Γράφει ο Σωτήρης Μάκιος – Μέλος του Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού – Πρώτα η Ελλάδα
Σε πρωτοσέλιδο κυριακάτικης εφημερίδας υπάρχει άρθρο το οποίο αναφέρεται σε έναν διπλωμάτη που κοσμεί το διπλωματικό σώμα κι αντιστέκεται στο ραγιαδισμό των πολιτικών ταγών του υπουργείου Εξωτερικών. Ο λόγος για τον πρώην Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στην Κορυτσά κ. Θεόδωρο Οικονόμου – Καμαρινό.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε σε συνέντευξή του, «… έφυγα στα τέλη Οκτωβρίου 2011 νομίζω στις 19 του μήνα κάτω από δυσάρεστες συνθήκες. Ο λόγος που έφυγα ήταν γιατί δυσαρεστήθηκε μαζί μου μία υπηρεσιακή κλίκα στο υπουργείο Εξωτερικών που κινούσε τα νήματα της γραφειοκρατίας γιατί έπαιρνα πρωτοβουλίες στις οποίες αυτοί ήταν αντίθετοι.
Συγκεκριμένα, ο τότε διευθυντής της Βαλκανικής Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών (Α3) μου είχε πει πως όταν δεν έχω οδηγίες να μην κάνω τίποτε, φαίνεται πως ήθελε να είμαι τουρίστας στην Κορυτσά με τα χρήματα του ελληνικού λαού ενώ εγώ είχα ζητήσει με δεκαοκτώ έγγραφα να μου στείλουν οδηγίες για πάρα πολλά θέματα».
Και συμπληρώνει: «Τον Φεβρουάριο του 2011 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Δρούτσας με κάλεσε για δήθεν συνομιλίες στην Αθήνα και στο γραφείο του μου είπε ότι δεν μπορείς να λες Βόρειος Ήπειρος γιατί εμείς μιλάμε μόνον για «Νότιο Αλβανία» και του απάντησα ότι αυτό πρέπει να το πει δημόσια. Έπειτα με έσυραν στα δικαστήρια με ψευδείς κατηγορίες για έκδοση πλαστών εγγράφων κατά συρροή. Τον Ιούλιο του 2012 με κάλεσε η ανακρίτρια και τον Φεβρουάριο του 2013 αθωώθηκα παμψηφεί και με πρόταση του εισαγγελέα, αλλά για τρία χρόνια δεν εφάρμοζαν την απόφαση του Εφετείου. Ενάμιση μήνα πριν τελεσιδικήσει στο Εφετείο η υπόθεση συνεδρίασε το Πειθαρχικό Συμβούλιο και μου επέβαλλε νέες ποινές με τις ίδιες κατηγορίες (3 μήνες στέρηση μισθού και 3 μήνες αργία) και γενικά ήμουν και είμαι υπό καθεστώς διώξεως. Βέβαια το Συμβούλιο της Επικρατείας με αθώωσε εκ νέου, ακύρωσε το Πειθαρχικό Συμβούλιο και τον Οκτώβριο του 2016 μου έδωσαν πίσω τον χρόνο υπηρεσίας και τους μισθούς που μου είχαν κατάσχει».
Αλλά ας δούμε και ποιο ήταν το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούνταν ο κ. Καμαρινός, για να έχουμε μια αίσθηση του «… φιλικού» περιβάλλοντος για το οποίο κόπτονται οι πολιτικοί μας ηγήτορες.
Η Κορυτσά είναι η μισή Βόρειος Ήπειρος στην οποία όμως οι Αλβανοί δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη ελληνικού πληθυσμού, έχουν καταργήσει την ελληνική εκπαίδευση από το 1930 και δεν δέχονται την λειτουργία στρατιωτικού νεκροταφείου που έχει ήδη φτιαχτεί με χρήματα του ελληνικού κράτους σε προάστιο της πόλης. Γενικά δεν θέλουν να ακούν τίποτε για Ελλάδα και Ομογένεια, στην πόλη πάντως λειτουργεί παράρτημα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με την ανοχή των τοπικών αρχών. Από το 2005 περίπου λειτουργεί ελληνικό εκπαιδευτήριο ονόματι ΟΜΗΡΟΣ στο οποίο αποσπώνται Έλληνες εκπαιδευτικοί από το υπουργείο Παιδείας όμως η αναλογία στην διδασκαλία ελληνικής και αλβανικής γλώσσας είναι 1 προς 2 και η ελληνική διδάσκεται σε μαθήματα δευτερευούσης σημασίας. Αυτό δεν οφείλεται τόσο σε αλβανική δράση όσο σε αδιαφορία και προχειρότητα της ελληνικής πλευράς.
Ο ίδιος, και παρά την μη ύπαρξη οδηγιών και με δική του πρωτοβουλία επισκέφτηκε περισσότερα από εξήντα χωριά για να τονώσει το φρόνημα των κατοίκων, χαρακτηριστικά τους έλεγε να πάνε στο νεκροταφείο του χωριού και να δουν σε τι γλώσσα είναι γραμμένες οι ταφόπλακες των πατεράδων και των παππούδων τους. Αναφέρει χαρακτηριστικά κι έναν πολύ ηλικιωμένο πάνω από 80 χρονών που ήρθε και φίλησε το σημαιάκι στο τζιπ και του είπε: «παιδί μου έχω να δω αυτήν την σημαία από τον πόλεμο».
Και σε αντιπαραβολή της υπεύθυνης πατριωτικής στάσης ΕΝΟΣ και μόνο διπλωμάτη, αντιπαραβάλλεται μία ιδεοληπτική αντίληψη των διμερών σχέσεων που ονομάζεται ελληνοαλβανική φιλία που δεν είναι παρά αιθεροβασία και φαντασιοπληξία από ελληνικής πλευράς και τυχοδιωκτισμός από αλβανικής.
Ίσως το «Εις, αλλά Λέων», να ταιριάζει «γάντι» στην περίπτωση του κ. Καμαρινού. Με ανάλογου όμως φρονήματος διπλωμάτες στα πέρατα της Οικουμένης, η πατρίδα μας δεν έχει να φοβάται το παραμικρό.
