Το διπλό δράμα της υπερ-φορολόγησης
Το νόμισμα της υπερ-φορολόγησης έχει δύο όψεις. Από τη μία πλευρά βρίσκεται το ύψος των φόρων που επιβαρύνουν ασύμμετρα τη μεσαία τάξη. Τα εισοδήματα νοικοκυριών και επαγγελματιών εξαϋλώνονται υπό το βάρος της άδικης φορολαίλαπας, που αποτελεί συνειδητή επιλογή μίας κυβέρνησης που έχει ως πρώτο μέλημά της τη δημιουργία του δικού της παρασιτικού κομματικού στρατού. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει η εν εξελίξει προεκλογική επιχείρηση για χιλιάδες προσλήψεις, στις οποίες κατασπαταλώνται τα “λάφυρα” της φοροεπιδρομής.
Από την άλλη πλευρά του νομίσματος της υπερ-φορολόγησης βρίσκεται η μηδενική ανταποδοτικότητα των φόρων. Καθώς τα χρήματα των φόρων ξοδεύονται σε προσλήψεις ημετέρων, δεν περισσεύουν πολλά για τις υπηρεσίες προς τον πολίτη. Αυτό, άλλωστε, πιστοποιούν οι δύο μελέτες του ΟΟΣΑ και του ΙΟΒΕ που ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα. Τι μας είπαν οι δύο οργανισμοί; Ότι οι Έλληνες δεν απολαμβάνουν από το κράτος υπηρεσίες αντίστοιχες του ύψους των φόρων που καταβάλλουν. Οι τομείς της παιδείας και της υγείας είναι τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Κακοδιαχείριση, σπατάλες, έλλειψη αξιολόγησης συντηρούν το αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα και το ανεπαρκές σύστημα δημόσιας υγείας. Το Δημόσιο αξιολογείται από τους χρήστες των υπηρεσιών του με βαθμό κάτω από τη βάση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι φορολογούμενοι διπλοπληρώνουν και τριπλοπληρώνουν τις “δωρεάν” υπηρεσίες του κράτους, αφού αναγκάζονται -όσοι μπορούν- να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα: φροντιστήρια, ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά πανεπιστήμια, ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας συρρικνώνουν ακόμα περισσότερο το εισόδημα της υπό διωγμό μεσαίας τάξης.
Αλλά, όπως έχουμε εμπεδώσει εδώ και τέσσερα χρόνια, η μεσαία τάξη, που αντιπροσωπεύει το πιο παραγωγικό και ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, δεν αποτελεί το εκλογικό κοινό στο οποίο προσβλέπουν οι κυβερνώντες. Ο υπουργός Οικονομικών έχει υπάρξει αφοπλιστικά ειλικρινής προς τούτο, μιλώντας για πολιτική με ταξικό πρόσημο που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση, όπως δείχνουν οι δύο μελέτες, είναι ότι με το αναποτελεσματικό, αντιπαραγωγικό και εχθρικό προς τον πολίτη Δημόσιο που υποθάλπουν δεν είναι ικανοί να εφαρμόσουν σωστά ούτε καν αυτή την ταξική και εμμονική πολιτική τους…
