Του Παναγιώτη Λιάκου
«Κάτσε να ωριμάσουν τα πράγματα. Δεν είναι καιρός ακόμη. Οι αντιδράσεις θα είναι σφοδρές. Ακόμη δεν έχει εδραιωθεί στην εξουσία. Ας περιμένουμε λίγο καιρό για να ετοιμαστούν οι νομοθεσίες όπως πρέπει». Αυτά συνηθίσαμε να τα ακούμε από διάφορες ηγεσίες του τόπου και τα «περιβάλλοντά» τους ή τους «κύκλους» τους (δηλαδή από τους ίδιους που ντρέπονται να μιλήσουν ευθέως και βάζουν κολαούζους να τα διαδώσουν). Πριν αναλάβουν την εξουσία υπόσχονται ότι «θα τα αλλάξουν όλα». Έχουμε ακούσει για ειρηνικές επαναστάσεις, για καθάρσεις, για εκσυγχρονισμούς, για επανιδρύσεις του κράτους, για σοσιαλισμούς ή βαρβαρότητες, για αντιμετώπιση κρίσεων με αύξηση δαπανών, για λεφτά που υπήρχαν, για καταργήσεις Μνημονίων μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο, για όλα έχουμε ακούσει. Ακόμα και για απώλεια περιττών κιλών χωρίς δίαιτα και χωρίς γυμναστική. Άπαντες οι ηγέτες αποδείχθηκαν τολμηρότατοι στα λόγια (τα προεκλογικά μπαλκόνια μάλλον είναι σπαρμένα με αφιόνι) και τζούφιοι στις πράξεις.
Μόλις καθόταν η μπίλια στο δικό τους νούμερο, άρχιζαν τις αναβολές και τα επιχειρήματα του στιλ «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει». Κι όλα μένουν περίπου τα ίδια και η χώρα όχι μόνο έχει βαλτώσει αλλά βυθίζεται αργά και σταθερά στα βρομόνερα ενός αηδιαστικότατου πολιτικού έλους. Πνιγόμαστε στην αναξιοκρατία, στον νεποτισμό, στις υπερεξουσίες σογιών, φίλων, κολλητών και συνεταίρων στη μάσα. Ασφυκτιούμε από την ανυπαρξία θεσμών και την έλλειψη προοπτικών εξέλιξης και προόδου. Αγκομαχούμε από την υπερφορολόγηση και την ακρίβεια. Δυσφορούμε από τη θεσμοθετημένη ατιμωρησία διάσημων και άσημων εγκληματιών. Αφανιζόμαστε από την υπογεννητικότητα και τον εποικισμό της πατρίδας από αφροασιατικούς πληθυσμούς. Κι όλα φαντάζουν πως μένουν περίπου τα ίδια, μέχρι να διαπιστώσουμε ότι είναι ελαφρώς χειρότερα σε σχέση με την προηγούμενη ημέρα.
Καλά κάνει ο Τραμπ και λειτουργεί με ρυθμούς και ένταση θύελλας. Η απότομη στροφή της Αμερικής και ο ζήλος του προέδρου της να αλλάξει πολλά πράγματα αμέσως ξενίζουν τη νωθρή ελληνέζικη πολιτική τάξη. Και βαριούνται να δουλέψουν και έχουν βολευτεί στους θρόνους τους, που δεσπόζουν στις όχθες του βάλτου όπου έχουν παγιδεύσει τη χώρα.
Στην Ελλάδα για να ξεκουνήσουν τα πράγματα από τον βάλτο χρειάζεται ηγεσία ακόμα περισσότερων μποφόρ.
Αμήν και πότε.
