Η κυβερνητική πλειοψηφία που λογικά θα προκύψει αύριο, δεν μπορεί να πάει μακριά. Γιατί δεν έχει καμία προγραμματική βάση. Είναι ευκαιριακή.
Το ασταθές του πράγματος το γνωρίζει πρώτα από όλους ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο οποίος προφανώς και αντιλαμβάνονταν όλο αυτό τον καιρό ότι η συμπόρευσή του με ένα κόμμα της λαϊκής -αν όχι και άκρας- δεξιάς τού στερούσε τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως επίδοξος ηγέτης της κεντροαριστεράς στη χώρα. Όμως προτιμούσε τη συναλλαγή με έπαθλο την εξουσία με έναν εταίρο-συνομιλητή, παρά με πολλούς μεμονωμένους συνομιλητές που ο καθένας θα είχε και τις δικές του απαιτήσεις για να συμφωνήσει.
Γιατί περί πολιτικής συναλλαγής πρόκειται. Και Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Τι έγινε δηλαδή; Ανακάλυψαν ορισμένοι βουλευτές άλλων κομμάτων μετά από 4 χρόνια την… αλήθεια του Αλέξη; Ως απλή επιφοίτηση (πολιτικού) πνεύματος; Αστεία πράγματα… Όμως ο πρωθυπουργός πλέον είναι “όμηρος” όχι των διαθέσεων ενός “συμπαγούς” εταίρου με τον οποίο τέλος πάντων μπορεί να βρει και φόρμουλες συνεννόησης, αλλά του κάθε βουλευτή που παζαρεύει την εφήμερη συμμετοχή στη νομή της εξουσίας.
Με αυτές τις συνθήκες όμως δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρή διακυβέρνηση. Έστω και… υπηρεσιακού χαρακτήρα. Γιατί αυτή η… υπηρεσιακού χαρακτήρα κυβέρνηση θα κληθεί να κυρώσει μία από τις πλέον σημαντικές ιστορικά εθνικές συμφωνίες. Και αυτή η συμφωνικά των Πρεσπών θα περάσει, έτσι όπως πάνε τα πράγματα όχι μόνο κόντρα στη συνείδηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αλλά και από μια κυβέρνηση ουσιαστικά… μειοψηφίας, έστω και αν τυπικά θα έχει τον απαιτούμενο αριθμό…
Όλο αυτό όμως δεν τραβάει. Και δεν πείθει και κανέναν. Όπως δεν πείθει και η ηγετική κεντροαριστερή φυσιογνωμία που θέλει τώρα που έφυγε -όψιμα- ο Καμμένος ο πρωθυπουργός. Δηλαδή το κριτήριο, η προγραμματική βάση για την δόμηση της… νέας Κεντροαριστεράς είναι το “Μακεδονικό”; Γιατί μόνο αυτό χώρισε τον Αλέξη από τον Πάνο… Μέχρι αυτό η Κεντροαριστερά πήγαινε περίπατο… Δεν μοιάζει και πολύ ειλικρινές το προσκλητήριο. Που μέχρι στιγμής πάντως το έχουν υιοθετήσει μόνο κάτι… υπόλοιπα του… υπόλοιπου του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ…
Πέρα όμως από αυτά, το μείζον είναι ότι πλέον περνά παντού μήνυμα ακυβερνησίας. Μη ισχυρής κυβέρνησης αν προτιμάτε. Και αυτό το μήνυμα το παίρνουν οι αγορές, το παίρνουν οι επενδυτές, το παίρνει ασφαλώς η εσωτερική αγορά. Και μπαίνει φρένο. Παγώνουν τα πάντα μέχρι να φανεί διέξοδος. Και αυτό το “πάγωμα” μπορεί στην φάση που βρίσκεται η χώρα να το πληρώσει ακριβά – και όχι μόνο στην οικονομία- αν το σκηνικό δεν ξεκαθαρίσει το ταχύτερο δυνατό…
