Από την Μαργαρίτα Γεωργιάδου
“In a world of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act.” – George Orwell
Στο σύγχρονο διεθνές πολιτικό σκηνικό, η έννοια της δημοκρατίας έχει υποστεί μια εντυπωσιακή μεταμόρφωση. Δεν πρόκειται πλέον για το πολίτευμα που γνωρίζαμε, αλλά για ένα περίτεχνο σύστημα ελέγχου και χειραγώγησης που φορά το προσωπείο της λαϊκής κυριαρχίας. Αυτό το νέο υβριδικό σύστημα, η “δημοκρατορία”, αποτελεί την επιτομή της πολιτικής υποκρισίας στον 21ο αιώνα.
Η “Εκλογική Παρεμβατικότητα”, όπως έχει επιστημονικά ονομαστεί αυτό το φαινόμενο, λειτουργεί με την ακρίβεια ενός καλοκουρδισμένου μηχανισμού. Οι εκλογικές διαδικασίες αντιμετωπίζονται ως ένα είδος πολιτικού ριάλιτι σόου, όπου η έκβαση είναι προαποφασισμένη και οι “κριτές” – δηλαδή οι διεθνείς παρατηρητές και οργανισμοί, έχουν την εξουσία να ακυρώσουν την ετυμηγορία του κοινού αν αυτή δεν συμφωνεί με το προκαθορισμένο σενάριο.
Όταν ένας φιλόρωσος υποψήφιος τολμήσει να κερδίσει εκλογές, ενεργοποιείται αυτόματα ένας μηχανισμός “δημοκρατικής διόρθωσης”. Με εντυπωσιακή ταχύτητα και συγχρονισμό, μυστικές υπηρεσίες και διεθνείς οργανισμοί ανακαλύπτουν “αδιάσειστα στοιχεία” ρωσικής ανάμειξης στην εκλογική διαδικασία. Ξαφνικά, εμφανίζονται “απόρρητα έγγραφα”, “ανώνυμες πηγές” και “αποκαλυπτικές αναφορές” που υποδεικνύουν τον “ρωσικό δάκτυλο” πίσω από την εκλογική νίκη. (βλ. Ρουμανία)
Το σενάριο επαναλαμβάνεται με εντυπωσιακή ομοιότητα σε κάθε περίπτωση. Πρώτα, διαρρέουν πληροφορίες για “ύποπτες συναντήσεις” του υποψηφίου με Ρώσους αξιωματούχους. Στη συνέχεια, εμφανίζονται “αποκαλυπτικά στοιχεία” για χρηματοδότηση από ρωσικές πηγές. Τέλος, ανακαλύπτονται “συντονισμένες επιχειρήσεις παραπληροφόρησης” που υποτίθεται ότι επηρέασαν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αυτή η τάση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που έχει γίνει αντικείμενο σάτιρας στη ρωσική κοινωνία. Από τον χαλασμένο ανελκυστήρα μέχρι τις φυσικές καταστροφές, και από τα προσωπικά ατυχήματα μέχρι τις παγκόσμιες κρίσεις, όλα αποδίδονται στον ‘ρωσικό δάκτυλο’. Η παράνοια της αναζήτησης της ‘ρωσικής ανάμειξης’ έχει μετατραπεί σε ένα είδος σύγχρονου πολιτικού ανεκδότου, όπου κάθε ανεπιθύμητο γεγονός έχει έναν εύκολο ένοχο – τη Ρωσία.
Φυσικά, ο παρεμβατισμός της Δύσης δεν περιορίζεται μόνο στην εκλογική παρέμβαση. Όταν μια κυρίαρχη χώρα επιχειρήσει να χαράξει μια ανεξάρτητη πορεία ή να προσεγγίσει τη Ρωσία, ενεργοποιείται άμεσα ένας μηχανισμός αποσταθεροποίησης. Ξεκινώντας από συστηματικές εκστρατείες δυσφήμισης και προπαγάνδας, προχωρώντας σε χρηματοδότηση αντικυβερνητικών ομάδων και “οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών”, και φτάνοντας μέχρι την υποστήριξη πραξικοπημάτων που βαφτίζονται ως “λαϊκές εξεγέρσεις”. Η “προστασία της δημοκρατίας” γίνεται το άλλοθι για την ωμή επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα κυρίαρχων κρατών, με στόχο την επιβολή καθεστωτικής αλλαγής που θα εξυπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα. (βλ. Πορτοκαλί Επαναστάσεις – Ουκρανία, Γεωργία)
Η δημοκρατορία έχει αναπτύξει ένα εντυπωσιακό λεξιλόγιο για να δικαιολογήσει τις πρακτικές της. “Προστασία των δημοκρατικών θεσμών“, “διασφάλιση της ακεραιότητας της εκλογικής διαδικασίας“, “ενίσχυση των δημοκρατικών αξιών” – όλες αυτές οι ευγενείς εκφράσεις χρησιμοποιούνται ως προκάλυμμα για την ωμή παρέμβαση στη λαϊκή βούληση. Είναι σαν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσεις ένα λουλούδι είναι να το ξεριζώσεις. Το σύστημα έχει τελειοποιήσει την τέχνη της “δημοκρατικής παρέμβασης“. Ξεκινά με “ανησυχίες” για την εκλογική διαδικασία, κλιμακώνεται με εκθέσεις” διεθνών παρατηρητών, συνεχίζει με “συστάσεις” για επανάληψη των εκλογών, και καταλήγει σε οικονομικές κυρώσεις και διπλωματική απομόνωση μέχρι να επιτευχθεί το “σωστό” αποτέλεσμα. Όλα αυτά, φυσικά, στο όνομα της δημοκρατίας.
Η υποκρισία φτάνει στο απόγειό της όταν οι ίδιες δυτικές δυνάμεις που καταγγέλλουν τη “ρωσική παρέμβαση”, παρεμβαίνουν ανοιχτά στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών. Η διαφορά είναι ότι η δική τους παρέμβαση βαφτίζεται “προώθηση της δημοκρατίας” και “υποστήριξη των δημοκρατικών δυνάμεων”. Έτσι, η δημοκρατία μετατρέπεται σε ένα εργαλείο γεωπολιτικής, ένα όπλο που χρησιμοποιείται επιλεκτικά ενάντια σε όσους τολμούν να αμφισβητήσουν την καθεστηκυία τάξη.
Στην πραγματικότητα, η δημοκρατορία αποτελεί την τέλεια ενσάρκωση της “διπλοσκέψης” του Όργουελ, δηλαδή η ικανότητα να πιστεύεις ταυτόχρονα σε δύο αντιφατικές ιδέες. Να υποστηρίζεις τη δημοκρατία ενώ την υπονομεύεις, να διακηρύσσεις την ελευθερία ενώ επιβάλλεις περιορισμούς, να μιλάς για αυτοδιάθεση ενώ επιβάλλεις τη θέλησή σου. Το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι αυτή η νέα μορφή πολιτικής χειραγώγησης έχει αποκτήσει μια επίφαση νομιμότητας. Η διεθνής κοινότητα έχει εθιστεί σε αυτό το παράδοξο σε τέτοιο βαθμό που η ακύρωση εκλογικών αποτελεσμάτων θεωρήθηκε φυσιολογική διαδικασία, εφόσον εξυπηρετεί τους “σωστούς” σκοπούς. (βλ. Ρουμανία)
Αυτό που βιώνουμε είναι η μετεξέλιξη της δημοκρατίας σε ένα σύστημα ελεγχόμενης συμμετοχής, όπου η λαϊκή βούληση είναι αποδεκτή μόνο όταν συμπίπτει με προκαθορισμένες επιλογές. Η δημοκρατορία δεν είναι απλώς μια παρέκκλιση από τις δημοκρατικές αρχές – είναι η συστηματική διαστροφή τους, μεταμφιεσμένη σε προστασία τους. Καθώς η δημοκρατία μετατρέπεται σταδιακά σε ένα προσεκτικά ενορχηστρωμένο θέατρο σκιών, όπου η κατηγορία της “ρωσικής ανάμειξης” λειτουργεί ως ο από μηχανής θεός που επιλύει κάθε “ανεπιθύμητο” εκλογικό αποτέλεσμα, η λαϊκή βούληση καταβαραθρώνεται, θύμα μιας διεθνούς υποκρισίας που στο όνομα της προστασίας της δημοκρατίας, στραγγαλίζεται συστηματικά.
Υ.Γ. Η δημοκρατία αιμορραγεί, και οι υποτιθέμενοι θεραπευτές της κρατούν το μαχαίρι.
