Τον ξεκίνησε ο Ρίγκαν, τον ανέστειλε ο Κλίντον. Τι θα γίνει αν τον ανανεώσει το δίδυμο Τραμπ-Μασκ;
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δύο βασικοί λόγοι που ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις εκλογές (με μικρή πλειοψηφία, καθώς η αμερικανική κοινωνία μοιάζει πολωμένη όσο ποτέ άλλοτε ανάμεσα σε δύο μεγάλα μπλοκ), ήταν το ότι εμφανίστηκε αντίθετος προς τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ, από την άλλη, οι Δημοκρατικοί απομάκρυναν μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων τους και με τον πόλεμο στην Ουκρανία και, λόγω της μη αντίθεσής τους στη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το τελευταίο γεγονός υπήρξε εντελώς καθοριστικό για την έκβαση των εκλογών στις Πολιτείες που κρίνουν το αποτέλεσμα.
Το ζήτημα της Ουκρανίας ασφαλώς είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ο συνεχιζόμενος πόλεμος το μόνο που κάνει είναι να καταστρέφει αυτή τη χώρα, να προκαλεί μείζονες οικολογικές καταστροφές και να διατηρεί αυξημένο τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Κάθε λογικός άνθρωπος ελπίζει να φανεί συνεπής ο Τραμπ στο ζήτημα αυτό. Και είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η διάσπαση της «συλλογικής Δύσης» ανάμεσα σε μια πιο φιλειρηνική (αμερικανική) και σε μια πιο φιλοπόλεμη (ευρωπαϊκή) τάση, ειδικά στο Ουκρανικό, κάπως περιορίζει τις καταστροφικές δυνατότητες αυτού του μπλοκ, οι μικρόνοες ηγέτες του οποίου μοιάζουν ικανοί ακόμα και να τινάξουν στον αέρα τον πλανήτη για να μη χάσουν την ηγεμονία επ’ αυτού.
Ως προς την Ουκρανία βέβαια, πρέπει να περιμένουμε για να δούμε αν ο νέος Πρόεδρος θα φανεί αντάξιος των προσδοκιών που δημιούργησε. Στα άλλα ζητήματα όμως, ο Ντόναλντ Τραμπ μόνο φιλειρηνικός δεν μπορεί να θεωρηθεί. Μεταξύ άλλων απειλεί με πόλεμο το Ιράν, θέλει εκδίωξη των Παλαιστινίων από την Παλαιστίνη, παρείχε στο Ισραήλ βόμβες ακόμα πιο φονικές από αυτές που χρησιμοποίησε ήδη, θέλει αύξηση στρατιωτικών δαπανών, ζητά από τους Ευρωπαίους να αυξήσουν τις δικές τους στο εξωφρενικό 5% (κάτι που είναι έτοιμοι να κάνουν επικαλούμενοι κατά τρόπο οξύμωρο την ανάγκη αυτονομίας από τους Αμερικανούς), ο υποψήφιός του για αρχηγός του Επιτελείου κάνει λόγο για αύξηση του αριθμού των κρατών όπου θα σταθμεύουν αμερικανικά πυρηνικά όπλα, ενώ ο ίδιος απειλεί με προσάρτηση της Γροιλανδίας και του Καναδά.
Ένας από τους τομείς που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τον νέο Πρόεδρο είναι τα εξόχως επικίνδυνα και αποσταθεροποιητικά σχέδια για αντιβαλλιστικά και διαστημικά όπλα. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να καθίσει στην προεδρική καρέκλα και ο Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε ένα εκτελεστικό διάταγμα με το οποίο θα δημιουργηθεί, με τη βοήθεια του Ίλον Μασκ, ένας γιγαντιαίος «Σιδερένιος Θόλος» για την Αμερική, που θα περιλάβει αναχαιτιστές στο διάστημα και δομές διαστημικού εντοπισμού και παρακολούθησης υπερηχητικών και βαλλιστικών πυραύλων.
Πρόκειται για ανανέωση της Στρατηγικής Αμυντικής Πρωτοβουλίας (SDI, Strategic Defense Initiative) που είχε ξεκινήσει ο πρόεδρος Ρίγκαν και ανέστειλε ο πρόεδρος Κλίντον. Αν ένα τέτοιο σύστημα πετύχαινε, θα έκανε άτρωτες τις ΗΠΑ από ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση της Ρωσίας ή της Κίνας, κι αν είναι άτρωτες μπορούν να επιτεθούν χωρίς φόβο ανταπόδοσης.
Τέτοιου είδος προγράμματα δημιουργίας αμυντικών συστημάτων κατά πυρηνικής επίθεσης, έστω και αν μοιάζουν πολύ δύσκολα πραγματοποιήσιμα, δημιουργούν στον αντίπαλο την ανάγκη να απαντήσει αυξάνοντας το πυρηνικό του οπλοστάσιο, ενώ μπορεί να αποτελούν το πρώτο βήμα για την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στο διάστημα. Η Ρωσία ενδέχεται να άρει ποσοτικούς περιορισμούς στα όπλα της αν οι ΗΠΑ προχωρήσουν με τέτοια προγράμματα που θα καταστήσουν αδιανόητη κάθε έννοια στρατηγικής σταθερότητας, υπογραμμίζει σε άρθρο του στην επιθεώρηση «Διεθνείς Υποθέσεις» ο ειδικός πρέσβης της Ρωσίας Γκριγκόρι Μασκόφ που τονίζει:
“Ένας πυραυλικός ανταγωνισμός εξοπλισμών είναι ήδη σε πλήρη εξέλιξη. Το ίδιο είναι και ο μεγάλης κλίμακας εκσυγχρονισμός των πυρηνικών οπλοστασίων και των οχημάτων μεταφοράς όπλων μαζικής καταστροφής. Η στρατιωτικοποίηση του διαστήματος είναι ένας άλλος τομέας που αναπτύσσεται και στο εγγύς μέλλον μπορεί να γίνει ένα ακόμα θέατρο στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Νέες τεχνολογίες (τεχνητή νοημοσύνη, κβαντικοί υπολογιστές κλπ.) που μπορούν να πολλαπλασιάσουν το δυναμικό του εχθρού σε στρατηγικές περιοχές, περιλαμβανομένης της αντιπυραυλικής άμυνας, αρχίσουν να αποκτούν ρόλο εδώ.”
Ο Ίλον Μασκ που θέλει να ξεκινήσει αυτό το πρόγραμμα προσπαθεί να εμφανίσει τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου πολύ χαμηλό, ενώ σε μια συζήτηση με τον Τραμπ υποβάθμισε τόσο τις συνέπειες του βομβαρδισμού της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, όσο και της πυρηνικής καταστροφής της Φουκουσίμα.
O Mασκ, πιθανότατα προϊόν των πιο εξτρεμιστικών κύκλων στην ίδια τη CIA σημειωτέον έχει ένα θεοπάλαβο σχέδιο να βομβαρδίσει με πυρηνικά όπλα τον Άρη. Πρόκειται για «κάλυμμα» για την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στο διάστημα, πιστεύει ο Ντιμίτρι Ραγκόζιν, πρώην επικεφαλής της Διαστημικής Υπηρεσίας της Ρωσίας, Roscosmos.
Έχει κανείς την εντύπωση ότι η «συμμορία των δισεκατομμυριούχων» περί τον Τραμπ είναι κάπως ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις, άτομα που πάσχουν από σύνδρομο παντοδυναμίας και μεγαλείου, περισσότερα αποκομμένα από κάθε κοινωνική αναφορά από οποιαδήποτε άρχουσα τάξη στην ιστορία. Η μοναδική πατρίδα που έχουν μοιάζει να είναι το τεραστίων διαστάσεων «Εγώ» τους.
Συνδέονται στενά με μεγάλες τράπεζες όπως η Goldman Sachs, το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό και στρατιωτικο-τεχνολογικό σύμπλεγμα, η CIA και το Ισραήλ, που συνέδραμαν άλλωστε με τα προϊόντα των εταιρειών τους στη σφαγή των Παλαιστινίων, ενώ ο Μασκ βοήθησε και την Ουκρανία στην πολεμική της προσπάθεια. Αντιμετωπίζουν τον πλανήτη ως οικόπεδο προς αξιοποίηση και τους κατοίκους του ως ενοχλητικά μυρμήγκια. Τρομοκρατημένοι από την ιδέα ότι θα πεθάνουν φτιάχνουν τεράστια υπόγεια καταφύγια, σκέπτονται να μεταναστεύσουν στον Άρη ή επενδύουν μαζικά σε έρευνες για την… αθανασία (!) Βεβαίως οι πιθανότητές τους να πετύχουν την αθανασία είναι μάλλον περιορισμένες, όμως οι πιθανότητές τους να προκαλέσουν τον συλλογικό θάνατο της ανθρωπότητας, με τα μυαλά που έχουν, είναι ασφαλώς περισσότερες.
Βέβαια, παράλληλα με όλα αυτά, ο κ. Τραμπ λέει ότι θέλει να συζητήσει με τη Ρωσία και την Κίνα τη μείωση των αμυντικών προϋπολογισμών και των πυρηνικών οπλοστασίων. Απομένει να δούμε πως θα συνδυαστούν όλα αυτά, τι συνιστά ρητορεία και τι σοβαρή πολιτική.
