Του Μανώλη Κοττάκη
Η εορταστική ανάπαυλα και η ανταλλαγή ευχών για τα Χριστούγεννα και το νέο έτος αποτέλεσε μιας πρώτης τάξεως αφορμή για χαλαρή ανταλλαγή πληροφοριών. Για το πώς πάνε τα πράγματα γενικώς. Για το πώς διαμορφώνεται η ατμόσφαιρα. Για το πώς σκέφτεται το «βουνό». Όπου βουνό, Κυριάκος.
Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ν’ ακούει κανείς πρωτογενώς από τα χείλη βουλευτών, υπουργών, κομματικών στελεχών και τη βάση τον προβληματισμό που αναπτύσσεται για τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων, όπως για παράδειγμα ποιος θα είναι ο/η επόμενος αρχηγός του κράτους. Κρίσιμων αποφάσεων, τρόπος του λέγειν βεβαίως, καθώς ο θεσμός έχει εντελώς ευτελιστεί-ξεθωριάσει και είναι πολύ χαμηλά στην ατζέντα της εκτίμησης των πολιτών.
Η τελευταία version που κυκλοφορεί με ένταση μετά τις παρεμβάσεις των «λαγών» Ντόρας Μπακογιάννη και Ευάγγελου Μεϊμαράκη είναι ότι πρωθυπουργός ταλαντεύεται σε μία λύση μεταξύ της επανεκλογής της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, που είναι η επιλογή με τα ολιγότερα πολιτικά προβλήματα για τον ίδιο, και του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος σιωπά δημοσίως, αλλά στο παρασκήνιο κινείται πάρα πολύ δραστήρια διεκδικώντας το αξίωμα.
Είναι προφανές ότι ο κύριος Μητσοτάκης προτιμά μία λύση της οποίας την πολιτική ζημιά έχει «λουστεί» και δεν έχει πρόβλημα να τη «λουστεί» ξανά, δεδομένου πως η σχέση του με τη σημερινή Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι «προϊσταμένου – υπαλλήλου», παρά ν’ αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον οποίο θα ψηφίσει μεν το ΠΑΣΟΚ, θα του διατηρήσει την επαφή με τους «κεντρώους», αλλά θα είναι δύσκολος συγκάτοικος. Και σε κάθε περίπτωση η τυχόν επιλογή του θα προκαλέσει τα ισχυρά ανακλαστικά της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος που δεν ξεχνά το PSI και την καταστροφή των ασφαλιστικών ταμείων και των μικροομολογιούχων.
Μίλησα επί μακρόν μέσα στην εορταστική ανάπαυλα, λοιπόν, με δύο κορυφαίους πολιτικούς και κοινοβουλευτικούς παράγοντες της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι βρίσκονται σε ανοικτή γραμμή με τον πρωθυπουργό και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να ακούει κανείς από τα χείλη τους ποιο είναι το σκεπτικό της τυχόν επανεκλογής της κυρίας Σακελλαροπούλου. Η πρώτη σκέψη αφορά την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας και πώς τη βλέπει το Μέγαρο Μαξίμου. Η απάντηση είναι ευθεία. Εντελώς υποτιμητική. Κυριαρχεί η εκτίμηση ότι, αν προταθεί εκ νέου η κυρία Σακελλαροπούλου, οι βουλευτές, παρά τις κατά καιρούς απειλές τους, θα την ψηφίσουν εκ νέου. Θεωρούνται «όρνιθες». Κοινώς, «κότες», που δεν θα αντιδράσουν. Και ας είναι η Πρόεδρος της woke ατζέντας. Η κορυφαία νεοδημοκρατική πηγή μου ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Μα δεν τους είδες τους βουλευτές πόσο δουλικά συμπεριφέρθηκαν στη συγκέντρωση που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου παραμονές Χριστουγέννων όταν όρμησαν στα καναπεδάκια και χάιδευαν τον Πίνατ για να γίνουν αρεστοί στον κύριο Μητσοτάκη; Περιμένεις ότι θα αντιδράσει κανείς απ’ αυτούς; Σε πληροφορώ ότι το ξέρουν και τους θεωρούν κότες. Ότι δεν θα αντιδράσουν καθόλου. Ότι θα είναι φρόνιμοι. Ελπίζουν σε ένα υπουργειάκι». Μάλιστα.
Η δεύτερη πηγή μου ανέπτυξε το σκεπτικό της επανεκλογής της κυρίας Σακελλαροπούλου.
«Εάν δεν την προτείνει ο πρωθυπουργός, θα πρέπει να εξηγήσει για ποιον λόγο. Τι έκανε και δεν την προτείνει ξανά και όπως ξέρεις ο Μητσοτάκης είναι… κομπλεξικός με αυτά».
Αν και δεν θυμόμουν να εξήγησε ποτέ γιατί δεν πρότεινε ξανά την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου το 2020, παρότι προερχόταν από τη δική του παράταξη. Κι ας είχε εκλεγεί με υπόδειξη άλλης (και ο Κάρολος Παπούλιας είχε εκλεγεί με πρόταση της Νέας Δημοκρατίας αλλά το ΠΑΣΟΚ τον επαναπρότεινε το 2010), κατάλαβα από την αιτιολογία που μου έδωσε ο συνομιλητής μου το εξής: Επειδή ο πρωθυπουργός δεν αντέχει να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι η επιλογή του ήταν αποτυχημένη, για να μην παραδεχτεί το λάθος του, θα την ξαναπροτείνει! Αυτό ονομάζεται στη μητσοτακική διάλεκτο «αριστεία». Η στεφάνωση της αποτυχίας. Η επιβράβευση του «ανθρωποδιώκτη», τον οποίο αποστρέφεται, μετρήσιμη η αποτυχία, το 65% του ελληνικού λαού. Δεν νομίζω ότι αντέχει μεγαλύτερης πολιτικής ανάλυσης μια τέτοια απόφαση. Να βάζει κανείς τον εγωισμό του πάνω από τη χώρα για να επιβάλει το λάθος του. Όπως είπαμε και στο τελευταίο μας σημείωμα, δεν μας πέφτει λόγος τι θα κάνει ο κύριος Μητσοτάκης ούτε θα προσπαθήσουμε να τον αποτρέψουμε από την πορεία προς τον γκρεμό. Μάλλον θα τον ενθαρρύνουμε. Είναι τόσο ξένοι στη δική μας λογική αυτοί οι αξιακοί κώδικες, που καλό είναι να αφήσουμε αυτή την πολιτική να ξεδιπλωθεί, να αναπτυχθεί και να αποδοκιμαστεί βαριά. Γιατί, απ’ ό,τι φάνηκε, τίποτα δεν κατάλαβαν από τις ευρωεκλογές του 2024. Υποκρίθηκαν ότι έλαβαν το μήνυμα αλλά κανένα μήνυμα δεν έλαβαν. Ξανά προς τη δόξα τραβούν. Business as usual. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Δουλειές. Οι (γεω)πολιτικές δουλειές του 2025 χρειάζονται έναν σιωπηρό Πρόεδρο. «Θεσμικό σκεύος», όπως το αποκαλεί και κορυφαίος υπουργός.
