Ο ανασχηματισμός δεν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα, γιατί αυτό που ζητάει η κοινωνία είναι μια μεγάλη αλλαγή.
Του Λευτέρη Θ. Χαραλαμπόπουλου
Παρατηρώ τις διάφορες «ζυμώσεις» γύρω από τον επικείμενο ανασχηματισμό. Φτάνουν, άλλωστε, στα δημοσιογραφικά γραφεία, όπως μπορείτε να φανταστείτε, τέτοιες μέρες και ώρες, πλήθος πληροφορίες και «πληροφορίες», «εικασίες» και φυσικά «ευσεβείς πόθοι».
Την ίδια στιγμή παρακολουθούσα και αυτό που γινόταν το βράδυ της Τετάρτης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μια εκδήλωση για τα Τέμπη, οργανωμένη από τους φοιτητές με το Πανεπιστήμιο κατάμεστο από φοιτητές και πολίτες. Όπως ήταν οι πλατείες και οι δρόμοι στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα τις περασμένες εβδομάδες.
Γέμισαν από ανθρώπους που δεν νοιάζονται ιδιαίτερα για όσα συζητάμε όσοι ασχολούμαστε με τον ανασχηματισμό. Όχι γιατί δεν θεωρούν σημαντικό ζήτημα το ποιος έχει την ευθύνη των υπουργείων, σε τελική ανάλυση αυτοί σε μεγάλο βαθμό αποφασίζουν για τη ζωή μας. Αλλά γιατί ήδη γνωρίζουν ότι αυτό που ζητούν είναι κάτι πολύ περισσότερο, κάτι που υπερβαίνει τις όποιες αλλαγές προσώπων.
Γιατί αυτό που ζητούν δεν είναι καν «αλλαγή πολιτικής» με την έννοια της καλύτερης διαχείρισης και της επιτάχυνσης της υλοποίησης δεσμεύσεων, αλλά ιστορική αλλαγή στην πορεία της χώρας.
Γι’ αυτό κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί η πορεία που χαράσσεται και ακολουθεί η χώρα, ο τρόπος που μετασχηματίζεται το κράτος, ο τρόπος που γίνεται η διαχείριση των υποδομών, ο τρόπος που προσφέρονται ή δεν προσφέρονται βασικά δημόσια αγαθά, ο τρόπος που λειτουργεί η δημοκρατία και η δικαιοσύνη, τους φοβίζουν και τους εξοργίζουν.
Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα, ότι η κυβέρνηση αυτό δεν το αντιλαμβάνεται. Προφανώς και ένας ανασχηματισμός μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να είναι και αφετηρία αλλαγών πολιτικής. Όμως, στην περίπτωση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, -όπως άλλωστε προκύπτει από όσα έχουν ειπωθεί και έχουν γίνει μέχρι τώρα, χωρίς καμία ανάληψη ευθύνης και γενναία, ειλικρινή παραδοχή λάθους- δεν θα έχουμε έναν ανασχηματισμό για την αλλαγή πολιτικής, αλλά για την αποτελεσματικότερη και εντατικότερη εφαρμογή της ίδιας πολιτικής.
Μόνο που οι πολίτες δεν ξεσηκώνονται επειδή η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε την πολιτική της, αλλά ακριβώς επειδή την εφάρμοσε. Και αυτό σημαίνει ότι είναι αδύνατο να πειστούν ότι θα γίνουν όσα απαιτούν, επειδή απλώς άλλαξαν κάτοχο κάποιες υπουργικές καρέκλες.
Ποια εγγύηση έχουν οι πολίτες ότι με νέα πρόσωπα στα υπουργεία θα σταματήσει η δικαιοσύνη να μη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων σε υποθέσεις όπως οι υποκλοπές ή τα Τέμπη;
Ποια εγγύηση έχουν ότι θα σταματήσει η διαρκής υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, που τόσο συνεισφέρει σε ένα βαθύτερο αίσθημα ανασφάλειας;
Ποια εγγύηση έχουν ότι θα αντιστραφεί η υπονόμευση των δημόσιων πανεπιστημίων από την προσπάθεια βίαιης θεσμοθέτησης ιδιωτικών κερδοσκοπικών σουπερμάρκετ πτυχίων;
Ποια εγγύηση έχουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα σε ότι αφορά την έκρηξη του κόστους ζωής και το γεγονός ότι οι μισθοί ως προς την πραγματική αγοραστική δύναμη κατρακυλούν στις κατώτερες θέσεις στην Ευρώπη;
Ποια εγγύηση έχουν ότι οι συγκοινωνίες θα αναβαθμιστούν και θα είναι και δημόσιες και ασφαλείς;
Ποια εγγύηση έχουν ότι θα σταματήσει η υπονόμευση του κοινωνικού κράτους και η υποβάθμιση της ποιότητας κάθε δημόσιου αγαθού, ότι η αγορά εργασίας θα επιστρέψει επιτέλους σε προμνημονιακές συνθήκες σε ότι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, ότι θα δοθούν κίνητρα για να σταματήσει η «αιμορραγία» υψηλής ειδίκευσης ανθρώπινου δυναμικού;
Οι πολίτες δεν στρέφουν την πλάτη στην κυβέρνηση και δεν πείθονται από τις εξαγγελίες της επειδή αντιπάθησαν κάποιους υπουργούς ή επειδή κάποιοι υπουργοί ήταν ανεπαρκείς στο έργο τους (που σαφώς ήταν…), αλλά επειδή μετά από έξι χρόνια δεν πείθονται πια ότι αυτό που προτείνει ως όραμα, αλλά και προσφέρει ως πραγματικότητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτό που θέλουν και αυτό που θα τους γέμιζε με ελπίδα για το μέλλον.
Και μπορεί όντως να μην υπάρχει – προς το παρόν τουλάχιστον – κάποιος που να τους προσφέρει αυτό που αναζητούν, κάτι που εξηγεί γιατί θέλουν τόσο πολύ να ακούσουν ανθρώπους που δεν είναι πολιτικοί και γιατί τους αγγίζει τόσο ο λόγος των γονιών, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξέρουν τι είναι αυτό που δεν θέλουν. Και αυτό που σίγουρα δεν θέλουν είναι η συνέχεια του υπάρχοντος ακόμη και με «νέα πρόσωπα». Γιατί τους φαντάζουν «νέα προσωπεία» της ίδιας πραγματικότητας ενάντια στην οποία ξεσηκώνονται.
