Από την Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρώην πρύτανης ΠΑΜΑΚ
Τα Τέμπη απαιτούν μεταπολίτευση
Το έγκλημα των Τεμπών, και όσα θλιβερά και ανάξια του λαού μας επακολούθησαν, φαίνεται ότι μας αφύπνισαν. Και αυτή η αφύπνιση αποκτά σάρκα και οστά στα χειμαρρώδη και ακομμάτιστα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, εναντίον των μεθοδεύσεων συσκότισης. Φαίνεται, ωστόσο, ότι η αφύπνιση περιλαμβάνει, κάθε μέρα και περισσότερο, και την απαίτηση για μεταπολίτευση.
Παρότι αυτή η τελευταία δεν απέκτησε ακόμη ξεκάθαρη φυσιογνωμία, έχουν ωστόσο εμφανιστεί ορισμένες προτάσεις, καθώς και έντονες αντιδράσεις εναντίον τους. Δεν θα αναφερθώ σε αυτές, καθώς έχουν ήδη δημοσιευθεί και έχουν συμπεριλάβει και τις δικές μου σχετικές αντιρρήσεις.
Αυτοί που μας κατέστρεψαν δεν μπορούν να μας σώσουν
Αντιθέτως, θα ρίξω εδώ, χωρίς προς το παρόν ανάλυση, μια ρηξικέλευθη πρόταση. Αυτή, μπορεί να φαίνεται, σε πρώτη ματιά, απραγματοποίητη, ευφάνταστη και ακόμη μη σοβαρή. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μόνιμη, και χωρίς ελπίδα βελτίωσης για πολλές ακόμη δεκαετίες, τραγική κατάσταση, εξαιτίας των Μνημονίων.
Τα ορισμένα αυτά εγκληματικά πράγματι εδάφια των Μνημονίων, δεν έπρεπε ποτέ των ποτών να είχαν γίνει δεκτά από δικούς μας πολιτικούς. Ότι ως μέλος της ΕΕ, όπως αυτή έχει δυστυχώς καταλήξει, δεν νοείται να αναμένουμε λύση στα σοβαρότατα προβλήματά μας. Και ότι είμαστε χαμένοι, από κάθε πλευρά: εμφανών εθνικών απειλών, καταστροφικών δημογραφικών εξελίξεων, παντελούς αδυναμίας οικονομικής ανάπτυξης, προϊούσας φτωχοποίησης του λαού, επικίνδυνης απεμπόλησης του ένδοξου παρελθόντος μας, που μας εξουθενώνει απέναντι σε εχθρούς και φίλους.
Ξεπούλημα όλου του δημόσιου πλούτου της χώρας. Ραγδαία επιδείνωση της παιδείας μας σε όλους τους βαθμούς της. Προϊούσα έλλειψη εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη. Τραγική κατάσταση της δημόσιας υγείας. Έξαρση της εγκληματικότητας. Έξαρση της διαφθοράς κλπ., ο σχετικός κατάλογος ανεξάντλητος.
Και, δυστυχώς, όλες αυτές οι καταστροφές αδυνατούν να θεραπευτούν, ως δια μαγείας, με μόνη την υπεραισιοδοξία των κυβερνώντων μας, που προφανώς με τη χρήση φακών αλλοίωσης της πραγματικότητας, βλέπουν τα πάντα ως θριάμβους.
Μια διαφορετική πρόταση
Τώρα, που αλλάζουν τα πάντα, στην έκβαση των πολέμων, στις σχέσεις ΗΠΑ και ΕΕ, στους κανόνες που διέπουν τη διεθνή οικονομία, στην απόρριψη των όσων είχαν ενθουσιωδώς εγκριθεί, όπως κλιματική αλλαγή, πράσινη ανάπτυξη και πλήθος άλλων. Τώρα, που ο νέος πλανητάρχης έχει κάνει τις επιλογές προσώπων, στην Ευρώπη, με τα οποία επιθυμεί να επικοινωνεί, και των άλλων που εμφανώς απορρίπτει. Τώρα, που είναι η στιγμή των μεγάλων ανατροπών.
Λοιπόν, τώρα, μπορεί να είναι η τυχερή στιγμή της χώρας μας. Να ξεκαθαρίσω: ούτε προτείνω, αλλά ούτε και έχω στο μυαλό μου να προτείνω μέλη που θα στελεχώσουν ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα. Αυτό ενδέχεται να σχηματιστεί μέσα από τις διεργασίες του εγκλήματος των Τεμπών.
Ωστόσο, έχω να προτείνω αυτά που θα μπορούσαν να επιδιωχθούν, και που είναι ανατρεπτικά. Αρχίζοντας από την καταγγελία των εγκληματικών εδαφίων των Μνημονίων, και προχωρώντας βήμα-βήμα, στην ανασυγκρότηση της καταρρέουσας οικονομίας, κοινωνίας, παιδείας, υγείας κλπ.
Είναι όραμα που μπορεί να υλοποιηθεί ή όνειρο θερινής νυκτός; Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι το πρώτο, χωρίς βέβαια καμία εκ των προτέρων εγγύηση επιτυχίας. Τώρα που όλα μεταβάλλονται, είναι η στιγμή για να επιχειρηθεί η νεκρανάσταση της πατρίδας μας. Αυτή θα εξαρτηθεί από το πόσο καλά, πόσο γρήγορα και πόσο σχεδιασμένα θα υλοποιηθεί η σταδιακή μετατροπή της καταστροφής, χάρις στο σταδιακό κτίσιμο της οικονομίας και κοινωνίας. Η ελπίδα εναπόκειται, κυρίως και πρωταρχικά, στην απάλειψη του καρκινώματος των Μνημονίων.
Ο κίνδυνος, μεγαλύτερος ή μικρότερος φωλιάζει σε κάθε προσπάθεια αλλαγής κατεστημένου. Και είναι καταρχήν λογικό να επιχειρήσει κανείς την αλλαγή, αν με το status quo, δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Θα επανέλθω. Αλλά στο μεταξύ έρχεται στο μυαλό μου το γαλλικό γνωμικό: «Όποιος δεν τολμά τίποτα, δεν έχει τίποτα» (Qui n’ose rien n’a rien).
