Η Δημοκρατία έχει καταρρεύσει… Τι συμβαίνει σε Ρουμανία, Φιλιππίνες, Τουρκία!
Η Δύση βρίσκει πάντα τρόπο να βγάλει από τη μέση όποιον δεν της κάνει, όποιον είναι αντίθετος με τα συμφέροντα της, όποιον προσπαθεί να κάνει τη χώρα του ισχυρότερη!
Όποιος δεν της κάνει, όποιος είναι αντίθετος με τα συμφέροντα της, όποιος προσπαθεί να κάνει τη χώρα του ισχυρότερη, υπάρχει πάντα τρόπος να βγει από τη μέση.
Ή να δολοφονήσει τον χαρακτήρα του, ή να τον συλλάβει. Έτσι απλά…
Και φυσικά οι μυστικές υπηρεσίες έχουν τον πρώτο λόγο ώστε να μαζέψουν το κατάλληλο «υλικό» ώστε να χρησιμοποιηθεί τη στιγμή που πρέπει.
Η περίπτωση της Ρουμανίας
Τρανταχτό παράδειγμα φυσικά, επί ευρωπαϊκού εδάφους, είναι η περίπτωση της Ρουμανίας.
Τα τελευταία γεγονότα στη Ρουμανία, συμπεριλαμβανομένου ενός de facto πραξικοπήματος με τη μορφή της απαγόρευσης του πιο δημοφιλούς υποψηφίου προέδρου, Calin Georgescu, να είναι υποψήφιος στις εκλογές, αποτελούν άμεση απεικόνιση της έννοιας της «παρακμής της Ευρώπης».
Υπενθυμίζεται εδώ ότι τον Νοέμβριο του 2024, ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης Calin Georgescu κέρδισε τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Ρουμανίας με συντριπτική πλειοψηφία, αλλά το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας ακύρωσε τα αποτελέσματα με κατηγορίες ότι ο Georgescu είχε υπονομεύσει τη συνταγματική τάξη και τη ρωσική παρέμβαση στις εκλογές.
Επιπλέον, τον Φεβρουάριο του 2025, ο πολιτικός συνελήφθη με την κατηγορία μιας σειράς πλαστών εγκλημάτων που ασκήθηκαν από τη Γενική Εισαγγελία της Ρουμανίας και επί του παρόντος βρίσκεται υπό απαγόρευση ταξιδιού. Παρόλα αυτά, ο Georgescu υπέβαλε έγγραφα για να συμμετάσχει σε νέες εκλογές και το Συνταγματικό Δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημά του.
Ωστόσο, η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή της Ρουμανίας αρνήθηκε να τον εγγράψει, δηλώνοντας ότι η υποψηφιότητα του Georgescu “δεν πληροί τις προϋποθέσεις νομιμότητας” και ότι “δεν συμμορφώθηκε με τους κανόνες της εκλογικής διαδικασίας”, μετά την οποία ξέσπασαν μαζικές διαμαρτυρίες υπέρ του στο Βουκουρέστι.
Γιατί η κρίση των Φιλιππίνων θα μπορούσε να έχει παγκόσμιες συνέπειες
Όταν οι άνθρωποι μιλούν για το πού μπορεί να ξεκινήσει ένας πόλεμος στην Ασία με την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, το πιο συνηθισμένο μέρος που αναφέρουν είναι η Ταϊβάν, ένα νησί που το Πεκίνο θέλει να ανακτήσει τον έλεγχο.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει μια χώρα στην Ασία που η κατάσταση της θυμίζει πολύ την κατάσταση στην Ουκρανία το 2013 την παραμονή του Μαϊντάν.
Αυτή είναι οι Φιλιππίνες.
Εκεί υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ «φιλοκινεζικών» και «φιλοαμερικανικών» κομμάτων.
Επιπλέον, αυτή η διαίρεση δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και γεωγραφική – ορισμένες περιοχές της χώρας υποστηρίζουν το πρώτο κόμμα. Άλλες – το δεύτερο.
Και αυτή τη στιγμή εκτυλίσσεται εκεί μια μεγάλη κρίση, η οποία, αν γίνει οξεία, θα μπορούσε να κάνει τη χώρα πεδίο για έναν πόλεμο πληρεξουσίων (και ίσως όχι απλώς έναν αντιπρόσωπο) μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας.
Παραγγελία για τον Rodrigo
Ένα μάλλον ηχηρό σκάνδαλο που σημειώθηκε την περασμένη εβδομάδα στις Φιλιππίνες, το οποίο συχνά αποκαλείται το κλειδί ελέγχου στην περιοχή από την οποία διέρχεται έως και το ένα τρίτο του παγκόσμιου εμπορίου, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.
Μιλάμε για τη σύλληψη του πρώην προέδρου των Φιλιππίνων Rodrigo Duterte στο αεροδρόμιο της Μανίλα στις 11 Μαρτίου.
Ο 79χρονος πρώην πρόεδρος συνελήφθη με ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το οποίο κατηγορεί τον Duterte για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του το 2016-22, όταν η αστυνομία σκότωσε από 5.000 (επισήμως) έως 50.000 (ανεπίσημα), συχνά χωρίς δίκη.
Η έρευνα ξεκίνησε το 2018, όταν ο Duterte ήταν ακόμα στην εξουσία, ως απάντηση στην οποία ανακοίνωσε την απόσυρση των Φιλιππίνων από τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Ωστόσο, αυτό δεν οδήγησε στο τέλος της έρευνας, καθώς το ΔΠΔ δήλωσε ότι είχε κάθε δικαίωμα να ερευνήσει τι συνέβη κατά την περίοδο που το ΔΠΔ είχε δικαιοδοσία στις Φιλιππίνες.
Στις 5 Μαρτίου 2025, το ΔΠΔ εξέδωσε ένταλμα σύλληψης για τον Duterte και το βασικό ερώτημα ήταν αν η σημερινή κυβέρνηση της χώρας, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Ferdinand Marcos Junior, θα επιβάλει το ένταλμα ή θα έπαιρνε τη θέση ότι οι Φιλιππίνες δεν υπόκεινται πλέον στη δικαιοδοσία του ΔΠΔ. Όπως αποδεικνύεται, ο Marcos επέλεξε την πρώτη επιλογή και αυτή η απόφαση θα μπορούσε να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για τις Φιλιππίνες, όπου εδώ και πολλά χρόνια αναπτύσσεται μια σοβαρή πολιτική κρίση.
«Δυσάρεστος» ο Duterte
Αφού έγινε πρόεδρος, ο Duterte άρχισε να εκπληρώνει ενεργά τις υποσχέσεις του, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική.
Μάλιστα, κάπως έτσι ξεκίνησε ο περίφημος πόλεμος του κατά της μαφίας των ναρκωτικών, στον οποίο ο Duterte επέκτεινε την πρακτική των δολοφονιών, που είχε ήδη κατακτήσει στην πατρίδα του, Νταβάο, σε ολόκληρη τη χώρα.
Όσον αφορά το διάνυσμα της εξωτερικής πολιτικής, ο Duterte έχει αρχίσει να απομακρύνει απότομα τις Φιλιππίνες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και να κινείτο προς την Κίνα.
Σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, αρνήθηκε να εφαρμόσει την απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης που χορήγησε στις Φιλιππίνες δικαιώματα παραγωγής πετρελαίου σε μια σημαντική περιοχή της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.
Ο Duterte έβαλε τέλος στη μακροχρόνια πρακτική των κοινών ασκήσεων μεταξύ του στρατού των Φιλιππίνων και των Αμερικανών, και πέτυχε ακόμη και την ακύρωση της Συμφωνίας Στρατιωτικών Επισκέψεων που υπέγραψαν οι φιλελεύθεροι, θέτοντας ουσιαστικά υπό αμφισβήτηση τη νομική βάση για τη συνέχιση της ύπαρξης αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη χώρα.
Οι πολιτικές του Duterte, αν και μερικές φορές είναι αρκετά βάναυσες, έχουν λάβει ευρεία υποστήριξη στο εσωτερικό – και έχουν σχεδόν τόση κριτική στο εξωτερικό.
Οι επικριτές έχουν επικεντρωθεί κυρίως στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων κατά των ναρκωτικών.
Στην απάντησή του, ο Duterte δεν συγκρατήθηκε καθόλου στις εκφράσεις του: για παράδειγμα, αποκάλεσε τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Ban Ki-moon «τίποτα περισσότερο από έναν άλλο ανόητο» και απείλησε να αποσύρει τις Φιλιππίνες από τα Ηνωμένα Έθνη και αποκάλεσε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Barack Obama «γιο πόρνης».
Η «κυριαρχία» Erdogan
Η μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, η Κωνσταντινούπολη, βρίσκεται και πάλι σε αναβρασμό.
Η σύλληψη του δημάρχου Ekrem Imamoglu, έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων.
Μετά από μια σύλληψη αμφίβολης στοιχειοθέτησης, το δικαστήριο της χώρας κινείται προς την κατεύθυνση ο Imamoglu να είναι επικεφαλής μιας ομάδας οργανωμένου εγκλήματος που συνεργαζόταν με τρομοκράτες του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν.
Αυτή η προσθήκη στον κατάλογο των καθαρά οικονομικών διεκδικήσεων κατά του δημάρχου δίνει στα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία μια γεύση από τις εγχώριες καταστολές της δεκαετίας του 1930, όταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι κατηγορούνταν όχι μόνο για την κοινότοπη κλοπή της σοσιαλιστικής περιουσίας, αλλά και για κατασκοπεία υπέρ της Βρετανίας ή της Ιαπωνίας.
Πριν από τη σύλληψή του, ο Imamoglu ήταν ο δεύτερος πιο δημοφιλής πολιτικός της Τουρκίας, δεύτερος μετά τον Πρόεδρο Recep Tayyip Erdogan και η θέση του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης θεωρούνταν η δεύτερη πιο σημαντική στη χώρα μετά την προεδρία.
Μπορεί οι εκλογές στην Τουρκία να είναι τον Μάιο του 2028, αλλά με δεδομένο το εύρος των κατηγοριών και το πλήθος των κατηγορουμένων, η σύλληψη του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης είχε προετοιμαστεί προσεκτικά και διεξοδικά εδώ και πολύ καιρό.
Δεν είναι η πρώτη φορά
Είναι ξεκάθαρο γιατί συμβαίνει αυτό: είναι ήδη η τρίτη φορά που οι αρχές προσεγγίζουν το άτομο που ονομάζεται Ekrem Imamoglu. Την τελευταία φορά κέρδισε ο ίδιος ο Imamoglu.
Η πρώτη προσέγγιση έγινε το 2019, όταν ο Imamoglu κέρδισε για πρώτη φορά τις δημαρχιακές εκλογές της Κωνσταντινούπολης.
Η νίκη του επιβεβαιώθηκε με εκ νέου καταμέτρηση των ψηφοδελτίων, αλλά τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας ακυρώθηκαν με την αιτιολογία ότι η διαφορά ήταν πολύ μικρή – μόνο 13 χιλιάδες ψήφοι, και θα ήταν καλύτερα, είπαν, να ρωτήσουν ξανά τους κατοίκους της πόλης.
Όταν ρωτήθηκε ξανά, ο Imamoglu κέρδισε με σημαντική διαφορά και χαρακτήρισε τις επαναληπτικές εκλογές «ανόητη ιδέα».
Αυτό έγινε η βάση για μια ποινική υπόθεση για προσβολή της Ανώτατης Εκλογικής Επιτροπής.
Ενώ η δίκη ήταν σε εξέλιξη, ο Imamoglu υπηρετούσε ως δήμαρχος, αλλά η ένοχη ετυμηγορία και η ποινή φυλάκισης δυόμισι ετών σήμαιναν ότι δεν μπορούσε πλέον να κατέχει δημόσιο αξίωμα.
Τότε οι κάτοικοι της πόλης επαναστάτησαν και το εφετείο τάχθηκε στο πλευρό του Imamoglu.
Η τρίτη προσέγγιση είναι η τρέχουσα.
Μια εβδομάδα πριν από τη σύλληψή του, ανακλήθηκε το δίπλωμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης του Imamoglu, το οποίο, σύμφωνα με το νόμο, έπρεπε να του είχε κλείσει τον δρόμο για την προεδρία.
Η κυβέρνηση του Erdogan χαρακτήρισε «αβάσιμη συκοφαντία» από όσους ισχυρίζονται ότι ο αρχηγός του κράτους βρίσκεται πίσω από τη σύλληψη του βασικού στελέχους της αντιπολίτευσης.
Πολλές διοικήσεις δεν το πίστεψαν, αλλά, παρεμπιπτόντως, μάταια.
Η δύναμη της Τουρκίας δεν είναι μόνο ο Erdogan.
Και ο Erdogan δεν είναι μόνος που ανησυχεί ότι τα ηνία της εξουσίας θα περάσουν στην αντιπολίτευση το 2028.
Όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους διάδοχους του Erdogan ανησυχούν ακόμη περισσότερο.
