Του Άγη Βερούτη
Όποιος μιλάει με κανονικούς ανθρώπους στην Ελλάδα του 2019 είναι αδύνατον να μην αντιληφθεί ότι οι Έλληνες έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου τα τελευταία 8 χρόνια. Είναι αδύνατον να μην αντιληφθεί ότι έχουν ξεπεράσει προ πολλού το όριο της ανοχής τους στα “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” της σημερινής κυβέρνησης.
Σε περίοδο ευημερίας, η πολιτική είναι σχεδόν αδιάφορη. Σε περιόδους κρίσης όμως, οι αποφάσεις που είναι επιβλαβείς για την καθημερινότητα του μέσου πολίτη περνάνε από την κρησάρα της ανάλυσης και της αξιολόγησης από όλους. Κάποιες φορές αυτή η κρησάρα φέρνει στην εξουσία κυβερνήσεις οι οποίες ενδιαφέρονται για το εθνικό συμφέρον, όπως η κυβέρνηση Σαμαρά και, άλλες φορές, η κρησάρα μπολιασμένη με μπόλικο λαϊκισμό, φέρνει στην εξουσία κυβερνήσεις οι οποίες ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το στενό, κομματικό συμφέρον. Κατ΄ ελάχιστον…
Ορισμένες φορές και για το προσωπικό συμφέρον των μελών τους και της ηγεσίας τους. Ειδικά, όταν αυτό μεταφράζεται με incognito πτήσεις στο Παρίσι…
Περιστατικά όπως αυτό, όπως και πολλά άλλα, ξεκίνησαν να “σηκώνουν την κουίντα” της ανηθικότητας πάνω από το “ηθικό πλεονέκτημα” της κυβέρνησης.
H πτήση του κ. Παππά με τον κ. Αρτεμίου, οι διορισμοί μέχρι και των τριτοξάδερφων, των ερωμένων, των σχέσεων, των γνωστών, των νυν και πρώην συντρόφων…
Όλα αυτά για τα οποία η κοινωνία κατηγορούσε το “παλαιό πολιτικό σύστημα” έκαναν επί πραγματικού την εμφάνισή τους, πιο ισχυρά, πιο έντονα και με περισσότερο θράσος από ποτέ. Και φάνηκε ξεκάθαρα πως το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το πολιτικό σύστημα, το οποίο πάντοτε είχε στεγανά ασφαλείας. Η εκλογή το 2015 στα ύπατα αξιώματα, ανθρώπων χωρίς ποιότητα, χωρίς ανώτερες αξίες και πεινασμένων για δόξα και χρήμα έδειξε το χειρότερο πρόσωπο της εξουσίας.
Και αυτά όμως ακόμα ο λαός, προσβεβλημένος από τη φράση του Θ. Πάγκαλου “μαζί τα φάγαμε”, ήταν διατεθειμένος να τα αγνοήσει. Ο λαός που ήθελε να πιστέψει στο όραμα “ο λαός στην εξουσία”, λες και τις προηγούμενες κυβερνήσεις τις είχαν εκλέξει κάποιοι άλλοι.
Αυτήν ακριβώς την αρχική ανοχή του λαού, η σημερινή κυβέρνηση την εξέλαβε ως αποδοχή, ως λευκή επιταγή για να κάνει οτιδήποτε αυτή θελήσει. Για να πει οποιοδήποτε ψέμα, για να σκηνοθετήσει οποιαδήποτε “παράσταση” μπροστά σε κάμερες ενώ κορμιά καίγονταν και πνίγονταν. Για να φτύσει στα μούτρα του λαού τον άδολο πατριωτισμό χαρακτηρίζοντάς τον φασισμό. Για να ξεπουλήσει με μια υπογραφή που δεν της ανήκε τους αγώνες και το αίμα χιλιάδων ελλήνων πατριωτών.
Για να συναλλαχθεί…
Και όλα αυτά, να τα τυλίξει με έναν μανδύα νομιμότητας, μέσα από κίβδηλες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, με πλειοψηφίες περιτριμμάτων, με εμφανέστατους αποστάτες κομμάτων και ιδεών, χωρίς ενισχυμένη πλειοψηφία και χωρίς δημοψήφισμα όπως έκαναν οι Σκοπιανοί. Με συναλλαγές εμφανείς πλέον, οι οποίες όσο και αν θέλουν οι κυβερνώντες να τις κρύψουν, ο σωρός από σκουπίδια κάτω από το χαλί έχει γίνει τόσο μεγάλος που καλύπτει πλέον όλο το δωμάτιο.
Μα, ακόμα κι αυτά, ο μεγαλόθυμος ελληνικός λαός, που συχνά οδηγείται από το θυμικό του και συχνότερα από τον θυμό του, θα μπορούσε να τα δεχθεί ως “νόμιμα” αν κάτι, κάποιος, του έδειχνε ότι αντιλαμβάνεται την αντίθεσή του στα όσα οι κυβερνώντες αποφάσιζαν. Γι’ αυτό και η μόνιμη απορία όποιου κι αν ρωτούσες ήταν “μα καλά, κάποιος δεν ντρέπεται να παραιτηθεί;”.
Και η απάντηση είναι ΟΧΙ. Κανείς τους δεν ντρέπεται τόσο, αν ντρέπεται γενικότερα, ώστε να παραιτηθεί.
Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – Μεγαλοοικονόμου – Παπακώστα, η μακροβιότερη κυβέρνηση των 8 χρόνων της κρίσης, τα πέρασε όλα χωρίς να χάσει ούτε μια ψήφο στο κοινοβούλιο. Ήταν πάντοτε με ψήφο-μπετόν, δηλαδή δεν βρέθηκε ούτε ένας τους να ψηφίσει κατά συνείδηση, με ευθιξία και με κριτήριο το αληθινό συμφέρον των πολιτών που τους έβαλαν εκεί να εκπροσωπήσουν τους Έλληνες.
Πρόταγμα ήταν στα τελευταία 5 χρόνια η κομματική πειθαρχία: “Ό,τι πει το κόμμα”.
Όλα τα υπόλοιπα ήταν λεπτομέρειες για τους σημερινούς εκπροσώπους του ελληνικού λαού.
Όπως είναι άλλωστε η πραγματική Αριστερά.
Αυτό τον θύμωσε τον κόσμο. Πολύ. Και γι’ αυτό στην πρώτη πραγματική ευκαιρία που έχει ο κόσμος να ψηφίσει μετά από 4,5 χρόνια της αληθινής διακυβέρνησης της Αριστεράς, θα χρησιμοποιήσει τις ευρωεκλογές για να στείλει ηχηρό μήνυμα στα κυβερνώντα κόμματα. Οι ΑΝΕΛ έχουν ήδη εξαφανιστεί, όπως έχουν εξαφανιστεί και οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις των δημοτικών εκλογών, και μόνο στις δημοσκοπήσεις των ευρωεκλογών φαίνονται ακόμα, αν και με την δραματική διαφορά πίσω από την Νέα Δημοκρατία. Προς το παρόν.
Αυτές οι ευρωεκλογές είναι η ευκαιρία των Ελλήνων να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων 5 ετών, ώστε να πάψουν να είναι θυμωμένοι.
Οριστικά και αμετάκλητα.
