Του Κ. Κυριακόπουλου
Δεκαετίες ολόκληρες οι Ελληνικές κυβερνήσεις λειτούργησαν ως φερέφωνα, απόλυτα υποτελείς και ξεφωνημένοι αβανταδόροι του διευθυντηρίου των ισχυρών σε μια υποτίθεται ενωμένη Ευρώπη…
Ακόμη και όταν οι Γερμανοί αδίστακτα αποφάσιζαν κουρελιάζοντας στην πράξη κάθε έννοια αλληλεγγύης, να τσακίσουν και να καθυποτάξουν ολοκληρωτικά την πατρίδα μας την περίοδο της οικονομικής κρίσης, η λογική των Ελληνικών κυβερνήσεων ΔΕΝ άλλαξε… Η υποτελής συμπεριφορά τους ΔΕΝ ανεστάλη… Η δουλοπρεπής στάση τους ΔΕΝ εγκαταλείφθηκε, ούτε καν για να τηρηθούν τα στοιχειώδη προσχήματα…
Συνέχιζαν να νομοθετούν καθ’ υπόδειξην… Να υποθηκεύουν κατ’ απαίτησην… Να διαμελίζουν κατ’ ομολογίαν την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας μετατρέποντάς την σε αποικία χρέους, με ταπεινωμένους πολίτες και ανυπόληπτους θεσμούς… Άλλωστε ποιος δεν θυμάται τις αθλιότητες του ΓΑΠ περί διεφθαρμένης χώρας και το «Γερούν γερά» των αθλίων του «ποταμιού» που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της σύγχρονης κυβέρνησης της ΝΔ και το οποίο σύνθημα διόλου τυχαία το βροντοφώναζε πανηγυρικά η λαμπρή νεολαία της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ…
Τώρα ήρθε η ώρα του ταμείου…
Οι υποτιθέμενοι φίλοι μας, οι οποίοι θα έπρεπε την κρίσιμη στιγμή να ανταποδώσουν με κάποιον τρόπο την προθυμία και την βολικότητα την οποία οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επιδείξει διαχρονικά, απλώς αγνοούν την Ελλάδα. Την εξαφανίζουν από τον πολιτικό χάρτη. Παραβλέπουν συνειδητά τις κρίσιμες Εθνικές της προτεραιότητες που σχετίζονται ευθέως ακόμη και με την στρατηγική της επιβίωση. Αδιαφορούν πλήρως για το γεγονός ότι μέρος Ευρωπαϊκού εδάφους είναι κατεχόμενο όπως επίσης και για το γεγονός ότι η Ελλάδα απειλείται με ενεργό casus belli από μια τυχοδιωκτική, απροκάλυπτα επιθετική και κατάφορα αναθεωρητική δύναμη, την Τουρκία…
Αγνοούν την Ελλάδα και σχεδιάζουν με την Τουρκία την θεμελιώδη ενσωμάτωσή της στο Ευρωπαϊκό σύστημα άμυνας και ασφάλειας, επιβραβεύοντας έτσι τον αναθεωρητικό της τυχοδιωκτισμό και τις νεοοθωμανικές ονειρώξεις της που τοποθετούν απέναντί της ουσιαστικά ολόκληρη την Ευρώπη…
Η Ελλάδα δεν έπεισε, διότι πάντα ήταν το πρόθυμο τσιράκι που προσυπέγραφε ακόμη και την αυτοκαταστροφή της προκειμένου να φέρει σε πέρας την βρώμικη δουλειά που ανέθεταν στις κυβερνήσεις της…
Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή, αδυνατεί να «πουλήσει» την σημαντικότητά της, λόγω του ρόλου που θα μπορούσε να διαδραματίσει και κυρίως λόγω του σημείου του χάρτη στον οποίο την «καρφίτσωσε» η Γεωγραφία, η οποία ιστορικά της διεμήνυσε ότι είχε διαφορετικά σχέδια γι’ αυτήν…
Η Ευρώπη επαναπροσδιορίζει την έννοια της στρατηγικής συμμαχίας, νοθεύοντας την στρατηγική της υπόσταση με υπεραυξημένη δόση τυχοδιωκτικού καιροσκοπισμού. Είναι όμως φανερό οι ηγέτες της, ΔΕΝ διαθέτουν ορίζοντα ευρύτερο από τα περιορισμένα όρια στα οποία αισθάνονται να εκτείνεται η προσωπική πολιτική τους ανασφάλεια και οι αυταπάτες τους για την δυνατότητα επιβίωσης ενός στρεβλού οικοδομήματος που συντήρησαν, προκειμένου να αποτελεί ένα σταθερό εργαλείο το οποίο κατά την άποψή τους θα μπορεί να τροφοδοτεί εις το διηνεκές με αυθαίρετες παραδοχές την οικονομική επιστήμη.
Η Ελλάδα από την άλλη μεριά, επιμένει να αναμασά φαιδρότητες για «πόλους» και «πυλώνες» με τις οποίες χαϊδεύουν οι επιτήδειοι τα αυτιά των πρόθυμων πολιτικών της «ηγετών» και αρνείται να δραπετεύσει από το κέλυφος των αυταπατών που της εμφύσησαν. Εμφανίζεται άτολμη, φοβική και με έλλειψη αυτοπεποίθησης, σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσει με δυναμισμό μια σειρά από κρίσιμες περιφερειακές προκλήσεις που αναβαθμίζουν πλήρως τον ρόλο της, την βαρύτητα του λόγου της, την θέση της στην νέα περιφερειακή Αρχιτεκτονική και την δυνατότητά της να ενσωματωθεί σε ένα νέο περιβάλλον ασφαλείας που θα εξασφαλίσει προστιθέμενη αξία στην ίδια της την υπόσταση.
Στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή με τις πλείστες όσες προκλήσεις, η Τουρκία δεν πούλησε απλώς την ιδιότητα του «επιτήδειου ουδέτερου», όπως είχαμε συνηθίσει κατά το παρελθόν. Η Τουρκία ξεπέρασε κάθε όριο, εργαλειοποιώντας πλήρως τα ένστικτα και το θράσος του αδίστακτου εκβιαστή έναντι πάντων και σήμερα οι πάντες την ανταμείβουν, αναθέτοντας ρόλους και εξασφαλίζοντάς της ανοχή.
Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα σύρεται κυριολεκτικά από τους νεοπαγείς και εν δυνάμει συμμάχους της, οι οποίοι επιδιώκουν «με το ζόρι» να την κάνουν να σταθεί όρθια, αλλά δυστυχώς η πολιτική ηγεσία της το αποφεύγει με τρόπο προκλητικό.
Η παρουσία του Ισραήλ και ο νέος ρόλος που αντικειμενικά του επιφυλάσσεται στην περιφερειακή εξίσωση, όπως και η στάση των Αμερικανών απέναντι στην πρόκληση του IMEC, αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Ελλάδα, η οποία σε συνδυασμό με τα νέα τετελεσμένα που έχει δημιουργήσει η ενσωμάτωση της Αλεξανδρούπολης στον Αμερικανικό επιχειρησιακό σχεδιασμό, διαμορφώνουν μια καινούρια κατάσταση αλλά και ένα νέο πλαίσιο ευκαιριών για την χώρα μας, η Εξωτερική πολιτική της οποίας θα έπρεπε σε αυτήν την φάση να ιεραρχήσει τουλάχιστον τρείς κρίσιμες προτεραιότητες:
Πρώτον: Την γεωπολιτική ενιαιοποίηση και συνακόλουθα την ραγδαία γεωστρατηγική αναβάθμιση της ενότητας Ελλάδα – Κύπρος.
Δεύτερον: Την ανάδειξη και συνακόλουθα την γεωστρατηγική εργαλειοποίηση του κρίσιμου τριπλού ρόλου τον οποίο μπορεί να διαδραματίσει η χώρα ως σημαντική παράμετρος στον Αμερικανικό περιφερειακό και αμυντικό σχεδιασμό, ως πολύτιμο ενεργειακό και στρατηγικό asset στα πραγματικά γεωγραφικά και πολιτισμικά όρια του Δυτικού κόσμου που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις παρανοϊκές και φαντασιακές προσεγγίσεις των Βρυξελλών και φυσικά ως ισχυρός και αποφασιστικός δρών ικανός να σηκώσει το βάρος των ευθυνών που του αναλογούν για την ευόδωση ενός ευρύτερου περιφερειακού σχεδιασμού με πολυμερές ενδιαφέρον.
Τρίτον: Την άμεση και οριστική διευθέτηση των του οίκου της εκκρεμοτήτων, σε ότι αφορά στα ζητήματα που σχετίζονται με την οριοθέτηση του εύρους της κυριαρχίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, αξιοποιώντας προς τούτο και την σπάνια ευνοϊκή συγκυρία που έχει διαμορφωθεί και η οποία προσφέρεται για να της διασφαλίσει σημαντική διεθνή υποστήριξη από δρώντες οι οποίοι ΜΠΟΡΟΥΝ και ΘΕΛΟΥΝ να επενδύσουν τα μέγιστα, σε μια κρίσιμη περιφερειακή δύναμη που επιδεικνύει ΙΣΧΥ και ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον προκλήσεων και ευκαιριών, η πολιτική τάξη της χώρας ΔΕΝ σπεύδει να αξιοποιήσει προς όφελος της πατρίδας μας τα καινούρια δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, πριν κλειδώσουν ανατροπές οι οποίες θα καταστούν στην πράξη ΜΗ αναστρέψιμες…
Αυτό το εξαιρετικά επικίνδυνο πολιτικό προσωπικό, αποδεικνύει ότι τα μοναδικά πράγματα με τα οποία μπορεί να ασχολείται είναι η διαχείριση του κυβερνητικού ανασχηματισμού και οι συναυλίες με την Μποφίλιου για τα Τέμπη. Την ίδια στιγμή, που οι υποκριτές της Ευρώπης, επιβάλουν πρόστιμα στην ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ επειδή το ΑΝΙΚΑΝΟ και ΦΟΒΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ της, αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να ολοκληρώσει και εν τέλει να υποβάλει τον οριστικό θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό για να μην εξοργίσει την αναθεωρητική Τουρκία, τώρα που επιχειρεί «ειρηνικά» και περίτεχνα να ενσωματώσει την κοιμώμενη Ευρώπη στα νεοοθωμανικά της όνειρα. Υπάρχει ελπίδα;;;
