Το δικαστήριο δέχθηκε ως αληθινό τον ισχυρισμό του Παπαντωνίου ότι τα ποσά προέρχονται από την εργασία του.
Όταν ο Παπαντωνίου ανέλαβε υπουργός Εθνικής Αμύνης στη 2η τετραετία Σημίτη (Οκτώβριο 2001- Μάρτιο 2004), μία από τις φροντίδες του ήταν ο εκσυγχρονισμός των 6 φρεγατών και παρόλο που αυτός θα μπορούσε να γίνει τζάμπα από τα κονδύλια του Υπουργείου για το πολεμικό μας ναυτικό, ο τέως υπουργός υπέγραψε σύμβαση με την Thales Nederland B.V. παίρνοντας ως δώρο από την προτιμηθείσα εταιρεία το ποσό των 2.835.197 ελβετικών φράγκων ήτοι 2.437.962€. Ας σημειωθεί ότι πολύ καιρό πριν την διεξαγωγή της δίκης είχαν ήδη φροντίσει για την παραγραφή των αδικημάτων της απιστίας και δωροδοκίας με την τροποποίηση του νέου ποινικού κώδικα με τον N.4619 / 2019: Αν η απιστία στρέφεται άμεσα κατά νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου και η ζημιά υπερβαίνει το ποσό των 120.000€ παραγράφεται μετά 20 έτη. Κατά συνέπεια δεν μπόρεσε να σταθεί το ξέπλυμα μαύρου χρήματος εφόσον, ναι μεν ζημιώθηκε το ελληνικό δημόσιο κατά 381.578.580€, αλλά το αδίκημα διαπράχθηκε το 2003.
Ο εισαγγελέας της έδρας ήταν καταπέλτης στην αγόρευσή του: “Η απιστία είναι η γενεσιουργός αιτία της δωροδοκίας γιατί τίποτα δεν είναι τζάμπα”. Η δωροδοκία φαίνεται ξεκάθαρα από την ροή διαφόρων ποσών που είχαν κατατεθεί από 31/7/2002 ως 20/10/2003 σε λογαριασμούς εξωτερικού. Εξάλλου το όνομα της συζύγου του Σταυρούλας Κουράκου βρέθηκε και στην περιβόητη λίστα Lagarde με τους καταθέτες της ελβετικής τράπεζας H.S.B.C., γεγονός που στην αρχή ο τέως υπουργός δεν το παραδεχόταν μιλώντας για συνωνυμία και απειλώντας με μηνύσεις και αγωγές. Μετά δε το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών των παιδιών της συζύγου του (έγιναν καταθέσεις Μάιο και Αύγουστο 2000 από λογαριασμό στενού συνεργάτη του ονόματι Κανδαλέπα) προφασίστηκε ότι ουδέν γνώριζε.
Ακολούθως το 2007 η ολομέλεια του Νομικού Συμβουλίου, που είναι το ανώτατο αντιπροσωπευτικό όργανο των δικαστικών, γνωμοδότησε ότι η σύμβαση εξυπηρετούσε το δημόσιο συμφέρον διότι όπως είπε και ο δικηγόρος του “οι φρεγάτες μέχρι σήμερα φυλάνε τα θαλάσσια σύνορά μας και δεν φυγαδεύτηκαν για Αλάσκα.” Πολύ καίρια η επισήμανση “μέχρι σήμερα”. Άραγε μετά την αθώωση του Παπαντωνίου θα εξακολουθήσουν να φυλάνε τα ίδια σύνορα;
Ουσιαστικά το δικαστήριο δέχθηκε ως αληθινό τον ισχυρισμό του Παπαντωνίου ότι τα ποσά προέρχονται από την εργασία του, από τμηματική επιστροφή δανείου της αποβιώσας πρώτης του συζύγου και από την βοήθεια της θείας του από την Νιγηρία, παρόλο που ο εισαγγελέας τόνισε ότι “Πρέπει να είσαι τελείως ερασιτέχνης για να αφήσεις την μίζα στο γραφείο του υπουργού. Ο τρόπος βοήθειας της πλούσιας θείας του ήταν να φέρνει κάθε τόσο σακούλες με πακέτα μετρητών; Δεν είναι λογικό να του ανοίξει λογαριασμό; Η προέλευση των χρημάτων είναι αδικαιολόγητη”.
Τελικά σε αυτό το κράτος υπάρχει “δημοκρατικότατος” διαχωρισμός των πολιτών σε πατρικίους, που ζουν πλουσιοπάροχα εισπράττοντας τεράστια νόμιμα και υπέρογκα παράνομα ποσά, βαπτίζοντας τις μίζες κολυμβήθρα της δικαστικής νομιμότητας, και σε πληβείους που έρχονται αντιμέτωποι με εξουθενωτικά πρόστιμα και φυλακίσεις, αν δεν κόψουν αποδείξεις για τυρόπιτα ή κουλούρι. Λέγοντας το τελευταίο σε καμία περίπτωση δεν υπονοούμε ότι είμαστε υπέρ των κλεφτών και λωποδυτών. Αλλά ότι σε μία πραγματική δημοκρατία όλοι οι πολίτες είναι ίσοι έναντι των νόμων και όχι κάποιοι να είναι πιο ισοπεδωμένοι από κάποιους ” Άλλους”.
