Του Γιάννη Μαντζίκου
Όσοι πίστευαν ότι οι εκλογές του Ισραήλ θα έφερναν το τέλος της εποχής του Μπεντζαμίν Νετανιάχου στην πρωθυπουργία της χώρας, διαψεύστηκαν.
Παρά το γεγονός ότι «η μάχη» ήταν σκληρή, αφού το κόμμα του Λικούντ κέρδισε 35 έδρες, ακριβώς όσες και η Συμμαχία Μπλε-Λευκό του μεγάλου αντιπάλου του Μπένι Γκαντς, είναι ξεκάθαρο πια, ότι αυτός που θα σχηματίσει εκ νέου κυβέρνηση είναι ο Νετανιάχου κι όχι ο πρώην αρχηγός του Ισραηλινού Στρατού.
Αν ο Νετανιάχου ο οποίος θα λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον πρόεδρο της χώρας Ρόιβεν Ρίβλιν, συμφωνήσει με τα κόμματα που κινούνται δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, τότε θα έχει εξασφαλίσει την πρωθυπουργία για πέμπτη φορά, σπάζοντας έτσι το ρεκόρ παραμονής που έχει μέχρι σήμερα ο ιδρυτής του κράτους του Ισραήλ, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν. Η αριθμητική είναι σύμμαχος του απερχόμενου πρωθυπουργού, αφού το Λικούντ και οι σύμμαχοι του αποσπούν συνολικά 65 από τις 120 έδρες της Κνεσέτ, ενώ ο κεντρώος συνασπισμός ανάμεσα στη Συμμαχία Μπλε-Λευκό, τους Εργατικούς και το αριστερό Μερέτζ συγκεντρώνει 45 έδρες.
Ο βασικός λόγος της νίκης του Νετανιάχου και των συμμάχων του λοιπόν, οφείλεται στο γεγονός ότι οι ψηφοφόροι του Ισραήλ έχουν τοποθετήσει στην κορυφή των προτεραιοτήτων τους, το ζήτημα της ασφάλειας. Η παρουσία της ισλαμοφασιστικής Χαμάς στη Γάζα με τις συνεχείς επιθέσεις και η κατάρρευση των ειρηνευτικών συνομιλιών με την Παλαιστινιακή Αρχή εξηγούν την επιτυχία που σημείωσαν τα κόμματα που εκπροσωπούν την κοινότητα των υπερορθόδοξων Εβραίων του Ισραήλ. Παράλληλα, όμως ο αντίπαλος του, Μπένι Γκαντζ υπέπεσε όπως αναφέρουν έμπειροι αναλυτές σε ένα βασικό λάθος, προσπάθησε να αντιπαρατεθεί στον Νετανιάχου στον τομέα της ασφάλειας που είναι αποδεδειγμένα και αναμφισβήτητα επιτυχημένος.
Ευεργετικά όμως λειτούργησε για τον Νετανιάχου και η «βοήθεια» από τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, πρώτα με την μεταφορά της Αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ και στη συνέχεια με την αναγνώριση της Ισραηλινής κυριαρχίας στα υψίπεδα του Γκολάν, στα σύνορα με την Συρία, γεγονότα τα οποία ώθησαν τους Άραβες Ισραηλινούς να μποϊκοτάρουν σε μεγάλο βαθμό τις εκλογές. Σημειώνεται ότι στις εκλογές του 2015 τα κόμματα της κοινότητας αυτής είχαν κατέβει ενωμένα, κερδίζοντας τρεις περισσότερες έδρες από ότι σήμερα.
Με φόντο το Παλαιστινιακό, η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης την οποία έχει προαναγγείλει ο ισραηλινός πρωθυπουργός της Δυτικής Όχθης δεν αναμένεται να φέρει επανέναρξη των συνομιλιών, κάτι που ούτως ή άλλως δεν είναι στις προτεραιότητες του νικητή των εκλογών.
Στο εξής το ενδιαφέρον του Νετανιάχου αναμένεται θα εστιασεί στο μέτωπο της ανάσχεσης της Ιρανικής επιθετικότητας τόσο στον Λίβανο όσο και τη Συρία, μέτωπο στο όποιο έχει την αμέριστη συμπαράσταση τόσο της Ουάσινγκτον όσο και των Σαουδαράβων. Η «άτυπη» συμμαχία με το Ριάντ και τα Εμιράτα είναι άλλωστε μια από τις βασικότερες επιτυχίες του Νετανιάχου τα τελευταία χρόνια.
Τέλος, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα γεγονότα των τελευταίων ετών, η σχέση ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία αναμένεται να κινηθεί σε νέα «βαρομετρικά χαμηλά» με δεδομένο ότι οι ηγέτες των δυο χωρών Νετανιάχου και Ερντογάν έχουν ανταλλάξει «βαριές κουβέντες».
