Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
Πως η πολυδιαφημισμένη από την κυβέρνηση αύξηση στον κατώτατο μισθό λειτουργεί σαν ένα σκηνικό που κρύβει επιμελώς τη φτώχεια πίσω από τις διακηρύξεις, τους ανθρώπους πίσω από τους δείκτες, την ασφυξία που σκοτεινιάζει τον ορίζοντα της προσδοκίας.
Δεν είχαν προλάβει να κοπάσουν οι αλλαλαγμοί χαράς από τα μιλιούνια των εργαζομένων που είδαν τον τραπεζικό τους λογαριασμό να φουσκώνει φτάνοντας το… ιλιγγιώδες ποσό των 743 ευρώ, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωνε το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ. Φρεγάτες, μαχητικά νέας γενιάς, drones, anti-drones, σύνθετα συστήματα radar, αντιπυραυλική προστασία – ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξηγούσε αναλυτικά πως η Ελλάδα θα ξοδέψει 25 δισ. ευρώ τα επόμενα 12 χρόνια για κανόνια, αλλά η Κατερίνα μετρούσε πόσο βούτυρο της αναλογεί – τι αγοράζει δηλαδή με τα 34 ευρώ της, τα οποία συν τοις άλλοις θα πληρώσουν και την κατά Μητσοτάκη «άμυνα ως πυλώνα ευημερίας».

Αλλά ο λαός είναι αχάριστος – δεν εξηγείται αλλιώς πως ενώ 1,6 εκατομμύρια πολίτες βλέπουν τον κατώτατο μισθό να αυξάνεται για 5η φορά σε 5 χρόνια, όπως θριαμβολογεί η κυβέρνηση, σχεδόν επτά στους δέκα θεωρούν ότι η ΝΔ κινείται σε λάθος κατεύθυνση και το 70% έχει αρνητική εικόνα για τον πρωθυπουργό (δημοσκόπηση Public Issue).

 

Αφήνεις τη ζωή να τρέχει γύρω σου γιατί δεν μπορείς να ακολουθήσεις

«Μέτρησα την αύξηση των 34 ευρώ καθαρά στον μισθό μου: είναι ένα κιλό τυρί, ένα κιλό μοσχαρίσιο κρέας και δυο-τρία πακέτα μακαρόνια. Τίποτα περισσότερο». Η γυναίκα που κάθεται απέναντί μου απολαμβάνει μια από τις «πολυτέλειες» της εβδομάδας της – δηλαδή έναν καφέ.

Και παρά το μειλίχιο ύφος και τον ευγενικό τόνο στη φωνή, η 50χρονη Κατερίνα είναι πολεμίστρια στον αόρατο πόλεμο της καθημερινότητας, αυτόν για τον οποίο κανείς δεν μας δίδαξε να είμαστε περήφανοι – στη χώρα της ατομικής ευθύνης είναι ντροπή να είσαι φτωχός, ασχέτως αν ένας στους τέσσερις ζει στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

πηγή