Του Βασίλη Κυρατζόπουλου
Στις 30/1/2019 στην Αθήνα, στο Πνευματικό Κέντρο Κωνσταντινουπολιτών (Δημ. Σούτσου 46, Αμπελόκηποι), διεξήχθη ημερίδα με θέμα “Το Μέλλον της Παιδείας στην Πόλη”.
Οργανωτές της ημερίδας ήταν οι Σύνδεσμοι των Αποφοίτων των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της Κωνσταντινούποληςμ που εδρεύουν στην Αθήνα. Τη συνεδρία διεύθυνε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κωστίδης. Ομιλητές ήταν οι: Έρση Αμπατζή Κάλφογλου, Σταύρος Γιωλτζόγλου, Γιάννης Δεμιρτζόγλου, Βασίλης Κυρατζόπουλος, Νικόλαος Ουζούνογλου, Βασιλική Πετρίδη και Γιάννης Σκαρλάτος. Επίσης πριν τις παρουσιάσεις απηύθυναν σύντομο χαιρετισμό οι πρόεδροι των συμμετεχόντων συλλόγων. Αξιοσημείωτη ήταν η απουσία των: Σκαρλάτου, Δεμιρτζόγλου και Αμπατζή, όλοι μόνιμοι κάτοικοι Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι διαβίβασαν κείμενα που διαβάστηκαν από τους εκπρόσωπούς τους.
Την ημερίδα τίμησε και ο Κωνσταντινουπολίτης Υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Γαβρόγλου, ο οποίος στην έναρξη όταν του ζητήθηκε να απευθύνει έναν σύντομο χαιρετισμό, επιφυλάχτηκε να διατυπώσει τις θέσεις του στο τέλος της ημερίδας. Έτσι τέλος των παρουσιάσεων, ξεκινώντας την εικοσάλεπτη ομιλία του τόνισε ότι απευθύνεται στην ομήγυρή του ως Υπουργός της κυβέρνησης που στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) και όχι ως Κωνσταντινουπολίτης. Και εμείς στο παρόν κείμενο θα τον αντιμετωπίσουμε μ’ αυτή την ιδιότητα.
Οι θέσεις του Υπουργού Παιδείας
Ο Υπουργός ξεκινώντας την ομιλία του τόνισε: “Δημοκρατικά έχει ληφθεί η απόφαση να εφαρμοστεί το σχέδιο `σχολείο και βαθμίδα` στα τρία σχολεία της Κωνσταντινούπολης, με την προϋπόθεση να μην κλείσει κανένα σχολείο και να μην απολυθεί κανένας εκπαιδευτικός”… Δικαιολογώντας την θέση του τόνισε “για να κοινωνικοποιηθούν οι μαθητές κάθε τάξη πρέπει να είναι μεγαλύτερη των δεκαπέντε μαθητών” …
Έτσι ο Υπουργός σε προτάσεις σαράντα λέξεων υπέπεσε σε δύο ατοπήματα, δύο ανακρίβειες και μια προσβολή κατά των περισσοτέρων παρευρισκομένων στην αίθουσα. Πράγμα που δεν συγχωρείται στον κατ’ εξουσία υπεύθυνο εκπαιδευτικών ζητημάτων της Ελλάδας. Ας αναλύσουμε ένα – ένα τα παραπτώματά του:
1) Σήμερα στην Κωνσταντινούπολη λειτουργούν πέντε σχολεία και όχι τρία [κοίτα πίνακα με κίτρινη σκίαση στο Α/Α], άρα ο Υπουργός ή ψεύδεται ή δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των εν λειτουργία σχολείων στην Κωνσταντινούπολη…
Με την εφαρμογή της πρότασης “σχολείο ανά βαθμίδα”, άμεσα θα κλείσουν τα Α’/βάθμια σχολεία της Πριγκήπου και της Βλάγκας (που στεγάζεται σε πανέμορφο κτιριακό συγκρότημα)…
2) Το σχέδιο “σχολείο και βαθμίδα”, ήταν μία αυθαίρετα υποβαλλόμενη πρόταση, από το 2016, από τον Μορφωτικό Ακόλουθο του Ελληνικού Προξενείου Κωνσταντινούπολης, Σταύρο Γιωλτζόγλου, υπό τον μανδύα “Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση”[1]. Τότε ο κατ’ εξοχήν επίσημος θεσμός της Κωνσταντινούπολης, ΣΥΡΚΙ (Σύνδεσμος Υποστήριξης Κοινοτικών Ιδρυμάτων) που εξετάζει τα τεχνικά ζητήματα που αφορούν την Ομογένεια, είχε απορρίψει παμψηφεί το εν λόγω σχέδιο. Εν συνεχεία ο Γιωλτζόγλου, προσπαθεί να δημιουργήσει άτυπους θεσμούς, απαρτιζόμενους από τους “υφισταμένους” του εκπαιδευτικούς που εργάζονται στην Κωνσταντινούπολη, ούτως ώστε να εγκριθεί το “σχέδιό του”. Κατόπιν των συνεχών αρνητικών απαντήσεων που εισέπραξε, το θέμα μεταφέρεται στο τραπέζι του Υπουργού. Η πρόταση απερρίφθη πάλι σε ευρεία σύσκεψη που διεξάχθηκε στο Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας. Είναι άξια απορροίας η “δημοκρατική απόφαση” που προανέφερε ο Υπουργός… Βέβαια είναι μία πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι πλατιές μάζες φωνάζουν “ΟΧΙ” για τα εθνικά θέματα, τα στελέχη του να αντιλαμβάνονται “ΝΑΙ” (όπως στο δημοψήφισμα τις 5/7/2015 και το εν εξελίξει θέμα του “Μακεδονικού”).
3) Από την μία όλες οι πλευρές προσπαθούν να επιλύσουν το ζήτημα υπερκάλυψη των εκπαιδευτικών στόχων εντός ανομοιογενών τάξεων[2], από την άλλη ο Υπουργός βάζει τους πάντες στην ίδια τάξη στο βωμό της ” κοινωνικοποίησης”, θυσιάζοντας την “μόρφωση” και την “γνώση”. Ήδη στην ομιλία του είχε τονίσει: “… όλα αυτά έρχονται εκ των υστέρων, αυτά που μας μένουν είναι οι φιλίες και οι ευχάριστες στιγμές που ζούμε στα σχολεία…”. Ξεχνώντας ότι απευθύνεται σε μαθητές που ζουν σε διαφορετικό περιβάλλον και εκπαιδεύονται σε σχολεία με διαφορετικές αρχές. Άρα η μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουν τα κατάλληλα μέσα για να ανταπεξέλθουν στις εκάστοτε απαιτήσεις της Τουρκικής αγοράς και παράλληλα να συνεχίσουν το έργο των προγόνων τους, είναι η απόκτηση μόρφωσης και γνώσης στα σχολεία, που αδυνατούν να αποκτήσουν σε περιβάλλον αραβόφωνο ή μεικτών γάμων…
Βέβαια προσβάλλει όλους τους Κωνσταντινουπολίτες που σπούδασαν στα σχολεία μετά το 1975, που στα 14 ανοικτά σχολεία της περιόδου εκείνης (κοίτα πίνακα) σε ελάχιστες περιπτώσεις όλες οι τάξεις είχαν περισσότερους από 15 μαθητές. Άρα ως προς τον Υπουργό, όλοι οι απόφοιτοι μετά το 1981 δεν έχουν “κοινωνικοποιηθεί” …
4) Είναι γνωστό ότι εάν εφαρμοστεί το σχέδιο “βαθμίδα ανά σχολείο”, λόγω των αποστάσεων αλλά και των υπόλοιπων προβλημάτων των οποίων εκκρεμεί η επίλυση, θα σημειωθούν φυγόκεντρες τάσεις μαθητών σε ξενόγλωσσα αλλά και σε δημόσια τουρκόφωνα σχολεία. Όταν εδώ και πολλά χρόνια στη γενέτειρά μας καταβάλλονται υπεράνθρωπες προσπάθειες να σπουδάσουν στα Ελληνικά Μειονοτικά Σχολεία όλα τα παιδιά που δικαιούνται, έρχεται πρόταση αποθάρρυνσης των εν λόγω προσπαθειών.
Στην παρουσίασή του ο Γιωλτζόγλου τόνισε ειδικά ότι “Όποιος δεν ομιλεί Ελληνικά, δεν είναι Έλληνας”. Παράλληλα με την πρόταση “σχολείο ανά βαθμίδα”, που όπως προαναφέρθηκε θα μειώσει αισθητά τον αριθμό των Ρωμιών μαθητών που θα μάθουν την Ελληνική γλώσσα, μας δημιουργείται η σκέψη ότι το Ελλαδικό κράτος προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τα “Ομογενειακά προβλήματα” της Κωνσταντινούπολης. Ήδη μας τρομάζουν οι δημοσιοποιήσεις των επισκέψεων των υψηλά ισταμένων του ΣΥΡΙΖΑ, που πραγματοποιήθηκαν αρχές Φεβρουαρίου, όταν στο παρελθόν οι αντίστοιχες συναντήσεις υλοποιούνταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας…
Εδώ ειδικά πρέπει να τονίσουμε ότι μετά την υπογραφή της Ελληνοτουρκικής Συνθήκης Φιλίας (30/10/1930)[3], ο Ελ. Βενιζέλος θα επισκεφθεί την Τουρκική Δημοκρατία (25/9/1933 – 6/10/1933) και στις 29/9/1933 θα παραβρεθεί σε γεύμα στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Από εκεί θα αναχωρήσει προς τη Γιάλοβα[4], ως φιλοξενούμενος του Κεμάλ για μία εβδομάδα. Ακριβώς εννέα μήνες μετά η Τουρκική Βουλή θα ψηφίσει τον ρατσιστικό Ν.2510-14/6/1934 περί “εποικισμού και εγκατάστασης”, με τον οποίο περιορίζονται τα δικαιώματα των Ελλήνων υπηκόων, που είχαν παραχωρηθεί με την Συνθήκη Φιλίας…
5) Στην περίπτωση εφαρμογής του σχεδίου “σχολείο ανά βαθμίδα”, ως αποτέλεσμα των φυγόκεντρων τάσεων και της ομογενειακής απαίτησης δημιουργίας τμημάτων κατάρτισης, θα καταλήξουμε να έχουμε τάξεις μικρότερες των 15 μαθητών στην Β’/βάθμια εκπαίδευση, όπου θα κατασταλάξουμε στην επαίσχυντη πρόταση να παραμείνει ανοικτό μόνο ένα σχολείο… Αυτή είναι η βούληση του Υπουργού;
6) Όσον αφορά την επίλυση του προβλήματος των αποστάσεων, ο Γιωλτζόγλου σε πηγαδάκι που είχε δημιουργηθεί κατά την έξοδο από την ημερίδα, δήλωσε: “είμαι πρόθυμος να ανοίξω προσχολικά και Α/βάθμια σχολεία, όμως δείξτε μου πού θα τα κάνω”. Λοιπόν σας υποδεικνύουμε 57 περιπτώσεις, που καλύπτουν και στρατηγικά σημεία, ούτως ώστε να προσέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι μαθητές από όλη την πυκνοκατοικημένη Κωνσταντινούπολη. Τώρα εάν έχουν απολεσθεί τα εν λόγω σχολικά συγκροτήματα και αδυνατούσαν οι εν τη Κωνσταντινούπολη αρχές να τα διαφυλάξουν από πάσα πλευρά προερχόμενη οικειοποίηση, πώς μπορούμε να εμπιστευθούμε και να εφαρμόσουμε ένα σχέδιο που αφορά το μέλλον των αγέννητων παιδιών μας, όταν οι αρχές είναι ανίκανες να προστατέψουν ένα ολόκληρο νομικά κατοχυρωμένο συγκρότημα; …
7) Τέλος χρησιμοποιώντας και το “εθνικιστικό χαρτί” μας δήλωσαν ότι προσπαθούν να μετριάσουν το Μουσουλμανικό ζήτημα της Θράκης, όταν εκτός των 120.000 γηγενών Μουσουλμάνων Ελληνικής υπηκοότητας της Δυτικής Θράκης, στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν διασκορπιστεί επιπλέον των 500.000 Μουσουλμάνων[5], που δεν γνωρίζουμε “από που κρατά η σκούφια τους” …
Κλείνοντας
Ίσως πολλοί αναγνώστες θα μας κατηγορήσουν, ότι καταστροφολογούμε. Τους παραπέμπουμε να αναζητήσουν τα αναγνωρισμένα από το Ελληνικό κράτος σχολικά συγκροτήματα που έσφυζαν από ζωή και Ελληνικό πνεύμα στο Χαρτούμ του Σουδάν, στη Βυρηττό του Λιβάνου και στην Τρίπολη της Λιβύης… χωρίς να αναφερθούμε και στα δεκάδες σχολικά συγκροτήματα των Ελληνικών κοινοτήτων της καθ’ ημάς Ανατολής, που δεν τα είχε αναγνωρίσει το Ελλαδικό κράτος…
