Γράφει η Μαρίνα Μικελάτου – Μέλος του Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχήματος «Πρώτα η Ελλάδα»
Μία εντελώς διαφορετική παράσταση θα φιλοξενηθεί τις επόμενες μέρες στο Μέγαρο Μουσικής. Είναι το κλασικό αριστούργημα του Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» μέσα από ένα ρηξικέλευθο πρίσμα. Μέσα από μία ελληνοτουρκική έκδοση και οπτική.
Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Μεγάρου: «Το αξεπέραστο ποιητικό αριστούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ μεταφέρεται στο σήμερα, σε μια πόλη των Βαλκανίων όπου δύο οικογένειες, οι Έλληνες Καπουλέτοι και οι Τούρκοι Μοντέγοι, ζουν μαζί, δυστυχώς όχι πάντα ειρηνικά. Άνθρωποι διαφορετικής κουλτούρας και θρησκείας, όταν συναντιούνται επικοινωνούν στη μόνη κοινή γλώσσα που ξέρουν, τα αγγλικά. Η εγκληματικότητα βρίσκεται σε έξαρση. Η μουσική, ο ήχος των χάλκινων αλλά και η θρησκεία είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής τους. Γλεντάνε άγρια, ζούνε άγρια, η βία είναι μέσα στην καθημερινότητά τους. Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται η ερωτική ιστορία του Τούρκου Ρωμαίου και της Ελληνίδας Ιουλιέτας. Μια κακή στιγμή, ένα παιχνίδι που καταλήγει σε φόνο φέρνει την καταστροφή. Δύο οικογένειες με διαφορετικές θρησκείες και κουλτούρες, ποτισμένοι από μια προαιώνια σύγκρουση, ακολουθούν ένα τυφλό μίσος. Όμως παρά το μίσος αυτό και την έχθρα που χωρίζει τις οικογένειες, η Ελληνίδα Ιουλιέτα και ο Τούρκος Romeo ερωτεύονται αψηφώντας όλα τα εμπόδια, διδάσκοντας την αξία της αγάπης μέσα από τον ποιητικό λόγο του Σαίξπηρ. Μια μεγάλη διεθνής συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το εξαιρετικά φιλόδοξο και υψηλών απαιτήσεων εγχείρημα αποσκοπεί να αποτελέσει και μια «γέφυρα» μεταξύ των δύο χωρών, Ελλάδας – Τουρκίας, καθώς δίνεται μια μοναδική ευκαιρία για Έλληνες και Τούρκους καλλιτέχνες να συνεργαστούν και να ενώσουν τις φωνές τους».
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στην Άγκυρα, μετά ανέβηκε στην Σμύρνη κα τώρα έρχεται στην Αθήνα. Τελεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού με την ευγενική χορηγία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού.
Μετά από τα τουρκικά (μη μεταγλωττισμένα) σήριαλ που πριν μερικά χρόνια κατέκλυσαν την ελληνική τηλεόραση.
Μετά από το τουρκικής παραγωγής reality «Survivor» που προβάλλεται σταθερά στην Ελλάδα από το 2017.
Μετά και από τους Τούρκους προπονητές σε ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ.
Ήρθε η ώρα της μουσικής να προσπαθήσει να αμβλύνει τις διαφορές μας με τη γείτονα χώρα.
Στην ανάρτηση του Μεγάρου αναφέρεται ότι το έργο αποτελεί μία «γέφυρα» μεταξύ των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας. Γιατί μιλάμε για τις χώρες και όχι για τους λαούς που ζουν σε αυτές; Γιατί δεν αναφερόμαστε στους ανθρώπους; Σύνηθες μέλημα είναι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών και όχι των χωρών…
Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πώς μία παράσταση μπορεί να αποτελέσει γέφυρα από την στιγμή που η τουρκική πλευρά προκαλεί καθημερινώς και σε όλα τα επίπεδα! Παρατίθενται κάποιες από τις προκλήσεις:
- Η Μονή της Χώρας, ένα μοναστήρι απαράμιλλου ύφους και τέχνης, που τα ψηφιδωτά του είναι μοναδικά στον κόσμο, μετατρέπεται ανήμερα του Αγίου Γεωργίου σε τζαμί. Η Μονή της Χώρας δεν είναι ένα πολυπολιτισμικό μνημείο, όπως αναφέρατε στις δηλώσεις σας κ. Γεραπετρίτη. Είναι ένας ακόμα χριστιανικός ναός, θύμα και αυτός μαζί με άλλους είκοσι μέχρι σήμερα, που μετατρέπεται από μουσείο σε τζαμί. Είναι ξεκάθαρο πως ο Ερντογάν θέλει να εξαφανίσει την τέχνη όχι μόνο της ορθόδοξης εκκλησίας αλλά και του Βυζαντίου. Βέβαια ο πρωθυπουργός έκλεισε το θέμα με το χλιαρό του σχόλιο «Παντελώς αχρείαστη η μετατροπή της Μονής σε τζαμί. Θα το θέσω στον Ερντογάν». Μάλλον ο κ. Μητσοτάκης βασίζεται στα λόγια του Τούρκου προέδρου: «Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μη λύνεται με διάλογο». Μόνο που ο τελευταίος έχει μία διαφορετική αντίληψη του τι είναι διάλογος. Για εκείνον διάλογος είναι οι αποφάσεις που παίρνει χωρίς να ακούει την άλλη πλευρά.
- Οι δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Χακάν Φιντάν ότι «υπάρχει τουρκική μειονότητα στην Θράκη και στα Δωδεκάνησα. Αυτή μάλιστα της Θράκης καταπιέζεται». Δηλώσεις που έχουν μείνει αναπάντητες.
- Το μειονοτικό κόμμα «Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας» της Θράκης που κατεβαίνει (με τις ευλογίες της Τουρκικής Κυβέρνησης) στις Ευρωεκλογές συμπεριλαμβάνει στους κόλπους του και άλλους μειονοτικούς, όπως εκείνους που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στη «μακεδονική μειονότητα».
- Στα σχολικά βιβλία ιστορίας της Τουρκίας θα διδάσκεται από το Σεπτέμβριο το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Καμία αντίδραση από την ελληνική πλευρά ούτε τώρα, ούτε όταν το κατέθεσε επίσημα η Τουρκία στον ΟΗΕ το 2006 και πήρε αριθμό πρωτοκόλλου.
- Το casus belli που έχει επιβάλλει η γείτονα χώρα με τον ισχυρισμό ότι οποιαδήποτε επέκταση της εθνικής μας κυριαρχίας πέρα των 6 ναυτικών μιλίων αποτελεί αιτία πολέμου.
- Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας επί των νησιών μας και η απαίτηση της αποστρατικοποίησης όλων των νησιών από τη Θάσο μέχρι το Καστελόριζο.
- Η τουρκική άσκηση «Θαλασσόλυκος» που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Αιγαίο. Πρόκειται για τη δεύτερη φάση, καθώς η πρώτη πραγματοποιήθηκε 7-16 Ιανουαρίου. Ένα από τα σενάρια προβλέπει κατάληψη νησιού. Αναρωτιόμαστε ποιο νησί ανήκει στην Τουρκία και θα χρειαστεί να το καταλάβει… Στην άσκηση συμμετέχουν 100 πλοία επιφανείας, οκτώ υποβρύχια, 39 αεροσκάφη, 16 ελικόπτερα, 28 μη επανδρωμένα αεροσκάφη, δύο ομάδες της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών, τρεις ομάδες της Μονάδας Υποβρυχίων Επιχειρήσεων, έξι σκάφη της Ακτοφυλακής, και 15.000 άτομα προσωπικό!
- Αμέσως μετά την επανεκλογή της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση το καλοκαίρι του 2023 και την τοποθέτηση του κ. Γεραπετρίτη ως επικεφαλής της εξωτερικής μας πολιτικής, η Τουρκία ήγειρε θέμα για το πως θα αναφέρεται στους χάρτες του ΝΑΤΟ η Κυπριακή Δημοκρατία! Δε θα πρέπει να λησμονούμε ότι είναι η μοναδική χώρα που δεν την αναγνωρίζει μετά την εισβολή και κατοχή του 1973 και κάνει τα πάντα για να επιβάλλει την άποψή της, εμμέσως και σε όλους τους υπόλοιπους! Έτσι μετά τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους φτάσαμε στο σημείο να μην υπάρχει ανάγκη ονομαστικής αναφοράς της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά να περιγράφεται… με συντεταγμένες! Επιτρέψαμε με λίγα λόγια τη μετατροπής της Κύπρου από χώρα σε χώρο… Αυτό μόνο περηφάνια δεν πρέπει να μας γεμίζει!
Μετά από όλα αυτά εμείς προσερχόμαστε στο τραπέζι του διαλόγου χωρίς να διεκδικούμε κάτι. Όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα. Δεν έχει σημασία ποια κυβέρνηση έχουμε. Σημασία έχει ότι πάγια τακτική μας είναι ο ενδοτισμός και η μη διεκδίκηση ούτε καν των κεκτημένων μας τα οποία καταπατούνται. Πόσοι άραγε γνωρίζουμε ότι θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε την επιστροφή της Ίμβρου και της Τενέδου καθώς δεν έχει εφαρμοστεί το άρθρο 14 της συνθήκης της Λωζάνης (της παρωχημένης συνθήκης της Λωζάνης για κάποιους πολιτικούς μας ταγούς και όχι μόνο) που προέβλεπε ένα είδος τοπικής αυτοδιοίκησης των νησιών αυτών;
Μέσα σε αυτό το κλίμα και μετά την πολυαναμενόμενη και πολυδιαφημιζόμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στην Άγκυρα έρχεται μία καθόλου τυχαία εκδοχή του «Ρωμαίου και της Ιουλιέτας» να μας πείσει ότι όλα μπορούν να ξεπεραστούν ακόμα κι αν μας χωρίζει η άβυσσος. Αρκεί να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Την αγγλική. Θεωρούμε ότι η επιλογή δεν είναι τυχαία.
Τελικά οι Έλληνες πολιτικοί έχουν καταφέρει πέρα από τα κόκκαλα των προγόνων μας να τρίζουν και αυτά του Σαίξπηρ. Άραγε έπεται και συνέχεια;
