Της Μαρίνας Μικελάτου, Ειδική Γραμματέας Α’ Οργανωτικών και εσωτερικών θεμάτων του Κινήματος Πολιτών ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ
Ο κ. Κώστας Τασούλας εκλέχθηκε από τη Βουλή 13ος Πρόεδρος της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Βέβαια για να φτάσουμε στο σημείο να βγει λευκός καπνός έπρεπε να διεξαχθούν 4 ψηφοφορίες όπου συγκέντρωνε σταθερά τον αριθμό των 160 ψήφων. Πέρα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ που τον στήριξε σύσσωμη, ψηφίστηκε και από τους διαγραφέντες Αντώνη Σαμαρά και Μάριο Σαλμά. Ο πρώτος δήλωσε ότι τον στήριξε επειδή προέρχεται από τον κεντροδεξιό χώρο ενώ ο δεύτερος δε θέλησε να αποδοκιμάσει άλλη μία φορά την κυβέρνηση.
Επιπλέον τον ψήφισαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές Χάρης Κατσιβαρδάς (Σπαρτιάτες) και Παύλος Σαράκης (Ελληνική Λύση). Ο κ. Κατσιβαρδάς δεν αποτέλεσε έκπληξη καθώς από την ημέρα της ανεξαρτητοποίησής του και μετά ψηφίζει σταθερά ό,τι φέρνει η κυβέρνηση. Ακόμα και το γάμο των ομοφυλοφίλων! Όμως η στήριξη του κ. Σαράκη ήταν αναπάντεχη, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το έγκλημα των Τεμπών επιτίθετο συνεχώς στη ΝΔ και στους χειρισμούς της. Ήταν ο πιο μαχητικός βουλευτής! Τι άλλαξε, τι μεσολάβησε και σταμάτησε να ασκεί οξεία κριτική στο κυβερνητικό έργο;
Υπάρχει ένα κοινό στοιχείο που έχουν οι πρόεδροι της Μεταπολίτευσης. Είναι όλοι τους απόφοιτοι της νομική σχολής. Άλλοι άσκησαν τη δικηγορία, άλλοι έγιναν καθηγητές και άλλοι εξελίχθηκαν σε δικαστές. Η άψογη γνώση νομικών τους δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζουν τα όρια τόσο του συντάγματος όσο και του ρόλου τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος, παρά το γεγονός ότι οι ουσιαστικές αρμοδιότητές του είναι περιορισμένες σε σχέση με αυτές του Πρωθυπουργού. Από την άλλη πάλι όμως δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί δεν έχει επιλεγεί ποτέ μέχρι τώρα μία προσωπικότητα από την ακαδημαϊκή κοινότητα όπου κι εκεί υπάρχουν αξιολογότατοι άνθρωποι, ικανοί να ανταποκριθούν στα καθήκοντα του ΠτΔ.
Ένα ακόμα στοιχείο που διακρίνει όλους τους προέδρους της Δημοκρατίας είναι η ηλικία τους. Σχεδόν κανένας δεν έγινε ένοικος της Ηρώδου Αττικού πριν μπει στα 60 έτη. Μόνη εξαίρεση ο Χρήστος Σαρτζετάκης που ήταν 56 ετών όταν εκλέχθηκε το 1985. Στο άλλο άκρο οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Κάρολος Παπούλιας ήταν 83 και 81 ετών αντίστοιχα όταν ξεκίναγαν τη δεύτερη θητεία τους. Δε γίνεται να μην αναρωτηθούμε γιατί όλοι πρέπει να βρίσκονται στη σύνταξη για να υπηρετήσουν το θεσμό. Η ανάληψη του προεδρικού θώκου έρχεται σαν επιβράβευση της προηγούμενης πολιτικής σταδιοδρομίας και της συνεισφοράς στο κατεστημένο; Δε μιλάμε για το σύνολο των προκατόχων του αξιώματος αλλά για κάποιους από αυτούς.
Ο κ. Τασούλας λοιπόν από την ηλικία των 22 ετών υπηρετεί το κομματικό σύστημα της ΝΔ καθώς από τόσο νέος έγινε γραμματέας του Ευάγγελου Αβέρωφ και σταδιακά κατέλαβε διάφορες κομματικές και υπουργικές θέσεις περνώντας και από την τοπική αυτοδιοίκηση ως δήμαρχος Κηφισιάς. Δηλαδή δεν έχει δουλέψει (και αυτός) ποτέ στην ζωή του. Δεν ξέρει πώς βγαίνει το μεροκάματο!
Η εκλογή του γίνεται μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή, δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών εν μέσω καταγγελιών ότι ως πρόεδρος της Βουλής έκρυψε, για την ακρίβεια έθαψε, στα συρτάρια του τη δικογραφία που του διαβιβάστηκε στις 3/8/2024 από εισαγγελέα του Αρείου Πάγου αμελλητί με βάση το νόμο περί ευθύνης υπουργών γιατί ήξερε ότι μέσα αναφέρονταν και πολιτικά πρόσωπα. Για όλες τις καταγγελίες που έχουν ακουστεί για το πρόσωπό του σχετικά με τα Τέμπη δεν έχει κάνει την παραμικρή δήλωση! Δεν τις έχει διαψεύσει. Άρα ο καθένας μπορεί να πιστέψει ότι ισχύουν. Διαφορετικά θα είχε κάνει ό,τι ήταν απαραίτητο για να μη διαδίδονται ψεύδη για το όνομά του.
Γενικά η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε και η καλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι ως δήμαρχος Κηφισιάς κατηγορήθηκε για σοβαρά ποινικά αδικήματα. Κι επειδή κρύφτηκε πίσω από τη βουλευτική του ασυλία την οποία η Βουλή αρνήθηκε δύο φορές να άρει, η χώρα μας πλήρωσε αποζημίωση σε ιδιώτη για παραβίαση του δικαιώματος κάθε πολίτη σε δίκαιη δίκη μετά από απόφαση του δικαστηρίου του Στρασβούργου τον Νοέμβριο του 2006. Επίσης και το πέρασμά του από το υπουργείο πολιτισμού δε συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες στιγμές του, ενώ λέγεται ότι γέμισε την εκλογική του περιφέρεια στα Ιωάννινα με 500 κάδους σκουπιδιών που έγραφαν πάνω «Δήμος Κηφισιάς»! Λέτε να έχουν και τα Ιωάννινα Κηφισιά;
Διαβάζοντας αυτά και άλλα πολλά δεν μπορεί κάποιος να μη φέρει στο μυαλό του τον Κωστή Στεφανόπουλο ο οποίος, κατά την ανανέωση της θητείας του το 2000, υπήρξε η πρώτη πολιτικά συναινετική εκλογή στην Μεταπολίτευση. Συγκέντρωσε 269 θετικές ψήφους, αριθμός που ξεπεράστηκε μόνο μία φορά, κατά την πρώτη εκλογή του Κάρολου Παπούλια το 2005 που έλαβε 279.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε πλήρη αίσθηση της Ιστορίας και της ιστορικότητας της χώρας του! Σε όλη την πολιτική του σταδιοδρομία υπήρξε ταυτόχρονα Πολιτικός, Πολίτης και Άνθρωπος! Πράγμα που δυστυχώς δεν ισχύει για κανέναν τόσο από τους σημερινούς μας πολιτικούς, όσο και από τους παλαιότερους. Δε δίχασε με την στάση του ποτέ τους Έλληνες. Αντιθέτως τους ένωνε, όπως οφείλει να κάνει ένας ηγέτης. Ο βίος του είχε σκοπό ανάμεσα σε άλλα την έμπρακτη προβολή του ήθους και της αξιοπρέπειας, έχοντας πάντα την πατρίδα του μέσα στην καρδιά του. Στοιχεία που θα έπρεπε να αποτελούν πυξίδα για την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία του τόπου μας.
Ταξίδεψε όσο κανείς άλλος εκεί όπου υπάρχει ελληνισμός. Στις χώρες όπου διαπρέπει η ομογένεια αλλά και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, που μέχρι τότε κανένας ΠτΔ δεν είχε συμπεριλάβει στις επισκέψεις του. Όταν βρέθηκε στην Τασκένδη και στην Ουγγαρία, δήλωσε: «Οι πολιτικές πεποιθήσεις δεν μας χωρίζουν, μας ενώνουν κι αυτές, όποιες κι αν είναι, γιατί κάτω από το ελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα του τόπου μας όλες οι ιδεολογίες, όλες οι απόψεις, όλες οι γνώμες είναι αποδεκτές και σεβαστές, πέραν του ότι δεν έχουν πια την αξία που είχαν ή που νομίζαμε εμείς ότι είχαν στο παρελθόν». Ένας ηγέτης πρέπει να ενώνει, πρέπει να βρίσκει κοινές αναφορές και όχι να έχει λόγο διχαστικό με απώτερο σκοπό το ίδιον πολιτικό όφελος.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος δεν μπήκε στην πολιτική για να γίνει πλούσιος. Απόδειξη το γεγονός ότι όταν στις ευρωεκλογές του 1994 η ΔηΑνα δεν κατάφερε να πιάσει το όριο του 3% για να εκλέξει βουλευτή, διέλυσε το κόμμα του και ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την πολιτική. Συγκέντρωσε όσα χρήματα από την κρατική επιχορήγηση είχαν μείνει στο ταμείο του κόμματος και πήγε στην Τράπεζα της Ελλάδος για να τα επιστρέψει. Η κίνησή του αυτή μπλόκαρε το σύστημα και προκάλεσε αμηχανία στους υπαλλήλους, που άρχισαν να ψάχνουν τι να κάνουν, αφού δεν είχε πουθενά προβλεφθεί κωδικός για επιστρεφόμενες επιχορηγήσεις κομμάτων. Δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ να επιστραφεί επιχορήγηση! Και ούτε και έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο από τότε. Φρόντιζε κάθε χρόνο να επιστρέφει μέρος του κονδυλίου που διαθέτει το ελληνικό δημόσιο για τις ανάγκες της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Επίσης παραιτήθηκε από βουλευτής για να μη λαμβάνει και τη βουλευτική αποζημίωση ταυτόχρονα με την προεδρική.
Δεν ήθελε να επιβαρύνει διπλά τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι κινήσεις του αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τα όσα κάνουν οι πολιτικοί μας σήμερα και τα κόμματα από τα οποία προέρχονται που είναι μονίμως υπερχρεωμένα. Οι σημερινοί πολιτικοί έχουν πείσει όχι μόνο τους ψηφοφόρους τους αλλά και το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας ότι ασχολούνται με την πολιτική και μπαίνουν στη βουλή με απώτερο σκοπό να αυξήσουν τα εισοδήματά τους και την ακίνητη περιουσία τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάθε χρόνο, μετά τη δημοσίευση των ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ, βλέπουμε πως έχουν καταφέρει με τον «ιδρώτα του προσώπου» τους (στην πραγματικότητα με το αίμα μας) να πολλαπλασιάσουν τα έσοδά τους. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι τον Αύγουστο του 2024 ψηφίστηκε νόμος που μεταξύ άλλων δε θα περιλαμβάνονται πλέον στα περιουσιακά στοιχεία που πρέπει να δηλώνονται τα μετρητά και τα ακίνητα μεγάλης αξίας. Γιατί άραγε; Τι θέλουν να κρύψουν; Ή καλύτερα τι έχουν να κρύψουν;
Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν δεινός ρήτορας. Το απέδειξε για μια ακόμα φορά στο λόγο που εκφώνησε στο δείπνο που παρέθεσε στο προεδρικό μέγαρο στον τότε πρόεδρο της Αμερικής Μπιλ Κλίντον το Νοέμβριο του 1999. Ένας λόγος για την Ελλάδα, που έκανε περήφανο τον κάθε Έλληνα, σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρισκόταν! Μεταξύ άλλων είχε πει: «Δεν αγαπούμε τον πόλεμον, ούτε τον προβάλλομε ως μέσον επιλύσεως διαφορών, αποδεχόμεθα και στηρίζομε τις αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, σεβόμεθα και επικαλούμεθα το διεθνές δίκαιον και τις διεθνείς συνθήκες και διατηρούμε φιλικές σχέσεις με όλους τους γείτονές μας, μη έχοντας άλλα προβλήματα πέραν αυτών που προκαλούνται εις βάρος μας από την επιθετική πολιτική της Τουρκίας.
Επωφελούμενος από το μεγάλο προσωπικό ενδιαφέρον σας για την επίλυση του επί 25ετίαν χρονίζοντος Κυπριακού προβλήματος, επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω προς όλους τους παρευρισκομένους ότι το πρόβλημα αυτό προκλήθηκε από την στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στη νήσο, προς αποκατάστασιν, όπως τότε είπε, του διαταραχθέντος από την απόπειρα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου νομίμου πολιτεύματος, ότι έκτοτε και παρά την αποκατάσταση της νομιμότητος συνεχίζει την κατοχή του 38% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και αρνείται να συμμορφωθεί προς τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.(…)
Αλλά υπάρχουν και οι λεγόμενες διαφορές στο Αιγαίο. Ο προσδιορισμός των ορίων της υφαλοκρηπίδος, του μόνου δηλαδή υπαρκτού προβλήματος, θα είχε επιτευχθεί εάν η Τουρκία εδέχετο ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα όπως προβλέπουν οι διατάξεις του δικαίου της θαλάσσης, το οποίον έχει αποδεχθεί και η μεγάλη σας χώρα, οι διεκδικήσεις επί διαφόρων νήσων και νησίδων του Αιγαίου δεν θα έπρεπε ούτε ως σκέψεις να διατυπωθούν
Η διεθνής κοινότης γνωρίζει πολύ καλά τας διατάξεις του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών. Γνωρίζει το Δίκαιον της Θαλάσσης, γνωρίζει τις ρυθμίσεις της Συνθήκης της Λωζάνης, όπως γνωρίζει και τα άρθρα των πρωτοκόλλων που υπεγράφησαν μεταξύ Τουρκίας και Ιταλίας για τα Δωδεκάνησα. Η διεθνής κοινότης γνωρίζουσα όλα αυτά και μη λαμβάνουσα θέση, φοβούμαι ότι άθελά της ενισχύει τις αβάσιμες διεκδικήσεις και τις επιθετικές διαθέσεις. Η Ελλάς δεν ζητεί από κανένα να μεσολαβήσει υπέρ αυτής, επικαλείται απλώς το δίκαιον και τη νομιμότητα, διότι πιστεύει ότι βασικό στοιχείο του πολιτισμού μας δεν είναι τόσον η στήριξη των πάσης φύσεως συμφερόντων μας, όσον η στήριξη της νομιμότητος. Ορθότερο θα ήτο αν έλεγα ότι πρωταρχικό συμφέρον όλων είναι η υπεράσπιση της νομιμότητος».
Όλα αυτά ειπώθηκαν όταν κάποιοι άλλοι δεν τολμούν να ανοίξουν το στόμα τους και να διεκδικήσουν τα κατοχυρωμένα δικαιώματά μας ή κάνουν τεμενάδες εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την κατωτερότητα που αισθάνονται. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ όμως ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ!!!
Παρόλο που ο Πρόεδρος δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες, δεν παύει να είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος και σύμβολο του έθνους. Γι’ αυτό και το ποιόν, το ήθος και η ακεραιότητα οφείλουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του εκάστοτε προέδρου.
Ο κ. Τασούλας δήλωνε με υπερηφάνεια από το βήμα της βουλής «ως γνήσιος συντηρητικός και παραδοσιακός πολιτευμένος ψηφίζω αυτό το νομοσχέδιο (το γάμο των ομοφυλοφίλων) όχι παρά το ότι είμαι συντηρητικός, αλλά ακριβώς επειδή είμαι συντηρητικός». Και αυτή η αποστροφή του αποδεικνύει πόσο υπάκουος υπάλληλος θα παραμείνει. Βέβαια αναλαμβάνει τα καθήκοντά του σε μία στιγμή που ο θεσμός του ΠτΔ βρίσκεται στα χαμηλότερα ποσοστά, κάτω από 30%, της ιστορίας του. Εκεί τον έφτασε η απερχόμενη πρόεδρος κ. Σακελλαροπούλου, δηλώνοντας απούσα όπου έπρεπε να είναι παρούσα. Η μόνη παρουσία που είχε ήταν για να δείξει την αμέριστη συμπαράστασή της στην Ουκρανία, σε σημείο που έδινε την εντύπωση ότι αισθανόταν περισσότερο Ουκρανή παρά Ελληνίδα! Συμμετείχε επίσης στον εορτασμό των επινικίων της ψήφισης του γάμου των ομοφυλοφίλων, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών ήταν και εξακολουθεί να είναι εναντίον. Αντιθέτως δεν βρήκε ούτε ένα λεπτό για να συναντήσει τους συγγενείς των 57 δολοφονηθέντων στα Τέμπη! Εμφανώς συγκινημένη όμως συνάντησε συγγενείς ομήρων που απήγαγε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023!!! Όλα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν επιλεκτική αλλά όχι ελληνική ενσυναίσθηση…
Ο κ. Τασούλας δε θα έχει δύσκολη αποστολή. Πόσο χειρότερος μπορεί να αποδειχθεί από την προκάτοχό του; Θα μείνει όμως στην ιστορία ως ο Πρόεδρος της ΝΔ και όχι της Δημοκρατίας καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της Μεταπολίτευσης στηρίχθηκε μόνο από το κόμμα του! Καθόλου κολακευτικό για τον άνδρα…
Μία άγνωστη αρμοδιότητα που έχει ο ΠτΔ είναι ότι υπό προϋποθέσεις μπορεί να χαρίζει, μετατρέπει ή μετριάζει τις ποινές που επιβάλλουν τα δικαστήρια. Μπορεί ακόμα και να αίρει τις κάθε είδους νόμιμες συνέπειες ποινών που έχουν επιβληθεί και εκτιθεί. Επίσης, μόνο με τη συγκατάθεση της Βουλής έχει το δικαίωμα να απονέμει χάρη σε υπουργό που καταδικάστηκε. Δε θέλουμε να χαρακτηριστούμε συνωμοσιολόγοι, αλλά δεν έχουν δει λίγα τα μάτια μας τα τελευταία έξι χρόνια… Δε θα μας προκαλούσε έκπληξη, αν η παράμετρος αυτή υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού όσων των επέλεξαν. Σίγουρα ο πιο υπάκουος είναι και ο καταλληλότερος. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί ο ΠτΔ να ασκήσει και αυτό του το δικαίωμα….
Ο Κωστής Στεφανόπουλος αγαπήθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Ύψωσε το πολιτικό του ανάστημα όποτε χρειάστηκε. Σε μία εποχή που οι πολιτικοί και η πολιτική βιώνουν την πλήρη απαξίωση, η έλλειψη ανθρώπων – πολιτικών με ήθος και αγάπη για την πατρίδα τους γίνεται εντονότερη. Είχε πει ανάμεσα σε άλλα: «Οι ρίζες πρέπει να υπάρχουν για να δίνουν νέα τροφή στα κλαδιά, τα οποία διαρκώς μεγαλώνουν και καλύπτουν υπό τη σκιά τους μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων και ενεργειών». Με αυτόν τον τρόπο πάντρεψε το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.
Από όλα τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι οι δύο άνδρες έχουν ελάχιστα κοινά… Όλοι όμως γνωρίζουν ποιος είναι πραγματικός ηγέτης και ποιος κατέχει ήδη θέση στη συλλογική μνήμη. Το μαρτυρούν τα γεγονότα και η ιστορία είναι αμείλικτη!
