και δεναναγνωρίζουν ότι η συνταγή που εφαρμόζουν έχει αποτύχει!

*Γράφει ο Δημήτρης Απόκης

Εάν εξαιρέσει κανείς τη συνεχιζόμενη εθνική ταπείνωση με το θέμα της τραγικής συμφωνίας των Πρεσπών για το θέμα τη ονομασίας των Σκοπίων, και τις εξελίξεις για το Brexit, το σοβαρότερο θέμα που το τελευταίο διάστημα απασχόλησε την ευρωπαϊκή σκηνή είναι αυτό της σύγκρουσης του συστήματος των Βρυξελλών με τον Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν, μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να ζητήσει την επιβολή κυρώσεων που προβλέπει το Άρθρο 7 της Συνθήκης της ΕΕ, εναντίον της Ουγγαρίας με αφορμή τη στάση της χώρας στο μεταναστευτικό. Για μια ακόμη φορά σε εξαιρετικά κρίσιμο θέμα το σύστημα των Βρυξελλών, αποτυγχάνει να δει το δάσος και επικεντρώνεται μέσα από το γυάλινο πύργο στον οποίο, εσκεμμένα, ζει στο δέντρο.

Κόντρα στις εύκολες ταμπέλες και τη βάπτιση οποιουδήποτε τάσσεται εναντίον των κατά γενική ομολογία στρεβλών και αποτυχημένων πολιτικών της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η απάντηση είναι πολύ απλή, Ούτε με τον Ορμπάν, ούτε με τις Βρυξέλλες. Η απάντηση βρίσκεται σε πολιτικές οι οποίες έχουν στο κέντρο την διασφάλιση της ασφάλειας του ευρωπαίου πολίτη, το σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ταυτότητας – ιστορίας των κρατών μελών, και σίγουρα το σεβασμό της λαϊκής εντολής των λαών των ευρωπαϊκών χωρών.

Ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα, οι γραφειοκρατίες υπερεθνικών οργανισμών, οι οποίες αν και δεν το έχουν αντιληφθεί αποτελούν απολιθώματα ενός συστήματος των οποίο έχουν ξεπεράσει οι κοινωνίες, προσπαθούν με άκομψο και προκλητικό τρόπο να επιβάλλουν πολιτικές και μέτρα τα οποία βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα της πλειοψηφίας των πολιτών. Συνεχίζοντας να εφαρμόζουν την παράλογη και επικίνδυνη τακτική, οι πολίτες δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν και στην τελική να αποφασίσουν ποια είναι η σωστή συνταγή, οδηγούν τις κοινωνίες σε έκρηξη και στην αγκαλιά επιδέξιων λαοπλάνων που βλέποντας το κενό καταφέρνουν να συγκεντρώσουν, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του ήδη απαξιωμένου συστήματος, πολιτική δύναμη και λαϊκή υποστήριξη.

Την ίδια στιγμή την ίδια στιγμή τα πρόσωπα της ηγεσίας των Βρυξελλών, Γιούνκερ, Τούσκ, Επίτροποι και λοιποί συγγενείς, στερούνται, στα μάτια των πολιτών της Ευρώπης, κάθε αξιοπιστίας, και τα πουλέν του συστήματος σε επίπεδο ηγετών, όπως η Μέρκελ και ο Μακρόν, κάθε ημέρα που περνά βλέπουν τα ποσοστά δημοφιλίας, στις ίδιες τους τις χώρες, τους να καταποντίζονται σε επίπεδα πολιτικής ανυπαρξίας.

Βρυξέλλες, συστημικά κόμματα, πολιτικές ηγεσίες, συστημικά μέσα ενημέρωσης, και στην συντριπτική τους πλειοψηφία ακαδημαϊκοί και αναλυτές, έχουν επιλέξει ως μέσο αντιμετώπισης αυτού του καθημερινά αυξανόμενου κινήματος του ευρωπαϊκού – παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης, τη δαιμονοποίηση προσώπων και πολιτικών, με κοσμητικά επίπεδα του τύπου, ακροδεξιός, φασίστας, ρατσιστής, λαϊκιστής, εθνικιστής και διάφορα άλλα.

Δυστυχώς για όλους αυτούς τους υπηρέτες του υπό κατάρρευση συστήματος διακυβέρνησης, η συνταγή που εφαρμόζουν όχι μόνο δεν πλήττει τη νόσο, που στο στερούμενο σοβαρής στρατηγικής μυαλό τους, έχουν επινοήσει, αντίθετα την ενδυναμώνει από ώρα σε ώρα.

Εάν πράγματι πιστεύουν αυτά που λένε και μπορούν να στοιχειοθετήσουν τους κινδύνους που επικαλούνται, το πρόβλημα δεν λύνεται με ταμπέλες και αναθεματισμούς, αλλά με σοβαρές πολίτικές προτάσεις που λύνουν τα προβλήματα, που το σύστημα το οποίο οι ίδιοι υπηρετούν, πέραν πάσης αμφιβολίας, δημιούργησαν.

Και για να συζητήσουμε λίγο την ουσία του προβλήματος. Οι λαοί της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Ιταλίας, και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που στηρίζουν με μεγάλες πλειοψηφίες τις επιλογές των κυβερνήσεων τους, ευθύνονται για το πρόβλημα τους μεταναστευτικού το οποίο δημιουργεί σοβαρότατη απειλή για την ασφάλεια της καθημερινής ζωής των οικογενειών τους; Φταίνε οι πολίτες κάθε χώρας για το γεγονός ότι υπερασπίζονται την ιστορίας τους, τις αξίες και την ταυτότητα του έθνους τους, τη διαφορετικότητα τους; Ποιοι είναι αυτοί που διαμόρφωσαν και υλοποίησαν τις πολιτικές που οδήγησαν στο να ξυπνήσουν αυτά τα αισθήματα αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησης;

Δεν φταίει ο απλός πολίτης που τις τελευταίες δεκαετίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα εκπαιδευτικά συστήματα – ιδρύματα όλων των βαθμίδων, στο φιλελεύθερο δυτικό κόσμο, παράγουν εκατομμύρια επιστήμονες γαλουχημένους στη στρεβλή και στερούμενη κάθε λογικής νοοτροπία του παγκόσμιου χωριού. Παρέχοντάς τους μια μόρφωση η οποία συστηματικά προσπαθεί να εξαφανίσει την ιστορία, τις καταβολές και τις παραδόσεις των εθνών, σε μια προσπάθεια να διαμορφώσει και να επιβάλλει ένα σύστημα για την ευημερία και τη μακροημέρευση του οποίου όλοι, χωρίς αμφισβήτηση, πρέπει να εργάζονται.

Δυστυχώς για αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν βιώνει και σιτίζεται στους διαδρόμους τους Χάρβαρντ, της Οξφόρδης, και στα σαλόνια των Βρυξελλών, της Βοστώνης, της Νέας Υόρκης, και των μητροπόλεων της παγκόσμιας ελίτ.

Όσο λοιπόν αρνούνται να αποδεχθούν ότι ο Πολωνός είναι Πολωνός, ο Ούγγρος είναι Ούγγρος, ο Ιταλός, είναι Ιταλός, και ο Έλληνας είναι Έλληνας, και προσπαθούν αυτό να το εξαφανίσουν με βίαιο τρόπο, τόσο η αντίδραση θα φουντώνει και θα βρεθούν ενώπιον μιας κρίσης την οποία με βάση τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα τους δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν.

Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Το να είσαι υπέρ της προστασίας των συνόρων της χώρας σου, του νόμου και της τάξης στο εσωτερικό της, δεν σημαίνει εκδίωξη και αποτροπή εισόδου σε έναν πρόσφυγα ή σε έναν άνθρωπο που απειλείται η ζωή τους. Αυτό δεν το υποστηρίζει καμία ιστορική καταβολή, καμία αξία και παράδοση. Το αντίθετο η επαναφορά της μόρφωσης των σημερινών και αυριανών πολιτών γύρω από την ιστορία και τις αξίες – παραδόσεις των χωρών – εθνών, είναι βασικό συστατικό απόκρουσης της πραγματικής ακροδεξιάς, του πραγματικού φασισμού, του πραγματικού ρατσισμού, των πραγματικών λαϊκιστών και δημαγωγών.

Δεν είναι λοιπόν το πρόβλημα, ο Ορμπάν, ο Σαλβίνι, η Λεπέν, και τα πρόσωπα. Το πρόβλημα είναι ένα σύστημα το οποίο αρνείται να αποδεχθεί ότι η συνταγή του απέτυχε και προσπαθεί με αφορισμούς, ταμπέλες, και χωρίς ουσιαστική πολιτική πρόταση και στρατηγική να αντιμετωπίσει μια κρίση για την οποία το ίδιο έχει την αποκλειστική ευθύνη.

Ούτε Ορμπάν, ούτε Βρυξέλλες λοιπόν. Ασφαλή σύνορα, νόμος και τάξη, ιστορική επιμόρφωση, σεβασμός στην εθνική ταυτότητα και εθνική κυριαρχία, και πολιτικές προτάσεις που απαντούν στις δυσκολίες της καθημερινότητας του απλού πολίτη. Ο σεβασμός έναντι όλων αυτών θα φέρει τη συνεργασία των λαών , κρατών και εθνών, και θα αποτρέψει την έκρηξη και την ενίσχυση των άκρων.

Όσοι δεν το κατανοούν θα αποτύχουν!

*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.