας χρεοκοπίας, να γκρεμιστεί το οικοδόμημα της ΟΝΕ, να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα η οικονομική κρίση, να καταρρεύσει ο καπιταλισμός και μετά πολλά χρόνια (πολλά βάσανα και πολέμους) να ζήσει η ανθρωπότητα στη γη της κομμουνιστικής επαγγελίας, αλλά αυτό θυμίζει το ανέκδοτο του ελέφαντα με τα μυρμήγκια, σύμφωνα με το οποίο κάποιο μυρμήγκι ύστερα από πολλές μάχες κατάφερε να ανέβει στο σβέρκο του ελέφαντα και τα υπόλοιπα το προέτρεπαν εν χορώ: «Πνίξ’ τον για να μην μας ενοχλεί». Μην ξεχνάμε ότι η ελληνική οικονομία είναι το 0,6% της παγκόσμιας.
Αλλά ακόμη και αν η Ελλάδα (προφανώς υπό την καθοδήγηση κάποιου κομαντάντε) μπορεί να «πνίξει τον καπιταλισμό-ελέφαντα» οι Ελληνες ερωτήθηκαν αν θέλουν να γίνουν παρανάλωμα για να ικανοποιηθούν παλιά γινάτια;
