Της Μαρίας Νεγρεπόντη Δελιβάνη, πρώην Πρύτανης ΠΑΜΑΚ
Εκφράζοντας την επιθυμία, αλλά όχι φευ και την πραγματικότητα, ορισμένοι αρμόδιοι περί των οικονομικών, μας διαβεβαίωσαν περιχαρείς, πριν λίγο καιρό, ότι δήθεν «τελειώσαμε με τα Μνημόνια». Είχα εκφράσει τότε τις εύλογες αντιρρήσεις μου, δεδομένου ότι η επιτήρηση προβλέπεται ότι θα παύσει, μόνον όταν η χώρα θα έχει ξεπληρώσει το 85% του χρέους της. Δηλαδή… κατάσταση που παραπέμπεται στις καλένδες.
Και δεν άργησα να επιβεβαιωθώ, δεδομένου ότι το ΔΝΤ, θορυβημένο από τις εξαγγελίες για αύξηση των μισθών (παρότι δεν πρόκειται περί πραγματικών αυξήσεων, εφόσον αυτές απορροφούνται από τις πληθωριστικές αυξήσεις των τιμών των αγαθών πρώτης ανάγκης), αλλά και από σκέψεις για επαναφορά του 13 και 14 μισθού στο Δημόσιο, σπεύδει να βάλει φρένο στις «μεγαλειώδεις» αυτές προθέσεις του προτεκτοράτου χρέους, παρεμβαίνοντας, με τη συνηθισμένη του άνεση, στα εσωτερικά μας.
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης, προχθές, 84 χρόνων από τη ναζιστική εισβολή στην Ελλάδα, διερωτήθηκα, αν το ΔΝΤ γνωρίζει ότι η χώρα μας δεν έχει, ουσιαστικά, χρέος, δεδομένου ότι η Γερμανία της χρωστά γύρω στο 1 τρισεκατομμύριο ευρώ από το κατοχικό δάνειο, τις επανορθώσεις και την κλοπή αρχαιολογικών θησαυρών. Δηλαδή, ποσό πολλαπλάσιο του δικού της χρέους.
Αλλά, προφανώς, παρόμοιες ανησυχίες δεν έχουν θέση στην Ευρώπη που είναι περήφανη για τη δημοκρατικότητά της, και που γι αυτό πιστεύει ότι δικαιολογημένα πνέει μένεα εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ, που δεν είναι δημοκράτης.
