Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Όταν ο γιος του Άσαντ εγκατέλειψε νύχτα το παλάτι, παραδίδοντας τη Συρία στα χέρια της Εντροπίας, ο «δικός» μας κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, δείχνοντας την ελαφρότητα και την περιορισμένη πολιτική αντίληψή του, δήλωσε τη χαρά του για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα.
Ποια δημοκρατία, αλήθεια, σε μια χώρα που όταν αναφέρει κανείς τη λέξη τον κοιτάνε «περίεργα»; Ποιος θα την προτείνει; Το ελληνικό ΥΠΕΞ, που ξύπνησε μόλις προχθές και… διαβεβαιώνει ότι θα βοηθήσει στη θεσμική συγκρότηση της χώρας; Τώρα πήραν πρέφα τις σφαγές που διαπράττει το τρομοκρατικό καθεστώς, διασαλεύοντας χωρίς γυρισμό τους όρους μιας προαιώνιας συνύπαρξης διαφορετικών λαών και δογμάτων στην περιοχή που στηριζόταν στον σεβασμό;
Σχετικό το απόσπασμα ομιλίας της πολυσχιδούς συγγραφέως Μαριάννας Κορομηλά τον περασμένο Δεκέμβριο στην Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα (έναν φορέα κοινωνικής και πολιτιστικής δράσης, αυτοσυντηρούμενο οικονομικά, που λειτουργεί με τη μορφή του μη κερδοσκοπικού σωματείου και στηρίζεται σε έναν ευρύ κύκλο συνεργατών και εθελοντών, μελών και φίλων).
«Ανάγκη να διευκρινιστεί (και προς συμπατριώτες μας δημοσιογράφους που μεταφράζουν αβασάνιστα από τα αγγλικά) ότι το Greek Orthodox δεν σημαίνει Έλληνες ορθόδοξοι, αλλά χριστιανοί που ακολουθούν το ελληνορθόδοξο δόγμα της Ανατολικής Εκκλησίας (σε αντίθεση με τους Συριάκ Ορτοντόξ και άλλα χριστιανικά δόγματα). Δεν είναι εθνικός προσδιορισμός, αλλά αφορά καθαρά στο δόγμα. Και με την ευκαιρία να πούμε ότι στη Συρία του 2000 ζούσαν περίπου 2.000.000 Ελληνορθόδοξοι, αλλά η μεγάλη έξοδος προς τη Δύση και τη Λατινική Αμερική είχε ήδη αρχίσει. Να πούμε ακόμα ότι το παλαίφατο (Ελληνο)Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας εδρεύει από τον 14ο αιώνα στη Δαμασκό, πρωτεύουσα της Συρίας – ενώ η ίδια η Αντιόχεια, πρωτεύουσα της ιστορικής Συρίας, βρίσκεται από το 1939 στην τουρκική επικράτεια.
Μπερδεμένα; Πάρα πολύ. Αλλά αυτή είναι η γοητεία και το αμέτρητο ιστορικό βάθος της Μέσης Ανατολής. Κι αυτές οι νεόκοπες σαχλαμάρες περί «συμπεριληπτικού μέλλοντος» της Συρίας μετά την πτώση του Άσαντ υιού είναι το λιγότερο κωμικοτραγικές. Θα κάγχαζε και ο Σέλευκος Α’ ο Νικάτωρ (από το μακεδονικό Κιλκίς), και ο Ρωμανός ο Μελωδός, και ο Μωαβία (ιδρυτής του Χαλιφάτου της Δαμασκού, 661-750), και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αλλά και ο Ιωάννης ο Τζιμισκής που έφτασε έως τις πύλες της Δαμασκού, και ο ξακουστός Σαλαντίν, και ο μέγας προσκυνητής-ταξιδευτής Ιμπν Μπατούτα, που ερωτεύτηκε την παραποτάμια πόλη Χάμα, αλλά και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, γιος του Οθωμανού σουλτάνου Σελίμ Α’, κατακτητή της Μέσης Ανατολής. Ακούς εκεί «συμπερίληψη»!
Σε μια περιοχή που έζησε επί χιλιετίες με σεβασμό στον άλλον – όχι ανοχή, αλλά σεβασμό. Σε μια περιοχή όπου ο χριστιανισμός, κυρίως η Ορθοδοξία, ζει και αναπτύσσεται ειρηνικά -με ελάχιστες εξαιρέσεις- από το 636-640 μέχρι σήμερα σε ισλαμικό κράτος ή ισλαμικά κράτη (με δεκάδες χριστιανικά πατριαρχεία, αρχιεπισκοπές, μητροπόλεις, επισκοπές και αμέτρητες εκκλησίες και μονές), ποιος είναι αυτός ο ανιστόρητος που έρχεται τώρα να ζητήσει τη νεόκοπη «έννοια» της συμπερίληψης; Προφανώς δυτικού τύπου και προφανέστατα πολιτικής ορθότητας.
Τους λυπάμαι αυτούς τους καημένους δημοσιογράφους-θύματα της άγνοιας και της μιντιακής ευκολίας και αυθαιρεσίας και της μετανεωτερικής φιλολογίας. Πιο πολύ, βέβαια, λυπάμαι όλους εμάς που ακούμε αυτή την ακατάσχετη συμπεριληπτική μπουρδολογία».
