Πώς είναι δυνατόν κάποιοι εθνομηδενιστές, οι οποίοι θέλουν να διδάσκοντα τα σλαβοβουλγαρικά ως «γλώσσα της Μεγάλης Μακεδονίας», να μην αφήνουν πρώην πρυτάνεις να παρουσιάζουν τα βιβλία τους, επιβάλλοντας… face control;
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Εχει απόλυτο δίκιο που φωνάζει και εξανίσταται η καθηγήτρια και εξαιρετική φίλη Μαρία Δελιβάνη για όσα αδιανόητα, αλλά και κωμικοτραγικά συγχρόνως, συμβαίνουν στο κατ’ ευφημισμόν ονομαζόμενο «Πανεπιστήμιο Μακεδονίας», που θα έπρεπε πλέον να αποκαλείται κάπως αλλιώς. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν εκεί τις προηγούμενες ημέρες ξεπερνούν κάθε φαντασία. Προσέξτε: στο ελληνικό «Πανεπιστήμιο Μακεδονίας» διεξήχθη «επιστημονική ημερίδα» για τη «μακεδονική γλώσσα», αλλά όχι την ελληνική.
Μια άλλη, που ομιλείται στο γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων και αποτελεί στην πράξη ένα παραφθαρμένο βουλγαρικό ιδίωμα με προσμίξεις από τη σερβική καθομιλουμένη. Στην ίδια εκδήλωση, που έγινε ερήμην της συναίνεσης των πρυτανικών Αρχών, κυκλοφόρησε βιβλίο με εξώφυλλο που απεικονίζει χάρτη της (αυτόνομης) Μεγάλης Μακεδονίας, περιλαμβάνοντας τη…Θεσσαλονίκη, ενώ προπηλακίστηκε ο πρώην πρύτανης, επειδή τόλμησε να διαμαρτυρηθεί, μεταξύ άλλων, και από τον γενικό… κουμανταδόρο του event. Εναν γνωστό αναθεωρητικό ιστορικό της Αριστεράς που έχει κατά καιρούς προσφέρει υπηρεσίες στον Σκάι, ως δημοσκόπος, στον Αλέξη Τσίπρα των Πρεσπών ως προεκλογικός σύμβουλος και σε ξένες πρεσβείες ως απλός «συνεργάτης».
Η Δελιβάνη από την πλευρά της, που διαμαρτύρεται, δεν είναι απλώς μια επώνυμη Ελληνίδα που βλέπει εξοργισμένη αυτά τα ανοσιουργήματα. Είναι -θα σας έλεγα- η καθ’ ύλην αρμόδια διά να ομιλεί. Πρώτη Ελληνίδα πρύτανης στη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας, διαδοχικά εκλεγμένη για πολλές θητείες, ήταν εκείνη που, με τη βοήθεια του αγωνιστή Στέλιου Παπαθεμελή, κατάφερε να μετασχηματίσει την περιθωριοποιημένη μέχρι τότε Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή της Θεσσαλονίκης σε πανεπιστήμιο και να την ονομάσει μάλιστα Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, για ευνόητους λόγους, την περίοδο που πρωτοεμφανίστηκαν το κράτος των Σκοπίων και η προσπάθεια σφετερισμού του ονόματος «Μακεδονία». Σήμερα, ο Στέλιος Παπαθεμελής, που ως υφυπουργός Παιδείας κατάφερε να βρει τα κονδύλια για την ανέγερση του νέου πανεπιστημιακού κτιρίου, δεν περνά ούτε… απέξω, γιατί θεωρείται υπερβολικά… πατριώτης. Το ΠΑΜΑΚ αρνείται να αποδώσει τις προσήκουσες τιμές στον άνθρωπο στον οποίο οφείλει την ύπαρξη του!
Η ίδια η Μαρία Δελιβάνη υπέστη μία άλλου είδους «δίωξη» όταν, πριν από μερικούς μήνες, επιχείρησε να παρουσιάσει το βιβλίο της «Για την Ελλάδα που ματώνει» στην αίθουσα τελετών της Φιλοσοφικής Σχολής του γειτονικού Αριστοτελείου. Ημουν κι εγώ εκεί παρών, αφού συμμετείχα στο πάνελ των ομιλητών. Η εκδήλωση ματαιώθηκε έπειτα από την εισβολή στην αίθουσα 200 περίπου ροπαλοφόρων του «αναρχοαυτόνομου» χώρου, που κραύγαζαν ακατάληπτα συνθήματα, αλλά μόλις είδαν τους μπουφέδες έσπευσαν να… αυτοεξυπηρετηθούν. Το αντιλαμβάνεστε; Προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν εκείνο που τους προέτρεψε να εμποδίσουν μια απλή… βιβλιοπαρουσίαση, απευθύνθηκα σε κάποιους από αυτούς τους «επαναστάτες εκ του ασφαλούς», και τότε κατάλαβα ότι το κόκκινο πανί δεν ήταν η Δελιβάνη, αλλά ο επικεφαλής της ΝΙΚΗΣ Δημήτρης Νατσιός, που επίσης συμμετείχε ως ομιλητής. Οπως μου εξήγησαν οι εξοργισμένοι νεολαίοι, δεν είναι δυνατόν να μπαίνει σε πανεπιστημιακό χώρο ένας τύπος που συναναστρέφεται «τους παπάδες»!
Τραμπούκοι
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, χωρίς την παραμικρή βοήθεια ούτε των πρυτανικών Αρχών ούτε βέβαια της Αστυνομίας, που επιτηρούσε την κατάσταση χαλαρά απέξω, η τρεις φορές εκλεγμένη πρύτανις του ΠΑΜΑΚ, οικονομολόγος διεθνούς διαμετρήματος, εξεδιώχθη από το Αριστοτέλειο, επειδή η σύνθεση του πάνελ δεν άρεσε στους τραμπούκους που ουσιαστικά κυβερνούν τα πανεπιστήμια. Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα θα μπορούσαν να συμβούν αυτά. Πανεπιστημιακά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται και λειτουργούν από το υστέρημα των φορολογουμένων να βρίσκονται υπό τον έλεγχο παραβατικών ομάδων και κάθε λογής περίεργων «ινστρουχτόρων», όπως ο φιλοσκοπιανός πρώην δημοσκόπος του Σκάι που αποδοκίμασε τον πρώην πρύτανη του ΠΑΜΑΚ επειδή είχε το σθένος να διαμαρτυρηθεί.
Εννοείται πως όλα αυτά τα καλαμπούρια θα είχαν τελειώσει μονομιάς αν υπήρχε στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ένα είδος αστυνόμευσης. Η πανεπιστημιακή αστυνομία ήταν μία από τις βασικότερες εξαγγελίες του μεγάλου «μεταρρυθμιστή» Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά στην πορεία την πήρε πίσω. Αυτός που επέκρινε τον Παυλόπουλο για «υπερβολική ανοχή» στις ταραχές που ξέσπασαν με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου φοβήθηκε μήπως ανοίξει κανένα κεφάλι και έχει ο ίδιος πολιτικό κόστος. Για αυτό προτίμησε να στείλει όλους εκείνους που προσέλαβε ως πανεπιστημιακούς φρουρούς στα αστυνομικά τμήματα να βάζουν σφραγίδες. Αργότερα ερωτεύτηκε και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Η έλευσή τους στην Ελλάδα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση. Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση έπρεπε να αφεθεί στην τύχη της. Στα χέρια κάποιων αυτόκλητων ταλιμπάν εθνομηδενιστών, οι οποίοι θέλουν να διδάσκονται τα… σλαβοβουλγαρικά ως «γλώσσα της Μεγάλης Μακεδονίας» και δεν αφήνουν ούτε πρώην πρυτάνεις να παρουσιάζουν τα βιβλία τους, επιβάλλοντας… face control στα πάνελ των ομιλητών!
