Χιλιάδες κόσμου στο Καλλιμάρμαρο να τιμήσουν τη μνήμη των 57 ψυχών!
Γράφει ο Σωτήρης Μάκιος – Μέλος του Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού ”Πρώτα η Ελλάδα”
Νύχτα μαγική… Το τραγούδι ενώθηκε με τις ψυχές. Η ωδή έφτασε ως τον ουρανό, για να υπενθυμίσει στις 57 αδικοχαμένες ψυχές ότι, σε πείσμα των εξουσιαστών αυτού του τόπου, δεν ξεχάστηκαν. Δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν. Και από ποιον άραγε να ξεχαστούν; Από μητέρες, από πατέρες, από αδέλφια, από θείους, από ξαδέλφια; Από βλέμματα χιλιάδων νέων ανθρώπων που τραγουδώντας ύψωναν τα μάτια στον έναστρο ουρανό, μπας και διακρίνουν αχνά τις φυσιογνωμίες τους, προσπαθώντας να δώσουν αλλά και να αντλήσουν κουράγιο ο ένας από τον άλλο…
Και οι μεν και οι δεν όμως, δεν θα ηρεμήσουν. Και δεν θα ηρεμήσουν ώσπου να αποδοθεί δικαιοσύνη και τιμωρία στους πολιτικούς ταγούς και τους παρατρεχάμενους τους, που μετέτρεψαν την ευθύνη σε ωχαδερφισμό και το καθήκον σε καλοπέραση. Αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετά, αντί να οικοδομήσουν ένα κράτος αντάξιο της ιστορικής πορείας αυτού του λαού, έχτιζαν πάνω σε σαθρά θεμέλια ένα οικοδόμημα λαμογιάς, ανηθικότητας και ασυδοσίας. Και δρέπουν τώρα τους καρπούς. Σκοτώνουν τα παιδιά του Έλληνα, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, κι αυτό που τους νοιάζει είναι να επιδοθούν στο εθνικό μας πια σπορ, το κουκούλωμα με κάθε μέσο. Να περάσει κι αυτή η μπόρα. Κι από δω πάνε κι άλλοι…
Μόνο που τους διαφεύγει κάτι. Ο κόσμος πλέον ξύπνησε. Διαχρονικά σε όλη την παγκόσμια ιστορία, από μια χούφτα ανθρώπων και μετά από μεγάλες τραγωδίες, ξεκινούν οι επαναστάσεις. Κι αυτή τη φορά μιλάμε για την επανάσταση του αυτονόητου, της κοινής λογικής. Δεν νοείται δολοφόνοι νέων παιδιών να κυκλοφορούν ελεύθεροι σε μια κοινωνία που θέλει να λέει ότι σέβεται τον εαυτό της. Είναι υπέρτατο χρέος της Δικαιοσύνης να οδηγήσει τους υπαίτιους ενώπιον της Θέμιδος και να αποδοθεί Νέμεσις. Γιατί έχουν καταντήσει πλέον τόσο χοντρόπετσοι, που μπροστά στο χρήμα και την εξουσία δεν τους αγγίζουν πλέον ούτε ηθικοί φραγμοί, ούτε τους κυνηγούν Ερινύες για τις πράξεις τους. Αλλά πλέον έφτασε ο κόμπος στο χτένι…
Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά το μόνο που μπορείς να ευχηθείς στους χαροκαμένους συγγενείς είναι το κουράγιο. Δεν είναι όμως μόνοι τους. Σαν άνθρωποι – από το άνω θρώσκω – υποκλινόμαστε μπροστά τους και τους κρατάμε το χέρι, βοηθώντας τους να σηκώσουν το Σταυρό που τους έλαχε. Να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να τους υποσχεθούμε πως αυτή τη φορά θα δικαιωθούν οι ψυχούλες που έφυγαν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό…
«Πάρε με μόλις φτάσεις…»
